H χώρα των Μπόνγκ (part IV)
-Α. Ο Πίου γυρίζει πίσω εμπνευσμένος από τα λόγια του κ.Τζο και συνεχίζει τον αγώνα του να τον δεχτούν οι υπόλοιποι.
-Σίγουρα ο Πίου είναι έξυπνος, αποφασίζει να μιλήσει στους γονείς του, να ζητήσει τη βοήθειά τους , ίσως εκείνοι έχουν τη λύση. Ίσως βρουν τις κατάλληλες λέξεις να τον πείσουν ότι η γνώμη των άλλων δεν έχει σημασία, ότι η συμπεριφορά τον Νταήδων δεν είναι παρά ένας τρόπος να κρύψουν τα δικά τους κόμπλεξ , τις αδυναμίες τους ή την έλλειψη αγάπης..
-Δεν νομίζω πως ο Πίου πρέπει να αγωνιστεί για να τον δεχτούν..στόχος του πρέπει να είναι να αγωνιστεί για να διατηρήσει την ταυτότητά του και τον εαυτό του..να βελτιωθεί και να προοδευσει…όχι να αλλάξει για να γίνει αρεστός..
Κανείς δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος και πλήρης μόνος του..η ζωή είναι αφόρητη αν δεν έχεις δίπλα σου ανθρώπους να αγαπάς και να σε αγαπάνε..
Το να γίνει ένας καινούργιος κ Τζο δεν είναι η λύση..όσο συμπαθής και να είναι ο κος Τζο είναι και αόρατος, ουδέτερος..ένας Μπαγκ που δεν απειλεί κανέναν. ..κόκκινος ωστόσο όπως οι υπόλοιποι..
Ο Πιου θα γίνει ευτυχισμένος εάν μπορέσει να βρει κάποιους που θα παραβλέψουν το χρώμα του και θα τον αποδεχτούν για αυτό που είναι..και μέχρι τότε να διατηρήσει την πίστη του πως κάπου (στην χώρα του ή αλλού αν χρειαστεί) υπάρχουν ένας ή περισσότεροι που του μοιάζουν κατά βάθος, ακόμη και αν είναι κόκκινοι, μπλε ή πράσινοι:)
–Δ άποψη γιατί…
Ο Πιου κατά την άποψη μου , δεδομένου ότι δεν έμεινε να παλέψει για το δικαίωμα του της αρμονικής συνύπαρξης του με τους υπόλοιπους , και διάλεξε τον δρόμο της ασφαλούς απομόνωσης, βηματίζοντας μόνιμα στις σκιές (στο τελευταίο θρανίο ή στα έρημα βράχια) , οι επιλογές που έχει είναι 2 . Η πρώτη είναι να πηδήξει από τα βράχια και να δώσει ένα τέλος στο μαρτύριο που ζει όντας φυγόπονος ( Ο πιο σίγουρος τρόπος να τελειώσεις έναν πόλεμο είναι να ηττηθείς. – George Orwell), εξάλλου οι ψυχές δεν έχουν χρώμα, που κατά την γνώμη μου είναι, άλλη μια λάθος απόφαση, είτε σαν δεύτερη επιλογή , να μαζέψει τον συντετριμμένο εαυτό του και να απομονωθεί ζώντας σαν ερημίτης για τόσο διάστημα οσο θα χρειαζόταν να, ενισχύσει την αυτογνωσία του, οικειοποιώντας βιωματικά, εμπειρίες άλλων σοφών και πολύπειρων Μπονγκ ,να πολεμώντας με τα ”θέλω” και τα πάθη του, ώστε να σκοτώσει τον παλιό χαρακτήρα του , δίνοντας χώρο να αναγεννηθεί ένας ολοκαίνουριος μωβ Μπονγκ που το χρώμα του δεν θα είναι μειονέκτημα αλλά μέσω του ισχυροποιημένου χαρακτήρα του , θα επιβάλλετε σαν πλεονέκτημα στον όχλο. Θα πρέπει σαν άλλος Ζαρατούστρα να καλλιεργήσει χαρακτηριστικά όπως η δημιουργικότητα, η αυτολατρεία, η λατρεία προς την ζωή και η αυτοπεποίθηση, το θάρρος, η στυγνότητα και η αδιαλλακτικότητα. Οπότε η εικόνα του αξιολύπητου Πίου, που μαζεύει τις στάχτες του σκαρφαλώνοντας στα ψηλά βράχια, θα αντικατασταθεί με την εικόνα ενός Πίου, γεμάτου αυτοπεποίθηση που κατεβαίνοντας από τα βράχια αυτή την φορά, δεν θα μαζεύει πλέον τις στάχτες του, αλλά θα σκορπά τις ”φωτιές” του στις πεδιάδες των Μπονγκ.
-Νομίζω ότι αυτό που υπαινίσσεται ο χαρισματικός κ. Τζο είναι πως η ζωή δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ομαδικό άθλημα… Χρειάζεται χρόνος και υπομονή και θάρρος στον αγώνα της κατάκτησης της αυτογνωσίας…. μέχρι να γίνει και η ψυχή ”μπρούντζος και ατσάλι…. κι όχι αγέρας…(Ζορμπάς). Έτσι, πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερη η επιλογή (Γ)…Στα μάτια κάποιων ίσως ο αναχωρητισμός αυτός να ισοδυναμεί με φυγή, μάλλον όμως είναι μια προσωπική αναμέτρηση… μέχρι να επιστρέψει.
Για ακόμα μια φορά και πολύ φυσιολογικά οι απόψεις μοιράζονται… Στο μόνο σημείο στο οποίο είχατε ομοφωνία ήταν στο ότι ο Πίου έπρεπε να πάει σε κανονικό σχολείο… Από εκεί και πέρα γενικά εκφράζονται διαφορετικές απόψεις. Στο συγκεκριμένο κομμάτι υπάρχει μια μικρή υπεροχή της τάσης απομόνωσης, την οποία θα σεβαστώ αν και θεωρώ ότι είναι δλυσκολη και καθόλου ρεαλιστική επιλογή για ένα έφηβο…
Για να δούμε λοιπόν πως θα τελειώσει η ιστορία του Πίου…
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
. …Να γίνω σα τον κ. Τζο σιγοψυθίρισε καθώς πλησίαζε προς την αυλόπορτα του σπιτιού του, χαμογελώντας πονηρά.
Πριν περάσει στην αυλή , έριξε μια κλεφτή ματιά απέναντι. Έλπιζε να την έβλεπε έστω και ένα δευτερόλεπτο .Η Μία ήταν μια πανέμορφη κατακόκκινη Μπονγκ που έκανε την καρδιά του Πίου να χτυπάει πάντα πιο δυνατά κάθε φορά που την έβλεπε είτε κάθε φορά που είχε την προσδοκία να την συναντήσει έστω και τυχαία. Θυμάται τα περασμένα Χριστούγεννα , όπου είχε αφήσει στην πόρτα της ένα μικρό δώρο , ελπίζοντας να το χρησιμοποιήσει.
Το δώρο του ήταν ένα ζευγάρι κοκάλινα γυαλιά με κόκκινους φακούς. Πίστευε ότι όταν η Μία θα τον συναντούσε και θα φορούσε τα γυαλιά αυτά δεν θα καταλάβαινε την διαφορετικότητα στο χρώμα του και έτσι το βλέμμα της θα έμενε πάνω του περισσότερη ώρα….
Δυστυχώς μέχρι εκείνη την στιγμή το σχέδιο δεν είχε επιτυχία.
Την επόμενη μέρα, πετάχτηκε από το κρεβάτι του με φοβερή ανυπομονησία. Ετοίμασε τα πράγματα του βιαστικά και στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη για ακόμα μια φορά. Μα τώρα χαμογελούσε πονηρά…
Στην είσοδο της αυλής τον περίμενε υπομονετικά ο κ. Τζο με το μπαστουνάκι του στο χέρι. Ξαφνικά άνοιξε η μπροστινή πόρτα του σπιτιού και φάνηκε ο Πίου. Κρατούσε και αυτός ένα μπαστουνάκι στα χέρια του και είχε περασμένη σφικτά δεμένη γύρω από τα μάτια του μια κατακόκκινη κορδέλα.
«Καλημέρα κ Τζο.»
«Καλημέρα Πίου. Τι λες; Να σε συνοδεύσω μέχρι το σχολειό σήμερα;»
Ξεκίνησαν λοιπόν και οι δύο μαζί δίπλα δίπλα , να βαδίζουν σιγά σιγά , σχεδόν κωμικά, προσπαθώντας να αποφύγουν τα όποια εμπόδια .
Φτάνοντας κοντά στην στάση του λεωφορείου, άκουσαν τον ήχο που έκαναν τα φρένα καθώς το όχημα σταματούσε δίπλα τους. Ακούστηκε η πόρτα να ανοίγει και η φωνή του οδηγού να λέει: « Τι λέτε εσείς οι δύο; Να σας πάω εγώ στον προορισμό σας; Δεν σας βλέπω να τα καταφέρετε μόνοι σας…»
«Ευχαρίστως» είπε ο κ. Τζο. «Συνοδεύω τον μικρό φίλο μου από εδώ ,τον Πίου, μέχρι το σχολειό. Θα είχες την καλοσύνη να μας πάς μέχρι εκεί;»
Ο κόσμος στο λεωφορείο τους παραχώρησε , μουδιασμένα είναι η αλήθεια, λίγο χώρο για να βουλευτούνε. Κανένας ωστόσο δεν δυσανασχέτησε και καμία φωνή διαμαρτυρίας δεν ακούστηκε αυτή την φορά.
Ο Πίου ένιωθε δυνατός μετά από πολύ καιρό. Η παρουσία του κ.Τζο του έδινε μια σιγουριά. Πολλοί από εμάς κρεμόμαστε κατά καιρούς από μικρές εύθραυστες κλωστές, οι οποίες όμως καταφέρνουν και μας στηρίζουν. Και ο κ. Τζο ήταν η κλωστή που τον κρατούσε όρθιο.
Τα γεγονός ότι δεν έβλεπε τις αντιδράσεις των γύρω του, τον απομόνωνε και τον έκανε να νιώθει άτρωτος στην κακία τους. Δεν έβλεπε τα μάτια τους .Δεν έβλεπε την ψυχή τους. Δεν έβλεπαν τα μάτια του και δεν έβλεπαν την δική του. Επιπλέον του έδινε την δυνατότητα να κρατάει ολοζώντανη στην οθόνη του μυαλού του την εικόνα ενός λαμπερού και δυνατού Πίου, ο οποίος ήταν αποδεκτός και χαρούμενος…
…Το λεωφορείο σταμάτησε κοντά στην πύλη του σχολείου. Η κ. Λι όπως πάντα στην θέση της, μοίραζε τα καλαθάκια με τις φραουλιτσες , καλωσορίζοντας τα παιδιά που κατέφθαναν. Μόλις είδε με την άκρη του ματιού της τον κ Τζο και τον Πίου να κατεβαίνουν από το λεωφορείο σάστισε. Ένιωσε ένα δυνατό σφίξιμο σαν κόμπο στο στομάχι της και την ντροπή να την κατακλύζει. Ένα μικρό δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της . Άφησε κάτω όλα τα καλαθάκια και βάδισε προς το μέρος τους.
…Μια εκκωφαντική σιωπή απλώθηκε στο προαύλιο καθώς οι τρεις τους περπατούσαν δίπλα δίπλα. Οι περισσότεροι που τους αντίκρισαν , κατέβασαν ενοχικά το κεφάλι , ενώ λίγοι χαμογέλασαν δειλά, παρακινούμενοι από μια κρυφή ικανοποίηση. Ξαφνικά ένα μπράβο ακούστηκε από το βάθος και όλοι ξέσπασαν σε ένα αυθόρμητο χειροκρότημα. Ένα χειροκρότημα που ξόρκιζε και λύτρωνε από όλα τα προηγούμενα.
«Είδες μικρέ» χαμογέλασε ο κ Τζο «Στο είπα …Πρόοδος… Μερικές φορές αρκεί ένας τυφλός για να βοηθήσει τους υπόλοιπους να δουν… Και τώρα σε βλέπουν όλοι. Και είσαι όμορφος μικρέ… Δεν έχει πισογυρίσματα από δω και μπρός. Μόνο μπροστά .
Αλλά να μην προσπαθήσεις ποτέ να πείσεις τον εαυτό σου ότι το προηγούμενο διάστημα ήσουν άχρηστος. Πότε δεν θα είχες φτάσει να είσαι τόσο δυνατός χωρίς αυτό. Βγάλε την κορδέλα τώρα. Δεν την χρειάζεσαι πια!…»
….Την επόμενη μέρα, ο Πίου ξύπνησε με ακόμα πιο μεγάλη ανυπομονησία. Ετοιμάστηκε γρήγορα και στάθηκε καμαρωτός μπροστά στον καθρέφτη. Ευτυχώς ήταν ακόμα Μωβ. Χαμογέλασε στον εαυτό του και έκλεισε το ένα του μάτι, καθώς όρμησε προς την μπροστινή πόρτα του σπιτιού.
Στην είσοδο της αυλής τον περίμενε αυτή την φορά η Μία. Φορούσε τα κοκάλινα γυαλιά, με τους κόκκινους φακούς και μια υπέροχη μωβ ζακέτα… «Βιάσου Πίου. Θα φύγει το λεοφωρείο…» του φώναξε καθώς τον βούτηξε από το χέρι και οι δυο έφηβοι Μπονγκ ξεχύθηκαν γελώντας και τρέχοντας προς την στάση…
…..Όλοι μας έχουμε μια στάμπα μωβ πάνω μας… Όλοι κρύβουνε έναν μικρό Πίου. Τουλάχιστον ένα κομμάτι του… Σε άλλους το μωβ τους είναι η ψυχολογία τους, σε άλλους η αδυναμίες του χαρακτήρα τους , σε άλλους η οικονομική τους κατάσταση , σε άλλους κάποιο σωματικό ελάττωμα ή μια ασθένεια…
Όλοι μας δίνουμε κάποια μάχη κρυφή και αόρατη από τους πολλούς. Κεφάλαια της ζωής μας για τα οποία δεν θέλουμε να μιλάμε ή κεφάλαια της ζωής μας για τα οπαία το σύνολο μπορεί να μας απορρίψει κάποια στιγμή. Μια στιγμή που μπορεί να φαίνεται αιώνια και ικανή να μας συντρίψει.
Εκείνη την στιγμή είναι που πρώτα πρέπει να απλώσουμε το χέρι ελπίζοντας ότι θα βρεθεί μια λεπτή κλωστή που θα μας κρατήσει. Το δεύτερο είναι να ησυχάσουμε και να στραφούμε στα μέσα μας . Νομίζω ότι η απομόνωση και η σιωπή κρύβουν όλες τις απαντήσεις. Οι θησαυροί είναι μέσα μας.
Και μερικές φορές αρκεί να σταθείς και να περπατήσεις δίπλα σε κάποιον που πονάει. Να νιώσει ότι τον αγαπάς και ότι δεν είναι μόνος. Μερικές φορές πραγματικά αυτό αρκεί.
Το να είμαστε ο εαυτός μας , να αποδεχθούμε τα μωβ στίγματα μας, ίσως είναι ο μόνος τρόπος να βρούμε ποιος πραγματικά μας αγαπάει και νοιάζεται για μας.
Νομίζω ότι οι επιλογές που ο καθένας μας διάλεξε για την εξέλιξη της ιστορίας ίσως κρύβουν την κρυφή μας επιθυμία για το πώς θα θέλαμε να αντιδρούσε ο Πίου που μπορεί να κρύβουμε μέσα μας.
Και όσο για μένα… Νομίζω ότι είμαι μωβ από πάνω μέχρι κάτω… Για αυτό ίσως επιλέγω να μην μιλάω πολύ, να ησυχάζω και να απομονώνομαι. Ίσως γι αυτό γράφω, ομολογώντας τις αλήθειες μου…
Ίσως πρέπει να αλλάξω και το όνομα του site…Οι αλήθειες του Πιου.gr😎😎😎
Να θυμάστε:
-Καμία πράξη ευγένειας όσο μικρή κι αν είναι, δεν πάει χαμένη.
-Πολύ λίγα χρειάζονται για να κάνουν μια ζωή ευτυχισμένη. Και είναι όλα μέσα σας, κυρίως στον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Καληνύχτα!
