Eιρήνη υμίν! Part II
Καθόμουν στην σανίδα μου χαζεύοντας το γαλάζιο, και χανόμουν μέσα στη ήρεμη αγκαλιά της. Ο ήλιος στο δέρμα μου και ο ζεστός νοτιάς στο πρόσωπο μου με έκαναν να νιώθω ολοζώντανος. Και εκείνη την στιγμή αναλογίστηκα πως ότι έχει δημιουργήσει εμένα, έχει επίσης δημιουργήσει τον ήλιο, τον άνεμο και την θάλασσα. Ακόμα και το δευτερόλεπτο εκείνο. Ίδιο αμόνι έδωσε μορφή στον χώρο και τον χρόνο μου. Όλα από την ίδια πηγή ξεπήδησαν!
Και αυτή η στιγμή της απόλυτης συγκέντρωσης στο τώρα, ήταν μαγική. Μοναδική. Δεν μπόρεσα ωστόσο να την κρατήσω για πολύ. Γλίστρησε μέσα από τα χέρια μου.
…Πως σταματάς τον εαυτό σου από το να δίνει σημασία στα λάθος πράγματα; Πως μπορείς να τον κάνεις όχι μόνο να αναγνωρίζει αλλά και μένει συγκεντρωμένος σε αυτά που έχον σημασία;
Δύο ερωτήσεις:
-Ποια είναι η αξία του χρόνου αν δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την αξία κάθε αναπνοής;
-Αν το τώρα δεν έχει σημασία για εμάς, πόσο σημαντικό μπορεί να είναι το χθες ή το αύριο;
Νομίζω ότι οι απαντήσεις στις ερωτήσεις αυτές μπορούν να λειτουργήσουν ως άγκυρες στην θαλασσοταραχή της καθημερινότητας μας. Θα σας θυμίζουν, ότι το πιο σημαντικό δεν είναι αυτό που θα γίνει αύριο ή αυτό που προηγήθηκε χθες αλλά αυτό που λαμβάνει χώρα τώρα!
Μια άλλη προσέγγιση που θα βοηθήσει είναι να αλλάξετε την αντίληψη που έχετε για τον χρόνο: Χρόνια, μήνες, εβδομάδες, μέρες, ώρες, δευτερόλεπτα… Μονάδες πεπερασμένες. Ο εξωτερικός μας κόσμος φαίνεται ότι σέρνεται πίσω από ένα ρολόι που χτυπάει ανελέητα.
Ο εσωτερικός μας κόσμος ωστόσο δεν είναι απαραίτητο να ακολουθεί τον ίδιο ρυθμό. Ο χρόνος μέσα μας ακολουθεί τους παλμούς της καρδιάς. Ο χρόνος μέσα μας ακολουθεί τις ανάσες μας. Τόσο χρόνο έχουμε όλοι. Όσοι οι παλμοί και η αναπνοή μας. Έτσι θα έπρεπε να τον μετράμε.
Γι αυτό την πραγματικότητα, την ζούμε ουσιαστικά στον κάθε χτύπο της καρδιάς και στην κάθε ανάσα μας. Μια στιγμή είναι όλα. Όλα σε μια στιγμή. Μια στιγμή απόλυτη(Timeless moment)
Και το πιο μαγικό δώρο που κρύβεται μέσα σε αυτή την απόλυτη στιγμή είναι ότι εμπεριέχει την μέγιστη ελευθέρια να αισθανόμαστε…
Σκέψου…
Στην ελευθερία μιας στιγμής δεν αγάπησες δυνατά;
Στην ελευθερία μιας στιγμής δεν συγκλονίστηκες απόλυτα;
Το χθες και το αύριο είναι ο θόρυβος.
Ανάσες είναι ο χρόνος μας!
To be continued!
Καληνύχτα.
