Be a doer! (Part II)
Λόγια λόγια, θα πουν οι περισσότεροι. Στο χαρτί είναι όλα πιο εύκολα. Όταν όμως έρθει η κρίσιμη ώρα τα λόγια δεν θα βοηθήσουν ιδιαίτερα.
Πάντα είχα την εντύπωση ότι μαθαίνουμε και διδασκόμαστε μόνο βιωματικά. Και οι πραγματικοί δάσκαλοι και ηγέτες οδηγούν με το παράδειγμα.
Ας δούμε λοιπόν μια ιστορία ενός φίλου :
….Τα δεκαοκτώ του χρόνια, τον βρήκαν πάνω στην ακμή του και το απόγειο του ενθουσιασμού του. Καλογυμνασμένος , με την ομορφιά και τον ενθουσιασμό της ηλικίας του να κρατάνε τα γκέμια της ζωής του απολάμβανε την επιτυχία και την αποδοχή. Μόλις είχε περάσει από τους πρώτους στην σχολή της επιλογής του στην πρωτεύουσα, είχε βρει το καινούργιο του σπίτι και όλα έδειχναν να είναι στα ποδιά του.
Σαν σήμερα θυμάται την πρώτη μέρα που είχε εμφανιστεί στο αμφιθέατρο. Ξαφνικά όλοι είχαν σωπάσει και σταματώντας οτιδήποτε κι αν έκαναν, είχαν γυρίσει προς το μέρος του. Θαυμασμός, ζήλια, περιέργεια, όποιο κι αν ήταν το αίτιο, είχε ένα τρόπο να τραβά την προσοχή όπου βρισκόταν.
Η μαγεία και τα φώτα της Αθήνας τον συνεπήραν. Καινούργιες γνωριμίες, καινούργια μέρη, έντονη νύχτα και διασκέδαση, αθλητισμός, κάτι και η κούραση από τις Πανελλαδικές… Ο πρώτος χρόνος της σχολής πέρασε σαν νερό χειμάρρου. Δεν έδωσε ούτε ένα μάθημα, παρακολούθησε μόνο τα απαραίτητα και όλες του οι δραστηριότητες είχαν σαν γνώμονα να επεκτείνει και να γνωρίσει τα όρια του… Χαρά και πάθος τον οδηγούσαν στην καθημερινότητα του …Γεμάτος από κουράγιο, χωρίς φόβο, με την ικανότητα απλά να υπάρχει, και την επιθυμία να εξερευνήσει και να συνδεθεί με ανθρώπους και πράγματα γύρω του στον απόλυτο βαθμό.
….Όλα πήγαιναν ρολόι. Ο δρόμος προς την «δόξα» έδειχνε στρωμένος με ροδοπέταλα.
Αλλά όσα φέρνει η στιγμή… Μια διασταύρωση , ένα δευτερόλεπτο, ένα φανάρι που δεν εκτιμήθηκε από κάποιον καλά, αρκούσε για να αλλάξει την ροή των πάντων…
…Η επόμενη μέρα τον βρήκε στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου… Χτυπημένος. Μια σοβαρή θρόμβωση που είχε ξεκινήσει από το πόδι, επεκτείνονταν στην κοιλιά και είχε αποφράξει την κάτω κοίλη φλέβα. Και τα αντιπηκτικά δεν έδειχναν να δουλεύουν. Η ζωή του σε απειλή. Οι γονείς του συντριμμένοι. Οι φίλοι σε σοκ. Ο χρόνος παγωμένος. Όλα σε παύση…
Τελευταία του ελπίδα ήταν να τοποθετηθεί ένα φίλτρο στην κάτω κοίλη φλέβα, προκειμένου να σταματήσει την επέκταση του θρόμβου. Ίσως η ύστατη λύση.
…Είκοσι μια μέρες μετά, 15 κιλά πιο αδύνατος, αδύναμος, έβγαινε από την πόρτα του νοσοκομείου σε ένα καροτσάκι. Ο πατέρας του, τραγική φιγούρα, από την μια χαρούμενος που έχει τον γιό του δίπλα του από την άλλη σοκαρισμένος έσπρωχνε το καρότσι προς το αυτοκίνητο, κλαίγοντας. Ο ίδιος είχε κλείσει όλους του διακόπτες. Απλά ανάσαινε. Τα παρακολουθούσε όλα σαν ταινία. Οι ιατροί του είχαν πει ότι δεν πρόκειται να ξανά αθληθεί ποτέ και ότι θα είναι τυχερός αν καταφέρει ποτέ να βαδίσει…
…Η πρώτη μέρα στον αμφιθέατρο μετά το ατύχημα, έμοιαζε αρκετά με την πρώτη πρώτη μέρα. Πάλι όλα σταμάτησαν ότι έκαναν και όλοι γύρισαν προς το μέρος του. Αυτή την φορά από έκπληξη και λύπη. Νομίζω ότι το αίσθημα αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσει ποτέ. Να είσαι μόνος σου στην βάση του αμφιθεάτρου, καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, με όλα τα μάτια στραμμένα πάνω σου σαν μαχαίρια που καίνε, να νιώθεις όλο τον χώρο να συμπιέζεται πάνω σου… Να συρρικνώνεσαι και να μικραίνεις και άλλο …Κι άλλο…
Κι άλλο..Λύπη μέσα του …Οίκτος από έξω… Αλλά και κακοήθεια, ευχαρίστηση, περιφρόνηση, χλευασμός , απομόνωση… Χάθηκαν οι φίλοι, οι μετακινήσεις έγιναν Γολγοθάς, η διασκέδαση ανύπαρκτη. Μοναξιά. Όλοι έκαναν πίσω. Άλλοι δεν ήξεραν τον τρόπο. Άλλοι είχαν τις δικές τους προτεραιότητες. Άλλοι απλά δεν νοιάζονταν. Και η Αθήνα ξαφνικά έγινε ζούγκλα και κόλαση… Το αρχέτυπο είχε οριστεί: «Είσαι για λύπηση. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα από αυτά που μπορούσες. Θα είσαι μόνος σου. Είσαι για λύπηση. Τελευταίος στην ιεραρχία. Θα εκλιπαρείς για λίγη προσοχή. Θα ζητιανεύεις το χαμόγελο»
(Αρχέτυπα: Προεντυπωμένα και προκατασκευασμένα ψυχικά πρότυπα που επιβάλλουν στους ανθρώπους συγκεκριμένους τρόπους συμπεριφοράς.)
….6 μήνες μετά το ατύχημα, με τις σκηνές από το δωμάτιο του νοσοκομείου ακόμα να κυριαρχούν στους εφιάλτες του, πάλευε για κάθε λεπτό της καθημερινότητας του. Η κίνηση δύσκολη. Το καροτσάκι είχε φύγει και τώρα η πατερίτσα είχε γίνει μόνιμη συνοδός. Η σωματική δύναμη δεν έδειχνε εμφανή σημεία ανάκαμψης ενώ και η διαδικασία της μελέτης ήταν εργώδης. Πέρα από το ότι οι πνευματικές αντοχές είχαν ελαττωθεί, μπορούσε να μελετήσει μόνο ξαπλωμένος καθώς η καθιστή θέση για πολύ ώρα επιβάρυνε πολύ την κυκλοφορία στο ταλαιπωρημένο πόδι…. Με δυσκολία μπορούσε να συμμετέχει στα της σχολής ενώ του ήταν ακόμα πιο δύσκολο να περάσει έστω και ένα μάθημα…
Κατηφόρα… Και σε όλο αυτό παντελώς μόνος. Απέφευγε τους πάντες. Στα λόγια όλων έβρισκε κάτι τοξικό που τον έκανε ακόμα πιο μαύρο. Ήταν πια μόνος. Έτοιμος να τα παρατήσει.
Καθώς χάζευε έξω από το παράθυρο του, είδε στο απέναντι μπαλκόνι έναν μεσήλικα κύριο με ειδικές ανάγκες να απλώνει ένα μπουρνούζι και ένα μαγιό. Δεκέμβριο μήνα…
Και η στιγμή αυτή ήταν το έναυσμα… Μια φωνή μέσα του είπε: « Όχι άλλο. Όχι άλλο μιζέρια. Όχι άλλο μετριότητα . Όχι άλλο παραίτηση. ΟΧΙ.»
Και έτσι ξεκίνησε ο Μεγάλος Πόλεμος γι αυτόν. Η μεγάλη μάχη για την ανατροπή των αρχέτυπων που του είχαν επιβάλει. Με μια σιωπηρή εσωτερική κραυγή. Με ένα ουρλιαχτό ψυχής.
Το επόμενο πρωινό και όπως έγινε και κάθε πρωινό για τα επόμενα 3 χρόνια, το βρήκε στην θερμαινόμενη πισίνα στο Γουδί. 7 πμ. Ο Υμηττός χιονισμένος, η πισίνα να αχνίζει και αυτός μόνος του τυλιγμένος με ένα μπουρνούζι να χαζεύει γύρω του. Ήταν η ώρα που τα μέλη της παραολυμπιακής ομάδας έκανα προπόνηση. Το βλέμμα του έμεινε σε μια κοπέλα, που είχε ένα άνω άκρο και το ένα της πόδι ήταν ακρωτηριασμένο από το γόνατο και κάτω. Χαμογελούσε. Σχεδόν έλαμπε. Ξαφνικά το πρόσωπο της σοβάρεψε, έκλεισε τα μάτια της και κατεβάζοντας το κεφάλι της έκανε το σταυρό της. Έμεινε σιωπηλή και ακίνητη σχεδόν για ένα ολόκληρο λεπτό… Σαν να δίσταζε… Αλλά όχι …Δεν ήταν δισταγμός. Προσευχή ήταν. Σήκωσε τα μάτια της, έκανε τον σταυρό της και χαμογελώντας βούτηξε…
Αυτό ήταν ….Πόσο πιο καθαρά να Του δείξει τον δρόμο. Έκλεισε τα μάτια του, έσκυψε το κεφάλι του, ζήτησε συγχώρεση και στήριξη , έκανε τον σταυρό του και βούτηξε , με την ψυχή του να ουρλιάζει: «Μπορείς!!!»
…Και άρχισε να μετράει πλακάκια στο πυθμένα της πισίνας, μαζεύοντας διαδρομές. Και τα πρώτα μέτρα έγιναν μίλια, και οι μέρες εβδομάδες και οι εβδομάδες μήνες και οι μήνες χρόνια. Το νερό τον δέχτηκε, έσβησε την αδυναμία του και τον ανέστησε. Δεν σταμάτησε να προπονείτε ούτε μια μέρα. 7-8.30 πμ κάθε μέρα, μετά σχολή και μετά μελέτη. Και όποτε φλέρταρε με την τεμπελιά έριχνε μια ματιά στην πατερίτσα που είχε κρατήσει σαν ενθύμιο για να θυμάται τις σκοτεινές μέρες. Και έσκυβε το κεφάλι, έκλεινε τα μάτια, ζητούσε συγχώρεση και στήριξε και άφηνε την ψυχή του να ουρλιάξει. Κι αν και αυτή τεμπέλιαζε ένιωθε ένα μικρό απαλό ψίθυρο να τον τυλίγει… Άντε πάμε άλλη μια φορά… Σαν θρόισμα… Έτσι άλλωστε όπως ξεκινάνε οι πιο μεγάλες καταιγίδες… Με μια ανεπαίσθητη αύρα για αρχή …Και μετά ξεσπούν.
Γιατί τώρα δυνάμωσε. Και περπάτησε. Και έτρεξε. Και ξαναμπήκε στο αμφιθέατρο νικητής. Με περισσότερο αυτοπεποίθηση από ποτέ. Και αυτή την φορά ήταν μόνος του. Αλλά μόνος από επιλογή. Είχε διαλέξει λίγους και καλούς να είναι μαζί του. Αυτούς που τον έκανα καλύτερο και όχι αυτούς που τον βύθιζαν στα λιγότερα. Αντικοινωνικό θα τον έλεγες. Αλλά σίγουρα αυτάρκη και νικητή. Και τα μαθήματα περάστηκαν στην ώρα τους και το πτυχίο ήρθε στην ώρα του. Ότι χρόνο του στέρησε η ατυχία το κέρδισε το πείσμα και η πίστη του.
Και το αρχέτυπο γκρεμίστηκε…. Για τα καλά…
Δέκα χρόνια μετά , έχει κρύψει τα σημάδια που του άφησε η περιπέτεια αυτή με τα αγαπημένα του τατουάζ. Δεν ντρέπεται πια να εμφανιστεί με το μαγιό στην παραλία και εξακολουθεί κάθε μέρα να υπηρετεί τις πειθαρχίες που τον έβγαλαν από τα στενά της θλίψης και της παραίτησης. Να μόνο εκείνη την άνοιξη, που προσπαθούσε με τον φίλο του να ανέβουν στην κορυφή της Δίρφης….100 μέτρα πριν την κορυφή το πόδι του τον πρόδωσε. Πέτρωσε και δεν άκουγε με τίποτε. Ούτε βήμα. Σαν να μην υπήρχε. Πανικός. Όλο το παρελθόν ξύπνησε πάλι. Το Αρχέτυπο πρόβαλε για μια στιγμή πάλι δυνατό μέσα από την άβυσσο της θλίψης. Γονάτισε σαν προδομένος από τα πάντα. Δάκρυσε. Άρχισε να κλαίει με αναφιλητά. Και ήταν τότε πάλι ένας ψίθυρος και ένα άγγιγμα από τον φίλο του που τον κράτησαν. Και ο ψίθυρος του είπε στο αυτί : «Κοίτα πίσω…» Γύρισε και είδε την διαδρομή πίσω του. Τα χιλιόμετρα ανάβασης που είχε κάνει στις 3 ώρες πεζοπορίας που είχαν προηγηθεί . Και η αύρα σκούπισε τα δάκρυα του. Και ο φίλος τον χτύπησε στην πλάτη και τον σήκωσε…
Δέκα χρόνια μετά βρέθηκε στις ίδιες πλαγίες , με χιόνι αυτή την φορά να κουβαλά στα χέρια του τον τραυματισμένο σκύλο του να σκαρφαλώνει μέχρι το καταφύγιο …Πιο δυνατός από ποτέ… Πιο σίγουρος από ποτέ… Άφοβος …Φίλος με αυτό που ήταν και φίλος με αυτό που έγινε…
Και το αρχέτυπο το έθαψε βαθιά… Το έχει στο θησαυροφυλάκιο της μνήμης του κρατημένο για να θυμάται πως την ιστορία του καθενός από εμάς την γράφουμε μόνο εμείς και αυτά που πιστεύουμε. Για το ποιοι είμαστε και για το τι θέλουμε στην ζωή μας. Κάθε μέρα .Κάθε στιγμή. Χωρίς σταματημό. Πρέπει να επαναλαμβάνουμε στον εαυτό μας ότι μπορούμε. Να ακούμε τα μέσα μας και να ζητάμε χωρίς περιορισμούς.
Και όταν σταθούμε τυχεροί και αναγνωρίσουμε την παρουσία του Θεού δίπλα μας, τότε είναι που η ψυχή μας σταματάει να ουρλιάζει . Ξεκινά και αυτή να ψιθυρίζει στον δρόμο της για το αντάμωμα με τον ψίθυρο του Θεού…
Πιστέψτε με. Γίνεται. Το έκανε ο φίλος μου. Το έκαναν και άλλοι. Μπορεί να το κάνουν όλοι. Μπορείτε να το κάνετε και εσείς!
Be a doer!
Tip: Ο χρόνος δεν είναι χρήμα. Ο χρόνος είναι ζωή. Μην τον σπαταλάτε. Do it!
Καληνύχτα!
Y.Γ Εχετε μια ανάλογη ιστορία να μοιραστείτε; Κατι που μπορεί να εμπνεύσει και να παρηγορήσει κάποιον; info@nightcallers.gr και υποσχομαι να τις ομαδοποιήσω και να τις δημοσιεύσω με την ελπίδα ο ένας να μπορεσει να βοήθησει τον άλλον!
