Be a doer! (Part I)
Επιμένουν να μας μάθουν να σκεπτόμαστε. Θα το ένιωθα πολύ καλύτερα αν ταυτόχρονα μας μάθαιναν να δρούμε κιόλας. Προσπαθούμε όλο και περισσότερο να γίνουμε καλύτεροι «thinkers» χωρίς ωστόσο να καταφέρνουμε να είμαστε και τόσο καλοί «doers».Το να σκέφτεσαι, ή καλύτερα το να βυθίζεσαι στις σκέψεις σου, είναι ένας τρόπος να αναλύεις τα πράγματα αλλά ταυτόχρονα, στην υπερβολή του, είναι και ένας τρόπος που σε καθηλώνει και σε αφήνει στάσιμο.( Οι Αμερικάνοι θα έλεγαν : a way to “over stand” instead of understand the world.)
H πραγματική αλλαγή ωστόσο επέρχεται μέσω της δράσης, της αίσθησης-ευαισθησίας και της εμπειρίας .
Μερικές φορές απλά και μόνο με το αρχίζουμε να είμαστε σε κίνηση, κάνοντας απλά κάτι, δημιουργούμε καινούργιους τρόπους συνδέσεις με τον κόσμο, σπάζοντας τα δεσμά μας από τα εμπόδια και τους ανασταλτικούς παράγοντες που μας καθηλώνουν.
Και το έναυσμα σε όλη αυτή την διαδικασία είναι να θυμηθούμε ποιοι πραγματικά είμαστε… Και να αναγνωρίσουμε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο είμαστε εδώ. Στην πραγματικότητα να επιστρέψουμε στην αληθινή πηγή. Να γυρίσουμε σπίτι.
“ Remember you are all people and all people are you.
Remember you are this universe and this universe is you.” J. HARJO
Τώρα πια, στην ενήλικη ζωή μας μιλάμε για μια πραγματική επιστροφή, έναν εορτασμό του νεογέννητου άντρα και γυναίκας , Βασιλείς του προσωπικού μας πεπρωμένου, οι οποίοι θα πρέπει να αναδειχτούμε σε κυριάρχους του εαυτού μας και να γευτούμε την μαγεία μιας αναγέννησης.
Πριν κατακτήσουμε αυτό το επίπεδο ελευθερίας συνολικά, η κορυφή αυτή θα πρέπει να κατακτηθεί αρχικά ψυχολογικά. Πρώτα στο μυαλό μας. Και μετά με το σώμα μας.
“You have no more time for retreats or for regret. You only have time to live like a warrior.” C. Castaneda
Η ενέργεια είναι η κινητήριος και ζωογόνος δύναμη του σύμπαντος. Ρέει συνεχώς ανάμεσα μας, μπροστά και γύρω μας. Πρέπει να προλάβουμε να ανέβουμε σε αυτό το τρένο ζωής. Και αυτό δεν θα το κατορθώσουμε αν είμαστε καθηλωμένοι σε εμπόδια, ταμπού και προκαταλήψεις που φυτεύει στο υποσυνείδητο μας ένας τοξικό περίγυρος. Μην γυρίζετε την πλάτη σας στα δώρα που σας κάνει ο Κόσμος. Κάντε πράγματα. Δράστε. Δεσμευτείτε σε αυτό…
Το πρώτο βήμα είναι και το πιο τολμηρό. Είναι η κατάδυση στο μυστήριο και το σκοτάδι του υποσυνείδητου, στις φυλακές του παρελθόντος. Είναι η διαδικασία μέσω της οποίας πρέπει να αφήσουμε πίσω ότι μας έχει σημαδέψει, και να απαγκιστρωθούμε από ψευδαισθήσεις και καταστάσεις που δεν μας εξυπηρετούνε. Είναι η στιγμή όπου πρέπει να αποκοπούμε από τον ομφάλιο λώρο του οικείου και ασφαλούς , του κανονικού και αναμενόμενου και να ανοίξουμε τις πύλες των ανεξάντλητων και απεριόριστων δυνατοτήτων.
Και η εκκίνηση της αρχικής αυτής φάσης δίνεται την στιγμή που αρχίζουμε να αμφισβητούμε και να επανεξετάζουμε τα δεδομένα μας.
Το δεύτερο και ίσως πιο ουσιαστικό είναι το στάδιο του πολεμιστή. Η ώρα της υπέρτατης πρόσκλησης . Η ώρα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας, τα εμπόδια που εγκλωβίζουν την ωρίμανση μας, και να αποδείξουμε την αξία μας μέσα από την δράση. Γιατί η αυτογνωσία είναι ένα πράγμα αλλά το να ζεις και να πράττεις συνειδητά, με ακεραιότητα και ισχύ είναι άλλο. Πιο υψηλό επίπεδο. Αυτό που διαχωρίζει το στάρι από την ήρα….
…. Πολύ συχνά, όταν οι σκέψεις μας γυρίζουν στο παρελθόν, έχουμε την τάση να βυθιζόμαστε σε στενάχωρα πράγματα… Έχουμε την τάση να εστιάζουμε σε καταστάσεις για τις οποίες έχουμε μετανιώσει και για ευκαιρίες που έχουν χαθεί. Πριν το καταλάβουμε, επιστρέφουμε στην μιζέρια μας και ευχόμαστε τα πράγματα να είχαν γίνει διαφορετικά.
…Και εδώ έρχεται ο Κακός, ο Σκοτεινός, και σου φωνάζει ότι απλά είσαι ένας άνθρωπος, όχι τόσο δυνατός για να κάνεις τις όποιες ανατροπές…
Και εσύ νιώθεις πιο μόνος από ποτέ… Πιο λίγος, πιο μικρός… Πιο αδύναμος από ποτέ. Φορές φορές σαν κύματα να σε χτυπάνε, σαν το βάρος του κόσμου να βαραίνει στους ώμους.
….Στις πιο σκοτεινές ώρες μας, συχνά εκλιπαρούσε, φωνάζουμε , ουρλιάζουμε για βοήθεια. Και το μόνο που ζητάμε είναι από τον Θεό, από την ανώτερη δύναμη στην οποία πιστεύει ο καθένας , να ουρλιάξει πίσω. Να μας φωνάξει ότι είναι εδώ, ότι μας ακούει και ότι μας στηρίζει.
….Μα ο Θεός δεν ουρλιάζει. Ο Θεός δεν φωνάζει. Ο Θεός ψιθυρίζει. Το μόνο που χρειάζεται είναι να σταθείς μια στιγμή και να ησυχάσεις. Αν θες να ακούσεις το Ψιθύρισμα Του, γύρε προς το μέρος Του, ησύχασε και αφουγκράσου… Ακόμα κι αν εσύ δεν είσαι αρκετός για να κάνεις το μεγάλο άλμα, ο Θεός είναι παραπάνω από αρκετός για να σε κρατήσει από το χέρι και να σε οδηγήσει…
…Ένα από τα πιο λυπηρά «θαύματα» στην ζωή: Η εικόνα μιας ψυχής εγκλωβισμένης σε ένα κελί, με το κλειδί στο χέρι….
Κάνετε κάτι… Βγείτε από το κελί… Δεν είστε μόνοι.
To be continued…
Καληνύχτα!
