4 μικρές ιστορίες…
Ψυχή… το κέντρο της ύπαρξης μας ή το απώτατο όριο της υπόστασης μας; 21 γραμμάρια ύλης ή το αθέατο αθάνατο κομμάτι του εαυτό μας;
Έχουμε ψυχή; Κι αν ναι πως το καταλαβαίνουμε όσο ζούμε; Κι αν δεν έχουμε, τι είναι αυτό που αναδεικνύει την απουσία της;
Αν έχουμε ψυχή, είναι δυνατόν να την χάσουμε; Και μετά τι θα γίνει;
Αν δεν έχουμε ψυχή, μπορούμε να αποκτήσουμε; Κι αν αποκτήσουμε θα γίνουμε καλύτεροι;
- Ο άνθρωπος που είπε ναι.
Ένας άντρας πήγε σε ένα μοναστήρι προκειμένου να βρει ένα σιωπηλό καταφύγιο. Αφού πέρασαν οι μέρες και ολοκλήρωσε την παραμονή του, ένιωσε καλύτερα, πιο ήρεμος, δυνατότερος, αλλά κάτι έλειπε.
Ο Δάσκαλος του είπε ότι μπορούσε να μιλήσει σε έναν από τους μοναχούς πριν φύγει.
Ο άνθρωπος σκέφτηκε για λίγο, και μετά ρώτησε: “Πώς θα βρω γαλήνη;”
Ο μοναχός στριφογύρισε το κομποσχοίνι στα χέρια του και του απάντησε: “Ξεκίνα να λες ναι. Σε ό,τι συμβαίνει, να λες ναι.”
…Το μεγαλύτερο μέρος του πόνου μας, το μεγαλύτερο μέρος των δεινών μας προέρχεται από την αντίσταση σε αυτό που ήδη υπάρχει. Σε αυτό που ήδη είναι. Η ζωή είναι. Και όταν αντιστεκόμαστε σε αυτό που είναι η ζωή, υποφέρουμε. Όταν όμως μπορείς να παραδοθείς στη ζωή και να πεις: “Εντάξει, τι πρέπει να κάνω τώρα; Πώς συνεχίζω από εδώ και πέρα;” Θα βρεις την δύναμη που χρειάζεται για να πορευτείς.
Όταν ο καιρός είναι άσχημος, όταν οι προσδοκίες σου δεν απαντώνται, όταν το εμπόδιο δεν υποχωρεί, μην πεις όχι. Μην στυλώνεις τα πόδια σου και σπρώχνεις μέχρι οι φλέβες σου να πεταχτούν έξω από την κόπωση και την απογοήτευση. Πες ναι. Αποδοχή. Αναπνοή. Ησυχία.
Πολλοί λένε ότι η λέξη Θεός είναι κώδικας… Το «θ» σημαίνει εκείνο, το «ε» σημαίνει που, και το «ος» σημαίνει είναι. Η Λέξη Θεός σημαίνει εκείνο που είναι …Αλλά για να το βιώσεις σε αυτή του τη διάσταση πρέπει να πεις ναι.
Η ζωή ρέει. Πάντα. Είμαστε παιδία της πηγής . Από εκεί ερχόμαστε. Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να κολυμπήσουμε προς τα πάνω, να γυρίσουμε πάλι πίσω στην πηγή, κόντρα στο ρεύμα. Αφήστε το ρεύμα να σας μεταφέρει αντ ‘αυτού. Έτσι είναι φυσικό. Έτσι είναι πιο εύκολο…
-Κάθε φορά που γράφω, νιώθω ένα φως. Μια χαρά. Σαν μια μεγάλη ανάσα να φουσκώνει το στέρνο μου, αλλά να μην με πνίγει. Να μην θέλει να βγει. Σαν κάτι να γύρισε στον τόπο του. Σαν μια πληγή που έγιανε και σταμάτησε να είναι πληγή πια. Και μια γλυκιά κούραση συνάμα. Σαν να κουβάλησα ένα κομμάτι μου, να το γέννησα και να το άφησα στο χαρτί…
Είναι αυτό ψυχή;
2.Το Κρυστάλλινο Κύπελλο
Σε έναν μοναχό δόθηκε ένα όμορφα κατασκευασμένο κρυστάλλινο κύπελλο. Ήταν δώρο από έναν πρώην μαθητή.
Ήταν πολύ ευγνώμων και χαρούμενος. Κάθε μέρα, του άρεσε να πίνει από το ποτήρι αυτό. Το έδειχνε στους επισκέπτες και τους εξιστορούσε την καλοσύνη του μαθητή του. Αλλά κάθε πρωί, κρατούσε το κύπελλο στο χέρι του για λίγα δευτερόλεπτα και υπενθύμιζε στον εαυτό του: “Αυτό το ποτήρι είναι ήδη σπασμένο.”
…Μια μέρα, ένας αδέξιος επισκέπτης έριξε το ποτήρι από το ράφι του. Το κύπελλο έπεσε κάτω. Όταν έπεσε στο πάτωμα, έσπασε σε χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια.
Οι άλλοι επισκέπτες σχεδόν σοκαρισμένοι στράφηκαν προς τον μοναχό, αλλά ο μοναχός παρέμεινε ήρεμος. Κοιτώντας το χάος μπροστά στα πόδια του, είπε: “Α. Ναι! Ας αρχίσουμε λοιπόν.”
Πήρε μια σκούπα και άρχισε να σκουπίζει
..”Η μισή ευτυχία είναι να είσαι εντάξει με αυτό που δεν καταλαβαίνεις. Νομίζω ότι ξέρω και ποιο είναι το άλλο μισό: να είσαι εντάξει με το να χάνεις αυτό που ήδη έχεις. “
Ο άνθρωπος που θυμάται να είναι ευγνώμων για τα υπάρχοντά του είναι σε καλύτεροι μοίρα από τους περισσότερους. Αλλά ο άνθρωπος που ξέρει ότι δεν θα διαρκέσουν για πάντα είναι ακόμα πιο μπροστά.
Νομίζω ότι είναι καλύτερα να είσαι ο δεύτερος..
-Το ίδιο μου συμβαίνει όταν τύχει να διαβάσω κάτι που με αγγίζει. Ένα κείμενο, μια ιστορία που ακουμπάει βαθύτερα κομμάτια του είναι μου, μου δημιουργεί παρόμοιο αίσθημα αγαλλίασης. Μια αίσθηση θερμότητας στο κέντρο του στέρνου και μια ιδέα ότι όλο μου το είναι ελάφρυνε, το μυαλό μου ξέφυγε, άδειασε από σκέψεις και μαζί σαν να σταμάτησε ο χρόνος.
Είναι αυτό ψυχή;
3. Η μετακόμιση
Δύο άνδρες επισκέπτονται έναν ασκητή.
Ο πρώτος άντρας λέει: “Σκέφτομαι να μετακομίσω σ’ αυτή την πόλη. Πώς είναι;” Ο ασκητής τον ρωτάει: “Πώς ήταν η παλιά σου πόλη;” Ο πρώτος άνθρωπος απαντά: «Ήταν τρομερό. Όλοι ήταν μισητοί. Το μισούσα.” Ο ασκητής του απαντά: “Αυτή η πόλη είναι σχεδόν η ίδια. Δεν νομίζω ότι πρέπει να μετακομίσεις εδώ.”
Ο πρώτος φεύγει και έρχεται ο δεύτερος.
Ο δεύτερος άντρας λέει: “Σκέφτομαι να μετακομίσω σ’ αυτή την πόλη. Πώς είναι;” Ο ασκητής τον ρωτάει: “Πώς ήταν η παλιά σου πόλη;” Ο δεύτερος άνδρας απαντά: «Ήταν υπέροχη. Όλοι ήταν φιλικοί και εγώ ήμουν χαρούμενος. Απλά ενδιαφέρομαι για μια αλλαγή τώρα.” Ο ασκητής του απαντά με την σειρά του: “Αυτή η πόλη είναι σχεδόν η ίδια. Νομίζω ότι θα σου αρέσει εδώ.”
Αυτό που ψάχνουμε είναι αυτό που βρίσκουμε. Οι λόγοι για τους οποίους κάνεις αυτό που κάνεις έχουν πολύ μεγάλη σημασία, αν όχι περισσότερη, από όσο αυτό που καταλήγεις τελικά να κάνεις. Επειδή διαμορφώνουν τον τρόπο που αναζητάς. Έτσι, τελικά, θα καθορίσουν και αυτό που θα βρείς…
–Το να γράφεις και να αποτυπώνεις την αλήθεια σου σε ένα κείμενο, χωρίς στην πραγματικότητα να ξέρεις ποιος τελικά θα το διαβάσει, αποτελεί μερικές φορές μια μορφή εξομολόγησης. Βάζοντας τις σκέψεις σου σε μια σειρά και δίνοντας μορφή στο εσωτερικό σου χάος κάνοντας το μικρές ιστορίες είναι εξαιρετικά λυτρωτικό… Και κάπως έτσι καθαρίζεις την εσωτερική σου ομίχλη και αρχίζεις και βλέπεις τον φάρο που λάμπει μέσα σου.
Το ίδιο νομίζω γίνεται και όταν διαβάζεις κάτι που αγγίζει την αλήθεια σου… Απαγγέλεις με την δική σου εσωτερική φωνή, την ακούς μέσα σου, αρχίζεις και συνομιλείς με τον εαυτό σου. Τον λειάνεις, τον καθαρίζεις και τον ομορφαίνεις. Και κάπως έτσι αρχίζεις και βλέπεις τον φάρο που λάμπει μέσα σου…
4. Τα τέσσερα κεριά
Τέσσερις μοναχοί αποφάσισαν να προσευχηθούν σιωπηλά χωρίς να μιλήσουν για δύο εβδομάδες. Άναψαν ένα κερί ως σύμβολο και επίκεντρο της συγκέντρωσης τους και άρχισαν.
Μέχρι το σούρουπο της πρώτης μέρας, το κερί άρχισε να τρεμοπαίζει και τελικά έσβησε.
Ο πρώτος μοναχός είπε: “Ω, όχι! Το κερί έσβησε.”
Ο δεύτερος μοναχός είπε: “Δεν πρέπει να μιλάμε!”
Ο τρίτος μοναχός είπε: “Γιατί πρέπει εσείς οι δύο να σπάσετε τη σιωπή;”
Ο τέταρτος μοναχός γέλασε και είπε: “Χα! Είμαι ο μόνος που δεν μίλησε. “
Όλοι είχαν διαφορετικούς λόγους, αλλά κάθε ένας από τους τέσσερις μοναχούς μοιράστηκε τις σκέψεις του χωρίς να τις φιλτράρει – χωρίς κανένας τελικά να σώσει την κατάσταση.
Ένας πέμπτος, σοφότερος μοναχός, θα είχε παραμείνει σιωπηλός και θα συνέχιζε να προσεύχεται.
Με αυτόν τον τρόπο, θα είχε επισημάνει τα λάθη τους χωρίς ούτε μια λέξη. Χωρίς να σπάσει τη δική του αναζήτηση για το καλύτερο. Αν είναι κάτι που γίνεται χωρίς όρια, το να μιλάς, αναπόφευκτα οδηγεί στο να ντροπιάσεις τον εαυτό σου. Το να μπορείς, από την άλλη, να ακούς και να ησυχάζεις οδηγεί στη μάθηση.
Όσο λιγότερο μιλάς, τόσο πιο έξυπνος γίνεσαι. Και, ίσως όχι εντελώς συμπτωματικά, όσο πιο έξυπνος γίνεστε, τόσο λιγότερο καταλήγεις να μιλάς.
–…Και στο τέλος, καθώς καθαρίζει η ομίχλη, είτε γιατί γράφεις , είτε γιατί διαβάζεις, και τα δύο καμωμένα με παρέα την αλήθεια σου, στο τέλος καθαρίζεις το μέσα σου… Και ίσως , ίσως αυτό που φαίνεται να λάμπει στο κέντρο να είναι η ψυχή μας..Που οι λέξεις ταράζουν και ξυπνάνε..Και ίσως η ψυχή μας να έχει μάθει να ακούει τον Λόγο… Και να σκιρτάει για τον αφουγκραστεί…
Και ίσως αυτό το blog να είναι ένας δρόμος κάποιοι να έρθουν σε επαφή με αυτό που νόμιζαν ότι είχαν χάσει. Να δουν το φως που κρύβει το μέσα τους να ξυπνά και να τους φωνάζει ότι υπάρχει….Και να δίνει από μόνο του απαντήσεις στις αρχικές απορίες.
Σίγουρα ένας από αυτούς είμαι και εγώ…
…Μακριά ή κοντά. Στην γη ή στον ουρανό. Ό,τι αγαπάς τελικά, βρίσκεται μέσα σου!
Καληνύχτα…
