Όλα είναι μια απόφαση τελικά!

Η καταγωγή του πατέρα μου είναι από την Πάρο. Συγκεκριμένα  από το πίσω Λιβάδι. Όταν ήμουν φοιτητής σχεδόν κάθε καλοκαίρι προσπαθούσα και έβρισκα χρόνο για να κατέβω στο νησί για να κάνω Windsurf.  Ήταν οι εποχές που όλο το χρόνο κάναμε οικονομία για να πάρουμε ένα καινούργιο πανί, να συντηρήσουμε τις σανίδες μας και να μπορέσουμε να συναντηθούμε στην  Πούντα και την  Χρυσή Ακτή για να κάνουμε αυτό που αγαπούσαμε.

Ο παππούς και οι υπόλοιποι κοντινοί συγγενείς είχαν εγκαταλείψει το νησί την δεκαετία του 60 για να βρουν δουλεία στην Αθήνα, πουλώντας σχεδόν τα πάντα. Κάθε φορά συναντούσα πολλούς με το ίδιο επώνυμο αλλά κανένας από αυτούς δεν ήταν πραγματικά κοντινός συγγενής και έτσι έπρεπε να βρίσκω ένα μέρος οικονομικό για να μπορέσω να φιλοξενηθώ για τις 15ημέρες που συνήθως περνούσα στον τόπο αυτό.

Τις περισσότερες φορές με φιλοξενούσε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που είχε ένα κλασσικό νησιώτικο σπιτάκι μπροστά στην θάλασσα στην παραλία του Λογαρά. Ο κ Δημητρός και η κ. Μαριόρα…

Γι’ αυτούς τους δύο είναι η σημερινή ιστορία…

Σαράντα χρόνια παντρεμένοι είχαν κλείσει τότε..Γύρω στα 65 εκείνος, γύρω στα 60 η κ. Μαριόρα. Καλοστημένοι για την ηλικία τους, άνθρωποι του μόχθου, εργατικοί και φιλόξενοι. Ο κ. Δημητρός, ο καπετάνιος  όπως τον φώναζε η γυναίκα του, είχε ένα καΐκι, την «Μαρίορα» και έβγαινε συχνά πυκνά στο Αιγαίο για  ψάρια τα οποία πουλούσε έπειτα στις ταβέρνες τις περιοχής.

Η κ. Μαριόρα, η κυρά όπως την έλεγε ο άντρας της, ήταν υπεύθυνη για τις δουλείες του σπιτιού και τα δωμάτια που νοίκιαζαν… Τα παιδία τους , δυο κορίτσια, ήταν παντρεμένα στην Σύρο και που και που έρχονταν για καμία επίσκεψη, να βλέπουν και τα εγγόνια, τους παππούδες.

Έτσι τα είχανε μοιράσει και φαινόντουσαν ότι τα χαν βρει  και τα πήγαιναν πολύ καλά μεταξύ τους.

Αυτό που ήταν εντυπωσιακό σχετικά με αυτό το ζευγάρι, και που ακόμα  έχει μείνει άσβεστο στην μνήμη μου παρότι περάσανε χρόνια(δεν λέω πόσα ….-Πολλά πάντως😎 ) είναι πόσο ευτυχισμένο έδειχνε. Πόσο κοντά, πόσο δυνατός δεσμός έδειχνε να τους ενώνει. Πόσο καθαρά ήταν τα βλέμματα που αντάλλασσαν μεταξύ τους. Οι κουβέντες τους λίγες. Μετρημένες θα έλεγα.

Για να πω την αλήθεια, το μόνο που ανακαλώ να λέει ο ένας στον άλλο είναι  ο χαιρετισμός τους όταν αποχωρίζονταν και όποτε ξανά έσμιγαν….

«Καλημέρα καπετάνιε μου…»

«Καλή σου μέρα κυρά μου…»

Αυτά είναι οι μόνες κουβέντες που μπορώ να θυμηθώ στην μνήμη μου από αυτούς τους ανθρώπους. Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που το στόμα τους πρόφερε αυτές τις λέξεις ήταν μοναδικός. Μέλι έσταζαν. Χίλια σε αγαπώ σε μια καλημέρα . Χίλιες εξομολογήσεις σε μια ματιά. Χίλια να προσέχεις  σε ένα νεύμα…

….Ένα δειλινό, καθόμασταν με τον κ.Δημητρό σε μια ταβερνούλα, στο λιμανάκι στο πίσω Λιβάδι. Οι βάρκες και τα φουσκωτά δεμένα μπροστά μας  και στην πλάτη μας η περατζάδα γεμάτη  κόσμο να πηγαινοέρχεται μεθυσμένος από την χαλαρότητα του Ιουλίου…

Καθώς κάναμε να τσουγκρίσουμε τα ποτηράκια με το τσίπουρο, οι  ματιές  μας έπεσαν σε μια παρέα από τουρίστριες , οι οποίες σχεδόν μισοντυμένες ή μισόγυμνες (ανάλογα με το ποσό τσίπουρο είχες πιεί🤪) κάνανε όσο  περισσότερο φασαρία μπορούσαν προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή πάνω τους.

Κοιταχτήκαμε και γελάσαμε συγχρονισμένα.

«Είναι πολλές οι άτιμες ε;»  μου λέει περιπαικτικά…

«Είναι!» του ανταπαντάω χαμογελώντας ξαφνιασμένος, καθώς ήταν η πρώτη φορά στα χρόνια που τον ήξερα που μου έκανε τέτοιου είδους πείραγμα.

Βρήκα αφορμή…

«Δεν μου λες ρε καπετάνιε..Με την κ. Μαριόρα πως τα καταφέρνετε και είστε τόσα χρόνια μαζί και να είστε τόσο μονιασμένοι;  Δείχνετε , να μην σας  ματιάσω, πολύ δεμένοι. Πολύ αγαπημένοι. Πολύ σπάνιο αυτό ….Ποιο είναι το μυστικό;» τον ρώτησα βάζοντας λίγο ακόμα τσίπουρο στο ποτήρι του..

«Μυστικό; Γιατί να υπάρχει μυστικό μικρέ…»

«Μα είστε σαράντα χρόνια μαζί… Απίστευτο!»

«Και φαντάσου ότι  είναι η μόνη γυναίκα που έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου!!!»  γέλασε δυνατά…

«Μα τι της λες τόσα χρόνια και σε έχει έτσι σαν Θεό; Τι λέτε ο ένας στον άλλο μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης;»

«Εμείς δεν ξέρουμε πολλά γράμματα , μικρέ..Του γυμνασίου είμαστε και οι δύο μας. Ερωτευτήκαμε, αγαπηθήκαμε και από τότε είμαστε μαζί…

Η Μαριόρα είναι η πιο ωραία γυναικά που έχω δει. Και είναι θεμέλιο της ζωής μου. Βράχος δίπλα μου από την αρχή μέχρι τώρα. Και στην φουρτούνα και στην μπουνάτσα. Από την πρώτη στιγμή δεν ήθελα να την χάσω. Είναι η κυρά μου, μικρέ. Η ανάσα. Το χτυποκάρδι μου.

Και επειδή δεν ήξερα να της λέω πολλά για την σαγηνεύω, έμαθα αυτά τα λίγα που μπορώ να πω, να τα λέω καλά. Την καλή μέρα, την καληνύχτα , το κυρά μου…. Με τα χρόνια έμαθα ότι ήθελα να πω και δεν είχα λόγια, να το λέω με αυτά τα λίγα… Μα τα έλεγα καλά. Από μέσα μου. Με την ψυχή μου τα πρόφερα. Ποτέ δεν την άφησα χωρίς καληνύχτα… Να ξέρεις!

Και θαρρώ και το ίδιο έκανε και αυτή ….Και έτσι έδεσε το γλυκό μικρέ…»

….Πολλά χρόνια μετά, για ακόμα μια φορά  συλλογίζομαι μπροστά στην θάλασσα. Η αύρα, μου έφερε σαν αναλαμπή την ανάμνηση αυτής της κουβέντας με τον καπετάνιο… Πόσα πράγματα τελικά κουβαλά και πόσο μας συνδέει με τον χρόνο αυτή η θάλασσα…

Στις μέρες μας προσπαθούμε τα πολλά. Η ολοκλήρωση στο μυαλό μας έρχεται μέσα από την ποσότητα. Πιο πολλά ρούχα, πιο πολλά λεφτά , πιο μεγάλο αυτοκίνητο και σπίτι. Θεωρούμε ότι η ενηλικίωση και η ωριμότητα είναι αποτέλεσμα πολλών σχέσεων, πολλών συντρόφων , ενώ η γοητεία και το ενδιαφέρον μια σχέσης συντηρείται με το να χεις να πεις πολλά και καινούργια… Καινούργια θέματα για να μην βαριόμαστε… Και τις περισσότερες φορές χωρίς να αγγίζουμε την ουσία… χωρίς να επενδύουμε συναίσθημα και χωρίς ρίσκο.

Αυτό το ζευγάρι μου έδωσε ένα πολύ μεγάλο μάθημα… Η ολοκλήρωση είναι απόφαση.

Μερικές φορές η ευτυχία κρύβεται στο να πάρεις την απόφαση να σταματήσεις την αναζήτηση. Καλύτερα αυτά που είναι δικά σου, οικεία    να μάθεις  να τα κάνεις  καλά. Αυτά που είναι κοντά σου να μάθεις να τα αγαπάς με όλη σου την ύπαρξη. Ποια η αξία του να ψάχνεις τα πολλά και διαφορετικά, αλλά πάντα να μένεις  στην επιφάνεια, χωρίς ποτέ να μπορείς να φτάσεις αυτό που πραγματικά επιθυμείς; Να νιώσεις ευτυχισμένος και γαλήνιος!

Στις μεγάλες μάχες δεν χρειάζεται να κάνεις πολλές και περίπλοκες  κινήσεις με το σπαθί σου για να χτυπήσεις τον εχθρό. Θα κερδίσει αυτός που κατέχει τις λίγες κινήσεις, αλλά τις κατέχει  τέλεια… Και πιο μεγάλη μάχη από τον έρωτα και την αγάπη θα βρεις;

…Καπετάνιε εγώ από σένα αυτό κράτησα και με αυτό πορεύομαι : ακόμα και αν δεν μπορείς να διαβάσεις βιβλία και ποιήματα, μπορείς να μάθεις να διαβάζεις χαμόγελα… Και το σε αγαπώ δεν το φωνάζεις… Το ζεις και το υπηρετείς!

 Καληνύχτα!

Nightcallers.gr