Ουτοπία η ελευθερία ; (Final part)
Έμεινα πίσω αυτή την φορά. Δυσκολεύτηκα..Πολλές αντιφάσεις και πολλά αντικρουόμενα συναισθήματα και σκέψεις… Διάβασα τα δικά σας κείμενα… Δυο και τρεις φορές…
Η δική μου άποψη είναι ότι ευτυχώς ή δυστυχώς δεν υπάρχει η ελευθερία …Τουλάχιστον δυσκολεύομαι να την αναγνωρίσω σε αυτές τι φόρμες… Δεν καταλαβαίνω όλους αυτούς τους ορισμούς… Θαρρώ ότι δεν είμαστε ελεύθεροι τουλάχιστον όχι, όπως μας αρέσει να διαλαλούμε με όλους τους τόνους.
Σκλάβοι είμαστε επιλογών και συνθηκών που ορίζουν το πλαίσιο που κινούμαστε και δρούμε… Στην χειρότερη σαν ένα ποντίκι που είναι κλεισμένο σε ένα κλουβί και αισθάνεται ελεύθερο καθώς κινείται από γωνία σε γωνία… Στην καλύτερη σαν τον μουσικό που αυτοσχεδιάζει δημιουργικά, όντας ωστόσο υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει αυστηρά τις δεδομένες νότες και τον αυστηρά καθορισμένο χώρο του πενταγράμμου…
Αλλά ας ξετυλίξω το κουβάρι της σκέψης μου από την αρχή…
Φανταστείτε ένα λουλούδι….
Από τι είναι φτιαγμένο αυτό το λουλούδι; Η προφανής απάντηση είναι από τον μίσχο, τα φύλλα και τα πέταλα – πράγματα που μπορείτε εύκολα να δείτε. Αλλά, στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολύ περισσότερα από αυτά.
Ένα λουλούδι είναι επίσης το χώμα που το έθρεψε, η βροχή που το πότισε και ο ήλιος που του έδωσε φως. Ακόμη και ο χώρος και ο χρόνος είναι μέρος της ύπαρξής του. Αν αφαιρέσετε οποιοδήποτε από αυτά τα “έξω από το λουλούδι”στοιχεία, το λουλούδι δεν θα υπήρχε.
Οι άνθρωποι δεν διαφέρουμε καθόλου. Το σώμα μας αποτελείται από τρισεκατομμύρια μη ανθρώπινα κύτταρα που μας κρατούν ζωντανούς. Στην πραγματικότητα, έχουμε ολόκληρο το σύμπαν μέσα μας, από τον αέρα που αναπνέουμε και την τροφή που τρώμε μέχρι την εκπαίδευση και την κουλτούρα που διαμορφώνουν αυτό που είμαστε.
Και έπειτα υπάρχουν οι πρόγονοί μας – γενιές ολόκληρες που εκτείνονται πίσω στο χρόνο. Αν αφαιρέσουμε οποιοδήποτε από αυτά τα στοιχεία από τον εαυτό μας, απλά δεν θα ήμασταν.
Φαίνεται λοιπόν ότι κάθε άτομο είναι μια εξαρτημένη συνδυαστική ύπαρξη – ένας συνδυασμός στοιχείων που προέρχονται από πηγές που χάνονται στο χώρο και στο χρόνο.
Αυτό σημαίνει αφενός ότι δεν υπήρξε ποτέ εποχή που δεν «ζούσαμε». Απλά μεταμορφωνόμασταν συνεχώς σε αυτό που είμαστε σήμερα.
Κατά συνέπεια πόσο ελεύθεροι είμαστε να κάνουμε επιλογές όταν μέσα μας φωνάζουν όλα τα κατάλοιπα των γενεών που έχουν προηγηθεί; Και πόσο ελεύθερες είναι οι επιλογές των παιδιών μας;
Το να σκέφτομαι τη ζωή ως μια συνεχή μεταμόρφωση- μετασχηματισμό ενέργειας με βοηθά να ξεπερνώ το φόβο του θανάτου. Και όταν μπορώ και απελευθερώνομαι έστω και στιγμιαία από το άγχος και τη θλίψη που θα μπορούσε διαφορετικά να προκαλέσει ο θάνατος, δεν βλέπω πλέον τον κόσμο μέσα από ορισμούς και προσδοκίες, αλλά μάλλον ως ένα πλούσιο μωσαϊκό ύπαρξης.
Με άλλα λόγια αυτό που εννοώ ότι ένας από τους απόλυτους κύριους μας , αυτός που ταυτόχρονα υποδουλώνει καθολικά και κατά συνέπεια καθορίζει και το κύριο πλαίσιο δράσης μας είναι αυτός ο ίδιος ο Θάνατος. Η φθορά και η αρρώστια είναι η απόλυτη ταφόπλακά σε κάθε ψευδαίσθηση αυτοπροσδιορισμού που μπορεί να έχουμε. Δεν μπορούμε να επιλέξουμε πόσο θα κτυπάει η καρδιά μας, δεν μπορούμε να καθορίσουμε τον αριθμό των αναπνοών μας , δεν μπορούμε να επιλέξουμε με αβίαστο τρόπο τον χρόνο και τον τόπο του θανάτου μας… Και αυτό καθορίζει τον τρόπο που επιλέγουμε να ζούμε… Ελευθερία κατά τα άλλα…
Πάμε παρακάτω…
Το επόμενο που ξεχωρίζω στους ορισμούς που δίνουμε οι περισσότεροι σχετικά με την ελευθερία είναι ένα κυνήγι… μια λαχτάρα και μια επιδίωξη. Κυρίως για δυο πράγματα. Για όλα αυτά που θα φέρουν περισσότερο ενθουσιασμό στην ζωή μας και για περισσότερο χρόνο για να τα απολαύσουμε…Να πάω όπου θέλω, με όποιον θέλω, να κάνω πράγματα χωρίς περιορισμούς… Να περνάμε καλά!
Βαριόμαστε !!! Πλήττουμε!!! Και ορίζουνε την ελευθερία με τρόπους που θα κάνουν τον βίο μας πιο συναρπαστικό…
Κυνήγι λοιπόν…
Παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χρειάζεται πλέον να τρέχουμε όπως οι προγονοί μας για να επιβιώσουν, η παρόρμηση για κυνήγι εξακολουθεί να είναι εγγεγραμμένη στα κύτταρά μας. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο στόχος μας. Αντί να κυνηγάμε την άγρια φύση, κυνηγάμε τα χρήματα, την αγάπη, την υγεία, αυτή την ίδια την έκρηξη αδρεναλίνης.
Φανταστείτε λοιπόν ένα ψάρι που κολυμπάει σε ένα ποτάμι και αναζητά αγωνιωδώς τροφή. Και ξαφνικά βρίσκει ένα νόστιμο δόλωμα. Το ψάρι, φυσικά, αρπάζει το δόλωμα σε μια στιγμή, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι υπάρχει ένα αγκίστρι μέσα. Και κάπως έτσι, το ψάρι έχει χάσει την ελευθερία του. Η ελευθερία του αντίτιμο της επιδίωξης κάποιου πράγματος που θα ικανοποιούσε την πείνα του…
Σας θυμίζει κάτι; Δουλεία, καριέρα, σχέσεις , παιδία, δάνεια, κοινωνική καταξίωση, άνεση …Δολώματα;
Το μυαλό μας είναι γεμάτο σχέδια και εργασίες. Το να βρισκόμαστε σε αυτή τη συνεχή κατάσταση λαχτάρας, μας εμποδίζει να νιώσουμε γαλήνη και μας αναγκάζει να είμαστε σε μια συνεχή αγωνία. Φροντίζουμε ωστόσο να βάλουμε μια ταμπέλα ώστε να ωραιοποιήσουμε λίγο τα πράγματα και να χρυσώσουμε το χάπι: Ελευθερία …Στόχοι!!!
Οι ακόρεστες λοιπόν επιθυμίες μας, είτε υλικές είτε πνευματικές είναι ακριβώς σαν αυτό το δόλωμα που τσιμπάει το ψάρι. Μοιάζουν με όλα όσα ονειρευόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να δούμε πόσο βαθιά μας αγκιστρώνουν. Και αντί να μας κάνουν ευτυχισμένους, το μόνο που τελικά κάνουν είναι να προκαλούν πόνο. Και υποδούλωση .Στο όνομα της ελευθερίας!!! Τραγικά αντιφατικό δεν βρίσκετε;
Στην προσπάθειά μας, λοιπόν, να επιτύχουμε αυτούς τους στόχους, θυσιάζουμε και ένα ακόμα πολύτιμο θησαυρό: Τα θαύματα της παρούσας στιγμής. Και αυτό γιατί τα μάτια μας είναι στραμμένα στο μέλλον. Λέμε στον εαυτό μας ότι υπάρχει ανταμοιβή για όλη μας την προσπάθεια – ότι μια μέρα θα φτάσουμε στη δική μας εκδοχή του παραδείσου και θα είμαστε ευτυχισμένοι. Όμως ο παράδεισος είναι ήδη διαθέσιμος σε εμάς. Και αν σταματούσαμε να τρέχουμε, θα μπορούσαμε να τον απολαύσουμε αυτή τη στιγμή…
…Να θυμάστε ότι : «Ποτέ δεν μπορείς να κάνεις μπάνιο στο ίδιο ποτάμι δύο φορές». Το εσωτερικό μας τοπίο μεταβάλλεται συνεχώς, ο “εαυτός μας αυτής της στιγμής δεν είναι ο ίδιος με τον “εαυτό”που είχαμε δευτερόλεπτα πριν. Η παροδικότητα δεν ισχύει μόνο για τα φυσικά αντικείμενα. Ισχύει επίσης για τις σκέψεις και τα συναισθήματα.
Η αποδοχή αυτής της φυσικής μετάβασης και της εσωτερική μας παροδικότητας μπορεί να μας βοηθήσει να εκτιμήσουμε ακόμη περισσότερο την παρούσα στιγμή. Ταυτόχρονα, δημιουργεί μια ευκαιρία για θετική αλλαγή. Αν φανταστείτε το εσωτερικό σας τοπίο ως κήπο και τον εαυτό σας ως κηπουρό, μπορείτε συνειδητά να επιλέξετε τις πτυχές του εαυτού σας που θέλετε να καλλιεργήσετε και εκείνες που θέλετε να ξεριζώσετε. Αυτά τα παλιά κομμάτια που όλοι σέρνουμε μέσα μας και μας ενοχλούν και να καλλιεργήσουμε τους σπόρους της ειρήνης και της ευτυχίας, αυτές τις ιδιότητες που θα κάνουν την ζωή μας να ανθίσει.
Είναι λοιπόν σημαντικό βήμα προς την όποια αποτίναξη των προσωπικών μας ζυγών η αυτογνωσία , η αυτό- κάθαρση και η επιλογή ενός αυστηρά προσωπικού μονοπατιού.
…Όποιο κείμενο και να διάβασα από αυτά που μου στείλατε, στο βάθος πίσω από τις λέξεις αισθάνθηκα ότι υπάρχει πόνος. Πόνος για πράγματα που κατακτήθηκαν. Πόνος και αγωνία για πράγματα που φοβόμαστε ή ελπίζουμε .Πόνος και λύπη για ευκαιρίες που χάθηκαν ή για συμβιβασμούς που έγιναν.
Αλλά ο μόνος τρόπος για να θεραπεύσουμε τους εαυτούς μας είναι να αγκαλιάσουμε με αγάπη αυτό που νοιώθουμε. Η όποια απελευθέρωση είναι μια διαδικασία εσωτερική. Δεν δείχνεται. Δεν έχει να κάνει με συνθήματα στους τοίχους και πορείες. Δεν έχει να κάνει με όπλα. Έχει να κάνει με το μέσα μας. Έχει να κάνει με το εγκαταλείψουμε τα δολώματα. Η ύψιστη προτεραιότητά μας είναι να ζήσουμε βαθιά και ουσιαστικά. Κάθε άνθρωπος φέρει μια εσωτερική φωτιά που καίει το άγχος, τους πόθους και τη λύπη. Χρέος να την βρούμε.
Κι αν κάτι σπάσει εν μέρει τα δεσμά θα είναι αυτή η φωτιά… Γιατί η φωτιά θα ανάψει την σπίθα της ψυχής. Τι άλλο έχετε που μπορεί να κερδίσει τον απόλυτο δυνάστη μας, τον Θάνατο, παρά μόνο την αθάνατη ψυχή σας;;; Ποια ελευθερία θα διεκδικήσουμε χωρίς ψυχή; Ποιόν αγώνα θα δώσουμε αν την έχουμε χάσει;;; Απόλεμοι θα πάμε..
Και είναι και αυτός, ό άλλος ό δυνάστης , ο πατέρας Χρόνος… Κάθε στιγμή που περνάει μας παίρνει και από κάτι… Θα ακούει ελευθερία και θα γελάει…
Αν υπάρχει κάτι που λέγεται ελευθερία, στην πιο ατόφια και καθάρια μορφή της , αυτή υπάρχει ,θαρρώ, κρυμμένη μέσα στο δευτερόλεπτο… Μέσα στην παρούσα στιγμή. Μια αναπνοή και ένα βλεφάρισμα είναι η ελευθερία που έχουμε. Είμαστε πραγματικά ελεύθεροι τούτη την στιγμή που ζούμε. Το να είσαι πραγματικά ελεύθερος σημαίνει να ζεις αυτή στιγμή. Αυτή μόνο ορίζεις. Μακριά από επιθυμίες , φιλοδοξίες και πόθους.
Η ελευθέρια μας έχει διαρκεί κάτι μικροδευτερόλεπτα, όσο χρειάζονται τα ερεθίσματα του κόσμου γύρω μας να γίνουν αντιληπτά από το μυαλό μας. Στο κενό ανάμεσα στο ερέθισμα και την απάντηση κρύβεται όλη η δύναμη μας..Στην διάρκεια αυτών των μικροδευτερολέπτων υπάρχει μόνο η ψυχή μας και ίσως αμυδρά η καρδιά μας… Η νόηση και τα συμπλέγματα της απουσιάζουν…
Στον πυρήνα μας είναι η ελευθερία μας… Στην μοναξιά μας… Η ελευθερία βρίσκεται στην ακινησία της ύπαρξης μας…
Στον κλάσμα της μοναξιάς μας …
Στη Ησυχία …Εκεί που σμιλεύεται η συνειδητοποίηση ότι η απώλεια και η αλλαγή είναι αναπόφευκτες. Στην ευελιξία και την ευκολία με την οποία δεχόμαστε τελικά αυτές τις αλλαγές κρύβεται η ουσιαστική ευτυχία και η ελευθερία μας!
Κουράγιο και γενναιότητα τρέφουν και μορφοποιούν την ελευθέρια μας. Πρώτα πρώτα για να ορίσουμε και να τιθασεύουμε τα μέσα μας… Μετά θα μπουν σε μια σειρά και τα έξω μας…
Καληνύχτα!!!
