Το τριαντάφυλλο.

Δεν είναι πάντα εύκολο να καταλάβεις τι σε παρακινεί να θες να γράψεις …είναι ανάγκη επικοινωνίας; Με ποιόν; Με κάποιον έξω από σένα; και τι νόημα έχει μια κουβέντα που γίνεται μόνο από έναν; Το να παραθέτεις σκέψεις σε ένα χαρτί , χωρίς ορατό αντίλογο ,κ να νομίζεις ότι  έρχεσαι σε επαφή με κάποιον αγγίζει τα όρια του παράλογου, δεδομένου ότι επικοινωνία είναι διαδικασία ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ 2 η περισσότερων μελών για τα οποία η πληροφορία έχει νόημα, οπότε…. 

Από την άλλη είναι σίγουρα μια κίνηση εξωτερίκευσης ενός συναισθηματικού φορτίου , το οποίο δεν είναι απαραίτητο να σε βαραίνει. Μάλλον σε πιέζει για να βγει προς τα έξω, πλημμυρίζει την ύπαρξη σου κ ζητάει να το αναγνωρίσεις …να  του δώσεις υπόσταση…

Ίσως είναι μια ανάγκη να αποκτήσεις εσύ , ο ίδιος, οντότητα. Βλέπεις  τις σκέψεις σου να αποτυπώνονται στο χαρτί, να έχουν όρια, διαστάσεις , μορφή… Ίσως έτσι οριοθετείς  και την δική σου ύπαρξη ,έχοντας ταυτόχρονα κ το ασύγκριτο πλεονέκτημα της φαντασίας που ενέχει η δημιουργική γραφή… Φαντασία  που σου επιτρέπει ,με βατήρα το κείμενο να εκτοξευτείς παντού στο χώρο κ τον χρόνο κ πολλές φορές ακόμα κ σε διαστάσεις που δεν ορίζονται .Να σε δεις δυνατό, θεό, μέντορα, ηγέτη, παντογνώστη, θύμα η θηρευτή, ήρωα η αντιήρωα, νικητή η νικημένο.

Νομίζω ωστόσο ότι πρώτα από όλα γράφεις γιατί θες να αφηγηθείς μια ιστορία στον εαυτό σου. Να του ψιθυρίσεις κάτι κ να τον δεις να αντιδρά. Να τον δεις να το δέχεται. Να μην αποστρέφει το βλέμμα από το γραπτό , αλλά με αγωνία να σε ρωτάει για την συνέχεια ….για το παρακάτω.. Να σταματήσει να ασχολείται με τα εξωτερικά ερεθίσματα κ να στραφεί μέσα… στο κέντρο, σε εσένα τον ίδιο… να νοιαστεί Κι αφού το καταφέρεις αυτό, νοιώθεις ένα λαμπρό αίσθημα αυτοπραγμάτωσης. Μια πληρότητα που γεμίζει τον χώρο πίσω από το στέρνο σου , ένα αίσθημα γλυκιάς ζεστασιάς που ποτίζει κάθε κύτταρο σου , σε κάνει πιο ψηλό, πιο όμορφο, πιο….μοναδικό   ,πιο εσύ!

Μέσα από αυτή την διαδικασία στο τέλος , έρχεται η αυτογνωσία, η αυτοπαραδοχή κ ισως η αυτοθεραπεία μας. Ένα γραπτό κείμενο άλλωστε μπορεί να μείνει για πάντα …να χαρίσει αθανασία στον δημιουργό του κ να τον περάσει στην αιωνιότητα. Πέρα από εποχές, γεωγραφικά όρια κ κουλτούρες.

Άρα γράψω γιατί φοβάμαι τον θάνατο; Είναι η δημιουργική γραφή ,τρόπος να οχυρωθείς απέναντι στον φόβο του αναπόφευκτου;

Στο διάστημα αυτό, της πανδημίας ,με συγκλόνισε η κουβέντα μιας κυρίας καρκινοπαθούς η οποία δίνει τον δικό της αγώνα κάνοντας τις χημειοθεραπείες της.

-Έχω την εντύπωση , ότι αυτό το διάστημα δεν είμαι τόσο μόνη ….Νομίζω ότι έχω παρέα στις αγωνίες μου. Αισθάνομαι ότι τώρα με καταλαβαίνουν όλοι καλύτερα….

Άραγε γράφεις γιατί είσαι μόνος;;;

Έχει η μοναξιά μέσα θάνατο;;;;

Κ αν αρχίζω να γράφω ,δεν θα είμαι μόνος; Θα ζήσω;;;;

Κ για ποιο πράγμα να γράψω;;;;;

 Νομίζω ότι μια καλή αρχή θα ήταν να αρχίζω να γράφω στα παπαρια μου όλους αυτούς τους δήθεν, τους επιβήτορες των πάντων. Τους ωραίους άσχημους. Αυτούς με το τεράστιο εγώ, την αχαριστία κ την απληστία τους. Αυτούς τους τύπους με το χαμόγελο φωτοτυπία ,την επίκριση αγκαλιά κ τις παχύσαρκες προσωπικότητες τους, που καταλαμβάνουν τόσο ζωτικό χώρο όντας το απόλυτο τίποτα… Τόσο ίδιοι   , τόσο αναμενόμενοι κ προβλέψιμοι… Σαν ένα κοπάδια τσακάλια που παριστάνουν τα λιοντάρια!

Παιδιά… Αν  σε μια κωλοτρυπίδα βάλεις ένα τριαντάφυλλο δεν έχεις ένα βάζο… μην ξεχνιόμαστε….