Την επόμενη φορά φίλε!

Τα μάτια μου είναι πολύ βαριά. Αρνούνται να ανοίξουν. Οι πρωινές ακτίνες του ήλιου βρίσκουν τελικά διέξοδο μέσα από τα πυκνά μου βλέφαρα και με τραβούν να σηκωθώ με το ζόρι. Τα μαλλιά μου ανάκατα, το κεφάλι σκυφτό και τα βήματα μου να σέρνονται  βαριά στον διάδρομο μέχρι την πόρτα του μπάνιου.

Γυρίζω το βλέμμα μου και η θέα από το παράθυρο, μου υπενθυμίζει το τι έχω να αντιμετωπίσω και αυτή την μέρα. Ανθρώπους αγριεμένους, αδιάφορους, εγωιστές, έτοιμους να πατήσουν επί πτωμάτων . Χρονοδιαγράμματα αδυσώπητα και υποχρεώσεις που θα έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί από χθες.

Κοιτάζω το είδωλο μου στον καθρέπτη, και είναι σαν να έχει παγώσει ο χρόνος. Αντικρίζω το ίδιο κουρασμένο πρόσωπο ,που βλέπω συνεχώς τα τελευταία δύο χρόνια. Σαν χαμστεράκι σε τροχό, με θυμάμαι μπροστά από τον καθρέφτη ,με τα χέρια να ακουμπούν λυγισμένα στον νιπτήρα ,να προσεύχομαι να βρω δύναμη να αλλάξω…

Κοιτάζοντας βαθιά μέσα στα μάτια μου, αναζητώ αυτή την σπίθα που θα με κάνει να σταθώ όρθιος. Ψάχνω το θάρρος και την διαύγεια, να επιλέξω τα ναι μου και τα όχι μου για την μέρα που έρχεται. Ώστε το βράδυ που θα ξαναβρεθώ στην ίδια θέση, να μου φωνάξω με περηφάνια: Μπράβο! Τα  κατάφερες! Κάτι άλλαξες σήμερα..

Η δύση του ήλιου με βρήκε να κλείνω πίσω μου την πόρτα. Πέταξα το σακάκι μου στο καναπέ και έλυσα νευρικά την γραβάτα μου… Ακούμπησα τα χέρια λυγισμένα στον νεροχύτη .Προσπάθησα να αντικρύσω τον καθρέφτη…

-Λοιπόν;;;;;; Έγινε;;

-Την επόμενη φορά φίλε. Την επόμενη! Στο υπόσχομαι!