Περί φόβου…οι απόψεις σας

Οκ….όχι πολύ μεγάλες αποστάσεις γενικά μεταξύ σας….Προφανώς η φθαρτή φύση μας μας ενώνει και μας οδηγεί σε κοινους φόβους.

Μερικές από τος πιο αντιπροσωπευτικές τοποθετήσεις σας….

(Και πάλι ένα πολυ μεγάλο ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε να αφιέρωνετε πολύτιμο χρόνο και να μοιράζεστε μαζί μου τις σκέψεις σας…..Θεωρώ τον ευατό μου πολύ τυχερό και προνομιούχο που μπορώ και γίνομαι δέκτης όλης αυτής της ενέργειας.)

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Ο Πλάτωνας έλεγε ότι ο φόβος είναι η ψυχική ταραχή που προκαλείται από την αναμονή του κακού. Στις μέρες μας οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι ο φόβος οφείλεται στην σταθμίνη , μια πρωτεΐνη που υπάρχει σε μεγάλες ποσότητες στην αμυγδαλή του εγκεφάλου.

 Η πρωτεΐνη αυτή, ελέγχει και τις δύο μορφές φόβου: 1)Το φόβο που έχουμε εκ γενετής για ορισμένα πράγματα και 2)για το φόβο που αποκτήσαμε δια της μάθησης από προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες.

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφεί για τον φόβο. Ο Γάλλος Τριστάν Μπέρναρντ, έγραψε ότι ‘οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι έχουν ένα κοινό ελάττωμα: φοβούνται την αλήθεια‘.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο φόβος σαν συναίσθημα δεν δύναται να ωφελήσει ή να βλάψει κάποιον, σε αντίθεση βέβαια με τις επιπτώσεις του. Το ακραίο άγχος πυροδοτεί άλλα συναισθήματα που εξαιτίας αυτών αναπτύσσεται ο φόβος ή καλύτερα οι φοβίες. Σκέψου τον φόβο της απώλειας αγαπημένων σου προσώπων…είναι κάτι που προέρχεται από εγωιστικά κίνητρα. Ο οργανισμός σου δεν επιθυμεί να βιώσει το επώδυνο συναίσθημα της απώλειας και έτσι ”φοβάται”.

Ο φόβος του άγνωστου ο οποίος προκαλεί εκρήξεις αδρεναλίνης οι οποίες πυροδοτούνται εξαιτίας της άγνοιας. Η γνώση και η πίστη είναι τα μόνα εφόδια που καταπολεμούν τελικά τον φόβο.

Ο φόβος του ”ξεβωλέματος” είναι ένας φόβος που μας κρατά επαγγελματικά και διανοητικά στάσιμους. Αυτό γίνεται με την τακτική του ”δεν παίρνω ρίσκο” δεν ψάχνω νέες διεξόδους και πορείες , δεν δοκιμάζω νέα πράγματα και τακτικές, παρά, ακολουθώ αυτό που ήδη ξέρω να κάνω και δεν με δυσαρεστεί ή αγχώνει, έστω και αν δεν έχω το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Ο φόβος των γερατειών. Ο Τσέχος συγγραφέας Φρανς Κάφκα έγραψε ότι ‘‘Φοβόταν τρομερά το θάνατο γιατί δεν είχε ζήσει ακόμα”  .

Τι μπορεί να εννοεί; Φοβάται κάποιος την ”αλλαγή” γιατί δεν έχει γευτεί τις χαρές της ζωής και το νήμα του πλησιάζει στο τέλος, ή η ειρωνική εκδοχή του ”φοβάται τον θάνατο λανθασμένα, διότι δεν είχε απογοητευθεί αρκετά από την ζωή του(άρα ο θάνατος θα είναι η σωτηρία του).

Γερατειά.Τα γερατειά συνδέονται με εικόνες κακομοιριάς, ανικανότητας, ασθενειών, ανέχειας και προσμονής του αναπόφευκτου. Δηλαδή συνδέονται στο μυαλό με άσχημες εικόνες και συναισθήματα απογοήτευσης.  Άρα πάλι μιλάμε για εγωιστικά κριτήρια.

Συμπερασματικά οι άνθρωποι είμαστε περισσότερο εγωιστές πιστεύω, από ότι φοβικοί και προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας κατά την διάρκεια της ζωής μας και όχι να αποβάλουμε τους φόβους μας. Αυτό είναι κάτι το οποίο το γνωρίζουν να το χειρίζονται οι κατέχοντες τις εξουσίες, χρησιμοποιώντας κατά το δοκούν τα υποχείριά τους, δηλαδή εμάς, τους απλούς πολίτες.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Αποφασίζοντας να φτιάξω την λίστα αναδύθηκε ένας νέος και ανεξήγητος φόβος : το να καταγράψω τους φόβους μου. Οκ, αναγνωρίζω τους φόβους μου, προσπαθώ να τους αντιμετωπίσω, υπό προϋποθέσεις μπορεί να τους μοιραστώ, αλλά η καταγραφή είναι πολύ τρομακτική. Λες και κάποια σκοτεινή δύναμη θα βρει τη λίστα μου και θα τους πραγματοποιήσει έναν προς έναν. Ίσως φταίει που ;eχω δει πολλά θρίλερ, δεν ξέρω… Συγκεντρώνω το θάρρος μου λοιπόν και ξεκινάω:

1. Να συμβεί κάτι κακό στα παιδιά μου. Βασικά, θα μπορούσα να γεμίσω όλη τη λίστα με φόβους σχετικά με τα παιδιά μου, τόμους ίσως, αλλά δεν θα το πάω έτσι και σκόπιμα μάλλον αποφεύγω να προσδιορίσω το είδος του κακού.
2. Να πεθάνω σε μικρή ηλικία, να μην προλάβω να γεράσω. Δεν μπορώ να προσδιορίσω την ηλικία που θεωρώ “μικρή” , φαντάζομαι αυτό θα αναπροσαρμόζεται καθώς περνούν τα χρόνια, σίγουρα όχι άμεσα.
3. Να γεράσω και να πάθω alzheimer ή εγκεφαλικό.
4. Σοβαρό ατύχημα ή ασθένεια δική μου και των αγαπημένων μου.
5. Απώλεια κάποιου δικού μου ανθρώπου.
6. Μήπως βλάψω κάποιον με τις πράξεις μου.
7. Να συνειδητοποιήσω ότι δεν έκανα το καλύτερο που μπορούσα όταν θα είναι πλέον αργά.
8. Να αντιμετωπίσω καταστάσεις που ακόμα και το καλύτερό μου δεν είναι αρκετό.
9.  Ότι θα χειροτερέψει σημαντικά η κοινωνική οικονομική περιβαλλοντική και πολιτισμική κατάσταση του πλανήτη. 
10. Τα αδιέξοδα, τις καταστάσεις που παίρνεις αποφάσεις σύμφωνα με την αναγκαιότητα και όχι την επιθυμία.
11. Ότι μόνιμα κάτι έχω ξεχάσει ή κάτι σημαντικό μου διαφεύγει.
12. Τις ακρίδες, δεν τις σιχαίνομαι, τις φοβάμαι από την παιδική ηλικία.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Μικρότερη δεν φοβόμουν τίποτα. Προφανώς ήταν η άγνοια κινδύνου που με έκανε ατρόμητη. Μεγαλώνοντας οι φοβίες άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Μικρές, φυσιολογικές μάλλον, αλλα ενοχλητικές και ανεπιθύμητες φοβίες. Δεν ξέρω αν είναι 3 ή 13 . Ξεκινάω και όσες βγουν.

   1)Ο φόβος για την υγεία και το μέλλον των παιδιών (μου). Όχι μεγαλες φοβίες. Είπαμε… μικρες και φυσιολογικές. Νομίζω.

    2)Οι κατσαρίδες!!! Καλύτερα να δω τον Δράκο του Κομόντο να κόβει βόλτες μέσα στο σπίτι μου παρά κατσαρίδα!

     3) Η υψοφοβία μου. Μέχρι και απο γκρεμό έτρεξα και πήδηξα με  “παραπέντε” για να την καταπολεμήσω. Ακόμη όμως, όταν βγω σε μπαλκόνι πολύ ψηλού κτιρίου, η καρδιά μου συνήθως χάνει ένα χτύπο.

    4)Η μοναξιά. Η γιαγιά μου έλεγε  ” μόνος σου ούτε στον Παράδεισο” και συμφωνώ απόλυτα.

    5)Η κλειστοφοβία μου. Light κατάσταση. Μπαίνω άνετα σε ασανσέρ… αν κλειστώ μέσα όμως ξεκινούν τα δύσκολα.

    6) Ο θάνατος αγαπημένων μου προσώπων. Κυρίως η επόμενη ημέρα. Εκεί που έρχεται η πραγματικότητα, σου ρίχνει ένα χαστούκι και πονάς. Πολύ.

   7) Το σκοτάδι. Όταν είμαι μόνη μου όμως. Αν έχω παρέα no problem.

   8)Ο φόβος μη γερασει η ψυχή μου.

   9)Ο φόβος μη γεράσει το σώμα μου. Όχι αισθητικά. Αυτό παλεύεται. Ο φόβος του να ειμαι ανύμπορη και ακινητοποιημένη σε ένα κρεβάτι.

   10) …..αυτόν το φόβο τον ξέρω μόνο εγώ και μόνο εγώ.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που να θέλει να σκεφτεται τους φόβους του..φαντάζομαι πως στους περισσότερους από εμάς αρέσει η ιδέα πως είμαστε ατρόμητοι..δυνατοί..ερχονται όμως στιγμές που αυτά που μας τρομάζουν ερχονται στην επιφάνεια..και εκεί νιώθουμε αυτό το σφιξιμο στο στομάχι,,την ταχυκαρδία..την στενοχώρια..θα ξεβολευτώ λοιπόν απόψε για να αντικρίσω τους φόβους μου κατάματα..για να με διευκολύνω θα φανταστώ πως βρίσκομαι με έναν φίλο και συζητάμε..ένα καλοκαιριατικο βράδυ..σε μία παραλία..πάνω στην άμμο..με τον παφλασμό των κυμάτων να ακουγεται και το φεγγαρι να φωτίζει το σκοτάδι..

Από την στιγμή που καποιος γινεται γονιός ειναι ευλογημένος…ταυτόχρονα όμως καταδικασμένος..η εγνοια για τα παιδιά του θα τον ακολουθεί μεχρι την στιγμή που θα κλείσει τα μάτια του..πιο πολύ από όλα η υγεία τους..δεν χρειάζεται ανάλυση σε αυτό..αν εχεις περάσει λαχτάρα τρέμεις μηπως σου ξανασυμβεί..αν εισαι τυχερός πάντα απέυχεσαι την αρρωστια, τον πόνο του παιδιου σου..για εμένα προσωπικά που μεχρι στιγμής ανήκω στους τυχερούς η τροφική αλλεργία της κόρης μου είναι ένας μεγάλος φόβος..ένα κομματάκι φυστικι μπορεί να την οδηγήσει στο νοσοκομείο στην καλύτερη περίπτωση..και αν δεν εχω μαζί μου την αδρεναλίνη? Και αν δεν μπορέσω να την βοηθήσω την κρίσιμη στιγμή? Και αν βρεθεί κάπου μόνη της όταν μεγαλώσει και φυγει από κοντά μου και δεν εχει βοήθεια??

Οι φυσικές καταστροφές και μάλιστα οι σεισμοί είναι ένας μεγάλος μου φόβος..Οι εικόνες των σωστικών συνεργείων που απαθανατίστηκαν στους τηλεοπτικούς δείκτες να ανασύρουν πολύτραυματίες αλλοτε ζωντανούς και όλλοτε νεκρούς σε μεγάλους σεισμούς της Ελλαδας πραγματικά με έχουν στοιχείωσει..η σκεψη πως από την μία στιγμή στην άλλη μπορεί να βρεθεί κανείς καταπλακωμενος από τόνους μπετον ζωντανός νεκρός είναι κατι πραγματικά ανατριχιαστικό..όταν λοιπόν αισθανθώ το έδαφος να δονείται εκεί πραγματικά τα χάνω..και φοβάμαι πως μόνο ψυχραιμα δεν αντιδρώ..το βράδυ πολλές φορές πριν κοιμηθώ φοβάμαι μήπως γίνει καποιος μεγάλος σεισμός και δεν προλάβω να ξυπνήσω τα παιδιά.. 

Και από τα πιο ειδικά στα πιο γενικά..

Όσο τα χρονια περνουν αντιλαμβάνομαι πως μάλλον ο χαρακτήρας μου είναι λίγο παράξενος..ήμουν από μικρή ένας άνθρωπος εσωστρεφής..λιγομίλητη, αθόρυβη..δεν μου άρεσαν ποτέ οι μεγάλες παρέες ..εκεί που πρεπει να φωνάξεις για να ακουστείς και οι κουβέντες γίνονται για να περνά η ώρα..αναζητούσα όμως πάντα τον φίλο, την φίλη , τον σύντροφο που η παρουσία του , η σκέψη του η κουβέντα μαζί του θα γαλήνευε την ψυχή μου. Ηθελα να υπάρχει καπου ενας, δύο, λιγοι ανθρωποι που να ξέρω πως όταν μιλάμε καταλαβαίνουμε ο ένας τον αλλο..ότι επικοινωνούμε..μεσα στην καθημερινότητα μου η ιδέα και μόνο πως υπάρχει καποιος που τον νιώθω κοντά μου ακόμη και μακριά μου φτάνει..κι ας έχουμε να συναντηθούμε μερες η μηνες ήταν πάντα κατι αρκετό..φόβος μου είναι επομένως η μοναξιά όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι….όχι η στιγμή που δεν θα έχω καποιον διπλα μου ως φυσική παρουσία αλλά η στιγμή που δεν θα υπάρχει κάποιος κάπου να μοιραστούμε αυτά που μας κάνουν χαρούμενους, μας πονάνε..μας τρομάζουν…έχω περάσει τέτοιες περιόδους..ήταν δυσκολες..

Ενα μεγάλο κεφάλαιο για εμένα είναι η αίσθηση της αυτονομίας..οφείλω μεγάλη ευγνωμοσύνη στους γονεις μου γατί με δίδαξαν να προσπαθώ να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά και δυνατή ηθικά και με στηριξαν σε αυτό..ακόμη και ας μην είναι ο ευκολος δρόμος το να έχεις την ευχέρεια να κανεις τις δικές σου επιλογές, να υποστηρίζεις τα θέλω και τα πιστέυω σου, να κυνηγάς τα όνειρά σου χωρίς (τουλάχιστον μεγάλους) συμβιβασμούς, να τολμάς να συγκρούέσαι γιατί πιστεύεις πως αξίζει τον κόπο είναι για μένα κατι πολύ σημαντικό…ελπίζω να συνεχίσω να είμαι ικανή, υγιής νοητικά και σωματικά και δυνατή για να υποστηρίζω την προσωπική μου πορεία μακριά από ανθρώπους που προσπαθούν να καταπιέσουν, να κατευθυνουν  και να χειραγωγήσουν..το αντιθετο είναι κατι που με τρομάζει και πραγματικά απεύχομαι..

Μέχρι τώρα τολμώ να πω πως στην ζωή μου έχω υπάρξει τυχερή..όλοι εκείνοι οι ανθρωποι που εχω αγαπήσει ως κόρη, αδερφή, συντροφος, μητέρα, φίλη είναι καλά..ακόμη και αν έχουμε ακολουθήσει διαφορετικές διαδρομές και έχουμε απομακρυνθεί δεν χρειάστηκε να πουμε ένα οριστικό αντίο..με τον έναν ή τον αλλον τρόπο δεν έχουμε χάσει την επαφή..επειδή όμως ο αποχωρισμός είναι κομματι της ζωης φοβάμαι την μέρα που θα χρειαστεί να αποχαίρετήσω για πάντα κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο..ελπιζω να αργήσει πραγματικά να έρθει αυτή η στιγμή..

Το αναπόφευκτο του χρόνου που περνάει…ή μαλλον όχι ακριβώς..αυτό που με κανει να αγωνιώ και να φοβάμαι ίσως είναι το πώς θα αισθάνομαι εγώ , η δική μου αντίδραση όταν ο χρόνος αρχίσει να κυλά αντίστροφα..καθημερινά ερχομαι σε επικοινωνία λόγω δουλειάς με ανθρωπους μεγάλης ηλικίας..όταν το τελος είναι ορατό οι αντιδράσεις ποικίλουν..αλλοι αρνούνται να το δεχτουν και πεφτουν σε βαθιά κατάθλιψη..άλλοι αισθάνονται πληρότητα και ηρεμία..χαίρονται γαι την ζωή που έζησαν και αντιμετωπίζουν με ευγνωμοσύνη και γαλήνη αυτά τα λίγα ή πολλά χρόνια που τους απομένουν..ελπίζω όταν ερθει η ώρα να ανηκω στην δευτερη κατηγορία..

Κάθως περνά ο καιρός η εμπειρία και οι συναντήσεις με απαιτητικές καταστάσεις νομίζω πως μας κανουν πιο δυνατούς..ακόμη και τις κατσαρίδες που πριν από αρκετά χρόνια μου προκαλούσαν πανικό πλέον τις σκοτώνω σε χρόνο ρεκόρ….πάντα ωστόσο θα υπάρχουν καταστάσεις που μας τρομάζουν..η δική μου σκέψη που με βοηθά να τις αντιμετωπίζω στηρίζεται στο ότι όλα είναι κομματια της ζωής και τα όμορφα και τα άσχημα..δεν χρειάζεται να αναλωνόμαστε σε αρνητικές και δυσάρεστες σκέψεις ούτε να αγχωνόμαστε  για δυσαρεστα μελλοντικά σενάρια..όταν ο φόβος γίνει πραγματικότητα και η  δυσκολία τελικά  προκύψει θα την αντιμετωπίσουμε θέλοντας και μη..και μετά θα πάμε παρακάτω..γιατί έτσι γίνεται πάντα…μπορεί να βγούμε πληγωμένοι από την μάχη αλλά θα συνεχίσουμε..

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Τις επόμενες μέρες οι δικές μου τοποθετήσεις.

Καληνύχτα!

nightcallers!