Περί πίκρας…
Το τελευταίο πείραμα επικοινωνίας είχε πολύ ενδιαφέρον. Τουλάχιστον για μένα. Θεωρώ ότι κάθε φορά που υπάρχει μια τόσο γόνιμη ανταλλαγή σκέψεων, είναι θα σαν να ξαναγεννάτε η κριτική σκέψη και να δυναμώνει το πνεύμα.
Σαν να φρεζάρεις έναν κήπο. Ανανεώνεις το χώμα, το ανακατώνεις και το κάνεις γόνιμο.
Πάμε λοιπόν για το επόμενο….

Περί πίκρας ,αχαριστίας και συγχώρεσης λοιπόν..
-Τι σημαίνει πίκρα; Πότε νιώθεις έτσι;
– Η πίκρα βαραίνει το σώμα ή την ψυχή; Έχει αντίδοτο;
– Τι γεννάει την πίκρα; Η αχαριστία; Η ματαίωση των στόχων ή η μη αναγνώριση και ανταπόδοση της προσπάθειας;
-Σας έχουν πικράνει ποτέ κάποιοι που έχετε ευεργετήσει;
-Είναι πιο βαρύ όταν σε πικραίνει ένας δικός σου άνθρωπος;
-Είναι δικαιολογημένο να θες να αποτραβηχτείς και να αποστασιοποιηθείς σε δεύτερο χρόνο;
-Είναι ψυχοθεραπευτικό να εκδικηθείς;
-Αν δεν θυμώσεις και απλά νεκρώσει το μέσα σου σημαίνει ότι είσαι αναίσθητος ή απλά ότι άδειασες;
-Θα προσπαθούσατε ποτέ να καταλάβετε έναν άνθρωπο που σας πίκρανε;
– Μέχρι ποιο σημείο κάποιος που έχει πικραθεί και προδοθεί δικαιούται να αντιδράσει; Μέχρι που είναι δικαιολογημένος;
-Ποιο θα σας βάραινε περισσότερο; Η αχαριστία και η προδοσία του αδερφού; Η κακή συμπεριφορά και η μη στήριξη των γονέων; Η προδοσία ενός συντρόφου που είχατε αγαπήσει;
-Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι στους οποίους μπορούμε να στηριχτούμε ή είμαστε τελείως μόνοι σε μια ζούγκλα που οι κανόνες συνέχεια μεταβάλλονται;
– Η θέληση για εκδίκηση σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις ή σου τρώει τα μέσα σου;
-Αν σας δινόταν η ευκαιρία να ανταποδώσετε ένα μεγάλο κακό που σας έκαναν, θα το κάνατε; Θα νιώθατε ανακούφιση και εκπλήρωση μιας υποχρέωσης;
-Ο Θεός μπορεί να σε πικράνει;
– Το ότι τελικά πικραινόμαστε είναι δείγμα έλλειψης πίστης σε μια ανώτερη δύναμη που μπορούμε να εμπιστευτούμε;
-Έχετε νιώσει προδομένοι ποτέ από την Δύναμη στην οποία πιστεύετε;
-Μπορούμε να θυμώσουμε με τον Θεό;
-Η συγχώρεση είναι δύναμη και αρετή ή αδυναμία να παλέψεις πίσω και να πάρεις ότι έχασες;
– Η συγχώρεση θα απαλλάξει τους άλλους από τον θυμό μας ή εμάς από τις ενοχές για το ότι δεν καταφέραμε να αμυνθούμε και να προνοήσουμε;
-Κι αν μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς να συγχωρέσουμε κάποιον, μας κάνει κακούς ή αναδεικνύει την δύναμη μας;
-Η συγχώρεση οδηγεί στην λήθη;
-Η λήθη μπορεί να οδηγήσει στην επανάληψη του ίδιου λάθους ή η αδυναμία είναι αυτή που θα μας παρασύρει στο να εμπιστευτούμε κάποιον ή κάτι;
– Όταν σε συγχωρέσω, απλά σου ανοίγω μια κερκόπορτα για να με ξανααπογοητεύσεις ή σου δίνω την ευκαιρία να γίνεις καλύτερος; Και για πόσες φορές δικαιολογείται να το κάνω;
-Είναι η αγάπη αδυναμία;
-Είναι η αγάπη προϋπόθεση για να συγχωρέσω; Δλδ για να σε συγχωρέσω πρέπει να σε αγαπάω ή αγαπώ εμένα και το κάνω για να απαλλαγώ από την τοξική σου παρουσία;
-Ο Θεός συγχωρεί; Αν ναι τότε γιατί η κόλαση είναι αιώνια; Πως μπορεί ένα λάθος που έκανα σε μια στιγμή της μικρής μου παρουσίας στον πλανήτη να με σημαδέψει για πάντα;
-Κι αν ο Θεός δεν συγχωρεί γιατί να σε συγχωρέσω εγώ;
Αυτά ….
Την διαδικασία την γνωρίζετε…
info@nightcallers.gr ή απαντήσεις στον χώρο των σχολίων…
Θα χαρώ πολύ να διαβάσω τις σκέψεις σας και να τις παρουσιάσω…
Καληνύχτα!
Nightcallers.gr
Πίκρα…μεγάλο κεφάλαιο!!!
Όλο και κάτι θα έχει να αφηγηθεί κάποιος, είναι συνυφασμένη με τη χαρά και με το γέλιο.Στη ζωή θα πάρεις από όλα.Αλλοτε μεγαλύτερες δόσεις χαράς-γελιου και άλλοτε ακόμη πιο μεγάλη πίκρα ώστε να ισορροπήσεις ξανά . Κάτι σα ζυγαριά!
Πίκρα, οργή,πόνος ,μίσος, έλλειψη εμπιστοσύνης, ψυχολογικός πόλεμος, εγωισμός και πόσα άλλα ακόμη ..Τι γίνεται αν γεννηθείς σε τέτοιο περιβάλλον; Αν στα πιο τρυφερά σου χρόνια,όταν η ψυχούλα σου έχει ανάγκη από τρυφερότητα, αλήθεια,αγάπη, εμπιστοσύνη,στην σμιλευουν άνθρωποι όμορφοι έξω μα βρόμικοι μέσα; Τιποτένιοι; Εγωιστές; Άνθρωποι στους οποίους ενώ θα έπρεπε εξ’ορισμου της έννοιας της οικογένειας να στηρίζεσαι πάνω τους και να σε φροντίζουν ,αυτοί να προσπαθούν να σε πονούν επειδή είσαι παιδί της νύφης τους?Και άντε αυτό το παλεύεις υπάρχει αντιστάθμισμα ,η αμέριστη αγάπη και καλοσύνη των άλλων παππούδων που προσπαθούν να φέρουν ένα αγρίμι στο σωστό δρόμο…..
Πώς όμως αντισταθμίζεται η “προδοσία” αυτή του ενός;; Αυτού που σ’ έφερε στον κόσμο; Πόσος πόνος προκαλείται σε ένα παιδί μόλις αντιληφθεί ότι όσα πράγματα του μάθαινε εκείνος είναι ακριβώς ότι δε θα έπρεπε να του μάθει;;; Μέχρι τα 7 μου ήμουν ένα αλητηριο πλάσμα,με στόμα νταλικερη! Αλήθεια,δεν ήξερα τι σήμαινε!
Και όταν ξυπνάς από τον πνευματικό σου λήθαργο και σταματάς να φέρεσαι αλητικα, τότε να συναντάς αντί της επιβράβευσης,την περιφρόνηση ,το μίσος και τις βωμολοχίες!!! Τότε δε μπερδευεσαι,δε πικραινεσαι ακόμη περισσότερο; Μα γιατί;; τι λάθος έκανα , σκέφτεσαι;; Εσύ , τίποτε κακό, παιδί μου, επέλεξες σωστά …το πρόβλημα είναι ο αλλος…θα πω με πίστη στον εαυτό μου τώρα πια!!.Δε πληγώνεσαι; Αφορητα, θα πω, με σιγουριά .Οι πληγές βαθιές. Τα σημάδια των οποίων δεν σβήνουν μόνα όσο και αν προσπαθείς. Ο χρόνος γιατρεύει αλλά κι αυτός τι να πρώτοσβήσει;;!!! Την προδοσία,την ψευτιά,την ανηθικότητα,την έλλειψη εμπιστοσύνης που απέκτησες για τον συνάνθρωπο,τις τόσες ανασφάλειες σου…..Παλεύεις με παρέα…με την μαμά , πληγωμένη κι αυτή….με τους φίλους , υποστηριχτές μέχρι εσχάτων…..με τον σύντροφό που σου ξαναμαθαινει από την αρχή με πολλούς κόπους τι θα πει άνθρωπος,αγάπη , εμπιστοσύνη….γιατί παντού έχεις την τάση να βλέπεις συνομωσίες!!
Αν τον συγχώρησα;;; όχι,και δε με νοιάζει..αυτή είναι δουλειά του Θεού.
Εκδίκηση;; Ποτέ! Περιφρόνηση και αποκοπή από τις ρίζες σου. Δραστικά μέτρα! Ή αυτός ή εγώ! Ήμουν μόλις 17 όταν ξεκίνησαν πονοκέφαλοι ασταμάτητοι για 15 μέρες.Πρωι και βράδυ.Να κοιμάμαι και να νιώθω το κεφάλι μου μέσα σε μέγγενη να σφίγγει όλο και πιο δυνατά..ο γιατρός είπε “απεβαλλε από την ζωή σου αυτό που σε στεναχωρεί” και το έκανα !! Και λυτρώθηκα!!!
Αν του ξαναμιλήσω ποτέ;;; Δεν έχω σκοπό αλλά άγνωσται αι βουλαι του Κυρίου…..
Πίκρα και χαρά,κλάμα και γέλιο έτσι είναι κεντημένη η ζωή μας…αρκεί να υπάρχει ισορροπία και να μην κλείνει μόνο προς την μία πλευρά,την πλευρά της πίκρας και της στεναχώριας!!!
Ελπίζω να μην κούρασα, ☺️ ήθελα μόνο να τα αφήσω να βγουν….δε με αγγίζουν πια για να με στεναχωρήσουν ,όπως έκαναν ….δε σημαίνει όμως, πως δεν είναι εκεί…καλή συνέχεια.
Προδοσία,αχαριστία,απογοήτευση,πικρία,συγχώρηση…..
Συναισθήματα που λίγο πολύ όλοι έχουμε αισθανθεί.Εγώ αρκετές φορές!Η πρώτη φορά ήταν όταν ήμουν 11 χρόνων.Η Φίλη μου με την αδελφή μου αποκάλυψαν ένα μυστικό μου στη μητέρα μου με αποτέλεσμα να φάω το ξύλο της χρονιάς!Ομως το κακό σ αυτό δεν ήταν το ξύλο,από τότε έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους,δεν απέκτησα ποτέ μια φίλη.Τις συγχώρησα αλλά….
Την δεύτερη φορά προδόθηκα από την συγκάτοικό μου στη σχολή,δεν ήμασταν φίλες .Είπε για μένα πράγματα ανυπόστατα,βαριά.Δεν μπόρεσα να την συγχωρήσω.Δεν ξέρω αν αυτό που βαραίνει την ψυχή μου ακόμη(μετά από 40 χρόνια)είναι τα λόγια της ή το οτι δεν την συγχώρησα.
Βέβαια δεν είναι τα μόνα περιστατικά που ένοιωσα προδομένη και πικραμένη.
Και στην δουλειά μου πολλές φορές βίωσα την αχαριστία,την πικρία.
Είμαι άνθρωπος με πολλά ελαττώματα,προσπαθώ να συγχωρώ κάποιες πράξεις ,δεν τα καταφέρνω πάντα,δεν το κάνω πάντα από αγάπη προς τον άλλον.Το κάνω μάλλον επειδή θέλω να προστατέψω τον εαυτό μου.
Σχεδόν κάθε μέρα ζητάω συγχώρηση απο τον Θεό για τις πράξεις μου,ΕΚΕΙΝΟΣ θα με κρίνει!