Περί πίκρας… (οι απόψεις σας)
Δεν μου είναι εύκολο να βρω τα λόγια που χρειάζονται για να περιγράψω την τιμή και την χαρά που νιώθω όταν σε κάθε απόπειρα επικοινωνίας, υπάρχει τόσο μεγάλη ανταπόκριση.
Αυτή την φορά δεν θα μπω στην διαδικασία να ερμηνεύσω και να περιφράσσω αυτά που μου στείλατε, γιατί απλά δεν χρειάζεται. Είναι απόψεις που στηρίζονται τόσο στην λογική όσο και στο συναίσθημα αλλά και στα βιώματα του καθενός, οπότε από την μια είναι απόλυτα σεβαστές και από την άλλη η όσο το δυνατόν αυτούσια μεταφορά τους μας κάνει όλους πιο πλούσιους.
Θα σημειώσω ωστόσο ότι σχεδόν όλοι σας κρατάτε μια πολύ ορθόδοξη και ηθικά σωστή στάση , χωρίς να περιλαμβάνεται ακραίες απόψεις και χαρακτηρισμούς …πχ κανείς σας δεν αναφέρει ότι η εκδίκηση σας έχει δώσει την δύναμη να ξανασηκωθείτε ή κανείς δεν λέει πόσο καλά ένιωσε όταν ανταπόδωσε μια βρισιά ή ένα χτύπημα…
Όπως και να χει αυτές είναι οι δικές μου παρατηρήσεις και θέσεις που θα τις αναπτύξω σε ένα επόμενο post…
Ακολουθούν επιλεκτικά μερικές από τις πιο αντιπροσωπευτικές τοποθετήσεις σας….
…………………………………………………………………………………………………
Το πρωτογενές υλικό της ανθρώπινης φύσης είναι “άγριο”, τα βασικά ένστικτα εάν δεν εξευγενιστούν (κυρίως με γνώση και παιδεία), μπορούν δυνητικά να γίνουν αιτία για πολλά κακά και σίγουρα για όχι ομαλή και εύρυθμη συνύπαρξη με τους συνανθρώπους μας.
Ως εκ τούτου γεννάται η ανάγκη, από τις κοινωνίες να βρουν διάφορους μηχανισμούς “τιθάσευσης”, ένας εκ των οποίων είναι και αυτός που δημιουργεί το αίσθημα της πίκρας!
Παύω να πικραίνομαι γιατί ο φίλος μου δεν ήρθε στο ραντεβού μας, ή γιατί η μητέρα μου δεν μου έφτιαξε κάτι που μου είχε υποσχεθεί ή γιατί ο σύντροφος μου επέλεξε μία άλλη/ον σύντροφο από εμένα…μαθαίνω να κατανοώ, να μπαίνω στα “παπούτσια” του άλλου, να συγχωρώ και να οδεύω μπροστά!
Αυτό για μένα είναι αγάπη προς τους συνανθρώπους μας και προς τα οικεία και αγαπημένα μας πρόσωπα!
Άρα είναι δεδομένο ότι θα “πληγώσουμε” και θα “πικράνουμε” με τη συμπεριφορά μας και αντιστρόφως θα συμβεί και σε εμάς από άλλους…thats the life!
Γιατί λοιπόν αυτός ο μηχανισμός να μας κάνει να υποφέρουμε? είτε φτάσουμε στα άκρα για κάτι που μας πλήγωσε είτε όχι, δεν θα αλλάξουν οι άλλοι ούτε οι συμπεριφορές τους…θα είναι κάτι που θα συνεχίσει να συμβαίνει!
Εμείς μόνο θα είμαστε τα “θύματα” εάν επιλέξουμε αυτή την οπτική η οποία μπορεί να μας κάνει να “σερνόμαστε”, να δηλητηριάζουμε τους οργανισμούς μας, να χάνουμε πολύτιμο χρόνο από τη χαρά της γνώσης, τη χαρά του έρωτα, τη χαρά της αληθινής επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους…εν κατακλείδι …τη χαρά της ΖΩΗΣ!
Οι άνθρωποι μετασχηματίζονται στο χρόνο, οι σχέσεις είναι κύκλοι που “κλείνουν” κάποια στιγμή και ανοίγουν άλλοι.
Δεν μπορούμε να μένουμε με τις βαριές αλυσίδες στα πόδια και να υποφέρουμε γιατί τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα περιμέναμε…
………………………………………………………….
Πάμπολλες οι χαρές της ζωής, πολλών ειδών όμως και οι πίκρες …Δεν υπάρχει όμως κανείς που να πέρασε από αυτόν τον κόσμο και να μην δοκιμάστηκε από πίκρες και βάσανα. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός σε ένα από τα τροπάρια της νεκρώσιμης ακολουθίας <ποία τρυφή του βίου παραμένει λύπης αμέτοχος> Μες στη ζωή ποιά χαρά δίχως λύπη υπάρχει?
Πίκρα είναι όταν σου ανακοινώνουν τη νόσο αγαπημένου προσώπου, τότε που σκίζονται μεμιάς τα σωθικά σου και χάνεται μόνιμα πια η ξεγνοιασιά!! Πίκρα είναι η προδοσία ενός φίλου που αποδείχτηκε ανάξιος της εμπιστοσύνης σου, που κατέληξε ένα ανθρωπάκι “που σε φακέλωσε πάνω στις πιο εξομολογητικές σου ώρες” όπως αναφέρει και η αείμνηστη Μαλβίνα.
Όσον αφορά τη συγχώρεση, εννοείται πως όλα τα συγχωρούμε και δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες (σε περίπτωση που κάτι είναι πολύ βαρύ συγχωρούμε και απομακρυνόμαστε )μιας και η συγχώρεση είναι μια αρετή που συντελεί στην ψυχική και σωματική μας υγεία, συγχωρούμε για να ελαφρύνουμε τον πόνο και την πίκρα μας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός” να τους συγχωρούμε και να τους αγαπάμε όλους όσο μεγάλο κακό και αν μας έχουν κάνει. Τότε είμαστε τέκνα του θεού και τότε συγχωρούνται και τα δικά μας αμαρτήματα. Γιατί όλοι μας αμαρτάνουμε κάθε τόσο. Αφού στη γη πατήσαμε και σάρκα φορέσαμε κάθε βήμα και αμαρτία
…………………………………………………………….
Η πίκρα στην κυριολεκτική αλλά και στην μεταφορική της μορφή, είναι το κατάλοιπο… Αυτό το στενάχωρο συναίσθημα, που απομένει μετά από την «κατανάλωση» μιας «πικρής» ουσίας… Ορισμένες συναισθηματικά «πικρές» ουσίες λοιπόν, είναι η εγκατάλειψη, η απαξίωση, η εξαπάτηση, και αυτές είναι άμεσα συνυφασμένες στον δικό μου ψυχισμό με την αχαριστία!
Όσοι ταυτίζονται μαζί μου, θεωρούν αχάριστο αυτόν που δεν εκτίμησε το καλό που του κάναμε… Την ευεργεσία που του προσφέραμε. Με όση ανιδιοτέλεια λοιπόν και αν νομίζαμε ότι πράτταμε την δεδομένη στιγμή, στο βάθος της ψυχής μας, περιμέναμε για ένα αντίτιμο…! Δεν περιμέναμε για ένα βαρύγδουπο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ», αλλά περιμέναμε να πράξει στην συνέχεια της δικής του ζωής, με τρόπο που εμείς θα επιθυμούσαμε, δίχως καν να του το ζητήσουμε. Έτσι όταν αυτός ο άνθρωπος, απλά όντας ο εαυτός του, δεν το κάνει αυτό, εμείς τον αποκαλούμε αχάριστο ή αγνώμονα ( και σε ότι αφορά εμένα, πάντα συνοδεύεται αυτός ο χαρακτηρισμός, και από ένα ηχηρό «ΜΑΛΑΚΑ»).
Και τότε έρχεται ο «Θυμός». Και ο θυμός γεννά την επιθυμία για εκδίκηση… Μια επιθυμία που αρχικά θεωρούμε ότι θα μας λυτρώσει και θα φέρει δικαίωση… Αλλά τελικά το σκοτάδι δεν μπορεί να γεννήσει φως, και με το να μαυρίσουμε την δική μας ψυχή, δεν θα φέρουμε φως στην ψυχή κάποιου άλλου…
Ένα βήμα πίσω, ώστε να μπορέσουμε να διακρίνουμε καλύτερα την γενική εικόνα, μερικές βαθιές ανάσες ώστε να καθαρίσουμε τα μέσα μας, και ένα μεγάλο «ΦΤΟΥ» σε ότι πικρό μας χαλάει την γεύση! Σε ότι μας πικραίνει! Όταν το αγκάθι το βρεις, μπορείς εύκολα να το τραβήξεις, να το πετάξεις μακριά ή ακόμα και να το θάψεις, ώστε να μην το πατήσει κανένας άλλος… Και αναπόφευκτα η πληγή θα γιάνει, και εμείς θα σταματήσουμε να κουτσαίνουμε. Θα μπορέσουμε να τρέξουμε και πάλι, ή ακόμα και να χορέψουμε.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές, που ένοιωθα πληγωμένη, πικραμένη, και πίστευα πως βαλλόμουν από παντού, η μητέρα μου, μου έλεγε ότι το στείρο δέντρο δεν το λιθοβολούν. Το προσπερνούν και το αφήνουν στην ησυχία του… Το δέντρο όμως που είναι γεμάτο με καρπούς, το ταρακουνούν και του πετάνε πέτρες… Γιατί αυτοί, θέλουν να πάρουν από δαύτο… Και όσο και αν σε πετροβολούν, αν οι ρίζες σου είναι βαθιές, και εσύ ταΐζεις την ψυχή σου με αγάπη, τα φρούτα σου θα είναι γλυκά, και πολλοί θα τα ζηλεύουν! Θα θέλουν να τα φτάσουν και να τα σφετεριστούν… Εσύ όμως θα στέκεις εκεί, περήφανη, γεμάτη με νέους καρπούς κάθε φορά, και ευωδιαστά άνθη!
Η ίδια γυναίκα επίσης μου έλεγε, ότι «Κάνε το καλό και ρίξτο στον γιαλό, μα αν το καλό που έκανες δεν εκτιμηθεί, δώσε μια κλωτσιά στον αχάριστο, και ρίξτον στον γιαλό και αυτόν …»
……………………………………………………………………………………….
– Τι γεννάει την πίκρα;
Η μη εκπλήρωση των προσδοκιών μας από τρίτους, έχοντας την απαίτηση να δρουν και να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τα δικά μας ιδεώδη και πρότυπα.
Η αχαριστία; Η ματαίωση των στόχων ή η μη αναγνώριση και ανταπόδοση της προσπάθειας;
-Σας έχουν πικράνει ποτέ κάποιοι που έχετε ευεργετήσει;
Ναι .Εσένα σε έχει πικράνει κάποιος που δεν έχεις ευεργετήσει; Αυτό θα ήταν είδηση.
-Είναι πιο βαρύ όταν σε πικραίνει ένας δικός σου άνθρωπος;
Ποιον θεωρείς δικό σου άνθρωπο; Αυτόν που μοιράζεται κοινές εμπειρίες και βιώματα ή αυτόν που συνδέεσαι με οικογενειακή – συγγενική σχέση ; Στην πρώτη περίπτωση είναι τραγικό, στην δεύτερη συνηθισμένο.
-Είναι δικαιολογημένο να θες να αποτραβηχτείς και να αποστασιοποιηθείς σε δεύτερο χρόνο;
Αν σου πηρέ 2 χρόνια για να το πάρεις γραμμή….είσαι άξιος της μοίρας σου.
-Είναι ψυχοθεραπευτικό να εκδικηθείς; Όχι , δεν θα έρθει η ηρεμία στην ψυχή σου και κατά συνέπεια η θεραπεία της με το να βλάψεις κάποιον άλλο, ίσα – ίσα που θα ικανοποιηθεί η μισαλλοδοξία σου. Ψυχοθεραπευτικό θα ήταν να μαθεις να συγχωρεις και να δεχεσαι την διαφορετικοτητα . Εξαλλου όπως έλεγε και ο Mikhail Turovsky ο πρώτος πίθηκος που έγινε άνθρωπος διέπραξε έγκλημα εναντίον του είδους του.
-Αν δεν θυμώσεις και απλά νεκρώσει το μέσα σου σημαίνει ότι είσαι αναίσθητος ή απλά ότι άδειασες;
Σημαίνει ότι ράγισε η καρδιά σου από την απογοήτευση και όπως λέει και ο μουσικός Frank Zappa σε ελεύθερη μετάφραση, Οι ραγισμένες καρδιές είναι για μαλάκες. (Broken hearts are for assholes)
-Θα προσπαθούσατε ποτέ να καταλάβετε έναν άνθρωπο που σας πίκρανε;
Σίγουρα θα προσπαθούσα, επειδή θα ήθελα να μάθω καλυτέρα τον εαυτό μου.
………………………………………………………………………………….
Πίκρα…. ανοίγεις μία πολλή μεγάλη κουβέντα κι ένα θέμα που πονάει…. Πίκρα σημαίνει να νιώθεις προδομένος και πληγωμένος από ανθρώπους που ποτέ δεν περίμενες ότι θα σου προκαλούσαν τέτοια συναισθήματα. Βαραίνει και την ψυχή και το σώμα. Αντίδοτο νομίζω πως είναι η συγχώρεση. Να έχεις την δύναμη να πας παρακάτω. Την πίκρα την γεννά η αχαριστία, η μη αναγνώριση και ανταπόδοση της προσπάθειας και η άσχημη συμπεριφορά δικών σου ανθρώπων. Δεν με έχουν πικράνει κάποιοι που ίσως έχω βοηθήσει. Με έχουν πικράνει πολύ δικοί μου άνθρωποι ,σε συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου κι αυτό είναι το πιο βαρύ για μένα. Είναι απόλυτα δικαιολογημένο να θες να αποτραβηχτείς, να αποστασιοποιηθείς ,να πάρεις το χρόνο σου να δεις τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Για μένα είναι ψυχοφθόρο να εκδικηθώ και όχι ψυχοθεραπευτικό. Ο θυμός είναι η πρώτη αντίδραση… Μετά αδειάζεις και νιώθεις ένα απέραντο κενό και όχι επειδή είσαι αναίσθητος. Θα προσπαθούσα να μπω στην θέση κάποιου που με πίκρανε. Όρια….Δεν καταφέρνω πάντα να βάλω. Μέχρι στιγμής θεωρώ πιο βαρύ τη μη στήριξη των γονέων και των αδελφών ( δεν ξέρω αν αλλάξω γνώμη στο μέλλον). Πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούμε να στηριχτούμε. Η θέληση για εκδίκηση τρώει το μέσα σου. Δεν θα ανταπέδιδα ένα μεγάλο κακό, σίγουρα δεν θα ένιωθα ανακούφιση αν το έκανα. Ο Θεός θεωρώ πως μπορεί να με πικράνει αν συμβεί κάτι στα παιδιά μου. Δεν έχω νιώσει προδομένη από την Δύναμη στην οποία πιστεύω…Δεν ξέρω αν μπορούμε να θυμώσουμε με τον Θεό. Η συγχώρεση είναι αρετή και δύναμη να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να προχωρήσεις μπροστά, σε βοηθά να πας παρακάτω.
Σε συγχωρώ γιατί σε αγαπώ. Μάλλον δεν αγαπώ τον εαυτό μου τόσο πολύ για να απαλλαγώ από κάποιον που με πικραίνει. Προσπαθώ να βάλω όρια όμως και να μην πληγωθώ ξανά ( κάτι είναι κι αυτό). Πιστεύω πως ο Θεός συγχωρεί . Δεν ξέρω αν η κόλαση είναι αιώνια. Μπορεί και να μην είναι…. Συγχωρώ γιατί νιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου, γιατί έτσι βρίσκω την δύναμη να προχωρήσω…. Συγγνώμη αν κούρασα…. Πολύ ενδιαφέρον θέμα. Καληνύχτα…
………………………………………………………………………………….
Πίκρα…. νιώθεις έτσι όταν θες να θυμώσεις, να ουρλιάξεις αλλά κάτι άλλο σε παραλύει και σε αφήνει βουβό να σκέφτεσαι… “story of my life…. again! “
Ναι με έχουν πικράνει άνθρωποι που έχω ευεργετήσει. Κουφό ε; αν σκεφτείς μάλιστα ότι συνήθως ευεργετείς δικούς σου ανθρώπους, ανθρώπους που αγαπάς, που νοιάζεσαι. Και ναι είναι πιο βαρύ όταν σε πικραίνει δικός σου άνθρωπος. Ένα τεράστιο “γιατί” έρχεται και σκάει πάνω στο κεφάλι σου.
Εννοείται ότι υπάρχουν σήμερα άνθρωποι στους οποίους μπορούμε να στηριχτούμε. Είναι λίγοι αλλά είναι εκεί. Είναι οι φίλοι μας. Οι πραγματικοί. Όχι αυτοί που καθόμαστε μαζί τους και τρώμε σαλάτες και πίτσες. Οι άλλοι. Οι ξεχωριστοί. Που συνεννοούμαστε μαζί τους ακόμη και με μια ματιά.
Εκδίκηση; Με τίποτα! Σε αφήνει άδειο και αδύναμο. Περιφρόνηση καλύτερα.
Η αγάπη είναι δύναμη. Τελεία. Και παύλα μαζί !!!
………………………………………………………………………………………..
Συναισθήματα τόσο έντονα και τόσο περίπλοκα…
Μεγαλώνοντας θεωρείς ότι όλα αυτά τα έχεις “υπό έλεγχο….” δεν θα το έλεγα τελικά…
Όταν πικραίνεσαι, κάποιοι το εξωτερικευουν, κάποιοι πάλι όχι, το παίρνουν όλο αυτό μόνοι τους κάνοντας πολλές εσωτερικές αναζητήσεις…χωρίς να θέλουν να είναι εκδικητικοί και χωρίς να θέλουν να βλάψουν τους συνάνθρωπους τους.
Νιωθεις απογοητευμενος απο τον εαυτο σου και το μονο που θελεις ειναι να απομονωθεις απο ολους και απο ολα, να ξεσπασεις μονος σου για να νιωσεις καλυτερα, να ηρεμησει η ψυχη σου, η καρδια σου να βρεις ξανα τη γαληνη μεσα σου, την ηρεμια σου και τις ισορροπιες σου.Και καπως ετσι συνεχιζεις…
Συγχωρεις, πρωτα απο ολα τον εαυτο σου και μετα τους αλλους.Νιωθεις λυτρωσει και εσωτερικη γαληνη οταν το καταφερνεις…
Καποιους τους συγχωρεις απλα και πας παρακατω… και καποιους αλλους τους συγχωρεις τους εχεις μεσα στην καρδια σου και ευχεσαι, ελπιζεις … να διορθωθουν οι σχεσεις… γιατι τους θελεις στη ζωη σου!
……………………………………………………………………………..
Πολλοί οι λόγοι να νιώθει κανείς πίκρα… Μαγκώνεται η ψυχή, πονάει το μέρος πλάι στην καρδιά, αλλά και το σώμα γίνεται βαρύ και ράθυμο. Και ,ναι ,η αχαριστία δικού σου , αγαπημένου ανθρώπου πονάει διπλά. Επειδή όμως η εκδίκηση είναι κακό πράγμα… που σε μειώνει ψυχικά και η συγχώρεση είναι αρετή…. ε, σκέφτεσαι πως όλοι αξίζουν μία δεύτερη ευκαιρία! Όποιος συγχωρεί τους άλλους, μπορεί αφενός να
συγχωρήσει τον εαυτό του για δικά του σφάλματα..
και αφετέρου να ζητήσει σε άλλους να τον συγχωρήσουν… γιατί ουδείς αλάνθαστος…!
Και για μένα…. όταν δεν υπάρχει δόλος ή διπροσωπία πίσω από την πράξη που μου γεννά πίκρα…. ”δεν πειράζει” λέω και προχωρώ παρακάτω! Και το κάνω τόσο για αυτόν που με πίκρανε, όσο και για μένα που θέλω να βλέπω γύρω μου πρώτα την αγάπη! Όσο αφελή κι αν με δείχνει αυτό…!
…………………………………………………………………………………………………………………………………
Προδοσία, αχαριστία, απογοήτευση, πικρία, συγχώρηση…..
Συναισθήματα που λίγο πολύ όλοι έχουμε αισθανθεί. Εγώ αρκετές φορές! Η πρώτη φορά ήταν όταν ήμουν 11 χρόνων. Η Φίλη μου με την αδελφή μου αποκάλυψαν ένα μυστικό μου στη μητέρα μου με αποτέλεσμα να φάω το ξύλο της χρονιάς! Όμως το κακό σ αυτό δεν ήταν το ξύλο, από τότε έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους, δεν απέκτησα ποτέ μια φίλη. Τις συγχώρησα αλλά….
Την δεύτερη φορά προδόθηκα από την συγκάτοικό μου στη σχολή, δεν ήμασταν φίλες .Είπε για μένα πράγματα ανυπόστατα, βαριά. Δεν μπόρεσα να την συγχωρήσω. Δ εν ξέρω αν αυτό που βαραίνει την ψυχή μου ακόμη(μετά από 40 χρόνια)είναι τα λόγια της ή το ότι δεν την συγχώρησα.
Βέβαια δεν είναι τα μόνα περιστατικά που ένοιωσα προδομένη και πικραμένη.
Και στην δουλειά μου πολλές φορές βίωσα την αχαριστία, την πικρία.
Είμαι άνθρωπος με πολλά ελαττώματα, προσπαθώ να συγχωρώ κάποιες πράξεις ,δεν τα καταφέρνω πάντα, δεν το κάνω πάντα από αγάπη προς τον άλλον. Το κάνω μάλλον επειδή θέλω να προστατέψω τον εαυτό μου.
Σχεδόν κάθε μέρα ζητάω συγχώρηση από τον Θεό για τις πράξεις μου, ΕΚΕΙΝΟΣ θα με κρίνει
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
Νομίζω η ρίζα, η πηγή, της πίκρας που αισθανόμαστε κρύβεται στην διάψευση των προσδοκιών μας.
Οι προσδοκίες μας μπορεί να αφορούν ένα σχέδιο που κάναμε και δεν απέδωσε, μία επαγγελματική κίνηση που ναυάγησε, μία σχέση ή έναν άνθρωπο στον οποίο επενδύσαμε συναισθηματικά και μας πρόδωσε…
Και μάλιστα όσο περισσότερο πιστέψουμε σε κάτι, όσο περισσότερο επενδύσουμε σε αυτό, τόσο περισσότερη πίκρα θα μας φέρει η διάψευση των προσδοκιών μας όταν αυτή έρθει. Για αυτό θα μας πικράνει περισσότερο ένας κοντινός μας άνθρωπος.
Επίσης, πιστεύουμε περισσότερο σε κάτι, επενδύουμε περισσότερο σε αυτό, όταν θέλουμε περισσότερο να πετύχει, άρα όταν έχουμε ανάγκη να είναι αληθινό. Αυτή η ανάγκη μας από την άλλη, είναι που μας κάνει να αγνοούμε σημάδια που πολλές φορές είναι εκεί από την αρχή και που αν τα βλέπαμε θα μας προειδοποιούσαν για το τι συμβαίνει, θα μας προειδοποιούσαν να μην επενδύσουμε. Εδώ ταιριάζει η φράση της Αναις Νιν «δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, αλλά όπως εμείς είμαστε». Κάποια στιγμή βέβαια έρχεται η προσγείωση στην πραγματικότητα, γίνεται η διάψευση των προσδοκιών μας, φαίνεται ξεκάθαρα, και δίνει την θέση της στην πίκρα/απογοήτευση.
……… Στόχος είναι η εσωτερική γαλήνη μας, και αυτός ο δρόμος της εκδίκησης θα μας απομακρύνει.
Άρα τι κάνουμε; Σίγουρα απομακρυνόμαστε από τον άνθρωπο αυτόν για όσο χρειαζόμαστε, ακόμα και για πάντα. Προσωπικά πιστεύω ότι το ακόμα πιο μαγικό και ευεργετικό για εμάς θα είναι να τον συγχωρέσουμε. Πώς θα γίνει αυτό;; ‘Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι η αρνητική συμπεριφορά του άλλου αφορά μόνο εκείνον και τα άλυτα θέματα που έχει με τον εαυτό του, και δεν αφορά εμάς. Δεν μειώνει την αξία μας, ούτε προσβάλει εμάς, αλλά μόνο τον ίδιο τον άνθρωπο που την έπραξε. Αν το σκεφτούμε αυτό που μας πικραίνει είναι η διάψευσή των προσδοκιών μας. Εμείς θεωρήσαμε τον άλλον δικό μας άνθρωπο και εμείς θελήσαμε να τον βοηθήσουμε και αυτό κάναμε. Αν αυτός δεν το εκτίμησε και αν έκανε κάτι που μας έβλαψε, απλά δεν άξιζε την καλή εικόνα που εμείς σχηματίσαμε για αυτόν. Έτσι κ αλλιώς αν το σκεφτούμε, όταν αγαπάμε κάποιον, όταν θέλουμε να βοηθήσουμε κάποιον, το κάνουμε επειδή εμείς θέλουμε. Δεν το κάνουμε για να το αναγνωρίσει ο άλλος, ούτε για να μας πει ευχαριστώ, ούτε για να μας δώσει κάποιο δώρο ως αντάλλαγμα. Το κάνουμε μόνοι μας, εκφράζοντας με πράξεις την αγάπη μας. Αν ο άλλος το αναγνωρίσει και το εκτιμήσει, θα μας δείξει από μόνος του την ευγνωμοσύνη του. Αν όχι, τότε είναι δικό του πρόβλημα. Και αν αντίθετα θελήσει να μας πειράξει με οποιονδήποτε τρόπο, τότε δεν αξίζει να ασχοληθούμε παραπάνω. Απομακρυνόμαστε γιατί δεν αξίζει, συγχωρούμε γιατί κατανοούμε ότι η πράξη του δεν αφορά εμάς αλλά τη σχέση εκείνου με τον εαυτό του, και προχωράμε παρακάτω.
…… Η πραγματική συγχώρεση είναι δύναμη. Το να προχωρήσουμε μπροστά είναι δύναμη. Το να μην κατηγορούμε τον άλλον για οτιδήποτε είναι δύναμη. Η αγάπη είναι δύναμη. Η πραγματική αγάπη όμως, όχι η εξάρτηση που θα μας κάνει απλά να δίνουμε για να μην χάσουμε τον άλλον, αλλά ταυτόχρονα θα του φορτώνουμε και όλες τις διαψευσμένες προσδοκίες μας. Η πραγματική αγάπη θα μας κάνει να προσφέρουμε χωρίς να μας ζητηθεί και χωρίς να ζητάμε αντάλλαγμα, βάζοντας και τα όριά μας ώστε να μην μας εκμεταλλεύονται. Θα μας κάνει να συγχωρούμε και να προχωράμε μπροστά.
Όσον αφορά στην ερώτηση για την κόλαση, και πάλι είναι προσωπικό το τι πιστεύει ο καθένας βασικά. Η κόλαση ή ο παράδεισος για μένα δεν μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από αυτό που αισθανόμαστε εδώ και τώρα. Η καθαρή ή όχι συνείδησή μας. Η αγάπη ή το μίσος με τα οποία γεμίζουμε την ψυχή μας και τη ζωή μας. Το σημάδι που αφήνουμε στην ψυχή των ανθρώπων με τους οποίους διασταυρώνονται οι δρόμοι μας έστω και για λίγο. Εμείς θα επιλέξουμε ποιο θα είναι αυτό το σημάδι που θα αφήσουμε στους άλλους.. Όπως επίσης εμείς θα επιλέξουμε και ποιο από τα σημάδια που μας αφήνουν οι άλλοι θέλουμε να μας αγγίξει και να μας διαμορφώσει…
…………………………………………………………………………………………………………………………………
Πίκρα..βαθιά στενοχώρια..έχω την αίσθηση πως αυτή η λέξη αφορά
ανθρώπινες συμπεριφορές..δεν νομίζω πχ πως μία βαριά αρρώστια μπορεί να σε πικράνει.. μία φυσική καταστροφή…αντίθετα ένας άνθρωπος
μπορεί…και εδώ περιέχονται έννοιες όπως απογοήτευση, ματαίωση προσδοκιών, αδικία, προδοσία, ανεντιμότητα, πληγές
ψυχικές και σωματικές…
Για να μας πικράνει πραγματικά κάποιος πρέπει να είναι κάποιος που έχει
σημασία για εμάς..κάποιος που αγαπάμε…ένας άγνωστος ή έστω απλός
γνωστός μπορεί να εκφραστεί αρνητικά για εμάς, να στραφεί εναντίον μας να προσπαθήσει ενδεχομένως να μας διαβάλλει ή να μας κάνει κακό..εκτός όμως από δυσαρέσκεια ή θυμό δεν νομίζω
πως μπορεί να μας πληγώσει…και επομένως εδώ η διαχείριση είναι μάλλον
εύκολη..
…….Βάζουμε επίσης συχνά τους ανθρώπους στα δικά μας καλούπια και περιμένουμε να ανταποκριθούν με βάση τα δικά μας
θέλω και πιστεύω..και όταν αυτοί παρεκκλίνουν από αυτά απογοητευόμαστε, στενοχωριόμαστε και τους κατηγορούμε..ακόμη και αν πιστεύουμε πως αγαπάμε κάποιον πολλές φορές
αγαπάμε μέχρι ενός ορίου..δηλ μέχρι εκεί που βολευόμαστε..και αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τις πραγματικές ανάγκες
του άλλου..μπορεί να έχουμε ευεργετήσει κάποιον μπορεί να του έχουμε φερθεί άψογα αλλά αυτό δεν μπορεί να λειτουργεί σαν αλυσίδα για να τον
κρατήσουμε κοντά μας…
Η έννοια της συγχώρεσης είναι μία έννοια που με μπερδεύει..θα έλεγα πως έχει να κάνει με την συνθήκη πως δέχεσαι ότι κάποιος σε έχει βλάψει αλλά αποφασίζεις πως θα συνεχίσεις να τον έχεις μέσα στην ζωή σου …ίσως πιστεύοντας πως τελικά αυτό που σου έκανε δεν είναι τόσο σημαντικό..ίσως ελπίζοντας πως μπορεί να μην επαναληφθεί..ίσως κατανοώντας τους λόγους για τους οποίους μπορεί να έχει φερθεί άσχημα..κάθε περίπτωση είναι διαφορετική..κάποιες φορές μπορεί να
έχει αποτέλεσμα..εξαρτάται από την αιτία αλλά και την σχέση που έχουμε με τον άνθρωπο που μας πλήγωσε..κατά την γνώμη μου βαθιές πληγές απλά δεν κλείνουν ..μπορεί να μην φαίνονται αργότερα αλλά πονάνε..και επομένως σε αυτές τις περιπτώσεις το μόνο σίγουρο
είναι πως τα πράγματα δεν μπορούν να επιστρέψουν στο αρχικό σημείο..μπορεί μετά από μία κρίση να ακολουθήσει μία
νέα μορφή σχέσης αλλά θα είναι κάτι άλλο..
Σχετικά με τον Θεό..έχω θυμώσει με τον Θεό και συνεχίζω να θυμώνω όταν βλέπω ανθρώπους γύρω μου να βασανίζονται..πιο
πολύ από όλες τις φόρες όταν βρέθηκα σε νοσοκομείο παίδων για μια περιπέτεια του γιου μου..όταν αφού πέρασα κάποιες ώρες απερίγραπτης αγωνίας νομίζοντας πως έχει λέμφωμα αντίκρισα ένα παιδάκι
που είχε χάσει τα μαλλάκια του από χημειοθεραπεία κουβαλώντας τον ορό του να πηγαίνει για μαγνητική..δεν μπορεί να υπάρχει θεός που νοιάζεται ενώ τα παιδάκια πεθαίνουν..
Η αγάπη δεν είναι αδυναμία..η αγάπη είναι έμφυτη ανάγκη για τους
περισσότερους ανθρώπους..και είναι τελικά πολλές φόρες η λύση ..όσον αφορά στον θέμα μας νομίζω πως η αγάπη δεν είναι προϋπόθεση για να συγχωρήσουμε αλλά για να καταλάβουμε τον άλλον..να
βρεθούμε στην θέση του να ξεπεράσουμε τα όρια του εαυτού μας και τον
οποιοδήποτε εγωισμό μας και να αποδεχτούμε τον άλλο όπως πραγματικά
είναι..με τα ελαττώματα του και τις αδυναμίες του..δεν ξεχνώ τι έχεις κάνει
..δεν μπορώ να επουλώσω τις πληγές μου αλλά δεν αφήνω την ψυχή μου να κυριευτεί από μίσος..και ακόμη και αν δεν μπορώ να σε βγάλω από την ζωή μου θα συνεχίσω να θέλω για εσένα το καλό σου
και όχι την καταστροφή σου..γιατί πάνω από όλα θέλω να συνεχίσω να είμαι αυτός που είμαι…
………………………………………………………………………………………
Αυτά τα λίγα για απόψε….😎😎😎😎
to be continued….
Καλοβράδυ!
