Περί πάθους(Part III)
Σας διάβασα πολλές φορές. ¨Έμαθα από εσάς. Είδα την οπτική σας. Και χαίρομαι που λίγο ανακατεύτηκαν οι σκέψεις και ο κήπος του μυαλού μας φρεσκαρίστηκε.
Νομίζω ότι ήδη τα έχετε πει σχεδόν όλα. Ο καθένας από την σκοπιά του, ανάλογα με τα βιώματα του, κάλυψε το θέμα σχεδόν από όλες τις πλευρές.
Οπότε τι μένει σε μένα να πω παρά μόνο την δικιά μου αλήθεια…
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Πάθος…..
Το πάθος είναι το μέσο… Είναι η ενέργεια που πρέπει να αποδοθεί προκειμένου να νικηθεί η φυσική εντροπία και να δημιουργηθεί κίνηση… Είναι η ώθηση που απαιτείται για να γίνει το επόμενο βήμα…
Πως εκτοξεύεται το φως από ένα μακρινό ήλιο και χάνεται μέσα στο σκοτεινό διάστημα, πορευμένο αθάνατο; Το άστρο κάποια στιγμή θα σβήσει. Το φως όμως που ταξιδεύει δεν θα πεθάνει ποτέ. Αυτή η φωτεινή κραυγή είναι το πάθος. Είναι η αθάνατη ενέργεια που κρύβουμε μέσα μας.
Το πάθος είναι η φωτιά που δίνει μορφή στο άκαμπτο σίδερο. Το σίδερο μπορεί να γίνει μαχαίρι δολοφονικό ή αριστούργημα τέχνης. Η κατάληξη δεν είναι το πάθος. Το πάθος είναι η δημιουργία.
Το πάθος είναι η πείνα για την αγάπη και την ομορφιά που θα χορτάσει την καρδιά. Είναι η ώθηση που σιγοβράζει μέσα μας και θα μας οδηγήσει στο επόμενο στάδιο εξέλιξης μας. Το εάν το επόμενο επίπεδο είναι προς τα επάνω, άρα καλό ή προς τα κάτω άρα κακό, έχει να κάνει με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που συνθέτουν τις αξίες και την προσωπικότητα μας.
Το πάθος είναι ο Έρωτας ο Στρατευμένος, η ορμή που σαν δει την ύλη γοητεύετε και θέλει να τυπώσει επάνω της την όψη της.(Καζαντζάκης).Είναι η ορμή που αγκαλιάζει ομάδες ανθρώπων και τις κάνει κουβάρι, μίγμα αχώριστο. Είναι θρησκεία, χορός, πόλεμος!
Το πάθος είναι η λάβα που διατηρεί τον εσωτερικό μας πυρήνα ζωντανό .Μας καεί και μας εξαγνίζει από τα περιττά και τα μέτρια. Σίγουρα δεν δημιουργεί συνθήκες ασφαλείας. Αλλά μας έχει υποσχεθεί κάποιος ότι το να ζεις σημαίνει ότι είσαι πάντα ασφαλής και προστατευμένος;
Έχει βρεθεί ποτέ κάποιος που αγαπάτε μπροστά σε μια μεγάλη σκάλα , μπροστά σε μια μεγάλη ανηφόρα; Και εσείς είστε κατάκοποι και εξουθενωμένοι από την προηγούμενη πορεία και όμως απλώνεται ένα χέρι στον άλλο μόνο και μόνο επειδή και οι δύο θέλετε να ανεβείτε αυτή τη μία σκάλα – μαζί; Έστω και χωρίς να σας έχει μείνει ανάσα; Και περπατώντας βήμα βήμα, σκαλί σκαλί , ώμο ώμο , φτάνετε μαζί την κορυφή , δημιουργώντας μια παντοτινή ανάμνηση; Η ενέργεια που χαράζει αυτή την ανάμνηση είναι το πάθος.
To πάθος είναι ο δρόμος. Η οδός. Ο Ιησούς είναι κορυφαίο παράδειγμα για το τι είναι πάθος και πως αυτό διαμορφώνει την ζωή μας. Αφοσιωμένος απόλυτα στην αγάπη για τον άνθρωπο, πιστεύοντας ακράδαντα στο Πατέρα Θεό και την αποστολή του , πορεύτηκε μέχρι τέλους γνωρίζοντας τι θα ακολουθήσει , προς την εκπλήρωση της αποστολής του. Και η εκπλήρωση της αποστολής περνούσε μέσα από τα πάθη Του. Η πίστη Του ωστόσο και το πάθος Του για να ολοκληρώσει το έργο του , τον έσπρωξαν μέσα από τα πάθη και την ταπείνωση στην Ανάσταση και την απόλυτη Θέωση… Το πάθος είναι ο Ιησού. Η Οδός.
..Η ζωή μας είναι ένα πάζλ… Ένα πάζλ από δάκρυα και χαμόγελα.
Τα δάκρυα τα χρειαζόμαστε για να εξαγνίζουμε το μέσα μας και να αντιλαμβανόμαστε τα μυστικά της ζωής και τα κρυμμένα πράγματα.
Τα χαμόγελα για να ορίσουμε τους μικρούς θριάμβους μας και τις στιγμές που μοιάζουμε με ξέγνοιαστους θεούς.
Ένα δάκρυ για να μας ενώσει με αυτούς με την ραγισμένη καρδιά.
Ένα χαμόγελο για να είναι ένα σημάδι της χαράς μας στην διάρκεια της ύπαρξη μας.
Η ζωή μας είναι ένα πάζλ… Ένα πάζλ από συναντήσεις και αποχωρισμούς…
Το αντάμωμα μας φέρνει το μοίρασμα…
Ο αποχωρισμός την αυτογνωσία…
Η ζωή μας είναι σαν μια σταγόνα στον ωκεανό… Η σταγόνα αυτή θα εξατμιστεί, θα γίνει σύννεφο που θα ανταμώσει και θα χωριστεί από άλλα σύννεφα, και στο τέλος θα καταλήξει πάλι πίσω στον ωκεανό από όπου ξεκίνησε…
Το πνεύμα μας σαν σταγόνα διαχωρίζεται από το ευρύτερο Πνεύμα, κινείται στο κόσμο της ύλης και να περνά ως σύννεφο πάνω από το βουνό της θλίψης και της χαράς, του γέλιου και των δακρύων , για να καταλήξει αργά ή γρήγορα εκεί από όπου ξεκίνησε, τον ωκεανό του άπειρου και του παντοτινού…
Η κόλα που ενώνει αυτά τα κομμάτια του πάζλ, η δύναμη που κινεί την μετάβαση από την μια κατάσταση στην άλλη, νομίζω ότι είναι αυτό που λέμε εμείς πάθος…
Για μένα το πάθος είναι ο Θεός μέσα μας… Η ο διάβολος… Είναι κομμάτι του αθάνατου εαυτού μας… Είναι ο φοβερός ρυθμός του σύμπαντος που κτυπάει μέσα μας. Είναι αυτό που μας κάνει να ξεπερνάμε τα όρια μας. Το προς τα πού θα γύρει η ζυγαριά, στον αν θα αντέξουν οι ώμοι μας τα πάθη που θα φέρει μπροστά μας η πορεία και οι πειρασμοί, είναι κάτι που θεωρώ ότι δεν μπορεί να προβλεφτεί .
Δεν είναι η ζωή μας μια μάχη άλλωστε; Όλοι μας είμαστε στρατιώτες στο πλευρό ενός Θεού στρατηγού που μάχεται για ελευθερία (Καζαντζάκης). Την εποχή μας δεν την επιλέγουμε. Και οι μάχες που έχουν να δοθούν θα μας συναντήσουν έτσι και αλλιώς.
Και για να σταθούμε όρθιοι πρέπει να βάλουμε φωτιά στα μέσα μας. Να πάμε το μονοπάτι που αναλογεί στον καθένα μας μέχρι το τέλος. «Πολεμικός μας έλαχε κλήρος». Και πως θα διαχειριστείς αυτό τον κλήρο με άδεια ψυχή;
Γιατί ψυχή χωρίς πάθος είναι άδεια ψυχή…
Καλή νύχτα!
