Περί Ίασης…
Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα της ανθρώπινης ζωής είναι η δυνατότητα της Ίασης. Ίαση η οποία είναι εφικτή τόσο για την καρδία όσο για την ψυχή και το σώμα.
…Σε ένα ναό, στο δέλτα ενός ποταμού στο Βόρειο Βιετνάμ, ναό ο οποίος είχε δημιουργηθεί για να βρίσκουν καταφύγιο και να θεραπεύονται οι ταλαιπωρημένοι και πάσχοντες τον καιρό του πολέμου, υπάρχουν τοποθετημένα δυο αγάλματα ύψους περίπου 12 μέτρων το καθένα. Το πρώτο απεικόνιζε ένα όρθιο Βούδα και δίπλα σε αυτό , σχεδόν ώμο ώμο υψωνόταν ένα άγαλμα του Ιησού. Τα αγάλματα απεικονίζονταν σχεδόν αγκαλιασμένα με τα χέρια γύρω από τους ώμους τους, μήνυμα ότι ακόμα και μέσα στην πυκνή ομίχλη των πιο σκοτεινών χρόνων μας, προσφέρουνε ένα διαφορετικό μήνυμα. Ένα μήνυμα ειρήνης. Ένα μήνυμα ανακούφισης. Ένα καλωσόρισμα σε όσους θα ακολουθούσαν αυτό τον δρόμο.
Η Ίαση είναι ένα μυστήριο. Η Γη μας είναι ένας συνεχώς παλλόμενος ζωντανός κόσμος, γεμάτος από οργανισμούς που και αυτοί με την σειρά τους βρίσκονται σε μια συνεχή και αέναη διαδικασία αυτό αυτοδιόρθωσης και ανανέωσης. Η πρόκληση εδώ κρύβεται στο να νιώσουμε αυτοί την τεράστια ζωτική ενέργεια και να την αφήσουμε να ρέει ανεμπόδιστη μέσα μας. Ο Βολτέρος υποστήριζε ότι μια από τις δουλείες του θεραπευτή είναι να διασκεδάσει τον ασθενή του μέχρι η Φύση να κάνει την δουλεία της Ίασης.
Όλοι μας λοιπόν έχουμε την ικανότητα να γιατρευόμαστε ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μας. Να βρίσκουμε την χαρά και την ευημερία ακόμα και στην μέση μιας αναποδιάς, την χαρά και την δύναμη ακόμα και στην μέση της ασθένειας, να βρίσκουμε την γλυκιά ηρεμία που ανακαλύπτει κανείς όταν ακολουθεί την Οδό ακόμα και μέσα από την φωτιά της «κόλασης»…
Όταν υψώνονται μπροστά μας τα τείχη της ζωής, είναι συχνά τόσο η κατάσταση του μυαλού όσο και η ασθένεια του σώματος που μας δημιουργούν περισσότερες δυσκολίες. Η θλίψη και η αγωνία, οι φόβοι και οι απώλειες, τα αισθήματα που κουβαλάμε και οι ιστορίες που μοιραζόμαστε, παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανακούφιση μας σχεδόν όσο και το φυσικό μας σώμα. Γιατί όλα αυτά τα στοιχεία συνεισφέρουν στα βάσανα και την αρρώστια μας. Και με την σειρά τους όταν κατανοηθούν, συμβάλλουν τα μέγιστα στην απελευθέρωση μας.
Το να θεραπευτούμε από την συναισθηματική προδοσία και κακοποίηση, το να αναρρώσουμε από ένα τραύμα ή αρρώστια, προϋποθέτει να ευθυγραμμιστούμε με ζωογόνες δυνάμεις. Να αγκαλιάσουμε την ίδια μας την ύπαρξη με εμπιστοσύνη και φροντίδα. Αυτή η θεραπευτική διαδικασία απαιτεί μια συνειδητή παρουσία. Μια παρουσία που δεν εναντιώνεται σε ότι δεν μπορεί να ελέγξει, αλλά υποδέχεται, προσαρμόζεται και αγκαλιάζει αυτό που έρχεται. Και αυτό είναι και το πιο σημαντικό βήμα στην διαδικασία της αυτο-ίασης. Να στρέψεις την προσοχή και την συγκέντρωση σου σε αυτό που νοσεί. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να χρησιμοποιείς την ψυχή και το σώμα σου, σαν ένα από αυτά τα χρηστικά που κατέχεις-σπίτι, αυτοκίνητο, ρούχα-και στο να είσαι ταπεινός απέναντι στη ψυχή και το σώμα σου, να τα σέβεσαι, να τα φροντίζεις, να τα εκτιμάς και να τα αγκαλιάζεις. Να τα κατανοείς και να υποτάσσεσαι σε αυτά. Να τα κατοικείς και όχι απλά να τα χρησιμοποιείς.
Το να φροντίσεις το σώμα και την καρδία σου γίνεται η Πράξη. Να ζεις μέσα τις αισθήσεις σου, μέσα στο σώμα σου, μέσα στην στιγμή. Στην ανάσα σου. Και μπορεί να σε οδηγήσει σε μεγαλειώδεις αλλαγές. Και κυρίως να αγαπήσεις την ζωή με ένα καινούργιο και βαθύτερο τρόπο.
Το να στρέψουμε την προσοχή μας, σε αυτό που είναι τραυματισμένο μέσα μας, κρύβει τόσο μαθήματα που οφείλουμε να κατανοήσουμε όσο και δώρα- εκπλήξεις. Η φροντίδα και η γενναία προσοχή στο πληγωμένο κομμάτι μας, στην δυσκολία, είναι ικανή με μεταμορφώσει τον τρόπο που ζούμε. Άλλωστε το τι θα προκύψει τελικά από μια κακοτοπιά εξαρτάται πάντα από τον τρόπο που εμείς θα τοποθετηθούμε απέναντι της. Δεν είναι λίγες οι φορές που φαινομενικά αβάσταχτες καταστάσεις έδωσαν ώθηση και βελτίωσαν τους ανθρώπους που άντεξαν και πολέμησαν.
Καθώς στρεφόμαστε να αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο τις δυσκολίες μας, με συνειδητότητα και κουράγιο, καταλήγουμε να βρίσκουμε γαλήνη στην πραγματικότητα που φέρει το παρόν. Το παρόν, αυτό το μοναδικό δευτερόλεπτο, το τώρα, είναι το λιμάνι μας. Στο παρόν φτιάχνουμε τις αναμνήσεις μας. Και οι αναμνήσεις μας είναι ο πλούτος της ζωή μας. Και η ασπίδα μας στα άγχη του αύριο και τις λύπες του χθες. Δεν αξίζει να σπαταλάμε το δευτερόλεπτο αυτό, φορτώνοντας το με τα αν του αύριο. Συνετοί, συγκεντρωμένοι, με φροντίδα για τον εαυτό μας, βαδίζουμε με απόλυτη επίγνωση της στιγμής το μονοπάτι μας με γενναιόδωρη καρδιά. Επίγνωση της αναπνοής μας, του βλεφαρίσματος , του κάθε χτύπου της καρδιά, της κάθε μικρής ή μεγαλύτερης πράξης που κάνουμε. Το να ζούμε στους φόβους και στις σκέψεις μας, στο φανταστικό μέλλον απλά μας ληστεύει από τον ουσιαστικό χρόνο που πραγματικά έχουμε να μοιραστούμε τόσο με τους άλλους όσο και με τον εαυτό μας.
Πάνω από όλα πιστεύω ότι χρειάζεται να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας. Να πιστέψουμε ότι είμαστε ικανοί να ζήσουμε στο τώρα. Και σε αυτό το ταξίδι αναγέννησης και αυτο- ιάσης θαρρώ ότι πορευόμαστε όλοι μαζί, στον δρόμο προς την ολοκλήρωση. Είτε νοσεί το σώμα είτε νοσεί η ψυχή μας.
Το να καταφέρουμε να ζούμε στο τώρα, στην στιγμή και την ανάσα, προϋποθέτει την ικανότητα να είμαστε παρόντες χωρίς να κρίνουμε. Δυστυχώς μας προγραμμάτισαν να κριτικάρουμε τα πάντα, να αναζητούμε πάντα ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος είναι όμορφος και ποιος άσχημος, ψηλός ή κοντός, ποιος πρέπει να είναι ελεύθερος και ποιος όχι, ποια ομάδα πρέπει να είσαι, σε ποια χώρα και ποια σύνορα πρέπει να έχεις…Το αποτέλεσμα όμως αυτής της στάσης, της συνεχούς, έντονης και αδυσώπητης κριτικής είναι αυτή τελικά να στραφεί εναντίον μας. Μόνιμα ανάξιοι, αδύναμοι, θύματα των καιρών, φερέφωνα των τυχαίων …
Έχουμε τόσο πολύ εσωτερικοποιήσει κάποια ιδεώδη σχετικά με το πώς πρέπει να είμαστε, που τελικά ξεχάσαμε να αποδεχόμαστε και να αγαπάμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Μερικές φορές οι κρίσεις μας μπορεί να είναι τόσο δυνατές, ώστε καταλήγουμε εμείς να είμαστε η ίδια η αρρώστια που μας καταδυναστεύει…
Πρέπει να μάθουμε να είμαστε παρόντες, να ελευθερωνόμαστε από τις εντάσεις και τις συγκρούσεις, να αδειάζουμε τους εαυτούς μας από τα σκοτάδια του, ώστε να υπάρχει χώρος για το φως και την αγάπη μέσα μας. Να μάθουμε να αγγίζουμε το πληγωμένο και σπασμένο κομμάτι της ανθρωπιάς μας, με συμπόνια, πρώτα απέναντι σε εμάς και μετά απέναντι στους άλλους και με ταπεινότητα στη καρδιά και επίγνωση της αδυναμίας μας να δώσουμε την μάχη της αυτοκάθαρσης…
Κάθε μικρή σας νίκη, θα κάνει την καρδιά σας πιο σταθερή, η προσαρμοστικότητα και η ευελιξία σας, η ικανότητα σας να είστε παρόν στο εδώ και τώρα και να επεξεργάζεστε τον πόνο θα γιγαντώνεται. Σταδιακά η ύπαρξη σας θα πλημμυρίζει από ζωογόνες δυνάμεις και ομορφιά , η οποία θα καταλήξει να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σας…
Το be continued…
Kαληνύχτα…
