Παρασκευή για καφέ με τον Δάσκαλο… part I

Το καλό δεν είναι καλό, αν δεν γίνει καλά…..

Τον καλώ για να ησυχάσω. Ανοίγω την πόρτα και καλωσορίζω την ειρήνη στην καρδία μου. Κάνω χώρο για να εγκατασταθεί η αγάπη και με την λάμψη της να φωτίσει την ύπαρξη μου και να με καθαρίσει .Να ολοκληρωθώ μέσα από την κάθαρση.

Σε όσους δρόμους και αν περπάτησα, όσες κακοτοπιές και ανηφόρες και αν χρειάστηκε να αντιμετωπίσω ποτέ δεν σταμάτησα να ακούω την φωνή που καλούσε από μέσα μου. Την άκουσα και τη πίστεψα. Χωρίς αν. Χωρίς δισταγμό. Πίστη χωρίς πισωγυρίσματα.

Και αυτή η πίστη είναι που τροφοδοτούσε την εγκράτεια μου… Με έκανε να αντισταθώ στις σειρήνες των πειρασμών , να μην πάρω τα μάτια μου από τον φάρο που έδειχνε τον προορισμό μου και να μένω πάντα στην μέση του δρόμου.

Η πίστη αυτή , η πίστη η ορθή , με φύλαξε μακριά από τον λάκκο με τα φίδια. Μακριά από την κατάρα του ψέματος . Μου έφερε στο πλάι την αλήθεια , που σαν κοφτερό σπαθί διάλυσε κάθε δολιότητα και κάθε γόρδιο δεσμό. Η αλήθεια μου χάρισε φίλους και στην συνέχεια τους έκανε αδερφούς.

Η πίστη είναι η κορωνίδα αλλά και η ρίζα της εσωτερικής μου γαλήνης . Της ησυχίας μου. Αυτή γαλήνευε την θάλασσα και έκανε τον αέρα να μην λυσσομανάει. Πώς να έβρισκα την δύναμη να ησυχάσω αν σταματούσα να πιστεύω!

Με την πίστη, έδωσα ζωή σε όσα ονειρεύτηκα και σε όσα ήλπιζα , πολύ πριν τα δω. Τα έκανα χειροπιαστά πολύ πριν εμφανιστούν μπροστά μου. Τα είδα! Και με αυτή σαν θεμέλιο και σαν ασπίδα μίλησα… Φανέρωσα τον εαυτό μου και βγήκα από τις σκιές! Και το δίκαιο μου , έζησε εξαιτίας αυτής της πίστης μου.

Το στόμα μου το κράτησα κλειστό μπροστά στην κακολαλιά .Τον κακό λόγο τον αρνήθηκα, δεν τον ξεστόμισα. Ούτε για τον χειρότερο εχθρό μου. Ούτε καν για τον αδερφό που σήκωσε μαχαίρι. Με αυτό τον τρόπο φύλαξα την καρδία μου από τα πάθη, την καθάρισα. Και έτσι άφησα το Φως να ανατέλλει μέσα στα βάθη του της ψυχής μου.

Στην ζυγαριά της μοίρας μου , η σιωπή είναι αυτή που μου δώσε τα πιο πολλά. Κι ας μην ξεστόμισα όλα όσα ήθελα. Κι ας έβραζε το αίμα μπροστά στην αδικία και το χάσιμο που με έπνιγε . Ησύχασα και δεν φώναξα. Δεν οργίστηκα .Διάλεξα με ανδρεία την σιωπή. Την αγάπησα. Και με έφερε κοντά στον καρπό .Και κάθε φορά που η σκοτεινή σκιά μου ,έκανε να ορθωθεί απειλητική, ένιωθα ένα ζεστό χέρι στον ώμο και ένα ψίθυρο να καταλαγιάζει την φωτιά… «Αμάρτησες ;Ησύχασε!»

Το δαιμόνιο μου μέσα μου , θηρίο πεινασμένο για την ακεραιότητα και την ψυχή μου , ούρλιαζε … «Γιατί δεν μιλάς; Γιατί δεν φωνάζεις ; Τι δειλιάζεις έτσι ; Η ησυχία σου μοιάζει σαν προσδοκία θανάτου ….»

Μα εγώ , χαμογελώντας , έσκυβα το κεφάλι στην καρδία μου και ευχαριστούσα σιωπηλά…. Ευχαριστούσα για μια ακόμα δοκιμασία , από αυτές που σε σμιλεύουν και δεν σε χαλάνε. Με έμαθαν τα απανωτά πεσίματα ,ότι εκείνος που δεν ευχαριστεί για τα μικρότερα, θα είναι άδικος και αχάριστος και στα μεγαλύτερα

Με έμαθα , έτσι , να λέω ευχαριστώ για όλα. Και αυτή η κίνηση σε αδιάκοπη ευχαριστία μου έφερε χαρίσματα. Όποτε βλαστήμησα την τύχη μου , όποτε γόγγυσα και οργίστηκα ,άνοιξα την πόρτα στον πειρασμό, σαν σαράκι να με φάει. Και αυτό δεν το μπόρεσα. Δεν μου έπρεπε.

Η σιωπή με έκανε ένα με την δύναμη μα ταυτόχρονα και την αδυναμία μου. Αυτή η γνώση των ελλειμμάτων μου , έγινε θεμέλιο και ρίζα ισχύος. Που να το ήξερε ο πειρασμός , ότι ορμώντας πάνω μου , θεωρώντας με αδύναμο , και έτοιμος να μου τα πάρει όλα , ότι θα μου έδινε τα πάντα .

Η συνειδητοποίηση της αδυναμίας , μου δώρισε την ταπεινότητα. Και όταν εννόησα την ταπεινότητα ,όταν την αισθάνθηκα, ξέφυγε η ψυχή μου από την νωθρότητα που συμπίεζε την επίγνωση ,θησαυρίζοντας για τον εαυτό μου την φρούρηση…

Η φρούρηση με την σειρά της μου πρόσφερε υπομονή και μακροθυμία απέναντι στις δυσκολίες .Δυσκολίες που μερικές φορές νομίζω πως δεν έχουν σάρκα και αίμα, αλλά είναι εξουσίες και αρχές σκοτεινές , που κρύβονται παντού και πονηρά επιτίθενται στην πρώτη απροσεξία.

Και διάλεξα να μην μείνω αδόκιμος στους πειρασμούς. Γιατί κάθε πειρασμός έγινε και παιδαγωγός μου. Με έμαθε να μην είμαι αμέριμνος ,πάντοτε να τον προσδοκώ και να μην ταραχτώ όταν εμφανιστεί μπροστά μου. Με αυτό τον δύσκολο τρόπο κατάφερα τον κόπο της θλίψης να τον κάνω στήριγμα .

Και πιο δυνατό στήριγμα από την ελπίδα , δεν μπορώ να σου δώσω. Δεν έχει σημασία που πιστεύεις. Αλλά έχω την γνώμη ότι οφείλεις να πιστεύεις σε κάτι έξω από σένα …ή σε κάτι που είναι μέσα σε σένα..Πρέπει να μην χάνεις την ελπίδα σου. Άγκυρα να την κάνεις , εξαρτημένη από αυτό το Κάτι που είναι δίπλα σου και σε νοιάζεται… Αυτό Το κάτι είναι αξιόπιστο και έχει τη δύναμη να σταθεί δίπλα σου και να σε στηρίξει..

Τόσα χρόνια ,πορευμένος παράλληλα με τις ζωές τόσων ανθρώπων , κέρδισα τουλάχιστον ένα πράγμα ,που με έκανε πλούσιο πολύ.. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι εκεί έξω ή εδώ μέσα υπάρχει –εγώ έτσι θα στο πω- Θεός… Το χω δει …το χω δει να γίνεται αναρίθμητες φορές… Εσύ μπορείς να το πεις όπως σου είναι πιο εύκολο να το χωνέψεις… Εγώ θα το πω Θεό.. Και αυτός ο Θεός, η Χάρη , η Δύναμη ,το Φως, ο Ιησούς ,ο Αλλάχ , ο Βούδας, αναμφίβολά νοιάζεται και λειτουργεί πάντα κατά το συμφέρον μας .

Ομολογώ ότι αρκετές φορές δεν μου ήταν εύκολο να συνειδητοποιήσω έγκαιρα, το συμφέρον, σε ότι αφορά την προσωπική μου ζωή .Αλλά το είδα στις ζωές των άλλων ξεκάθαρα. Είδα σώματα πήλινα ,με τη Χάρη να γίνονται πύρινα. Και η Χάρη πιάστηκε από την ελπίδα !

Σε κάθε δυσκολία , έμαθα να κρατάω ζωντανή μέσα μου την μνήμη αυτού που εγώ λέω Θεός. Να ακουμπώ τις ελπίδες μου στην Χάρη. Έτσι κατάλαβα ότι ο Θεός -εσύ πες το όπως εσύ μπορείς να το καταλάβεις- κάθεται εκεί όπου τον γνωρίζουν.

Προτίμησα να ζήσω , να παλέψω και να πεθάνω στους αγώνες παρά να ζω στην αμέλεια και την αδράνεια. Καταφρόνησα όσα περισσότερα μπορούσα και είδα τον εαυτό μου κάτω από κάθε άνθρωπο.
Και αυτή είναι η μαρτυρία μου…