Παρασκευή για καφέ με τον Δάσκαλο (2)

Τον είδα να έρχεται προς το μέρος μου λίγο βαρύς. Μου χαμογέλασε ζεστά όπως πάντα και κάθισε απέναντι μου.

“Δεν έχει σημασία αν πιστεύεις στον ίδιο Θεό με μένα… Δεν έχει σημασία αν πιστεύεις κάπου …Το μονοπάτι είναι ξεχωριστό για τον καθένα μας , αλλά στο τέλος οδηγεί στην ίδια κορυφή. Η ζωή μας δείχνει αν πρέπει να πιστέψουμε ή όχι. Και τα βάσανα είναι αυτά που συνθλίβουν κενές πεποιθήσεις και  στρέφουν την εσωτερική μας πυξίδα προς τα εκεί που πρέπει.

Ο πιο δύσκολος εχθρός είναι ο εαυτός σου. Αν δεν νικήσεις την δική σου αδυναμία πως θα σταθείς μπροστά στα θηρία;

Πάντα πριν από κάθε αγώνα , ένιωθα ότι έπρεπε  να προσευχηθώ. Άλλες φόρες την προσευχή μου την ένιωθα δυνατή ,  να ψηλώνει και  άλλες φορές  αδύναμη και χλωμή , να μην  μπορεί ούτε  καν από το στόμα μου να φύγει….

Η προσευχή ή τέλος  πάντων αυτό που ο καθένας μας εννοεί  με αυτό τον όρο, νομίζω  ότι είναι κομμάτι του μεγαλείου της ανθρώπινης φύσης  . Μπορώ και στέκομαι μπροστά στον Δημιουργό , Θεό,  Αλλάχ ,στην  υπέρτατη Δύναμη ή όπως αλλιώς το συλλαμβάνει ο καθένας και Του μιλώ. Το αν  πράγματι  εισακούομαι είναι θέμα προσωπικών βιωμάτων και εμπειριών που δεν μεταφέρονται εύκολα .

Αυτό που θέλω όμως να φωνάξω  είναι ότι ,τώρα, ξέροντας τι πράγματι είναι η προσευχή και τι  δυνατότητες δίνει στον άνθρωπο και πόσο τον τιμά , κάθε ώρα της ζωής μου που δεν προσευχόμουν την θεωρώ χαμένη. Θα ήθελα η προσευχή μου να είναι πιο συχνή και από την αναπνοή μου.

Η προσευχή μου  είχε ισχύ, κάθε φορά που ήταν πρόθυμη , που σύνθλιβε  την καρδιά από την ταπείνωση , ήταν συνεχής , με τον νου συγκεντρωμένο, με κίνητρο  την αγάπη  , με επιμονή , κάθε φορά που ζητούσα τα μεγάλα και  ευχαριστούσα  για τα κεκτημένα .

  Διάλογος είναι  με το Ιερό.  Χτυπούσα  την πόρτα του Θεού μου- και αυτό γίνεται μόνο με ανοιχτή καρδία, ακόμα και αν δεν ξέρεις πως  χτυπάμε το κουδούνι!

Η προσευχή μου έχει έδρα την  ψυχή, είναι διάλογος  και ικεσία… και χρειάζεται πίστη και καθαρότητα… Η προσευχή  με έκανε  ναό της δύναμης που πιστεύω…. Ένα με αυτή .

Η προσευχή με  προφύλαξε  από την πνευματική  τεμπελιά που είναι η πόρτα  μέσα από την οποία περνάνε όλοι οι δαίμονες μου. Αν  αδιαφορούσα έφταναν στα  βάθη της ψυχής και τύφλωναν τα πνευματικά μάτια μου. Με υποδούλωναν. Έμαθα λοιπόν  έτσι να μην εγκαταλείπω  τα μικρά  , τα οποία στις πιο μαύρες μέρες μου έγιναν τείχη και με φύλαξαν.

Με εφύλαξαν από μεγάλους και μακρούς πειρασμούς από δεξιά και από αριστερά. Δοκίμασα τον εαυτό μου σκληρά.  Γονάτισα πολλές φόρες και δέχτηκα αμέτρητες πληγές από τον εχθρό .  Σηκώθηκα άλλες  τόσες  γιατί αξιώθηκα συχνά  μεγάλη κρυφή βοήθεια από τον Θεό μου. Απέκτησα  πείρα μέσα στα πολλά χρόνια  και τους αγώνες και με την Χάρη κατέληξα στα εξής: Η βάση όλων των αγαθών και   ο τρόπος να ανασύρω  την ψυχή  μου από την αιχμαλωσία  και να βρω  τον δρόμο που οδηγεί  πάλι στο φως  και την ζωή είναι:  να περιορίσω  τον εαυτό  μου σε ένα τόπο και να νηστεύω.  

Πάντοτε όταν έχανα τον δρόμο , με μόνη συντρόφια το φθαρμένο κομποσκοίνι  μου, κανόνιζα τον εαυτό μου  όσο πιο συνετά μπορούσα σε απομόνωση , αμετακίνητος ,  προσπαθώντας να ησυχάσω  , να προσεύχομαι συνεχώς  και να έχω εγκράτεια στην σωματική μου πείνα.

Αν δεν νικήσεις την γαστριμαργία σου , αν δεν μπορέσεις να αντισταθείς στην κοιλιά σου , πως θα αντισταθείς στα μεγαλύτερα; Κι αν δεν ησυχάσεις , πως θα βρεις την Δύναμη  μέσα σου ; Κι αν δεν προσευχηθείς πως θα ζητήσεις;

Με αυτό τον τρόπο υπόταξα τις αισθήσεις μου  και εξημέρωνα τα άγρια πάθη  που κατέτρωγαν  την ύπαρξη μου. Από εδώ  έρχεται η υποταγή των αισθήσεων, η αρχή  της ηρεμίας μου ,της εσωτερικής  μου ειρήνης  . Ότι αρετή έχω από εδώ πηγάζει.  Η εσωτερική κίνηση της ψυχής μου , η διάκριση του πονηρού και της σκοτεινής πλευράς , η αληθινή όραση από τις μάταιες φαντασίες. Η σωφροσύνη  και η απόλυτη μνήμη του θανάτου.

Όλα εδώ , σε αυτούς τους τρόπους έχουν την αρχή τους. Έτσι εγώ βρίσκω τον Θεό μου όποτε χάνομαι μέσα στο   άγριο πέλαγος του φόβου . Έτσι βρήκα το κουράγιο  να παλέψω με τον κίνδυνο και να  σβήσω  κάθε επιθυμία που απειλούσε να με παγιδέψει.

Με λίγα λόγια   αυτός ο δρόμος με έκανε άνθρωπο ελεύθερο και χάρισε μεγάλη χαρά στην ψυχή μου ακόμα και στους καιρούς της μάχης.

Γιατί μην νομίζεις ότι υπάρχει μονοπάτι χωρίς κακοτοπιές. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς βάσανα όπως δεν υπάρχει πόλεμος δίχως πόνο.  Η δική μου πανοπλία  είναι ο δρόμος που  ανέφερα… Απομόνωση , ησυχία , νηστεία και προσευχή . Έτσι βρήκα κατά καιρούς την πραγματική ειρήνη μέσα μου.

Ο Ιησούς  είπε στους μαθητές του : Ειρήνη υμίν.  (Την ειρήνη μου αφήνω σε εσάς)  Νομίζεις ότι εννοούσε  την ειρήνη έτσι όπως την καταλαβαίνουμε εμεί; Προφανώς όχι. Τους έστελνε σε πόλεμο, θα τους έβρισκαν βασανιστήρια , διωγμοί ,φυλακές και πολλοί θα πέθαιναν σαν μάρτυρες.  Επομένως δεν εννοούσε την ειρήνη του κόσμου , αλλά την ειρήνη της ψυχής , την ειρήνη της Χάρης. Για αυτή την ειρήνη σου μιλώ και εγώ.  Αυτή που γιγαντώνεται  μέσα σου την ώρα που το θηρίο έρχεται κατά πάνω σου. Την ειρήνη που νιώθει ο πολεμιστής μέσα στο χάος της μάχης. Αυτή την ειρήνη είχα στόχο.

Ας τελειώσουμε  για σήμερα με αυτή την ιστορία:

Μια φορά , στο χωριό ενός ραβίνου συντελέστηκε ένα θαύμα: το ποτάμι ξεχείλισε , και το νερό που έρεε απειλητικά καταστρέφοντας τα πάντα στο διάβα του, σταμάτησε ως εκ θαύματος στην είσοδο του οικισμού , χωρίς  να πειράξει  τίποτα , χωρίς να κάνει κακό σε κανένα.

Ο ραβίνος ευχαριστεί τον Θεό για το θαύμα  και αυτή την φορά Εκείνος του απαντά : « Με συγκίνησε η ικεσία του Σαμουήλ …» λέει ο Κύριος.

Πάει ο μεγάλος ραβίνος και βρίσκει τον Σαμουήλ , που όλοι τον είχανε για τον χαζό του χωριού.

«Τι προσευχή έκανες στο Θεό την μέρα που ξεχείλισε το ποτάμι;» τον ρωτάει , αφού πρώτα τον είχε ευχαριστήσει εκ μέρους όλων .

«Δεν ήξερα τι λόγια να πω» είπε ο Σαμουήλ, «και για να πω την αλήθεια δεν είχα μαζί μου το βιβλίο με τις προσευχές αλλά και να το χα δεν θα ήξερα ποια να διαλέξω από όλες… Έτσι, είπα την αλφαβήτα και μετά είπα στον Παντοδύναμο: ¨Εδώ , Κύριε , είναι όλα τα γράμματα . Βάλε τα σε μια σειρά και φτιάξε  μόνος σου την πιο καλή παράκληση για να σωθεί το χωρίο μου.»