Ο μικρός Χικ και ο κ. Κοσμάς!

Είμαστε ένα κοινωνικό είδος, που στην παρούσα συγκυρία  ζει στην απομόνωση. Αλλά η μοναξιά  ήταν πρόβλημα πολύ πριν την εποχή της κοινωνικής αποστασιοποίησης.

Μπορούμε να συμβιώσουμε ειρηνικά με την μοναξιά; Μπορούμε να βοηθήσουμε ώστε να υπάρχουν άνθρωποι , οι οποίοι να μην νιώθουν μόνοι; Εγκαταλειμμένοι;

Ας γνωρίσουμε τον Χικ. Ο Χικ είναι ένας μικρός εξωγήινος τόσο όμοιος αλλά και τόσο διαφορετικός από τους άλλους του είδους του. Έφτασε στην γη με ένα μεγάλο διαστημόπλοιο, μια ανοιξιάτικη βραδιά. Αποστολή του να  εξερευνήσει το συμπάν και τους πλανήτες του.

Ήταν νέος και ενθουσιώδης. Και τολμούσε να σκέφτεται λίγο διαφορετικά. Ενεργούσε με βάση τον τρόπο που σκεφτόταν με αποτέλεσμα να ξεχωρίζει από το σύνολο αν και τόσο όμοιος με τους υπόλοιπους.

Το αποτέλεσμα της διαφοροποίησης αυτής ήταν να “αναλάβει” τον πλανήτη Γη μόνος του. Οι σύντροφοι του τον άφησαν να εξερευνήσει τον κόσμο αυτό μόνος του, με την προοπτική κάποια  στιγμή  να επιστρέψουν για να τον παραλάβουν.

…Η ιστορία εξελίσσεται και τελικά  βρίσκουμε τον Χικ στην κορυφή ενός λόφου, μόνο του, να χαζεύει από την μια τα φωτά της πόλης και από την άλλη τα αστέρια στον ουρανό. Παρότι έχει παρακολουθήσει και γνωρίσει  όλα τα πλάσματα του πλανήτη ,  νιώθει αόρατος. Βλέπει τους πάντες ,αλλά δεν τον βλέπει κανείς, μεταμφιεσμένος όπως είναι για να ταιριάζει στον πλανήτη. Συμπιεσμένος, ξεχασμένος από τους δικούς του και τους ξένους , απόμακρος, διαφορετικός , αυτός που ξεκίνησε για να ανακαλύψει τα άστρα, καθηλώθηκε νιώθοντας πιο άδειος από ποτέ… ¨Εύχομαι να είχα  ένα φίλο¨ μονολόγησε…

Ας γνωρίσουμε τώρα τον κ. Κοσμά. Ο  κ. Κοσμάς ήταν ένας κύριος 78 ετών , που γνώρισα την δεκαετία του 2000. Τότε ως νεαρός ειδικευόμενος, παρέα με δυο -τρεις φίλους, συνηθίζαμε να περνάμε κάποια απογεύματα ή Κυριακάτικά πρωινά, σε διάφορους οίκους ευγηρίας. Κρατούσαμε συντροφιά  στους ανθρώπους που έμεναν εκεί. Τους διαβάζαμε βιβλία, παίζαμε τάβλι, κάναμε περιπάτους και βοηθούσαμε στην νοσηλεία τους όπου χρειαζόταν.

Ο κ. Κοσμάς ήταν βετεράνος πιλότος. Έπασχε από καρκίνο πνεύμονα και ήξερε ότι το προσδόκιμο επιβίωσης του δεν ήταν μεγάλο.  Αγαπούσε να λέει ιστορίες από την ζωή του, μερικές από τις οποίες όπως έλεγε και ο ίδιος ήταν σχεδόν αληθινές! Δεν μίλαγε ωστόσο ποτέ για την οικογένεια του και ποτέ δεν θυμάμαι να υπήρχαν ίχνη κάποιας επίσκεψης στο μικρό του δωμάτιο.

Τον θυμάμαι  μόνο του, καθισμένο στην πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο να χαζεύει μια την πόλη και μία τον ουρανό. Συμπιεσμένος. Ξεχασμένος.  Αόρατος. Να περιμένει το αναπόφευκτο.

Τον θυμάμαι να μου λέει ιστορίες την μία πίσω από την άλλη, κρατώντας στα χέρια του μια Βίβλο. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω την ικανοποίηση στα μάτια του, κάθε φορά που καταλάβαινε ότι τον παρακολουθώ με προσοχή.

Ποτέ δεν άκουγα θόρυβο από το δωμάτιο του. Απέραντη σιωπή ..καμία κίνηση…

-«Σε παρακαλώ μη φύγεις νωρίς σήμερα…»

-«Φοβάσαι κ. Κοσμά;» τον ρώτησα…

-«Στην κατάσταση μου, είμαι πια πέρα από κάθε πιθανότητα ανησυχίας.» χαμογέλασε… «Κάθε τέλος είναι μια καινούργια αρχή… Και τα σύνορα ανάμεσα στον ύπνο και το ξύπνιο είναι μερικές φορές δυσθεώρητα… Μερικές φορές έχω την εντύπωση πως ονειρεύομαι ότι ζω… Αλλά από την άλλη , όταν φύγω  θα μπορώ να βλέπω όνειρα;

Το σίγουρο είναι πάντως ότι δεν θα νοσταλγήσω τα γηρατειά μου… Δεν πρόκειται να λείψω και σε κανένα, το ξέρω καλά…Αυτή είναι η ζωή μου και έτσι πέρασε.. Και δεν κατάφερα να κάνω και πολλά πράγματα… Παρά μόνο να αγαπήσω και να χω ιστορίες να πω…. Μπορείς να πεις με κάποιο τρόπο ότι είμαι πλούσιος…

…..Πόσοι άνθρωποι με εκμεταλλεύτηκαν αφήνοντας με έντεχνα να πιστεύω ότι με εξυπηρετούν!!!

Ξέρεις μέσα σε όλη αυτή την σιωπή που με περιμένει , αυτό που τρομάζει πιο πολύ είναι η μοναξιά που με πιάνει από το χέρι…Και καμία φορά και από τον λαιμό. Και μου παίρνει όλο τον αέρα.

Γαμώτο είμαι και ήμουν δειλός…. Και πάντα θύμωνα όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Αλλά ο θυμός μου δεν βοηθούσε σε τίποτα… Όταν το αεροπλάνο έχει βλάβη , όσο και να θυμώσεις και να τσαντιστείς , πρέπει να μαζέψεις το μυαλό σου και να το προσγειώσεις. Αλλιώς δεν γίνεται. Αυτό με έμαθε η δουλειά μου…

‘Ίλιγγος με πιάνει ρε γαμώτο… Αιωνιότητα και αλλά τέτοια… Θα έχει λες τσιγάρο και κρασάκι εκεί πέρα;»… Άρχισε να βήχει έντονα και ζητώντας μου συγνώμη με αποχαιρέτησε βιαστικά.

Δεν πρόλαβα να τον χαιρετήσω όπως έπρεπε. Την επόμενη φορά που τον επισκέφτηκα  με πληροφόρησαν ότι ο κ. Κοσμάς έφυγε το προηγούμενο βράδυ. Το δωμάτιο του πιο άδειο από ποτέ. Στο κομοδίνο του μόνο η Βίβλος.

Την πήρα στα χέρια μου παρατηρώντας ότι ήταν σχεδόν αμεταχείριστη. Προφανώς ο κ. Κοσμάς δεν ήταν και πολύ θρήσκος. Ωστόσο μια σελίδα ήταν τσακισμένη. Άνοιξα το βιβλίο. Ανάμεσα στις σελίδες βρήκα μια παλιά φωτογραφία  ενός αγοριού που είχε αγκαλιά τον κ. Κοσμά καθώς χαμογελαστοί πόζαραν στον φακό μπροστά από ένα αεροπλάνο…

….Συζητώντας με την υπεύθυνη, θεώρησα ότι η Βίβλος με το περιεχόμενο της θα έπρεπε να παραδοθεί στους οικείους του. Για την όποια αξία μπορεί να είχε… Δυστυχώς δεν εμφανίστηκε κανείς οικείος …Μόνο λίγοι ξένοι ήμασταν… Οπότε η Βίβλος εξακολούθησε να κρατάει συντροφιά στον κ. Κοσμά στην τελευταία του κατοικία…

Ο άνθρωπος αυτός, για τον λίγο χρόνο που τον ήξερα έγινε  ένας από τους ήρωες μου.

• Με άλλαξε η γνωριμία μαζί του και με έκανε να απορρίψω την κουλτούρα του ατομικισμού και της κοινωνικής αποστασιοποίησης  από νωρίς.

• Με έκανε να θέλω να έχω ιστορίες να πω. Πάρα πολλές ιστορίες ώστε να είναι τόσα τα απίθανα πράγματα που θα έχω ζήσει, τόσα ώστε αρκετά να τα λησμονώ.

• Με έμαθε να θέλω να ταξιδεύω. Και όταν δεν μπορώ να πάω οπουδήποτε εκεί έξω, να βάζω πλώρη προς τα μέσα ….

• Με έμαθε ότι η ευτυχία δεν κρεμιέται στα ράφια των malls για να την αγοράσεις. Είναι προϊόν  μιας ζωής καλά καμωμένης. Και όταν η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει, ότι έχεις να σε ζεσταίνει είναι οι αναμνήσεις από τις εμπειρίες σου και οι ιστορίες που έχεις να πεις. Όσο πιο πολύ ζεις ζωή αλλότρια, τόσες πιο λίγες ιστορίες σου μένουν στο τέλος .

• Κατά την επαφή μαζί του, διαπίστωσα ότι ακόμα και άνθρωποι, γεμάτοι από εμπειρίες, που είχαν ζήσει μια ζωή με ποικιλία, είχαν ταξιδέψει, είχαν γνωρίσει τόπους και ανθρώπους, είχαν να πουν ιστορίες και ήξεραν να δημιουργούν θετική ατμόσφαιρα όταν τις διηγούνταν, ακόμα και αυτοί είχαν την ανάγκη κάποιου φίλου… Σε κάποιον να πουν τις ιστορίες του. Κάποιον να τους ρωτήσει, να του απαντήσουν,  να δημιουργήσουν συναισθήματα με την διήγηση τους και να καρπωθούν χαρά και ευγνωμοσύνη από το κοινό τους. Για να τρυπήσουν με αυτό τον τρόπο το σκοτάδι της μοναξιάς τους.

• Ο κ. Κοσμάς με έμαθε ότι όσο μπορείς να χαμογελάς υπάρχει ελπίδα.

Ζούμε σε τρελές εποχές, αλλά η γενιά μας δεν έχει το μονοπώλιο στις προκλήσεις. Είναι απλά άλλη μια στιγμή της ιστορίας που δοκιμάζει τις ψυχές των  ανθρώπων. Οι μάχες μας μπορούν να κερδηθούν, οι μάχες μας δεν είναι ανυπέρβλητες, όσο και αποθαρρυντικές να φαντάζουν στην αρχή.

Φαίνεται ότι μετά από  αυτό το χάος της καθημερινής μάχης, κάνοντας το γύρο του κόσμου και του χρόνου για βρούμε την καρδιά μας και τη ψυχική μας ζωή, αυτό που μας περιμένει δεν είναι η Εδέμ, αλλά οι αντιφάσεις και οι δυσκολίες της επίγειας ζωής.

Δεν νομίζω ότι θα ήθελα  να με βρει η δύση μόνο μου, σαν το σοφό που αποζητά την μοναχικότητα και την απομόνωση. Δεν ξέρω κάποιον που θα ήθελε. Από την άλλη δεν θα ήθελα να βρεθώ με έναν κόσμο που δεν με θέλει και με θεωρεί εξωγήινο.

Ερμαίο είμαστε του εαυτού  μας και των ανέμων που μας ταξιδεύουν στην θάλασσα της ζωής. Η προσωπική αυτονομία μας έχει αντίτιμο…

Αλλά οφείλουμε να διαφυλάξουμε την ανθρωπιά μας… Και  ανθρωπιά  χωρίς νιάσιμο δεν υφίσταται. Βάλτε τον δικό σας πόνο στην τσέπη και χτυπήστε την πόρτα του άλλου…

……Κάποια βράδια, στο μπαλκόνι χαζεύοντας τα αστέρια και την πόλη, νομίζω ότι κάπου εκεί, στην κορυφή του λόφου, δίπλα στην συστάδα με τα δέντρα, το φως του φεγγαριού μου επιτρέπει να ξεχωρίσω δυο φιγούρες που ακουμπάνε ώμο ώμο…

Κι αν δεν ήταν αργά και δεν είχα πιει και αυτό το τελευταίο ποτήρι με κρασί θα ορκιζόμουν πως βλέπω τον μικρό Χικ και τον κ. Κοσμά να τα λένε οι δυο  τους… σαν δυο φίλοι που αντάμωσαν…

Και τι ιστορίες που θα έχουν να πουν οι δυο τους….

Ας γίνουμε αυτοί οι άνθρωποι που όλοι λατρεύουμε… Που όταν δεν είσαι καλά κάθονται δίπλα σου χωρίς να σε ρωτάνε κάτι…