Ο μεγάλος φόβος…
Σήμερα είναι λίγο διαφορετικά… Σήμερα δεν θα είναι καθοδήγηση… Δεν θα είναι βιβλιογραφία… Σήμερα θα είναι αλλιώς… Ίσως θα είναι αυτό για το οποίο φτιάχτηκε το nightcallers.gr
Ψάχνοντας τους φόβους μου και εγώ… τους ξύπνησα. Τους θυμήθηκα και ξαναήρθαν μέχρι το κατώφλι μου. Μου χτυπούν την πόρτα. Επίμονα. Και παλεύω να μην την ανοίξω.
….Όταν ήμουν νεότερος, φοβόμουν και εγώ όλα τα αν και τα όταν… Αν γίνει σεισμός, αν αρρωστήσει κάποιος δικός μου, όταν γεράσω, αν κάτι χαθεί από τα κεκτημένα μου, αν πάθουν κάτι τα παιδία, όταν πεθάνουν οι δικοί μου, αν κάτι πάει στραβά στα επαγγελματικά, αν μείνω μόνος , αν δεν ανήκω πουθενά, αν δεν έχω που να πάω, αν δεν έχω ποιον να αγαπήσω, αν δεν έχω κάποιον να με νοιάζεται, αν δεν μπορέσω να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων… Αν….
…Στην πορεία συμφιλιώθηκα με τους περισσότερους από τους παραπάνω φόβους… Αγάπησα την μάχη της ζωής και σαν πολεμοχαρής Βίκινγκ, έβαλα στόχο την Βαλχάλα… Τον τιμημένο θάνατο που αρμόζει σε έναν πολεμιστή… Αν έρθει ο φόβος θα είμαι έτοιμος. Να τον κοιτάξω κατάματα και να τον κάνω να φοβηθεί. Εμπιστεύτηκα το αύριο στην δύναμη που πιστεύω, στον Θεό μου και έτσι γαλήνεψα… Έμεινα να εύχομαι , να προσεύχομαι, να ελπίζω και να προσδοκώ το καλύτερο… και έτσι οι περισσότεροι από τους φόβους που υπάρχουν μέσα σε όλους μας και που στην ουσία δεν μπορούμε να ελέγξουμε, μίκρυναν. Κρύφτηκαν. Παραμονεύουν το ξέρω! Αλλά γελώ κατάμουτρα τους! Έτσι κι αλλιώς πόσα λίγα είναι αυτά που μπορούμε να κάνουμε για να τους αποτρέψουμε από το να γίνουν πραγματικότητα…
«Ως κελεύεις, Κύριε ως γινώσκεις, Κύριε ως βούλει…»
Και έτσι μου έμειναν δύο φόβοι όλοι και όλοι να με στοιχειώνουν. Μεγάλοι σαν βουνά, απειλητικοί σαν την καταιγίδα που λυσσομανάει να γκρεμίσει σπίτια και γεφύρια… Τρομεροί σαν απύθμενα βάραθρα και πιο μαύροι και από το πιο πυκνό έρεβος.
Ο πρώτος μεγάλοςφόβος μου είμαι Εγώ. Ο εαυτός μου στην σκιά. Ο εαυτός μου που παραφυλάει…
Αυτόν φοβάμαι πιο πολύ από καθετί… Τρέμω την ώρα που θα στερέψει η υπομονή του και θα αρχίσει να καταστρέφει δίκαια και άδικα μαζί..Τρέμω την ώρα που ο θυμός που γεννά η αδικία και η αχαριστία πάρει τα γκέμια και αφήσει τα άλογα του να ξεσπάσουν σε ανεξέλεκτο καλπασμό… Τρέμω γιατί δεν ξέρω το όριο αντοχής , το όριο που το ελατήριο της ψυχής μου θα σταματήσει να συμπιέζετε από συμβάσεις και ανοχές υποκριτικών σχέσεων και ανθρώπων που φίδια μοιάζουν περισσότερο παρά αδερφοί… Και το χω δει αυτό το ξέσπασμα να φανερώνεται και να σπέρνει καταστροφή. Κυρίως στον ίδιο μου τον εαυτό…
Φοβάμαι την απόσυρση μου… Το σταμάτημα της έννοιας μου… Το στέρεμα την προσοχή και της αγάπης μου..Πόσο παγωμάρα μπορεί να κρύβει κάποιος μέσα του είναι σχεδόν εφιαλτικό… Και κατά καιρό την παγωμάρα αυτή την κοιτώ κατάματα από τις χαραμάδες της ψυχής μου… Και φοβάμαι ακόμα πιο πολύ μην την αφήσω να αναδυθεί. Και το χειρότερο είναι πως μέσα σε αυτή ,αναγνωρίζω και κομμάτια του εαυτού μου αναπόφευκτα…
…Το κακό μαύρο Λύκο της ψυχής μου φοβάμαι πιο πολύ. Μην τον ταΐσω παραπάνω. Μην αφήσω τους άλλους να τον ταΐσουν κρυφά. Τον λύκο που είναι εκδικητικός, που κάνει μαύρες σκέψεις, που παραφυλάει την αδυναμία και την κάνει πιο μεγάλη και φανερή. Τον λύκο που ζει στο σκοτάδι και γιγαντώνεται από αυτό. Που είναι δυνατός και αυτός αλλά χωρίς οίκτο. Που μια θα τον πληγώσεις και θα δαγκώσει δέκα. Που μια φορά θα τον προδώσεις και θα σε σκοτώσει χίλιες. Τον λύκο που δεν θα διστάσει να πηδήξει στο γκρεμό γιατί ακόμα και στον εαυτό του να κάνει κακό θα νιώσει ικανοποιημένος.
Αυτόν φοβάμαι πιο πολύ. Τον ακούω που γρυλλίζει φορές μέσα μου. Θυμάμαι τις στιγμές που ήταν κυρίαρχος και ανατριχιάζω. Και τόσο πιο πολύ κλειδαμπαρώνω την φυλακή που τον κρατάω. Και τόσο πιο πολύ παλεύω να ταΐσω τον άλλον, τον Λευκό, τον καλό τον Λύκο.
Τον Μαύρο φοβάμαι πιο πολύ. Γιατί με ξέρει καλά. Και ξέρει να μιλάει όταν πρέπει. Και υπόσχεται πολλά και σαγηνευτικά που αγγίζουν την πληγωμένη ψυχή. Και όταν λυγίσω ξέρω ότι αυτός θα είναι ο πρώτος που θα προσφερθεί να με στηρίξει. Ο Μαύρος, ο γοητευτικός, κακός λύκος… Μα θυμάμαι τις φορές που του έδωσα το χέρι και τον άφησα να με οδηγήσει. Πόσο πρόσκαιρη χαρά και πόσο ρηχή ικανοποίηση μου χάρισε. Και πόσα κομμάτια από τις ίδιες τις σάρκες μου έφαγε.
…Θυμάμαι ευτυχώς. Και δεν απλώνω το χέρι. Περιμένω κάτω. Γονατιστός. Περιμένω τον Λευκό να ανασυνταχθεί και να επιστρέψει…
Ο πρώτος μου λοιπόν μεγάλος φόβος είναι αυτός… Μήπως τελικά κάποια στιγμή, ο Λευκός λύκος δεν επιστρέψει. Μήπως δεν έχει την δύναμη να σηκωθεί για άλλη μια φορά. Και μείνω μόνος με τον Μαύρο τον κακό. Και αλλάξω στρατόπεδα… Και χάσω την ψυχή μου…
Και ο δεύτερος μεγάλος φόβος μου είναι φόβος Θεού… Αλλά πάλι αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα πρέπει να ειπωθεί κάποια άλλη στιγμή.
Και μάλλον θα πρέπει να την αφηγηθεί ο λύκος ο Λευκός!!!
«Don’t let your fear paralyze you. The scariest paths often lead to the most exciting places.»L.Descene
Ο Νέος κόσμος δεν θα οικοδομηθεί από ανθρώπους που δεν φοβούνται. Θα φτιαχτεί από ανθρώπους που έχουν το κουράγιο να αντικρύσουν τον φόβο στα μάτια και να τον νικήσουν. Και να κάνουν τα πάντα λίγο καλύτερα!
Καληνύχτα!
!!!!!!