Ο καθένας μόνος του και όλοι εναντίων όλων.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, απομονωμένο μονό  για τον εαυτό του….

Κάθε άνθρωπος είναι κομμάτι μιας ηπείρου, μέρος της στεριάς… Κι αν η θάλασσα ξεπλύνει ένα σβόλο χώμα ,η Ευρώπη γίνεται μικρότερη .Όπως κι αν ξεπλύνει ένα ακρωτήρι η ένα σπίτι φίλων σου η το δικό σου…

Ο θάνατος οποιουδήποτε ανθρώπου με λιγοστεύει κ έμενα τον ίδιο… γιατί  είμαι κομμάτι του είδους, είμαι ένα με την ανθρωπότητα.

Γι αυτό ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα.

Χτυπάει για σένα!

John Done1572-1631

Κάθε φορά που διαβάζω κάτι …μεγάλο, έχω μέσα μου μια αίσθηση ανακούφισης, ένα ξαλάφρωμα σαν ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου κ νοιώθω σαν κάποιος να ακούμπησε αυτή την χορδή της ψυχής μου  που ήταν ξεκούρδιστη. Και  την ξυπνάει κ την κάνει να πάλλεται ξανά. Σαν να έπρεπε να θυμηθώ κάτι που μόνιμα μου διέφευγε κ δεν έβρισκα τα λόγια να το ξεστομίσω. Σαν να ήξερα ότι κάπου μέσα μου υπάρχει κ αυτό το κομμάτι του πάζλ, κρυμμένο, σκεπασμένο μέσα στο σωρό. Σαν το γνώριζα  από μικρός αλλά το είχα πια ξεχάσει…. Φαίνεται ότι.. τα μεγάλα είναι κομμάτια του όλου…. κ αυτό το όλο μάλλον είναι κρυμμένο στις ψυχές μας, γι αυτό  μας φαίνεται τόσο οικείο κ το αγκαλιάζουμε εύκολα κ άμεσα.

Τι καλύτερη απάντηση στο σήμερα αυτά τα λόγια… Μετά  από 2 μήνες απομόνωσης ,βλέπω ανθρώπους να κομπάζουν , να επαίρονται ,να γυρίζουν να δαγκώσουν τα χέρια που τους βοήθησαν… Να προσπαθήσουν να σβήσουν αξίες καινούργιες που αναδείχτηκαν ,να χλευάσουν όσους ακόμα φοβούνται ,να ακυρώσουν επιστημονικές προσπάθειες με  λαϊκίστικα  εφευρήματα των τοίχων του FB ,ακόμα κ να γυρίσουν την πλάτη τους κ να ατιμώσουν κ τις ψυχές αυτών που δεν τα κατάφεραν…

Γιατί αυτοί ξέρουν… Καλύτερα… γιατί αυτοί διάβασαν κάτι καινούργιο …γιατί αυτοί είναι πιο έξυπνοι κ δεν τσιμπάνε …Γιατί αυτοί δεν παθαίνουν τίποτα κ ξέρουν πως τα φέρετρα είχαν κούκλες… Κ αυτοί που πέθαναν ήταν γέροι..που ούτως η άλλως θα έφευγαν…. γιατί  αυτούς δεν θα τους πιάσει μαλακές το σύστημα… Ούτε θα κάνουν εμβόλιο με τσιπάκι… θα αρκεστούν να ενημερώνουν το σύστημα από τους πολλαπλούς λογαριασμούς που έχουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Γιατί αυτοί είναι νησιά… Απομονωμένα… Αυτάρκη… Μια ήπειρος μόνοι τους.

Κι όταν χτυπάει η καμπάνα ,ξέρουν…. Είναι πάντα για τους άλλους.

Κι όταν το αύριο ξεκινήσει χωρίς κάποιον που αγαπάνε, που δεν θα είναι εκεί να τον βλέπουν… Όταν θα αντικρύσουν τον ήλιο με δάκρυα στα μάτια για την απώλεια που δεν πρόλαβαν να αποχαιρετήσουν όπως έγινε σε τόσους άλλους  θα καταλάβουν…. Ο θάνατος ,ειδικά με τέτοιο τρόπο , κάθε ανθρώπου μας κάνει όλους λιγότερους…

Κ τελικά η καμπάνα χτυπάει κ για σένα….