Να αισθανόμαστε!

«Μιλάς όταν δεν μπορείς  να είσαι πια  σε ειρήνη με τις σκέψεις σου. Και όταν δεν μπορείς πλέον να αντέξεις στη μοναξιά της καρδιάς σου, επιλέγεις  να ζεις στα χείλη σου. Και η σκέψη μισοσβήνεται   καθώς ο ήχος  και οι κουβέντες γίνονται αντιπερισπασμός και τρόπος να περνάς την ώρα.»( Khalil Gibran 1923)

Σάββατο βράδυ…. Άλλη μια νύχτα καραντίνας που έρχεται να βολέψει τόσο πολύ την επιλεκτική κοινωνικότητα μου…. Οι υπόλοιποι βέβαια  λένε ότι είμαι αντικοινωνικός αλλά τι ξέρουν αυτοί…

Σήμερα είχε μια υπέροχη μέρα. Και για όσους από εμάς οδηγούμε μηχανή, μια από τις καλύτερες μέρες μετά από ένα δύσκολο χειμώνα για να αρχίσουμε τις βόλτες… Να ξαναβρούμε την ισορροπία και τα πατήματα μας …Πραγματικά είχα πολύ καιρό να δω τόσο πολλά κομβόι με μηχανές στον δρόμο. Από το περσινό καλοκαίρι. Λες και ήταν όλοι έτοιμοι από μέρες και περίμεναν την συγκυρία…

Η ώρα 8.30πμ  και σε αντίθεση με την υπόλοιπη βδομάδα, ο αέρας μυρίζει ήδη άνοιξη ακόμα και μέσα στην πόλη. Η μηχανή ακούγεται να γουργουρίζει  πρόθυμη να ανεβάσει στροφές με την πρώτο άνοιγμα του γκαζιού , διψώντας για χιλιόμετρα μετά από την σχετική χειμωνιάτικη ανικησία… Ο ήλιος όχι πολύ ψηλά ακόμα,  ζωγραφίζει με σκιές τα κτίρια κάνοντας  τα όλα να φαίνονται λίγο διαφορετικά. Είναι και αυτές οι μυρωδιές από τους φούρνους… Κάτω η ζελατίνα του κράνους και πάμε.

Όταν ταξιδεύεις με το αυτοκίνητο βρίσκεσαι μόνιμα μέσα σε ένα πλαίσιο και ότι βλέπεις μέσα από τα παράθυρα σου μοιάζει σαν να βλέπεις τηλεόραση. Ουσιαστικά όλα περνούν από μπροστά σου σαν παθητικός παρατηρητής. Και νομίζω τις περισσότερες φορές λίγο πληκτικά.

Στην μηχανή όμως το πλαίσιο δείχνει να χάνεται. Αναγκαστικά είσαι σε επαφή με τα πάντα. Εντάσσεσαι μέσα στο σκηνικό δεν το παρατηρείς απλά. Όλες οι αισθήσεις σου είναι σε εγρήγορση και το μυαλό σου απόλυτα συγκεντρωμένο στο οδόστρωμα που θολό περνά και σφυρίζει  αμέσως κάτω από τα πόδια σου. Και ξαφνικά  αυτό το  απροσδιόριστό βάρος που κουβαλάς χάνεται.

Βλέπεις την στροφή να έρχεται , ετοιμάζεσαι ήρεμα,  πατάς πρώτα λίγο το πίσω φρένο , μετά λίγο πιο δυνατά το μπροστινό, γυρίζεις τους ώμους και το κεφάλι σου προς την κορυφή της στροφής ,αφήνεις την μηχανή να πλαγίασει κρατώντας λίγο σταθερό γκάζι μέχρι να δεις την έξοδο …Και τότε ανοίγεις το γκάζι… Ρυθμός, αίσθηση ,σχεδόν διαλογισμός…

Και τότε έρχεται η στιγμή που όλα καθαρίζουν. Γιατρειά. Σαν τον πρωινό  ζεστό καφέ  που  σε καλοξυπνά. Το σώμα αναλαμβάνει μηχανικά να κάνει αυτά που πρέπει και εγώ σκέφτομαι…

Μου χει κολλήσει αυτό το τραγούδι των Black Sabbath …..The lover of life is not a sinner…The closer you get to the meaning , the sooner you ll know that you are dreaming ..The world is full of kings and queens who blind your eyes and steal your dreams , it is heaven and hell-Ξέρετε  μου έχει σφηνώσει …σαν δόντι που έχει φύγει το σφράγισμα… Δεν μπορείς να το ξεχάσεις στιγμή. Καταναγκάζεσαι …Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Το σκαλίζεις, το πειράζεις, το ζουλάς και το σκέφτεσαι ,όχι επειδή είναι κάτι ευχάριστο  αλλά επειδή έχει καρφωθεί στο μυαλό σου και δεν λέει να φύγει…-

«… Όσο πιο κοντά φτάσεις  στο νόημα, τόσο πιο γρήγορα θα ξέρεις ότι ονειρεύεσαι ….»

Το συναίσθημα καθορίζει τη μορφή μας. Είμαστε χαρούμενοι  και το πρόσωπο μας λάμπει. H μορφή με την σειρά της καθορίζει τη λειτουργία.  Όταν είμαστε χαλαροί  και ευδιάθετοι φαίνεται σαν να γίνονται όλα πιο εύκολα.

Έτσι λοιπόν  το συναίσθημα καθορίζει τη λειτουργία. Τα συναισθήματά μας ελέγχουν όχι μόνο την ψυχολογία μας αλλά και τη φυσιολογία μας. Το τρόπο που δουλεύει το σώμα μας. Είμαστε σε κάθε στιγμή το λειτουργικό σύνολο των σημερινών συναισθημάτων μας.

Αρκεί να τα βρούμε… Αρκεί να ξέρουμε ότι είναι εκεί… Και αφού τα εντοπίσουμε θα έρθει η ώρα να τα αναγνωρίσουμε και να τα ξεχωρίσουμε. Τα θετικά και τα αρνητικά. Αυτά που μας κάνουν πιο πολύ από αυτό που είμαστε και αυτά που μας λιγοστεύουν. Να θρέψουμε τα χρήσιμα και να ξεριζώσουμε  αυτά που μας δηλητηριάζουν.

Η διαδικασία αυτή όμως απαιτεί να εγκαταλείψουμε την ζώνη άνεσης  και  να δεχτούμε την αβεβαιότητα της  εξερεύνησης της ύπαρξης μας.

Όλοι μεγαλώνουμε και αλλάζουμε σε διαφορετικές ταχύτητες, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, σε διαφορετικές κατευθύνσεις, και οι περισσότεροι από εμάς θα βρεθούμε να ταξιδεύουμε μόνοι στα προσωπικά μας ταξίδια. Και εσύ αυτή την στιγμή που διαβάζεις για μια διαφορετική διαδρομή από μένα ξεκινάς. Αλλά και οι δύο, όπως και άλλοι , μπορούμε ακόμα και νιώθουμε. Έχουμε ζωντανά συναισθήματα. Το ξέρω. Το βλέπω. Γιατί εγώ γράφω και δακρύζω… Εσύ διαβάζεις και κάνεις το ίδιο… Γράφω και ελαφρώνω… Διαβάζεις και ταξιδεύεις… Ξυπνάς… Το μέσα σου. Κάνεις εσωτερικούς διαλόγους με αφορμή λέξεις που βλέπεις σε μια οθόνη είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς. Αντιδράς. Αναγνωρίζεις συναισθήματα και διαλέγεις ποια θα κρατήσεις και ποια όχι…

Διαβάζεις… Θα μπορούσες να μείνεις  και να συνεχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την ζωή μέσα σε πλαίσιο. Παθητικά σχεδόν. Επιλέγεις όμως να βάλεις το μυαλό και την ψυχή σου σε πιο ενεργητικό ρόλο. Όπως είναι όταν οδηγείς την μηχανή. Ξεβολεύεσαι για να πας από το πουθενά στο πουθενά. Γιατί  κυνηγάς να ολοκληρώσεις το ταξίδι σου σε  καλούς χρόνους. Με έμφαση περισσότερο στους καλούς και όχι τόσο στους χρόνους. Γιατί το ταξίδι αυτό δεν έχει προορισμό. Είναι ταξίδι αναψυχής.

Όταν οδηγείς την μηχανή, όσο θόρυβος και να υπάρχει γύρω σου εσύ ησυχάζεις… Σπάνια μιλάς και ακόμα πιο σπάνια θα ακούσεις μουσική. Το ίδιο συμβαίνει και όταν διαβάζεις. Ησυχάζεις… Και ψάχνεις. Και συνήθως βρίσκεις. Ή ακόμα πιο σωστά σε βρίσκουν. Αυτά που πρέπει.

Υπάρχει κάτι που πρέπει να ειπωθεί για την γαλήνη  που έρχεται όταν ασκούμε σιωπή. Πρώτα από όλα  κρατάμε τις πιο χαρμόσυνες ελπίδες και επιτεύγματά μας για τον εαυτό μας, προστατεύοντάς τα από εκείνους που μπορούν μόνο να συμπάσχουν παρά να συγχαίρουν. Δεν υπάρχει κανένας θόρυβος μέσα στην ησυχία μας για να τα προδώσει. Είναι μόνο δικά μας.

Και αυτά είναι υπεύθυνα για τη δημιουργία και την απόλαυση της συναισθηματικής ασφάλειας  από αυτή την φούσκα αυτοφροντίδας στην οποία κάποιος περιβάλλεται καθώς αποψιλώνει τον εσωτερικό του κήπο από την παρουσία των αρνητικών συναισθημάτων.

Δεν θέλω να χαράξω καινούργια κανάλια συνείδησης. Δεν μπορώ. Απλά να σκάψω τα πιο παλιά… να πάρω λίγο την μούχλα και τις χιλιοειπωμένες κοινοτυπίες… Τώρα που όλα δείχνουν ότι η συλλογική μας συνείδηση αργοσβήνει και ο καθένας ακολουθεί την δική του εσωτερική ορμή… Θεωρώ όχι τόσο οδηγούμενοι από  εγωισμό όσο από την απουσία συνδετικών κρίκων. Φαίνεται να υπάρχει μια δυσαρμονία χωρίς απαραίτητα να υπάρχει και μια αντίστοιχη σύγκρουση προσωπικοτήτων…

Σίγουρα όμως μπορούμε να βρούμε αυτά που θα μας ενώσουν. Και  είναι πολλά και δυνατά.

Τα συναισθήματα είναι αυτά που θα μας οδηγήσουν και θα υποτάξουν και την λογική .Τα συναισθήματα θα δώσουν την μορφή και τα συναισθήματα θα μας ενώσουν.

Πίσω όμως από κάθε συναίσθημα υπάρχει η αντίστοιχη ανάγκη που ζητά να ικανοποιηθεί. Όταν την αναγνωρίσω θα αρχίζω να αλλάζω τα πράγματα μέσα μου. Και όταν αλλάξουν τα μέσα μου, θα έρθει ο καιρός να αλλάξουν και τα γύρω μου.

Και δεν θα μπορούν οι βασιλιάδες και οι βασίλισσες του κόσμου αυτού   να μας τυφλώνουν  και να  κλέβουν  τα όνειρα μας.

Θα βιώσουμε τον πόνο Θα νιώσουμε την πληγή. Θα γευτούμε τη ίαση . Θα το αφήσουμε να φύγει. Και θα συνεχίσουμε μπροστά.

Healing happens by feeling!

nightcallers.gr