Μπορούμε ακόμα να βρούμε τον Ιησού;

Τις προάλλες ήρθε να με συναντήσει ένα νεαρός ιερέας, προκειμένου να με συμβουλευτεί για κάποια θέματα υγείας που τον απασχολούσαν.

Πολύ γρήγορα  η κουβέντα  έφυγε από το ιατρικό κομμάτι καθώς δεν είχε κάτι σοβαρό και καταλήξαμε να θεολογούμε …Η κουβέντα ξεκίνησε από την παρατήρηση  μου ότι μπορεί να φοράμε διαφορετικό  χρώμα στολής αλλά στην ουσία μάλλον είμαστε στην ίδια ομάδα καθώς και οι ιερείς και οι ιατροί θα έπρεπε να έχουν τον ίδιο τελικό σκοπό… Τον άνθρωπο!

Ωστόσο η εξέλιξη της κουβέντας ήταν αρκετά διαφορετική. Ήταν πολύ εντυπωσιακό το γεγονός ότι καθόμασταν ο ένας απέναντι από τον άλλο, κρατώντας και οι δυο από ένα κομποσκοίνι στο χέρι μας,( απαραίτητο αξεσουάρ μου) αλλά μάλλον βρισκόμασταν στις απέναντι όχθες του ίδιου ποταμού.

Οι απόψεις του μου έφεραν στο μυαλό και τις απόψεις τόσων άλλων με τους οποίος έχω μιλήσει κατά καιρούς. Πολλοί Χριστιανοί σήμερα πιστεύουν ότι ο εχθρός που πρέπει να  αντιμετωπίσουν είναι η κοσμική κοινωνία, προσπαθώντας να προωθήσουν μια κουλτούρα την οποία δεν  είμαι σίγουρος ότι την καταλαβαίνουν απόλυτα  ούτε ότι συμφωνούν με αυτή σε όλη της την έκταση.

Αλλά αυτό για το οποίο καταλήγουν τελικά να αγωνίζονται είναι τα δικά τους, δικαιώματα, όπως αυτοί τα αντιλαμβάνονται , τις δικές τους ελευθερίες μέσα από το προσωπικό τους πρίσμα, τον δικό τους τρόπο να είναι η Οδός.

Αυτό είναι όμως ο χριστιανισμός;

 Κολυμπώντας ενάντια στο ρεύμα, ακολουθώντας τον Ιησού  με τον τρόπο του Ιησού, σημαίνει να υπηρετείς και να αγαπάς τους ανθρώπους εκεί που βρίσκονται, να διασταυρώνεις τη ζωή σου με την ζωή τους με την αγάπη του Θεού. Ήσυχα, χωρίς φήμη ή φανφάρες, αφήνοντας στην άκρη τη δική σου  άνεση και την δική σου οπτική του κόσμου.

Ο χριστιανισμός  υποθέτω ότι θα έπρεπε να είναι μια θυσιαστική επίδειξη αγάπης — οι Γραφές είναι τόσο σαφείς σε αυτό. Οι άνθρωποι  ωστόσο ερμήνευσαν και πρόσθεσαν στο τι σημαίνει να ακολουθείς τον Ιησού τόσα πολλά και για τόσο μακρύ καιρό,  που πια έχουμε ξεφύγει.

Αν κάποιος από εμάς θα ήθελε να ακολουθήσει σήμερα τον Ιησού, μένοντας μέσα στον κόσμο και όχι μέσα στους τοίχους μιας μονής, νομίζω ότι θα μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του στην θέση των πρώτων αποστόλων.

Να μπορούσαμε να μπούμε για λίγο στην θέση καθενός από αυτούς τους  ατελείς, κανονικούς  ανθρώπους  που προσπαθούσαν να ζήσουν και να επιβιώσουν κατά τη διάρκεια δύσκολων, καταπιεστικών καιρών.

Η αλήθεια είναι ότι κατά κάποιο τρόπο είμαστε όλοι χαρακτήρες σε αυτή την ιστορία, και η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε δεν είναι και τόσο διαφορετική. Μπορεί να μην χρειαστεί να εγκαταλείψουμε τα σπίτια και τις οικογένειές μας και να ταξιδέψουμε στους σκονισμένους δρόμους με τον Ιησού, αλλά οι βασικές απαιτήσεις  μάλλον είναι οι ίδιες.

Πρέπει να είστε πρόθυμοι να αγαπάτε και να υπηρετείτε τους διαλυμένους, περιθωριοποιημένους, απόκληρους, τους διαφορετικούς από εσάς — και πρέπει να είστε πρόθυμοι να κολυμπήσετε ενάντια στο ρεύμα για να το κάνετε.

Είναι απλό, αλλά τόσο δύσκολο να το κάνεις.

Όπως και οι Φαρισαίοι, πολλοί χριστιανοί σήμερα έχουμε  συμπεριλάβει κάθε είδους πρότυπα, πρακτικές και πεποιθήσεις για να καθορίσουμε και να θέσουμε  μάλλον δικές μας παραμέτρους γύρω από το τι σημαίνει να ζεις ενάρετα. Μας διευκολύνει να πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο  και το πιο πιθανό είναι να χουμε ήδη δημιουργήσει μια λίστα με τα προσόντα που είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε  να τηρήσουμε.

Αλλά είναι αυτά όσα υποστήριξε  ο ίδιος ο Ιησούς;

“Επιθυμώ έλεος, όχι θυσία. Γιατί δεν ήρθα να καλέσω τους ενάρετες, αλλά τους αμαρτωλούς.” (Ματθαίος 9:13)

Δεν πρόκειται να πω ψέματα, τα τελευταία χρόνια έχουν καταστήσει απίστευτα δύσκολο για μένα να θέλω να αποκαλώ τον εαυτό μου Χριστιανό. Και ναι, είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι γύρω μας, μέσα μας, ανάμεσα μας υπάρχει το Θείο… υπάρχει αυτό το ζεστό λαμπερό φως που παλεύει να μας αγκαλιάσει και να μας προστατεύει… Το χω δει στην δουλεία να εκτυλίσσεται μπροστά μου με διάφορους τρόπους εδώ και είκοσι χρόνια.

Πολλοί άνθρωποι στην εκκλησία και έξω από αυτήν έχουν δημιουργήσει έναν «Ιησού» για τον εαυτό τους και έχουν προσδώσει  σε αυτό τον επινοημένο χαρακτήρα πολύ λίγες πραγματικές απαιτήσεις από αυτούς. Όλο αυτό  τους κάνει να αισθάνονται ευτυχισμένοι από καιρό σε καιρό, αλλά δεν τους προκαλεί, δεν τους προτείνει να σηκωθούν και να κάνουν κάτι για τη δεινή κατάσταση του κόσμου. Το οποίο είναι, φυσικά, αυτό που ο πραγματικός Ιησούς είχε μια ακατανίκητη συνήθεια να κάνει.

Παρόλο που μας αρέσει να πιστεύουμε ότι γινόμαστε σαν τον Ιησού, συμβαίνει πιθανώς ακριβώς το αντίθετο: Προσπαθούμε να κάνουμε τον Ιησού σαν τους εαυτούς μας.

Μερικές φορές νιώθω σαν όλοι μας να ακολουθούμε κυριολεκτικά διαφορετικούς θεούς.

Δοκιμάστε την παρακάτω δοκιμασία…

Προσπαθήστε να βρείτε μια ισχυρή  πεποίθηση σας που  είστε σίγουροι ότι διαφέρει από αυτή του Θεού.

Θα σας δώσω ένα λεπτό. Σκεφτείτε  ένα θέμα για το οποίο εσείς  και ο Θεός διαφωνείτε. Μάλλον δυσκολεύεσαι να βρείτε ένα πράγμα. Και αυτό είναι κάπως παράξενο, σωστά; Εσεις  και ο Θεός έχετε ακριβώς τις ίδιες απόψεις για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα! Ευθυγραμμίζεστε με κάθε καυτό θέμα που βασανίζει τη ζωή μας αυτή τη στιγμή…(σε αντίστοιχη έρευνα που έγινε στην Αμερική το 90% των συμμετεχόντων συμφωνούσαν  απόλυτα με τον Θεό σχεδόν σε όλα… ή μάλλον ο Θεός ήταν απόλυτα σύμφωνος με την δική τους αντίληψη για την ζωή!!!! )

Μπορείτε να υποθέσετε με ασφάλεια ότι έχετε δημιουργήσει τον Θεό σύμφωνα με την εικόνα σας όταν αποδεικνύεται ότι ο Θεός μισεί τους ίδιους ανθρώπους με εσάς!😜

Και όλα αυτά στα μάτια τα δικά μου , φανερώνουν ένα εγωιστικό Χριστιανισμό. Ένα χριστιανισμό που θέλει τον Θεό να πεθάνει και να μείνει νεκρός.

Νομίζω ότι όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες στην σκηνή του κόσμου, με αυξανόμενη αγανάκτηση,  ενεργειών από χριστιανούς  που σκοτώνουν αναίτια  μικρά παιδία, μαύρους, φτωχούς, χριστιανούς που κακοποιούν σεξουαλικά και σωματικά οποιοδήποτε αδύναμο, χριστιανούς να εξαπατούν τον αδερφό τους για  κάθε λογής χρηματικό ποσό, χριστιανούς να ωθούν στην κόλαση των ουσιών νεαρούς έφηβους καταστρέφοντας την ζωή τους για πάντα… Χριστιανούς να είναι έτοιμοι να προσκυνήσουν οποιαδήποτε σκοτεινή συνομωσία, έχοντας μηδενική έννοια για το κοινό καλό. Χριστιανούς με μηδενική πίστη στο αύριο , γεμάτοι άγχος και ανασφάλειες. Χωρίς ελπίδα.  

Και όλοι πιστεύουν ότι ο Θεός έχει την ίδια γνώμη για τον κόσμο με αυτούς!

Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται τρομερά κυνικά, αλλά είναι απολύτως υπαρκτά. Τα βλέπω και νομίζω ότι τα βλέπετε και εσείς. Νομίζω ότι είναι πια αντιληπτός ο τρόπος  που οι άνθρωποι οργανώνονται μέσα στην κοινωνία. Δεν περιορίζεται στον Χριστιανισμό (ή τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, γενικά), και κανένας από εμάς (συμπεριλαμβανομένου και εμού) δεν είναι απρόσβλητος από την  αυτή την περίεργη εξελικτική ιδιοτροπία. Αλλά νομίζω ότι όλα αυτά εξηγούν γιατί τόσοι πολλοί από εμάς νιώθουμε τόσο πνευματικά  αλλά και πολιτικά άστεγοι. Γιατί η θρησκεία όπως και η πολιτική έχει να κάνει και με το πώς οι άνθρωποι οργανώνουν τις κοινότητες τους. Αναμφίβολα η θρησκεία είναι και πολιτική πια στις μέρες μας.

Και έτσι βλέπετε ομάδες ¨χριστιανών ¨που χρησιμοποιούν  την επιρροή τους για να δικαιολογήσουν  τον ελάχιστα συγκαλυμμένο εθνικισμό, να διαδώσουν  αβάσιμες θεωρίες συνωμοσίας, να ανεχτούν την λευκή υπεροχή και να θυσιάσουν  την πεποίθηση τους  σε αντάλλαγμα πολιτική εξουσία.

Αναζητούν  έτσι, κοινότητες πίστης που θα καλύψουν (ή τουλάχιστον θα ανεχθούν) την προτιμώμενη εκδοχή του Ιησού. Και έτσι, περιβάλλουν τους εαυτούς τους με ομοϊδεάτες ανθρώπους που σπάνια θα αμφισβητήσουν τις πεποιθήσεις, τις αξίες και τις προτεραιότητές μας.

Με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι κοινότητες πίστης εδραιώνονται σε πολιτικά ισχυρά δημογραφικά στοιχεία με καθιερωμένες κοινωνικές ιεραρχίες .Ιεραρχίες που ανταμείβουν εκείνους που ευθυγραμμίζονται, δεν αμφισβητούν ή / και δεσμεύονται να διατηρήσουν τους πολιτιστικούς κανόνες της κοινότητας. Και αυτό δημιουργεί θεολογικούς θαλάμους  που το μόνο που ακούγεται είναι η ηχώς αναμασόμενων λόγων .Δημιουργεί  πολιτιστικούς βρόχους ανάδρασης στους οποίους η άποψη ενός ατόμου για τον Θεό ενισχύεται συνεχώς, ενώ οποιαδήποτε έγκυρη κριτική ερμηνεύεται ως επίθεση στον ίδιο τον Θεό.

Έτσι λοιπόν δημιουργείται  ο λευκός καπιταλιστής γκουρού αυτοβοήθειας Ιησούς που απλά θέλει να είστε καλός σύζυγος / γονέας και ευγνώμων για όλες τις υλικές ευλογίες και το προνόμιό σας .

Ταυτόχρονα, οι προοδευτικές επαναλήψεις του παραδοσιακού δόγματος του  Χριστιανισμού, σαν μια απέλπιδα προσπάθεια να διορθωθούν τα πράγματα ,διατρέχουν τον κίνδυνο να αποδομηθούν στη λήθη. Οι μεταρρυθμίσεις που προσπαθούν να γεννηθούν  αποκλειστικά από απογοήτευση μπορεί να φουντώσουν έντονα για λίγο, αλλά αναπόφευκτα καίγονται.

Για να επιβιώσουν, οι νέες κοινότητες της πίστης χρειάζονται μια ενοποιητική αφήγηση. Μια νέα φρέσκια αφήγηση που να τις ωθεί σε βαθύτερα επίπεδα πνευματικής αφύπνισης, εμπιστοσύνης και συμπόνιας.

Δυστυχώς, λόγω πιθανότατα της απουσίας εμπνευσμένων πνευματικών ηγετών είναι πολύ εύκολο για αυτές τις ενοποιητικές αφηγήσεις να  διαστρεβλωθούν από εξαιρετικά ασταθείς και αντιδραστικές κοσμοθεωρίες που αντιλαμβάνονται κάθε μικρή διαφωνία ως κομματική δίωξη – μια τάση που ακούσια προκαλεί περισσότερη εχθρότητα και γελοιοποίηση.

Οι άνθρωποι της γενιάς μου δεν φεύγουν από την εκκλησία επειδή οι ύπουλοι άθεοι καθηγητές τους και οι αδιάφοροι γονείς τους διέφθειραν , αλλά επειδή είδαν μια εκκλησία να ενδιαφέρεται περισσότερο για την υπεράσπιση πολιτικών και κοσμικών θέσεων παρά για την αγάπη προς τον συνάνθρωπο.

Από την άλλη , νομίζω ότι  εμείς πρώτοι πρέπει να σταματήσουμε να αποδομούμε ατέρμονα αυτό που ήδη γνωρίζουμε ότι δεν λειτουργεί και να δουλέψουμε για την κατασκευή κάτι καλύτερου.

Με  στεναχωρεί  λίγο που τα γράφω αυτά, γιατί θέλω να μπορούσα να αγαπώ την εκκλησία με πιο υγιεινό τρόπο. Απλά δεν ξέρω αν η “εκκλησία” όπως την ξέρουμε τώρα είναι αυτό που είχε στο μυαλό του ο Ιησούς.

Ξέρω ότι κανένας Δεσπότης δεν θα δώσει σημασία σε αυτά που γράφω. Και είμαι σίγουρος ότι κανένας μεγαλόσχημος της  Ιεραρχίας δεν θα ασχοληθεί με αυτά . Άλλωστε οι άνθρωποι είναι αυτοί που μας απογοητεύουν και όχι ο Θεός.

 Ωστόσο πιστεύω ότι είναι μια ελκυστική ιδέα για τον οργανωμένο Χριστιανισμό να αποδιοργανωθεί αρχικά και να γεννηθεί ξανά από τις στάχτες του. Να επιστρέψουν  τα πράγματα σε μια σχεδόν κρυμμένη στα υπόγεια , λαϊκή, οργισμένη ομάδα ατελών ανθρώπων που προσπαθούν να ακολουθήσουν τον Σωτήρα τους και να κάνουν ό,τι έκανε.

 Το θέλω αυτό. Θέλω να γίνω πραγματικός μαθητής τώρα. Και θέλω να βρω κι άλλους που το θέλουν αυτό. Αγαπώ ακόμα τον Θεό και θέλω να Τον κυνηγήσω σαν τρελός. Έχω ανάγκη να Τον βρω. Θέλω αυτό που είναι αληθινό και αυθεντικό για να μπορέσω  να Τον ευχαριστήσω και να αγαλλιάσω .

Μάλλον ήρθε η ώρα να μπούμε στο νερό γι άλλη μια φορά και να βαφτιστούμε από την αρχή. Να βαφτιστούμε πρώτα άνθρωποι, φίλοι πιστοί , βοηθοί πολύτιμοι στον αγώνα της ζωής, συμπαραστάτες .Πρέπει εμείς πρώτα να γίνουμε το καταφύγιο αυτού που έχει ανάγκη. Και μετά πιστεύω ότι θα έρθει να μας βρει και Εκείνος. Ο Ιησούς, ο Βούδας, ο Αλλάχ…

«Χάσαμε την γνώση του Θεού από την στιγμή που μετατρέψαμε την εκκλησία από εμπειρία σε ιδεολογία, από ζωντανή πραγματικότητα σε ηθικές αρχές, μεγάλες αξίες και υψηλά ιδανικά. Όταν έγινε αυτό γίναμε σαν άδειοι τενεκέδες»  πατήρ Μάξιμος.

nightcallers.gr