Μπορείς να τα ‘χεις όλα;(Για καφέ με τον Δάσκαλο part IΙΙ)

-“Δάσκαλε λένε ότι η αγάπη (έρωτας) είναι υπομονετική και ευγενική, αλλά ποτέ δεν λένε όλη την αλήθεια: ότι η αγάπη είναι επίσης ανήσυχη και φοβερή, απελπισμένη και για πάντα σε αβέβαιη βάση. Το διακύβευμα είναι τόσο υψηλό, η πιθανότητα για καταστροφή τόσο πλήρης, η αδυναμία τόσο απόλυτη. Με αυτή την έννοια είναι σαν την ίδια τη ζωή: όλα περικλείονται, όλα είναι δυνατόν να συμβούν, αλλά η πιθανότητα να βγουν  όλοι  αλώβητοι  είναι μηδαμινή.”

 -“Η ερωτική αγάπη είναι οδυνηρή μερικές φορές. Όταν είσαι μόνος και την λαχταράς, είσαι τουλάχιστον ολοκληρωμένος. Υπάρχεις εσύ και υπάρχει η επιθυμία σου, αλλά είσαι ολόκληρος, όλα τα πάθη και οι επιθυμίες σου, οι πόνοι και οι προσδοκίες σου περιορίζονται στον εαυτό σου. Αλλά μόλις αγαπάς πραγματικά κάποιον, μόλις ένα κομμάτι σου θαφτεί μέσα στην καρδιά κάποιου άλλου, είναι σαν να χωρίζεσαι ξαφνικά στα δύο και δεν μπορείς ποτέ να είσαι ολόκληρος χωρίς αυτά.

Ωστόσο όταν νιώσουμε ότι έχουν πάψει να μας αγαπούν, είναι σαν να γινόμαστε ξαφνικά αόρατοι. Όταν χάσουμε τα μάτια που μας έχουν ποθήσει, τα χέρια που μας έχουν ταξιδέψει, εκείνη η διαφορετική διάσταση που επιβεβαίωσε και εξύψωσε το σώμα μας, τότε αυτό περνάει στην αφάνεια, εκμηδενίζεται…Γινόμαστε ορατοί όταν μας αγαπούν και αγαπάμε.

Οι πιο εμφανείς μεταβολές σε έναν άνθρωπο δεν οφείλονται σε πνευματική ωριμότητα, αλλά σε κάποια ερωτική εμπειρία που έδωσε νέα διάσταση στην ζωή του. Σε αυτή την κατάσταση ανακαλύπτουμε πραγματικά τον εαυτό μας. Ο έρωτας, ωστόσο, σε καθιστά ευάλωτο. Τρωτό. Αφήνεις κάποιον άλλο να δει τον εσωτερικό σου κόσμο χωρίς όρια, χωρίς προκαλύψεις, και όλη αυτή η διαδικασία γεννάει ένα αίσθημα ντροπής και συστολής. Στην κουλτούρα μας η εκδήλωση του εσωτερικού κόσμου λογίζεται ως παραδοχή αδυναμίας.

Την στιγμή που ο άλλος μας απολαμβάνει, παράλληλα έχουμε την αίσθηση ότι χάνουμε την ελευθερία μας και όχι μόνο.Oταν δινόμαστε, παραδίδουμε την αυτονομία μας η οποία μπορεί να μας επιστραφεί μόνο από το άλλο άτομο στο οποίο έχει παραχωρηθεί.

Η αγάπη, φίλε μου, όταν είναι χρόνος ενεστώτας είναι καθαρή αγωνία. Ακραία και οριακή εμπειρία όπου σώμα και ψυχή συναντιούνται και διαπλέκονται.

Θάρρος είναι ο έρωτας. Μοιάζει με σπονδή στο Θεό. Φαύλος κύκλος. Κόλαση και παράδεισος μαζί.”

– ” Όχι άσχημα για καλόγερο …” χαμογέλασα χτυπώντας του την πλάτη!

-“Πρώην καλόγερος….Άλλωστε γιατί νομίζεις ότι πήρα τα βουνά αρχικά ,μικρέ; Δεν μπορείς να τα έχεις όλα…

Από την άλλη… δεν είναι οι πληγές μας που μας κάνουν πιο δυνατούς;

Με τις πληγές μας ζούμε.¨

nightcallers.gr