Μοναξία μου τα πάντα…
…Ένα από τα πιο σημαντικά εμπόδια που πρέπει να κατακτήσουμε στην ζωή μας, είναι το να συνηθίσουμε την ιδέα ότι θα πεθάνουμε μόνοι μας. Ανεξάρτητα από το πόσοι άνθρωποι μας περιβάλλουν και μας αγκαλιάζουν, αυτή την στιγμή θα την αντιμετωπίσουμε μόνοι μας.
…Το να ζεις είναι διαφορετικό; Όταν ήμουν νεώτερος , πίστευα ότι οι φίλοι και η οικογένεια είναι κάτι σαν απόρθητη ακρόπολη. Ξέρεις αυτό το μέρος όπου ότι και να συμβεί θα κρυφτείς μέσα και ανεξάρτητα από τον δράκο που σε απειλεί, στο τέλος κάτι θα βρεθεί να σε σώσει. Και αυτή την στιγμή έχω την ευτυχία να με περιβάλλουν υπέροχοι άνθρωποι και πόσο ευλογημένος αλήθεια νιώθω γι αυτό. Η μελαγχολική πραγματικότητα ωστόσο είναι ότι οποιοδήποτε πρόβλημα και να έχουμε να αντιμετωπίσουμε, στην ουσία είναι δικό μας, αποκλειστικό μας πρόβλημα. Οπότε στο τέλος, εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να το διορθώσουμε…
…Μερικούς από εμάς, μας τρομοκρατεί η ιδέα να είμαστε μόνοι.
…Στα φοιτητικά μου χρόνια, περιτριγυριζόμουν από πολλούς ανθρώπους, που μόλις και γνώριζα. Αν με συναντούσε κάποιος τότε θα νόμιζε ότι είμαι σχεδόν …εξωστρεφής! Από τον τρόπο που είχα επιλέξει να μιλάω μέχρι και τα μικρά της καθημερινότητας μου, όλα είχαν σαν πρίσμα και κλίμακα, τον κόσμο αυτόν που ήταν γύρω μου. Την γνώμη και την αποδοχή, την κριτική και την επιδοκιμασία τους..
Και ξαφνικά η ζωή τούμπα …Και χάνοντας όλους αυτούς που θεωρούσα φίλους, αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν, κάτι που ποτέ δεν περίμενα… Την μοναξιά μου.
Το να είσαι μόνος , δεν είναι μια συνήθεια που στην επιβάλλουν. Είναι κάτι που το μαθαίνεις. Πολλές φορές με το ζόρι! Και ανεξάρτητα με το πόσο επώδυνο μπορεί να είναι, ωριμάζοντας μέσα στην μοναχικότητα σου μπορεί να είναι τελικά ένα υπέροχο δώρο!
Δώρο… Σαν δίκοπο μαχαίρι! Υπάρχει θαρρώ κάτι ευχάριστο στο να είσαι μοναχικός… Γιατί άραγε δεν μπορώ να ανακαλέσω μια στιγμή τα τελευταία χρόνια που να προτιμούσα την παρουσία των «φίλων» από την παρουσία των πολύ κοντινών μου ή ακόμα και από την ίδια μου την απομόνωση; Να αγνοείς κάθε είδους εισερχόμενα απλά και μόνο γιατί δεν θες να μιλήσεις σε κανένα. Εγωισμός; Αυτοπροστασία; Θεραπευτική απομόνωση; Self reflexion; Μερικές φορές αρκετά εγωιστική στάση ιδίως απέναντι στους πολύ οικείους, στους οποίους μπορεί εκείνη την στιγμή να στερείς την προσοχή και την αγάπη, που μπορεί τόσο να χρειάζονται…
Η άλλη όψη του νομίσματος λέει ότι εκείνη την στιγμή φροντίζω τον εαυτό μου. Κάνω τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο, παρά να επηρεάζομαι από την γνώμη του περίγυρου. Καταλαβαίνω και συγχωρώ τον εαυτό μου.Είμαι μόνος μου , αλλά δεν είμαι μονάχος. Εκτιμώ την Ησυχία μου και αποζητώ την εσωτερική μου γαλήνη. Εγωιστής; Όχι. Δεν φεύγω μακριά. Απλά προστατεύω την ενέργεια μου. Δεν αλλάζω τίποτα από τα έξω. Τα μέσα μου ψάχνω. Και συνεχίζω να το κάνω μέχρι να νιώσω ότι κάτι μου λείπει. Και τότε είναι η ώρα να ανοίξω πάλι τα μάτια της ψυχής και να απλωθώ σε αυτούς που είναι κοντά μου… Και με περιμένουν με υπομονή!
Πότε δεν βρήκα την λύση στα μεγάλα τραπέζια. Σε μικρό παγκάκι, με ένα γλυκό στο χέρι δόθηκε η μεγαλύτερη απάντηση στην ζωή μου. Και τα διλήμματα που με βασάνιζαν με προσευχή και απομόνωση τα αντιμετώπισα.
Όπως και να χει δεν στεναχωριέμαι για την μικρή λίστα πραγματικών φίλων που έχω. Στενοχωριέμαι για τις φορές που άφησα τον εαυτό μου να έχει ψευδαισθήσεις. Για τις φορές που δεν άκουσα. Για τις φορές που μόνος μου δημιούργησα έλλειμμα στην ζωή μου. Για τις φορές, που στην δίνη των πολλών έχασα εμένα. Για τις φορές που αδιαφόρησα γι αυτούς που δεν έπρεπε. Για τις φορές που θεώρησα το περιβάλλον μου δεδομένο και σταμάτησα να είμαι ευγνώμων για όλα όσα είχα, ζητώντας άπληστα περισσότερα.
Το δώρο της μοναξιάς είναι η ανακάλυψη του πραγματικού μας εαυτού. Η εδραίωση των γνήσιων αξιών μας. Η ευκαιρία να απαλλαγούμε από την ουτοπία, στην οποία οι λωτοί της πολύβουης καθημερινότητας μας βυθίζουν συνεχώς. Να καθαρίσουμε και εξαγνισμένοι να αναδυθούμε. Σε μια πιο αληθινή και ουσιαστική για μας ζωή. Στην μοναξιά και την ησυχία μας, μπορούμε να αποδράσουμε από το παρελθόν μας. Να ξεφύγουμε από τις δοκιμασίες του μυαλού μας.
Τελική κατάληξη …μια ζωή ευτυχισμένη. Η ευτυχία δεν έχει στεναχώριες. Η ευτυχία είναι ο θησαυρός μέσα σας, εκεί όπου υπάρχει το πιο πολύτιμο. Ποιο είναι το ποιο πολύτιμο; Λεφτά, αγάπη, είναι αυτά τα πράγματα πιο σημαντικά; Σκεφτείτε λίγο… Φανταστείτε να είστε ευτυχισμένοι μόνοι… Τώρα φανταστείτε οι άνθρωποι γύρω σας να είναι και αυτοί ευτυχισμένοι. Ποιά ευτυχία είναι μεγαλύτερη; Στην συνέχεια φανταστείτε ότι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο να είναι ευτυχισμένοι …Ποια ευτυχία είναι μεγαλύτερη; Η ευτυχία είναι αγκαλιά. Η ευτυχία είναι προσφορά. Και μερικές φορές πρέπει να κάνεις ένα μικρό ή λίγο μεγαλύτερο βήμα πίσω , μέσα στην μοναξιά σου, για να επιστρέψεις με μια πιο μεγάλη και ζεστή αγκαλιά …
Η ευτυχία μισεί τους άτολμους και τους δειλούς. Χρειαζόμαστε θάρρος και κουράγιο. Για να μένουμε και λίγο μόνοι , στην Ησυχία …Μέσα από την ησυχία και την μοναξιά , πρέπει να τολμήσουμε να στρέψουμε τα μάτια μας προς τα μέσα. Με κύριο στόχο να γκρεμίσουμε τα εμπόδια και να κλείσουμε το κενό ανάμεσα στην τωρινή μας ζωή και την ζωή που επιθυμούμε.
…Δεν προτείνω την μοναξιά ως τρόπο ζωής… Σαν παράθυρο να ατενίζεις που και που, αυτά που αξίζουν για σένα, την προτείνω. Και ένα πράγμα είναι σίγουρο. Η μοναξιά δεν εξοστρακίζεται με το να έχεις ανθρώπους γύρω σου. Ο καθένας από την άλλη, έχει τη δύναμη να αποφασίσει τι συνεπάγεται γι αυτόν η μοναξιά και πως μπορεί να την χρησιμοποιήσει προς όφελος του! Σίγουρα κάνεις δεν μπορεί να ζήσει για πάντα απόλυτα μόνος του. Από την άλλη χρειάζεται να θέτουμε όρια και να τα υπερασπιζόμαστε… Μπορεί να είναι ένας περίπατος…Ένα τραγούδι που το διαλέγεις να το ακούσεις μόνος σου… Τα γυαλιά ηλίου και ένα απλό γέρσιμο της καρέκλας προς τα πίσω για ένα λεπτό ονειροπόλησης… Πολλά μπορεί να είναι η μοναξιά και οι στιγμές της… Κι αν καταφέρουν δύο άνθρωποι να επικοινωνήσουν και να συνδεθούν μέσα από την μοναχικότητα τους , μέσα από την γνησιότητα τους και την αλήθεια τους, τότε όλο το σύμπαν νομίζω ότι είναι δικό τους…
Όρια… Δόσιμο… Σμίξιμο… Θα μπορούσα να συνεχίσω με τις ώρες… Αλλά δεν έχω όλες τις απαντήσεις… Τις απαντήσεις τις έχει ο καθένας από εμάς για τον εαυτό του. Αρκεί να μπορεί να τον αναγνωρίσει…
Καληνύχτα!
Εxtra Τip (γιατι έχω καιρό να γράψω): …Ένας γέροντας , αντικρίζει ένα νεαρό που ψήνει ένα ψάρι στην ακτή για το φάει. «Νεαρέ γιατί θα φας αυτό το ψάρι;»
«Αγαπάω τα ψάρια» απαντά ο νεαρός άντρας!
«Μάλιστα… Αγαπάς το ψάρι, γι αυτό το έβγαλες από την θάλασσα, το σκότωσες και το έψησες…» συνέχισε ο γέροντας… «Μη μου λες λοιπόν ότι αγαπάς το ψάρι… Τον εαυτό σου αγαπάς. Και επειδή σου αρέσει η γεύση του το σκότωσες!»
…Η «αγάπη» στις μέρες μας… Όταν ο σύντροφος είναι η απάντηση στις συναισθηματικές και φυσικές μας ανάγκες. Το βαφτίζουμε αγάπη. Αλλά στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τους συντρόφους τους για να καλύψουν τις προσωπικές τους ανάγκες. Δεν είναι όμως αυτό αγάπη για τον άλλο, όταν ο άλλος άνθρωπος γίνεται απλά ένα όχημα για την δική τους ικανοποίηση…
Η γνήσια αγάπη δεν έχει σχέση με το τι θα πάρω… Αλλά μάλλον με το τι θα δώσω! Όταν σου δίνω κάτι, σε αυτό το κάτι έχω επενδύσει κομμάτι του εαυτού μου … Μέσα στην ύπαρξη σου λοιπόν ζει ένα μέρος μου και η προσφορά μου είναι η γέφυρα που μας ενώνει γιατί από τα πιο μικρά μέχρι και τα πιο μεγάλα που σου προσφέρω, ζω μέσα σου! Ευτυχία=Προσφορά=Αγάπη
Δεν δίνεις σε αυτούς που αγαπάς… Αγαπάς αυτούς στους οποίους δίνεις!!!
