Μικρές φωτίτσες…
…Τα δέντρα γύρω μας… Σιωπηλά και ακίνητα. Σχεδόν πάντα εκεί. Να θυμίζουν… Από την μια την λύπη που σαν την βαθειά ρίζα δίνει βάθος και πορεύεται βαθειά στην γη και από την άλλη την χαρά, που δίνει ύψος και που σαν τα κλαδιά όλο και ψηλώνει να φτάσει τον ουρανό…
Ψηλό δέντρο με μικρές ρίζες δεν θα βρεις..Αυτό είναι ισορροπία. Αυτό είναι ζωή!
Σε όλα φαίνεται να υπάρχει ένα αντίτιμο να πληρώσει κανείς. Ευαισθησία στην χαρά και ευαισθησία στην λύπη πορεύονται χέρι χέρι.
Αλλά αυτή είναι η μοίρα και η ζωή όλη. Ο αγώνας. Και αυτό τον αγώνα τον θέλω να είναι ωραίος. Θέλω η ζωή μου να είναι επιθυμία και όχι υποχρέωση… Τα θέλω όλα τα ωραία. Και τα θέλω όμορφα. Και τα θέλω για όλους. Και θέλω να έχω εμπιστοσύνη στην ζωή. Σε αυτά που φέρνει και σε αυτά που αφήνει.
….Σε βλέπω να χαμογελάς και να με κοροϊδεύεις. Αλλά φιλέ μου, για ένα παραμύθι ζούμε. Την πραγματικότητα την ξέρουμε!
Οι άνθρωποι είμαστε φωτιές. Μικρές μικρές και σκόρπιες. Άλλες είναι για να ζεστάνουν. Για να σμιλεύουν το σίδερο και να δίνουν μορφή. Άλλες είναι για να καίνε και να καταστρέφουν. Άλλες φωτίτσες μένουν μόνες και απόμακρες. Άλλες ανταμώνουν. Κι αν βρουν μια από το ίδιο είδος θεριεύουν. Κι αν βρουν κάποια φωτιά αλλιώτικη, διαφορετική καταναλώνονται και αργοσβήνουνε.
Με άλλα λόγια ζούμε με την αγωνία να μην καταλήξουμε μόνοι μας, αργώντας να συνειδητοποιήσουμε ότι, το πιο τραγικό είναι να συμπορευόμαστε με ανθρώπους που μας κάνουν να αισθανόμαστε μόνοι.
…Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για να αγαπούμε και να μας αγαπούν. Τα πράγματα είναι φτιαγμένα για να χρησιμοποιούνται. Καλό είναι να μένουμε μακριά από όσους κάνουν το αντίστροφο… Μακριά από όσους μαθαίνουν να λατρεύουν τα πράγματα και να χρησιμοποιούν τους ανθρώπους.
…Πόσο κρίμα αλήθεια να κουβαλάμε την ψύχη μας μέσα μας, φοβισμένη, κρυφή σαν λαθρεπιβάτη…
H πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που ακόμα δεν έχουμε ταξιδέψει…
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα…
Και αυτά που θέλω να γράψω και να πω, τα πιο όμορφα δεν τα έχω πει ακόμα…
…Μερικές φορές τα άσχημα και τα άδεια είναι πολλά. Και δυστυχώς δείχνουν να μας αφεντεύουν. Αλλά μερικές φορές αρκεί μόνο ένας, φτάνεις εσύ, φτάνω εγώ, φτάνει μια σκέψη για να δοθεί ξανά νόημα σε όλα.
Αλλά μερικές φορές, αν δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο είναι εξίσου σημαντικό να μην αλλάξει ο κόσμος εσένα!
Υ.Γ…Έχω ρε γαμώτο και αυτή την αυταπάτη ότι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο… Είτε με την γραφή μου είτε με την ζωή μου…
…Παλεύω να μην γράφω. Όχι τόσο πολύ γιατί δεν έχω τι να πω αλλά γιατί πολλά είναι τα μέσα μου και στροβιλίζουν λίγο αλλόκοτα. Και από την μια περιμένω να κατακάτσουν. Και από την άλλη κάθε άρθρο έχει και ένα δόσιμο. Όλο και κάτι ξοδεύω από εμένα και δεν τα έχω σε απόθεμα αυτό τον καιρό.
Αλλά ως γνωστόν, δεν ταιριάζει η μετριότητα με την λαχτάρα. Οπότε περιμένω, να έρθει εκείνη η ώρα που επιθυμώ σαν τρελός να ακουμπήσω το πληκτρολόγιο και να το αφήσω να γίνει.
Υπάρχουν φορές φορές, που οι λέξεις δεν είναι έτοιμες ακόμα. Και οι σιωπές αθροίζονται πολλές και μερικές φορές εξηγούν τα πράγματα καλύτερα…
Μέχρι να έρθει η ώρα της ανάγκης και του λόγου…
Tip: Πως περιμένεις να γνωρίσεις κάποιον αν δεν περνάς λίγη ώρα μαζί του; Πως περιμένεις να γνωρισεις τον εαυτό σου αν συνεχίζεις να τον αγνοείς ;
Καληνύχτα!
