Μια τεράστια ανάγκη για απομόνωση
Με τον κόσμο να προσποιείται μια επαναφορά στην κανονικότητα- λες και πριν όλα ήταν «κανονικά»- ασυναίσθητα νιώθω ένα χέρι να με κρατάει να μείνω πίσω. Στην ασφάλεια των πιο οικείων, ανθρώπων και τόπων.
Τα τελευταία δύο χρόνια έμαθα και προσαρμόστηκα στον ευχάριστο, ήρεμο, και γοητευτικά «βαρετό» μερικές φορές, εξαίσιο χώρο της κοινωνικής αυτο-συντήρησης, της μη αντίστασης σε αυτό που οι συνθήκες και οι περιστάσεις επέβαλλαν.
Κοινωνική αποστασιοποίηση, καραντίνες, αντικοινωνικότητα , επιλεκτική κοινωνικότητα, όλα αυτά ζωγραφίζουν το πλαίσιο στο οποίο κάναμε τις επιλογές μας. Και τώρα που τα ξεχνάμε σιγά σιγά όλα, ασθένεια, τις επιλογές των «φίλων», την κοινωνική ευθύνη που δείξαμε ή αρνηθήκαμε να υπηρετήσουμε, το σύστημα με τις μάσκες που μας φίμωνε, τα τσιπάκια στο αίμα μας , πήραμε το μεταλλαγμένο πια DNA μας και αρχίσαμε πάλι να πουλάμε τρέλα…
Ζωάρα, μπαράκια, εκδρομές , τροχαία στους δρόμους, κακοποίηση αδυνάτων… Μια από τα παλιά δλδ.
Εντελώς μόνος… Αυτή την γεύση μου αφήνει η ιστορία… Μόνος με τον δικό μου κύκλο, που μαζί αντέξαμε και αυτή την δοκιμασία… Αλλά μέχρι εκεί.. Δεν μπορώ να ξεχάσω ρε γαμώτο… Τους ίδιους ανθρώπους βλέπω απέναντι μου… Τουλάχιστον όσους επέζησαν! Δεν μπορώ να αγνοήσω!
Ένα συναίσθημα μόνο που μπορεί να περιγραφεί ως μια εσωτερική αδιαφορία για την κοινωνικοποίηση και την επαναφορά στην προηγούμενη κανονικότητα. Δεν την θέλω. Δεν ήμασταν ποτέ ομάδα. Και μάλλον δεν θα γίνουμε ποτέ. Σαν θίασος περιφερόμενος συμπεριφερόμαστε… Οικονομολόγοι, λοιμωξιολόγοι , πολιτικοί, συγκοινωνιολόγοι, ιατροί, οδηγάρες , στρατιωτικοί αναλυτές… Οι ίδιοι, τα πάντα… Τα πάντα όλα… Τσιπάκια, μάσκες, συνωμοσιολόγοι, εμβόλια… Που είναι όλοι αυτοί; Που είμαστε όλοι εμείς;
Μποτιλιαρισμένοι στα διόδια… Στα πλοία για κανένα νησάκι, να ξεσκάσουμε λίγο, να ξαναγίνουμε άνθρωποι… Υποκρισία, ρηχότητα, ανομοιογένεια… Τα χρόνια αυτά άφησαν πληγές. Και εμείς θα θεραπευτούμε στα beach bar και στα υβριδικά αυτοκίνητα.
Η αλήθεια μου αυτή την στιγμή είναι ότι ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν τόσο αδιάφορος, τόσο κουρασμένος από την ψευτιά και την υποκρισία γύρω μου, και τόσο αποφασισμένος να απορρίψω την ιδέα να μοιραστώ την ζώνη οικειότητας μου με οποιονδήποτε ξένο ή για να το θέσω καλύτερο με οποιονδήποτε μη οικείο.
Αρχικά, διέγνωσα αυτό το συναίσθημα ως μια υγιή – αν και ξένη σε μένα– απάντηση σε μια χρόνια απογοήτευση που γέννησε η τοξικότητα με την οποία γέμισε η ζωή μας από τις δόσεις καταστολής , φόβου, ανευθυνότητας και μηδενικής κοινωνικής ευθύνης με τον οποίο διάφοροι κατά καιρούς έχουν προσπαθήσει να μας πλήξουν. Αλλά φυσικά, υπάρχει κάτι περισσότερο σε αυτό.
Τα χρόνια της πανδημίας και της σχετικής απομόνωσης, με ανάγκασαν να πάρω αποφάσεις ιδιαίτερα σημαντικές για την ζωή την δική μου όσο και των ανθρώπων που αγαπώ και είμαι υπεύθυνος γι αυτούς. Μακριά από όλους τους τοξικούς μαϊντανούς της καθημερινότητας, εδραίωσα ακόμα περισσότερο την αυτονομία μου και την απουσία για ανάγκη εξωτερικής επιβεβαίωσης και κοινωνικής αξιολόγησης. Επιβεβαίωσα ακόμα περισσότερο την ικανότητα μου να μπορώ μόνος μου! Θα μπορούσε κανείς να πει ότι παρά έγινα πολύ καλός σε αυτό, επειδή έχασα σχεδόν κάθε αίσθηση επιθυμίας, ή ακόμα και πίστης στην αξία του socializing…
Πόσο ανόητο μου φαίνεται να γυρίσω σε δομές και συμπεριφορές που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν; Ποιος ο λόγος να ενισχύσω πρότυπα που μπροστά σε όσα έγιναν, ανέδειξαν παθογένεια, ανομοιογένεια, διάσπαση και τελικά έχθρα και απομόνωση;
Προφανώς απογοητευτικά και λυπήθηκα πολύ, για ανθρώπους που χάθηκαν ανόητα, για φαρισαίους που ανέξοδα για αυτούς στον βωμό μιας επίκαιρης δημοσιότητας, με κίβδηλη επιστημοσύνη , έσπειραν πλάνη και τελικά θάνατο. Και ακόμα πιο λυπηρό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι και πολύ άλλοι του σιναφιού τους, ασύδοτοι λυμαίνονται την επιστροφή στην κανονικότητα, έτοιμοι για να ποτίσουν με το φαρμάκι τους όσους παθητικά τους ακούν…
Από ότι φαίνεται η εποχή μας έχει πολλές αφορμές ακόμα να τους δώσει.. .Απλά να θυμίσω ότι σε μια χώρα που εξακολουθούν και χάνονται 30-40 άνθρωποι κάθε μέρα, σχεδόν όλοι το δεχόμαστε παθητικά χωρίς το παραμικρό συναίσθημα… Έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ με τον θάνατο, έχουμε απανθρωπιστεί σε τέτοιο βαθμό και η ψυχή μας έχει γίνει τόσο νωθρή , ώστε αυτή την στιγμή να είναι θέμα προς συζήτηση το 2022 αν υπάρχει καλός και κακός πόλεμος και αν οι άμαχοι, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι στους ομαδικούς τάφους είναι κάτι που μπορεί να γίνεται αποδεχτό και να φαντάζει δίκαιο…
Οπότε η αυθόρμητη κραυγή που προκύπτει καθώς έχω ακόμα την ικανότητα να θυμάμαι, είναι : «Μακριά από εμένα. Ας μη ξανακάνουμε το ίδιο λάθος ακόμα μια φορά.»
Και μη βιαστείτε να βρείτε παθολογία πίσω από αυτή την στάση. Μια ριζοσπαστική πράξη αυτο-συντήρησης, αγάπης και ενίσχυσης του εαυτού μου ίσως , για να προσφέρω μια άλλη αφήγηση.
Ενώ ένα μόνιμο κλείσιμο της καρδιάς μας είναι αναμφίβολα δύσκολο και όχι κάτι που θα το πρότεινα σε όλους, μια προσεκτική -όχι τόσο σύντομη- παύση, ίσως είναι στην πραγματικότητα η καλύτερη ευκαιρία μας για μια θεραπεία της τοξικότητας και της κοινωνικής εχθρότητας που άμεσα ή έμμεσα τα τελευταία χρόνια μας βάλλει.
Μήπως το να είμαστε αυτόνομοι και αδιάφοροι στο να ολοκληρωθούμε και να αποκτήσουμε υπόσταση μέσα από την επιβεβαίωση και την αποδοχή των άλλων, είναι η καλύτερη ελπίδα μας να κατορθώσουμε την αυτοπραγμάτωση και την ανεξαρτησία ;
Εδώ θαρρώ ότι βρίσκεται η ομορφιά, η θεϊκή απελευθέρωση, στο να είσαι συνειδητά μόνος… Επιλέγοντας απόλυτα συνειδητά τον/την σύντροφο σου, την δουλέια και τον τρόπο ζωής σου.
Πριν μπω σ’ αυτό το χώρο της κοινωνικής απάθειας, σίγουρα αμφέβαλλα και φοβόμουν την μοναξιά στο κάστρο μου.. Αλλά θα πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δεν ένιωσα πιο ασφαλής σε αυτό που είμαι και σε αυτό που αξίζω, ποτέ δεν ένιωσα πιο άνετα να φύγω από αυτό που δεν με εξυπηρετεί, ποτέ δεν ένιωσα πιο ασφαλής από ό, τι στην αγκαλιά των δικών μου ανθρώπων και ποτέ δεν ένιωσα μεγαλύτερη αφθονία αγάπης, χαράς και βαθιάς ειρήνης από ό, τι τώρα.
Μακριά …Ήσυχα..Το καλό γίνεται καλύτερα …
Tip: Η ικανότητα του ατόμου να αντλεί κίνητρο μόνος του, διάθεση, και να έχει κάθε πρωί που ξυπνάει την ίδια αποφασιστικότητα να επιτύχει τον στόχο του, είναι ίσως η πιο σημαντική δεξιότητα για να κατακτήσουμε την αυτονομία μας.
Ερώτηση επικοινωνίας γιατί έχουμε καιρό να το κάνουμε: Στο info@nightcallers.gr , “Tι είναι αυτό για το οποίο είστε πραγματικά έξαλλοι αυτό το διάστημα;¨ Θα χαρώ πολύ να δω τα σχόλια σας.
Καληνύχτα!
