Μια σανίδα και η θάλασσα!
Πόσο βάσανο αλήθεια γίνεται, όταν το κεφάλι μας (λογική) και η καρδιά μας (αισθήματα) επιθυμούν να πάρουν δυο τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις; Τι κάνουμε τότε; Ποιο να εμπιστευτείς; Ποιο είναι το σωστό; Υπάρχει άραγε άσπρο-μαύρο; Πώς μπορείς να ξέρεις τον δρόμο που θα προχωρήσει την βελόνα της ζωής σου προς τα μπρός;
Δύσκολο πολύ… Και τις περισσότερες φορές καταλήγεις να μένεις στάσιμος… “Analysis Paralysis”
Καρδιά vs Μυαλό λοιπόν το δίλημμα της ημέρας.
…Από τότε που θυμάμαι τον ευατό μου, τα ταξίδια αυτογνωσίας μου, τα υπαρξιακά μου ταξίδια ήταν αυτά που ήταν μοναχικά. Αυτά που δεν έχουν γέλια, που δεν έχουν πολλές πολλές κουβέντες, αυτές που οι διάλογοι γίνονται μέσα σου αθόρυβοι αν και πολλές φορές μπορεί να προκαλέσουν μεγάλες ταραχές. Τώρα που οι εποχές έχουν γίνει περίεργες και τα μεγάλα ταξίδια πιο δύσκολα, τα μοναχικά μου ταξιδέματα έχουν να κάνουν κυρίως με την σανίδα μου και στο χάσιμο μου στο γαλάζιο της θάλασσας .
Πόσα πράγματα μπορεί να σου κάνει μια σανίδα και η θάλασσα…
Μέσα στην ησυχία και την μοναξιά σου, με κάθε κουπιά και κάθε τράβηγμα, έρχεσαι αντιμέτωπος με τις βαθύτερες σκέψεις σου, τους βαθύτερους φόβους και τις αδυναμίες σου. Συγχρονίζεσαι και χάνεσαι …Και μαζί και το θυμικό σου…
Καθώς προχωράς, καταλήγεις, σαν ένα μακρύ και βαθύ διαλογισμό, να καταδύεσαι όλο και πιο εσωτερικά στον πυρήνα σου. Όλο και πιο κοντά στον ουσιαστικό εαυτό σου. Και δεν είναι λίγες οι στιγμές όπου έχεις επίτηδες επιλέξει αυτό το σκηνικό, αυτό τον χωροχρόνο για να πάρεις μια σημαντική απόφαση. Για να βγεις από ένα δίλημμα… Για να κάνεις ένα βήμα μπροστά…
Οι στιγμές αυτές, οι ήσυχες ώρες μας, είναι οι στιγμές που γιγαντώνεται η καρδιά μας. Οι ώρες που εμείς ερχόμαστε λίγο πιο κοντά σε αυτήν. Και ταυτόχρονα είναι οι ώρες που σαν να μικραίνει λίγο ο νους…
Και κάπου εκεί όσο πιο πολύ Ησυχάζεις τόσο πιο πολύ μετατρέπεσαι σε έναν παρατηρητή…Του ίδιου σου του εαυτού. Σαν να κάθεσαι από ψηλά και να βλέπεις τις σκέψεις σου να πορεύονται , άλλοτε άναρχα και άλλοτε πειθαρχημένα. Αλλά η Ησυχία, σου δίνει μια αντικειμενικότητα και μια απόσταση απέναντι στο ίδιο σου το μυαλό. Και αφήνει το τιμόνι στην καρδία. Και συνήθως όταν αναλαμβάνει η καρδία, λύνονται και τα διλήμματα που μας τρώνε… Καταλαγιάζουν όλα.
Οι σκέψεις μας τις περισσότερες φορές είναι υπεύθυνες για το μεγαλύτερο ποσοστό εσωτερικής έντασης. Μας σαμποτάρουν και μας απομακρύνουν από τον μεγαλύτερο και καλύτερο Εαυτό μας. Όταν λοιπόν το μυαλό δείχνει να ακολουθεί περίεργους και μη ωφέλιμους δρόμους , Ησυχάστε και αφήστε την Καρδία να σας δείξει τον μονοπάτι…
…Εγώ από την μεριά μου, όταν εγκλωβίζομαι σε τέτοιους βάλτους, επιλέγω απλά να συνεχίσω να κάνω κουπί. Διαλέγω μια διαδρομή δύσκολη και κουραστική. Και ξεκινάω. Να φτάσω στα όρια μου. Και βάζω σε δοκιμασία και την καρδιά και το μυαλό μου. Και με κάθε κόπο, τα μαστιγώνω και τα δύο. Και στο τέλος της ημέρας, όποιο έχει μείνει όρθιο και δυνατό, αυτό θα ακούσω…
Και να σας πω και την αλήθεια μου… πάντα η καρδιά κερδίζει μέχρι τώρα!!!
Υ.Γ . Κάτι ακόμα που έχω κερδίσει από μια σανίδα και την θάλασσα: Οποιαδήποτε απόσταση και να επιλέξεις, όποιον καιρό κι αν συναντήσεις, όσο στιγμιαία κι αν σε ευνοήσουν οι συνθήκες, ο άνεμος και το κύμα, ψηλός ή κοντός, όμορφος ή άσχημος, ταλαντούχος ή ατάλαντος, πλούσιος ή φτωχός, καμία απόσταση δεν θα σου χαριστεί και σε κανένα τόπο δεν θα φτάσεις αν δεν κάνεις κουπί. Και μάλιστα πολύ και δυνατό κουπί. Κάθε μίλι, κάθε κουπιά κάθε παλμός θέλει να καταθέσεις κάτι από την ψυχή σου και την πυγμή σου… Ομοίως και στην ζωή. Ανεξάρτητα από τα ταλέντα και τη εύνοια που μας έχει προικίσει η ζωή και η τύχη, στον ιδανικό τους προορισμό-αν υπάρχει τέτοιος- θα φτάσουν μόνο όσο πορευτούν με την προσπάθεια, την ατελείωτη δουλειά και την πυγμή τους!
Έχουμε δώσει χίλιες μάχες, αλλά στέκομαστε ακόμα όρθιοι. Κλάψαμε χίλιες φορές, αλλά ακόμα μπορούμε και χαμογελάμε. Έχουμε κατά καιρούς σπάσει, προδοθεί, εγκαταλειφθεί, απορριφθεί, αλλά εξακολουθούμε να περπατάμε περήφανοι. Γελάμε. Ζούμε τη ζωή χωρίς φόβο και όταν αγαπούμε, ότι αγαπούμε, το αγαπούμε αληθινά με όλο το είναι μας.Είμαστε ταπεινοί. Είμαστε όμορφοι. Είμαστε αληθινοί. Είμαστε ο εαυτός μας. Είμαστε Ήσυχοι από επιλογή και όχι από φόβο. Είμαστε δυνατοί. Και είμαστε ακόμα εδώ!
Καληνύχτα.
Πολύ ωραίο άρθρο!