Μια ομπρέλα πάντα ανοιχτή!
Ποιος θα ήσουν αληθινά αν ζούσες ολοκληρωτικά και απόλυτα συνειδητά στο σώμα σου;
Αν ένιωθες τον παλμό της καρδιά σου κάθε στιγμή; Αν ένιωθες τον αέρα σε κάθε ανάσα σου;
Περίεργη ερώτηση να υποθέσω;
Ακούγεται μάλλον τρομακτικό…Ειδικά στις μέρες μας που παίρνουμε τόσα μηνύματα σχετικά με το πόσο ευάλωτο είναι το σώμα μας και πόσο λίγο μπορούμε να το εμπιστευτούμε…
Αλλά άραγε, τι άλλο είναι πραγματικά δικό μας;
Χανόμαστε ρε γαμώτο. Δείχνουν να καταρρέουν όλες οι σταθερές γύρω μας και τα λιμάνια να γίνονται όλο και λιγότερα..
Πολύ το κακό τον τελευταίο καιρό. Και ενάντια στους φαινομενικά πιο ευάλωτους. Είτε βρίσκονται στην ανατολή της ζωής τους είτε βρίσκονται στην δύση τους. Σε δρόμους , σε θάλασσες, σε πάρκα, σε παγκάκια… Και πόσοι ακόμα κρυμμένοι ανάμεσα στους τοίχους , να υποφέρουν μαρτύρια ανείπωτα είτε εξαιτίας της παρουσίας κάποιων είτε εξαιτίας της απουσίας κάποιων άλλων.
Είναι και αυτή η καινούργια μοναξιά που είναι ολόγυρα … Διαφορετική μοιάζει . Σαν επιλογή μονόδρομος φαντάζει. Τόσοι πολλοί γύρω γύρω , τόσοι διαύλοι επικοινωνίας, αλλά και πόσες διαφορετικές λαλιές ο καθένας από εμάς. Με πολύ λίγους μπορείς πια να καθίσεις γύρω από ένα τραπέζι…
Γέμισαν τα album με selfies. Να πείσουμε τους εαυτούς μας παλεύουμε ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι έχουμε κοινό. Η φωτογραφία όμως θέλει αγκαλιά. Αλλιώς δεν έχει νόημα…
Κουραστήκαμε να πολεμάμε; Μας νίκησε; Σωπαίνουμε όλο και περισσότερο. Είτε από φόβο, είτε από απελπισία ,είτε από απόγνωση.
…Υπήρχε ένας άνδρας που συνήθιζε να κρατάει μια ομπρέλα ανοιχτή πάνω από το κεφάλι του. Μέσα ή έξω, με βροχή ή με λιακάδα, η ομπρέλα του ήταν πάντα ανοιχτή. Όταν τον ρώτησαν γιατί κουβαλούσε μια ανοιχτή ομπρέλα όπου κι αν πήγαινε, ο άνδρας απάντησε: «Ο καιρός δεν αλλάζει ποτέ όταν κουβαλάω αυτή την ομπρέλα».
Έτσι θα μείνουμε;;;
“Η τέχνη δεν τελειώνει ποτέ, μόνο εγκαταλείπεται” -Λεονάρντο Ντα Βίντσι
Η μάχη δεν τελειώνει ποτέ… Παραμόνο εγκαταλείπεται.
Πρέπει να αρχίσουμε να ξυπνάμε. Να μας ξαναβρούμε. Πρώτα τον άνθρωπο μέσα μας και μετά τον άνθρωπο δίπλα και απέναντι μας.
Δύσκολο;
Από τα πιο όμορφα λουλούδια που έχω δει, είναι αυτά που ξεμυτίζουν ανάμεσα στους βράχους, στα βουνά!
Τα ζηλεύω!!! Όχι για την ομορφιά τους. Τα ζηλεύω για το κουράγιο τους!
Έχουμε χρέος να αγωνιστούμε. Ξέρετε, οι άνθρωποι υπηρετούμε αυτό που φοβόμαστε. Και αυτό τον καιρό , φοβόμαστε πολύ το κακό…
Αλλά όποιος πολεμάει τέρατα, οφείλει να μην γίνει τέρας και αυτός…
Τον Θεό μας πρέπει να βρούμε. Το κάτι πιο πάνω και έξω από εμάς. Το πιο φωτεινό Δρόμο. Και να υπηρετούμε μόνο αυτόν, και να φοβόμαστε μην λαθέψουμε το μονοπάτι.
Μπουσουλώντας και πέφτοντας στην αρχή… Άχαρα και άτσαλα. Μέχρι να γίνει πάλι το καλό καλά, και το σωστό σωστά. Οι άναρχες και σπασμωδικές κινήσεις ενός μωρού δεν είναι μόνο σημάδι αδυναμίας. Είναι και σημάδι ανάπτυξης.
Σιγά σιγά θα ξαναγίνουμε…
Μπροστά μας θα βρούμε τα χρόνια που έρχονται μεγάλες προκλήσεις, είτε αυτές αφορούν τον κόσμο μας είτε αφορούν …τον κόσμο μας.
Και για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα, χρειάζεται πρώτα και πάνω από όλα να μάθουμε να ξαναγαπάμε τον άνθρωπο. Πρώτα μέσα μας και μετά δίπλα μας.
Προσπαθώντας τον αγώνα αυτό το σημαντικότερο δώρο που μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας και στους άλλους, είναι ο χρόνος μας.
…Γιατί όταν σου αφιερώσω τον χρόνο μου, σου προσφέρω ένα κομμάτι της ζωής μου που ποτέ δεν θα μπορέσω να πάρω πίσω! Και δεν έχω κάτι πιο πολύτιμο να δώσω!
…Προσδοκίες…Μοιάζει με σιωπηλός τρόμος, καθώς ακροβατείς στα όρια της γνώσης…
Tip: Beware the written word, and the spoken thought.
Καληνύχτα !
