Μια κλωστούλα τόσο δα!
«Σκεφτείτε ολόκληρη την ύπαρξη, της οποίας είστε το μικρότερο μέρος. Σκεφτείτε όλο το χρόνο, στον οποίο σας έχει ανατεθεί μια σύντομη και φευγαλέα στιγμή. Σκεφτείτε το πεπρωμένο – τι κλάσμα από αυτό είστε;» (Marcus Aurelius)
Εμείς οι άνθρωποι… Τόσο πολύ βάρος, τόση αγωνία για την επιτυχία, την φήμη και την περιουσία…Την υπεροχή , την απάτη και την διάκριση… Περνάμε τόσο πολύ χρόνο προσπαθώντας να ξεχωρίσουμε, να ξεγελάσουμε, να γίνουμε μοναδικοί, ώστε στο τέλος ξεχνάμε να ζήσουμε την μοναδική ζωή που μας έχει δοθεί…
Ένας συνδυασμός περφεξιονισμού και αυταπάτης, κατά την γνώμη μου.
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι διεξάγουμε ένα αγώνα που έχει προφασιστεί το αποτέλεσμα, τουλάχιστον αν επιλέγουμε να το παίξουμε με αυτούς τους όρους . Στην πραγματικότητα δεν θα κάνουμε ποτέ κάτι που θα ξεπεράσει την ανθρώπινη ύπαρξη. Το διάστημα που είμαστε ζωντανοί σε σύγκριση με το μεγάλο, άπειρο νήμα του χρόνου είναι πολύ μικρό. Είμαστε μια κηλίδα… Και ουσιαστικά κάτι ακόμα μικρότερο… μια ελάχιστη ίνα από μια ελάχιστη κλωστή, ενός μικροχιλιοστού από το ατέλειωτο κουβάρι του χρόνου…
Και όμως πόσο εγωισμό, πόση έπαρση και πόσο ματαιοδοξία μπορεί να κρατήσει αυτή η μικρή ελάχιστη κλωστούλα…
Το μεγαλείο μας κρύβεται στην στιγμή μας… Στην στιγμή της προσφοράς… Στην στιγμή της καλοσύνης που μας οδηγεί πέρα από το εγώ μας… Την στιγμή της υπέρβασης …Το νιώθεις όταν συμβαίνει… Κάτι μέσα σου φουσκώνει… Πετάς…Γιγαντώνεσαι… Γελάει η ύπαρξη σου… Λάμπεις… Γίνεσαι ένα με κάτι πολύ μεγαλύτερο από σένα… Με κάτι προαιώνιο και παντοτινό…
Μπορεί να σου τύχει μόνο μια φορά… Μπορεί να έχεις προσπαθήσει άπειρες φορές αλλά τελικά στο τελευταίο σκαλοπάτι να σκοντάφτεις… Σημασία έχεις να μην απογοητευτείς… Να σηκωθείς ξανά και να δοκιμάσεις και πάλι…
Tip:Ένα από τα πράγματα που μου έλεγε ο Δάσκαλος όταν ένιωθα ότι απλά δεν γίνεται, ότι η ζωή με αδικούσε και ότι όλα τα έκανα λάθος είναι το εξής: «Να κλειστείς στο δωμάτιο σου, και να προσευχηθείς. Φωναχτά. Να κοιτάξεις νοερά τον Κύριο, να τον σκουντήσεις και να του ζητήσεις με θάρρος και απαίτηση: Αξίωσε με… Κοίτα και εμένα τον μικρό… Συγχώρεσε το λάθος μου, διέγραψε το παραστράτημα μου και δώσε μου μια ακόμα ευκαιρία… Μη απογοητεύεσαι που τον βλέπεις αυστηρό… Πατέρας είναι… Έτσι είμαστε όλοι οι πατεράδες… Το παίζουμε σκληροί… Αλλά στο τέλος όλα τα συγχωρούμε..Έτσι κ Αυτός ..Ακόμα και πάνω στο σταυρό Του, συγχώρεση έδωσε..Θα σε ακούσει… Ζήτα ! Αλλά ζήτα για καλό!
Just show up and be real with the world! Live in the moment!
Καληνύχτα!
