Μια απόφαση…
Νομίζω ότι είναι κοινή πεποίθηση των περισσότερων ότι υπάρχει μόνο ένας στόχος στην ζωή μας… Να είμαστε ευτυχισμένοι! Και έτσι δικαιολογούσα απόλυτα όλους αυτούς που έβλεπα γύρω μου να τρέχουν 24/7, χωρίς σταματημό… Ευτυχία!
Αυτή είναι η δικαιολογία μας για να αγοράζουμε συνεχώς πράγματα που δεν χρειαζόμαστε, να πηγαίνουμε στο κρεβάτι με ανθρώπους που δεν αγαπάμε και να δουλεύουμε ασταμάτητα προκειμένου να έχουμε την αποδοχή ανθρώπων που ούτε καν συμπαθούμε…
Γιατί όμως το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας;
….Να σας πω την αλήθεια, δεν με ενδιαφέρει ο ακριβής λόγος..Υποθέτω πως έχει σχέση με την ιστορία, την κουλτούρα, τα media,την οικονομία, την πληροφορία, την πολιτική και η λίστα συνεχίζει ατελείωτη…
Είμαστε αυτοί που είμαστε! Μερικές φορές δεν χρειάζεται να μένουμε τόσο πολύ στα «γιατί”. Μερικές φορές είναι πιο σημαντικό να πάμε λίγο παρακάτω…Να βάλουμε στο κέντρο την αλλαγή και να πορευτούμε προς αυτή!
….Αγοράζεις κάτι και νομίζεις ότι σε κάνει ευτυχισμένο.
…Συχνάζεις με ανθρώπους και νομίζεις ότι αυτό σε κάνει ευτυχισμένο.
…Κάνεις μια καλά αμειβόμενη δουλεία που μισείς αλλά νομίζεις ότι αυτό σε κάνει ευτυχισμένο.
…Πηγαίνεις διακοπές και αυτό νομίζεις ότι σε κάνει ευτυχισμένο.
Το τέλος της ημέρας ωστόσο, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, με τα χέρια στο κεφάλι και τα μάτια καρφωμένα στο άπειρο του ταβανιού, μόνος μέσα στη ουτοπία που έχεις κτίσει, αναζητάς την επόμενη κίνηση στην σκακιέρα της αναζήτησης σου.
Την συνέχεια την γνωρίζετε νομίζω καλύτερα από εμένα …Όλοι να τρέχουν απροσδιόριστα, αναζητώντας τυχαίους και εφήμερους στόχους που πιστεύουν ότι θα τους κάνουν ευτυχισμένους…
Δεν μυρίζει παγίδα η ιστορία;;; Δεν μοιάζει με καλοστημένη φάρσα;;; Ένα στημένο σκηνικό που ο ένας μετά τον άλλο υποκύπτουμε όλοι μας;;;
…Η ζωή μας μπορεί είναι μια συλλογή από δράσεις και εμπειρίες. Πάμε διακοπές, εργαζόμαστε, κάνουμε shopping, πάμε για ποτό, γευματίζουμε, αγοράζουμε αυτοκίνητα κτλ. Όλα αυτά θα έπρεπε να προσθέτουν κάτι στην εξίσωση της ευτυχίας μας, έτσι δεν είναι;
Αυτή η ανακύκλωση της κατανάλωση και η εκτόνωση της συσσωρευμένη μανίας, είναι ωστόσο δυνατόν να φέρει την ευτυχία; Βιτρίνες θα φτιάξει πολλές. Βιτρίνες που θα αντέξουν από μια βραδιά μέχρι μια σεζόν. Βιτρίνες που θα θαμπώσουν και θα τυφλώσουν ανεγκέφαλους και ευκαιριακούς επιβήτορες της καθημερινότητας μας. Αλλά αλήθεια, αυτό είναι; Τους έχετε δει να επιβιώνουν στον χρόνο ή τουλάχιστον να έχουν ένα τέλος που θα επιθυμούσατε;
Η ευτυχία από μόνη της δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, γι αυτό και δεν είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί ολοκληρωτικά.
…Και για να σας τσιγκλήσω λίγο τώρα(😎😎😎) η ευτυχία πια, νομίζω ότι είναι ένα προϊόν..Μια συνέπεια… Ένας καρπός… Ένας καρπός που φυτρώνει, ανθίζει και ωριμάζει από το δέντρο της υπηρεσίας και της χρησιμότητας.
Ο σκοπός της ζωής δεν είναι να είσαι ευτυχισμένος… Είναι να είσαι χρήσιμος,να είσαι εκέι για κάποιον, να μοιράζεσαι και να βοηθάς,να συμπορεύεσαι, να είσαι αξιοπρεπής, να συμπονείς, να ζήσεις κάνοντας την διαφορά και να ζήσεις καλά!!!
Ακούγεται βαρύγδουπο;;;
Η ευτυχία μας δεν οφείλει να ακούγεται ανάλογα;;;
Όσο γινόμαστε πιο συνειδητοί στον τρόπο που επιλέγουμε να ζούμε, το ποτάμι της ζωής μας καταλήγει σε μια όχθη : Έκανα τελικά την διαφορά; Κατάφερα να ζήσω ή αφομοιώθηκα; Βοήθησα; Ήμουν εκεί για κάποιον άλλο;
Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να αλλάξετε ολόκληρο τον κόσμο. Απλά να τον κάνετε ένα κλικ καλύτερο από ότι ήταν, λίγο πριν γεννηθείτε…
Δεν χρειάζεται να είναι κάτι μεγάλο… Μια στιγμούλα σας μπορεί να είναι αρκετή… Μια ανάσα σας μπορεί να ελευθερώσει τον άνεμο της ευτυχίας μέσα σας…
Και αλήθεια πόσο λυπηρό, να βλέπεις ζωές να ξοδεύονται και άνθρωποι να χάνονται αφήνοντας μηδενικό αποτύπωμα…Και ακόμα χειρότερα να βλέπεις ανθρώπους να υπηρετούν το κακό, αναζητώντας την ευτυχίας τους,,,Τραγικό και στείρο…
Το να κάνεις κάτι για κάποιον άλλο απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας. New mindset! Είναι μια απόφαση…
Κάπως έτσι έγινε και με το nightcallers. Ένα βράδυ, στην ανασκόπηση της ημέρας με χιλιάδες σκέψεις να γυροφέρνουν , μεταξύ μιας απογοήτευσης και ενός παράπονου γεννήθηκε μια ερώτηση : Τι άλλο μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις; Και η πρώτη απάντηση που ήρθε στο μυαλό μου ήταν : Γράψε…
Και έτσι έγραψα!
…Ξέρεις το να απλώσεις το χέρι στον άλλο δεν θέλει δύναμη.
Θέλει ψυχή! Και τα άλλα θα ακολουθήσουν…
Trust me!
Kαληνύχτα!
