Μην αφήνετε το κερί να σβήσει…

 Η κυρία Σοφία είναι 77 χρονών. Την γνώρισα πριν μια βδομάδα.  Μένει Θεσσαλονίκη. Μεγάλη και πλούσια οικογένεια. Με μεγάλο κύκλο γνωριμιών  και σημαντική επιρροή. Με επισκέφτηκε για να συζητήσουμε τα αποτελέσματα  των εξετάσεων που είχε  κάνει πρόσφατα.  Ήταν σαφές ότι έπασχε από καρκίνο μαστού σε αρκετά προχωρημένο στάδιο. Βλέποντας τα φιλμ της μαστογραφίας της με έπιασε πάλι αυτό το σφίξιμο στο στήθος. Βάρυνα. Κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με τέτοια περαστικά νιώθω σαν η καρδιά μου να είναι μέσα σε μια γροθιά που συνεχώς σφίγγει. Σαν να συρρικνώνεται το δωμάτιο και τα τετραγωνικά να λιγοστεύουν. Λύπη. Θλίψη για έναν αγώνα άνισο που χάθηκε πριν ακόμα αρχίσει….

Πήρα μια βαθειά ανάσα, είπα από μέσα μου τα ¨μαγικά¨ μου λόγια και σήκωσα το βλέμμα μου για να μπορέσω να της εξηγήσω την κατάσταση…

Αντίκρισα δυο μάτια γεμάτα κατανόηση και  ένα απίστευτα γλυκό και ζεστό χαμόγελο.  Η κ. Σοφία ήξερε. Ένιωθε ευγνωμοσύνη για την ζωή της μέχρι αυτή την στιγμή.  Ήταν σε ειρήνη. Είχε αποφασίσει να μην κάνει τίποτα για τον καρκίνο της. Είχε συμφιλιωθεί με αυτό και  μου ανακοίνωσε με μεγάλη  περηφάνια και θάρρος, ότι δεν σκοπεύει να καταφύγει σε καμία θεραπευτική λύση απελπισίας και παρηγοριάς. Ήθελε να μάθει κυρίως  πόσο χρόνο υπολόγιζα ότι έχει διαθέσιμο… Δίπλα της ο γιός της ο οποίος της κρατούσε ευγενικά το χέρι επιδοκιμάζοντας την στάση της μητέρας του, μου έκανε νόημα να μείνω ήρεμος και να απαντήσω συγκαταβατικά στο ερώτημα της.

Έγινα έξαλλος μαζί της… Θύμωσα!

Ουφ……

Ακόμα και τώρα σφίγγομαι…

Κάθε ένας από εμάς έχει αποφασίσει να παίξει ένα συγκεκριμένο ρόλο στην ζωή του. Και όλοι μας έχουμε την φαντασίωση ότι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, κάποιοι αν όχι  όλοι, μας θαυμάζουν για αυτό.

Και ξαφνικά καταλήγεις σε ένα σημείο που αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό τελικά δεν είναι αρκετό. Ότι ουσιαστικά ο ρόλος που έχεις επιλέξει δεν είναι τόσο σημαντικός. Δεν  φτάνει για να αποκτήσεις ουσιαστικό νόημα στην ζωή σου. Πρέπει να βρεις κάτι πιο βαθύ από τον θαυμασμό των άλλων για την δουλεία σου.

Κοιτάζοντας γύρω μου συνειδητοποιώ ότι δεν έχει σημασία  ο επαγγελματικός τίτλος  που ο καθένας μας έχει επιλέξει. Ανεξάρτητα από το αν είσαι σε ένα γραφείο, ένα σχολειό, ένα ιατρείο ή στο σπίτι σου, όλοι μας καλούμαστε να  υποδυθούμε κάποιες  στιγμή τον ρόλο μας. Στιγμές που μας κάνουν να λειτουργούμε σαν μαριονέτες σε ένα έργο που μπορούμε να ελέγχουμε ελάχιστα την πλοκή και την κατάληξη του. Στιγμές που άπλα δεν μπορούμε να είμαστε ο αληθινός εαυτός μας. Δεν έχουμε την δυνατότητα να εκφράσουμε τα αληθινά μας συναισθήματα. Πρωταγωνιστές και θεατές ταυτόχρονα. Όλοι ηθοποιοί μιας τεράστιας παράστασης που η ζωή ανεβάζει χωρίς  να απολογείται σε κανένα από εμάς.

Πολλές φορές καλούμαστε να υπηρετήσουμε αυτούς τους ρόλους, με σκοπό να κάνουμε άλλους ανθρώπους χαρούμενους.

Και στην πορεία προκύπτουν δυο σημαντικά ερωτήματα:

-Ποια θα είναι η θέση μου αν αρχίσω να λέω πράγματα που οι άλλοι δεν θέλουν να ακούσουν;

– Ποια θα είναι η θέση μου αν αψηφήσω τις προσδοκίες τους  που έχουν από μένα;

Αυτά τα ερωτήματα αναδύονται  σχεδόν πάντα  τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Προκύπτουν ξαφνικά μπροστά σου και σε στοιχειώνουν.

Σαν επαγγελματίες ηθοποιοί , καθημερινά εκπληρώνουμε τους ρόλους μας , έτσι όπως το κοινό επιθυμεί , όπως ο καθωσπρεπισμό του συνόλου προστάζει. Έτσι παζαρεύουμε την κοινωνική μας θέση μας και διεκδικούμε την αποδοχή και την αναγνώριση της αξία μας από τους υπόλοιπους. Περνάμε όλη την ημέρα μας προσπαθώντας να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων του ρόλου μας , χωρίς πάντα να καταλαβαίνουμε το γιατί και χωρίς να τολμάμε να πούμε στους υπόλοιπους κάτι που  δεν θέλουν να ακούσουν

…..Στοπ!

Πες αυτό που θες. Αρνήσου να παίξεις  έναν ρόλο που σε βαραίνει! Αν ακόμα και αυτή την ύστατη στιγμή χάσεις το στίγμα σου, τι είναι αυτό που τελικά σου μένει;  Και αν κινδυνεύεις αυτή την στιγμή να αλλοτριωθείς, μήπως τελικά δεν ξέρεις ποιος είσαι; Μήπως το ταξίδι πήγε  χαμένο;

Το να σαι ο εαυτός σου  είναι τεράστιο ρίσκο. Και  η ηθική ανταμοιβή  γι αυτό είναι σχεδόν ανυπολόγιστη. Το να μην είσαι γνήσιος ιδιαίτερα στις μεγάλες σου στιγμές σε μετατρέπει ουσιαστικά σε σκλάβο. Μαριονέτα του συστήματος που κουνάει τα  νήματα  με σκοπό να σε μανιπιουλαρεί και να σε φέρει στα μέτρα του.

Αναγνωρίζω την παρουσία των κοινωνικών συμβάσεων. Και  αντιλαμβάνομαι και την αναγκαιότητα της ύπαρξης τους τουλάχιστον μέχρι ένα σημείο. Και είμαι σίγουρος ότι δεν είναι εφικτό να επαναστατούμε κάθε μέρα με αφορμή οτιδήποτε μας συμπιέζει στην καθημερινότητα μας.

Θεωρώ όμως απαραίτητο να υπάρχει τουλάχιστον αυτός ό ένας άνθρωπος , μπροστά στον οποίον θα είμαστε ο εαυτός μας. Δοκιμάστε το.  Βρείτε τον. Ανοιχτείτε του 100%. Δείτε πως νιώθετε να είστε απόλυτα ελεύθεροι να εκφραστείτε. Νιώστε έστω και για μια στιγμή  πόσο δυνατό και δημιουργικό είναι το συναίσθημα, του να  αφήνεις το μέσα σου  χωρίς  χαλινάρι να  ξεχύνεται προς τα έξω. ¨Χάστε ¨για λίγο τον έλεγχο.

Δεν είμαστε τα άβαταρ που φτιάχνουμε και χρησιμοποιούμε στα social. Είμαστε ένα  φώς που πρέπει να λάμπει. Ένα φως που έχει την ικανότητα να εμπνέει τους ανθρώπους στον καθημερινό τους αγώνα να κάνουν την υπέρβαση.

Να θυμάστε ότι αυτό που εσείς θεωρείται ρουτίνα μπορεί να είναι αφορμή αλλαγής στάσης ζωής για κάποιον άλλο. Μπορεί να είναι το χέρι σωτηρίας που θα τον λυτρώσει από αδιέξοδα. Κάντε λοιπόν update  στο  άβαταρ σας  και συνεχίστε να λάμπετε.

Και  αν έχετε φτάσει σε σημείο, που ο ρόλος που έχετε επιλέξει σας πνίγει, σας θλίβει … πείτε όχι άλλο! Κάντε ένα διάλειμμα.

Δείτε ένα λογοπαίγνιο: στα αγγλικά το στενοχωριέμαι, θλίβομαι μπορεί να μεταφραστεί ως  feel depressed…μετατρέψτε το σε   deep +rest= μεγάλοι περίπατοι, καθημερινό διαλογισμό , 8ωρο ύπνο, χρόνο με την οικογένεια ή κάνοντας τα χόμπι σας χωρίς καμία ενοχή.

Επίσης  ζωγραφίστε, βγάλτε φωτογραφίες ,γράφτε ένα ποίημα, παίξτε μουσική… Βρείτε αυτό που δουλεύει για εσάς και απελευθερώστε το μυαλό σας…

Η δημιουργικότητα μπορεί να είναι μια πύλη φυγής σε ένα άλλο διαφορετικό σύμπαν . Η δημιουργικότητα θεραπεύει την ψυχή μας.

…Στο τέλος η απάντηση όσο και να φαίνεται λίγο παράξενο,  είναι η αγάπη…

 Αυτό που εννοώ είναι ότι με τον ρόλο που επιλέγουμε  να παίξουμε, ουσιαστικά επιθυμούμε να αγαπηθούμε… Να προσφέρουμε κάτι ουσιαστικό , κάτι που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία ενός άλλου ανθρώπου, που θα αλλάξει την ζωή του προς το καλύτερο, που ίσως θα την σώσει. Και όταν δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό χάνουμε το νόημα. Αποπροσανατολιζόμαστε και δεν βρίσκουμε ικανοποίηση ούτε στον θαυμασμό των άλλων ούτε στην κοινωνική αναρρίχηση και αποδοχή.

Γι αυτό  σου θύμωσα κ. Σοφία… Γιατί με την στάση σου με πίεσες σε ένα ρόλο που δεν θέλω. Διακοσμητικό. Παρηγορητικό. Μου στέρησες την ευκαιρία να βοηθήσω και να υπηρετήσω αυτό που εγώ καταλαβαίνω ως αγάπη. Που δεν μου άφησες να διεκδικήσω έστω και το 10% των όποιων πιθανοτήτων. Καταλαβαίνω τον τρόπο που σκέφτεσαι. Τον σέβομαι. Δεν συμφωνώ. Έχω μάθει να παλεύω… Με ζόρισες πολύ. Και ρε γαμώτο δεν είχα το θάρρος να στα φωνάξω όλα αυτά…

Ξέρεις κ.Σοφία… Μακάρι  η ζωή μας να ήταν σαν την θερινή ώρα… Να πατάμε ένα κουμπί και να πάμε όλοι λίγο πιο μπροστά, πιο μακριά ή να πατάμε ένα άλλο κουμπί και να γυρίζουμε μέσα σε μια στιγμή πιο πίσω …τόσο όσο χρειάζεται ώστε να μπορούμε να διορθώσουμε τα αδιόρθωτα!

Λυπάμαι τόσο πολύ που δεν έχω αυτά τα κουμπάκια…

Όσο πιο πυκνό το σκοτάδι, τόσο πιο λαμπερό το φώς. Ακόμα και το φως ενός κεριού είναι αρκετό να  φωτίζει το χώρο μας μέσα στην βαθειά  νύχτα. Εκπέμπει ασφάλεια, θαλπωρή και εμπιστοσύνη στον μονοπάτι που εκτυλίσσεται μπροστά μας. Ανάβοντας ένα κερί μερικές φορές είναι αρκετό για να απομακρύνουμε  τον φόβο και την αβεβαιότητα.

Λένε ότι όλοι μέσα μας έχουμε ένα κερί που καίει. Αυτό το κερί είναι η ψυχή μας. Η αξιοπρέπεια μας. Η ευγένεια μας. Η εμπιστοσύνη μας. Η τιμή μας. Η αγάπη μας. Αντιπροσωπεύει τον ίδιο μας εαυτό.

Το κερί της ψυχής μας, το εσωτερικό φως  που κρύβεται μέσα μας μπορεί να φωτίσει τα σκοτεινότερα μονοπάτια …Τα δικά μας και όσων η πορεία διασταυρώνεται με την δική μας. Να ανοίξει την καρδία μας στην ευγένεια, της εμπιστοσύνη και την αγάπη. Και όπως οι λαμπάδες της Ανάστασης μεταλαμπαδεύουν το Άγιο Φως , ακουμπώντας η μια την άλλη, έτσι και κάθε ψυχή μπορεί  και πρέπει να γίνει το έναυσμα να λάμψει η ψυχή του διπλανού.

Και θυμηθείτε , αφήνοντας ένα άλλο κερί να τρεμοσβήσει, δεν θα κάνει ποτέ το δικό μας πιο φωτεινό… Πάντα απλώστε το χέρι να βοηθήσετε  αυτόν που βρίσκεστε μπροστά σας. Μπορεί να είστε ο μόνος που μπορεί να το κάνει.