Με αφορμή ένα ποίημα … ή μάλλον με αφορμή έναν άνθρωπο!
Είμαι σίγουρος, ότι υπάρχει κάτι πέρα από την ιδέα του κάνω το καλό ή την ιδέα του κάνω το κακό.
…Υπάρχει ένα λιβάδι. Εκεί όπου θα συναντηθούμε όλοι. Εκεί οπού οι νύχτες καταπίνουν τον ήλιο, και τα σύννεφα κυλούν νωχελικά μέσα από το ορθάνοικτο στόμα του ουρανού ….Εκεί οπού ο άνεμος πλέκει μελωδίες νωχελικές καθώς χαϊδεύει τα κλαδιά των δέντρων. ..Οπού το ρυάκι αργοκινά σημαδεύοντας την κοιλιά της κοιλάδας, πορευμένο με αλάνθαστη σιγουριά προς την αγκαλιά του μεγάλου ωκεανού.
….Βλέπω ένα ήσυχο κόσμο έξω από εμένα.
…Και είναι ένας κόσμος τέλειος. Αγνός. Ελεύθερος από κάθε ιδέα σωστού και λάθους. Δεν φέρνει κανένα βάρος από το παρελθόν του, δεν εγκυμονεί καμία ελπίδα για το μέλλον… Είναι άδειος και εύπλαστος σαν την καλοκαιρινή άμμο που συνέχεια μεταμορφώνεται από το βάρος των γυμνών ποδιών. Αυτή είναι η Γη από την όποια προέρχομαι εγώ. Το σώμα μου κρατάει αλμυρό νερό από τις θάλασσες και τα μέταλλα της είναι στοιβαγμένα στα οστά μου. Είμαι φτιαγμένος από νεκρά αστέρια και σκόνη. Και όταν το σώμα μου πεθάνει, θα γυρίσω σε αυτή! Σε αυτή την ήσυχη Γη. Σε αυτό το ανοιχτό και ήσυχο λιβάδι. Στην αγκαλιά της θεϊκής της τελειότητας.
…Και θα ξεχάσω κάθε ουλή που κουβαλάω. Και θα συγχωρήσω κάθε μαχαίρι που με πλήγωσε. Θα ελευθερωθώ από τις αλυσίδες μου και θα γίνω ξανά κομμάτι αυτού του αιώνιου νήματος. Και θα θυμηθώ ότι είμαι τέλειος, κομμάτι από το Τέλειο. Ότι είμαι Άνθρωπος. Κτισμένος από αυτή την ήσυχη Γη.
…Δεν χρειάζεται να περιμένουμε μέχρι το τέλος, για να θυμηθούμε την πραγματική μας φύση. Είναι μαζί μας, μας κρατάει αγκαλιά από την πρώτη ανάσα μας. Το πρώτο μας βήμα. Τις πρώτες πτώσεις. Και είναι εδώ τώρα. Μας στηρίζει. Και μπορούμε να γείρουμε πάνω της και να στηριχτούμε απέναντι σε κάθε δυσκολία αν το επιθυμήσουμε.
…Αναγνωρίζω ότι δεν μπορούμε πάντα να αντιλαμβανόμαστε την αλήθεια καθαρά. Ότι ο πόνος πολλές φορές μας πλακώνει σαν βαριά πέτρα. Ότι η ανάσα μας δείχνει να λιγοστεύει κάτω από την πίεση του κίβδηλου και του παράλογου. Ότι το βλέμμα μας, σκοτεινιάζει τόσο πολύ ώστε να ξεχνά πως είναι το φως. Ξέρω για αυτό τον αόρατο μυστικό κόσμο, με τα τέρατα και τους δαίμονες που κουβαλάμε μέσα μας και κάνει την καθημερινότητα αβίωτη.
Μα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέσα μας σφικταγκαλιάζουμε μια μοναδική δυαδικότητα. Η αθάνατη γαλήνια Ουράνια φύση μας από την μια και από την άλλη ο άνθρωπος που παλεύει και αγωνίζεται. Πότε με λάθη, πότε λυγισμένοι, παλεύοντας να σύρουμε τα βήματα μας ταυτόχρονα και στους δυο αυτούς κόσμους…
…Ανεξάρτητα από το κακό που μας έχουν κάνει ή το κακό που μπορεί εμείς να έχουμε προξενήσει, υπάρχει αυτή η ήσυχη Γη, πέρα από την ιδέα του σωστού και του λάθους. Και μπορούμε να συναντήσουμε την πραγματική μας φύση εκεί. Να συγχωρούμε, να αφήνουμε πίσω, να σταματούμε να τιμωρούμε τους εαυτούς μας απλά επειδή είμαστε άνθρωποι. Επειδή είμαστε ζωντανοί.
Ποτέ δεν έχει υπάρξει ψυχή που να έχει περπατήσει σε αυτό τον πλανήτη, που να μην έχει το δικό της μερίδιο στα βάσανα.
Και γι αυτό είναι η ώρα, εμείς να βγούμε από αυτό το πλαίσιο της αέναης ταλαιπωρίας και να πούμε μια νέα ιστορία. Μα πριν αρχίσουμε να τραγουδάμε καινούργια τραγούδια προς τα έξω , πρέπει πρώτα να γράψουμε τους καινούργιους στίχους σιωπηλά στους τοίχους της δικής μας καρδιάς. Και μια μεγάλη παύση ώστε να αναγνωρίσουμε ότι δεν είμαστε καταραμένοι να καταστραφούμε, αλλά ζωντανοί άνθρωποι, άξιοι να διαλέξουμε ένα καινούργιο τρόπο…
…Κοιτάζω ένα απέραντο λιβάδι. Μια καινούργια Γη. Κλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι τι είμαι πραγματικά. Ο φόβος και ο θυμός κατρακυλούν από μέσα μου και χάνονται στο χώμα που πατώ. Και όπως το δάσος καταπίνει το σάπιο δέντρο και το κάνει πάλι ζωή, έτσι και εμένα με τυλίγει αυτή η Δύναμη και από το κομμάτι μου, που σαπίζει και πέφτει παράγεται φως. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Μια καινούργια ζωή ορθώνεται από τα κομμάτια του παλιού εαυτού που πέφτουν.
Θυμάμαι… Ότι μου ανήκει. Και εκεί όπου ανήκω. Αστερόσκονη. Κανένα κομμάτι της πορείας μου δεν πάει χαμένο. Με φροντίζει η ίδια η Ζωή, και με οδηγεί σε μια καινούργια ζωή με κάθε ανάσα που παίρνω.
Θυμάμαι… Αυτό που μου είχε πει η Ζωή ότι είναι συγχώρεση: Είναι η κραυγή των λουλουδιών, όταν τα συνθλίβεις!
Το να επιτρέψεις στον εαυτό σου πλήρως να γευτεί και αγκαλιάσει το ταξίδι του ως άνθρωπος, σημαίνει να του δώσεις την άδεια να αισθανθεί ,να μάθει, να αναπτυχθεί χωρίς πισωγυρίσματα. Έχει να κάνει με το να αναγνωρίσεις και τα ψηλά και τα χαμηλά της ζωής, να είσαι ανοιχτός σε νέες εμπειρίες και να μαθαίνεις από τα λάθη σου. Προϋποθέτει να αναγνωρίσεις ότι είσαι ευάλωτος, να καταλάβεις ότι δεν είσαι σε καμιά περίπτωση τέλειος και ότι αυτό είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Φέρσου στον εαυτό σου με συμπόνια και ευγένεια. Μέσα από την αποδοχή των συναισθημάτων, των σχέσεων, των προκλήσεων και της χαράς , γνωρίζεις τον βαθύτερο εαυτό σου , ζώντας μια ζωή με μεγαλύτερη ουσία.
Φίλε μου, άσε το φως να αναδυθεί από μέσα σου…Δεν υπάρχει λόγος να κρατάς όμηρο την καρδιά σου. Όχι αξία στα λίγα και τα ψεύτικα. Στην ύπαρξη σου, στην παρουσία σου εδώ, ανήκεις όπως ακριβώς είσαι. Φως! Άνθρωπος!
Επέτρεψε στον εαυτό σου να συγχωρεί. Επέτρεψε στον εαυτό σου να σε συγχωρέσουν. Επέτρεψε στον εαυτό σου Ειρήνη. Επέτρεψε στον εαυτό σου να Ησυχάσει.
Καληνύχτα.
