Καμία ελπίδα, κανένας φόβος…
Συνέχισε να γράφεις, με παροτρύνει κάποιος …
Συνέχισε να σκέφτεσαι, απαντώ εγώ μέσα μου… Τόσα πολλά γύρω μας. Τόσα πολλά από τίποτα… Τόσα πολλά από όλα…
Μισοτελειωμένα πράγματα δεξιά αριστερά. Παραιτήσεις, αναβολές. Όλοι έτοιμοι να ξεκινήσουν κάτι νέο. Με μια βαλίτσα όνειρα και στόχους για ένα καινούργιο ταξίδι ελπίδας, που θα τους βγάλει από την ασφυκτική μέγκενη αυτής της απροσδιόριστης στεναχώριας που είναι ολόγυρα.
…Τι είναι όμως αυτό που κινεί κάθε καινούργια αρχή;
Μια απογοήτευση; Μια διάψευση της ελπίδας; Και μετά πάλι μια καινούργια ελπίδα; Ή ένα ξόρκι ενάντια σε έναν παλιό φόβο που μας κυνηγά;
Η ελπίδα…Για κάτι καλύτερο. Για κάτι διαφορετικό. Για κάτι πιο δικό μας, κάτι πιο κατάλληλο.
Ο Δαλάι Λάμα έλεγε ότι «Βρίσκω την ελπίδα στους πιο σκοτεινούς καιρούς και την απόλυτη συγκέντρωση στις πιο φωτεινές των ημερών».
….Σίγουρα υπάρχει αλήθεια σε αυτά που λέει ο κόσμος για την ελπίδα.Χρειαζόμαστε την πίστη ότι το αύριο θα είναι καλύτερο. Η ελπίδα μας εμπνέει να είμαστε αισιόδοξοι…
…Αλλά πόσα από αυτά που πραγματικά ελπίζουμε θα πραγματοποιηθούν; Και πως διαχειριζόμαστε αυτή την ματαίωση; Και ποσό λυπηρό να έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ με την ματαίωση και την απογοήτευση. Έχουμε καταλήξει να θεωρούμε δεδομένο ότι είναι ο πυρήνας της ζωής μας είναι κατάμαυρος.
Μπορούμε να αποφύγουμε ωστόσο την απογοήτευση αυτή;
…Ο φόβος συμβαδίζει με την ελπίδα … και τα δύο ανήκουν σε ένα μυαλό που βρίσκεται σε αγωνία, σε ένα μυαλό που βρίσκεται σε κατάσταση ανησυχίας μέσα από το βλέμμα στο μέλλον. Και τα δύο οφείλονται κυρίως στο ότι προβάλλουμε τις σκέψεις μας πολύ μπροστά μας αντί να προσαρμοζόμαστε στο παρόν.( Σενέκα)
Η ελπίδα και ο φόβος φαίνεται ότι είναι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος.
Όταν βιώνουμε φόβο, το ίδιο ακριβώς δευτερόλεπτο ελπίζουμε ότι κάτι δεν θα συμβεί. … “Ελπίζω αυτός ο λύκος να μη με φάει!”. Ή πιο πρακτικά ελπίζω ότι δεν θα συμβούν αυτά που δεν επιθυμώ. Όλα όσα φοβάμαι. Ελπίζω να μην..
Κάντε λίγο ένα διάλειμμα. Σκεφτείτε πόσες φορές την ημέρα χρησιμοποιείται την λέξη ελπίδα; Την λέξη ελπίζω; Για τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα…
Αλήθεια όμως, χρειάζεστε τόσο βαθειά και απόλυτη ελπίδα για τα όσα πρόκειται να συμβούν; Από εμπειρία γνωρίζετε ότι πολύ λίγα τελικά θα καταλήξουν όπως τα ελπίσατε. Και νομίζω ότι όλοι έχετε γνωρίσει αυτή την πικρή απογοήτευση που ακολουθεί.
…Προφανώς και βοηθάει να έχουμε πίστη/εμπιστοσύνη/ και εάν βαθμό ακαθόριστης ελπίδας σε ένα καλύτερο αύριο…
Αλλά η επένδυση στην απόλυτη ελπίδα…γεννά τον απόλυτο φόβο. Και καταλήγεις να ζεις ελπίζοντας να μην γίνουν όλα αυτά που φοβάσαι. Και κάπου εκεί μπερδεύονται όλα.Και ξυπνάς ένα πρωί και δεν αναγνωρίζεις πια αν συμπορεύεσαι έχοντας διπλά σου την ελπίδα ή τον φόβο.
Προσωπικά δεν θέλω να έχω ελπίδα, δεν θέλω να επενδύσω σε αυτή, διότι αυτό με τη σειρά του προκαλεί μόνο φόβο. Η επένδυση στην ελπίδα, μου κάνει λίγο σαν ξεμάτιασμα του φόβου…Και αυτός θεωρώ ότι δεν είναι ένας ειρηνικός τρόπος ζωής.
Προτιμώ να ‘χω βαθειά πίστη στο αύριο σαν κοσμοθεωρία αλλά στην καθημερινή μου ρουτίνα απλά να το ξεχνάω. Να υπάρχει σαν αόρατη πυξίδα κάπου μέσα μου, αλλά να μην κυριαρχεί στην κάθε μου κίνηση.
Αποφεύγω να αφήνω να βλέμμα μου να πλανηθεί πολύ βαθειά στο μέλλον.
Και όταν συνειδητοποιώ ότι θέλω επίμονα να συμβεί κάτι, όταν η ελπίδα γιγαντώνεται μέσα μου, κοιτάω πίσω από την κουρτίνα για να ανακαλύψω τον φόβο που τρέφω ταυτόχρονα.
Προσπαθώ να τον κοιτάξω κατάματα…ξέρω ότι είναι ένας αδυσώπητος δολοφόνος της σκέψης μου…Μικρός θάνατος του μυαλού είναι ο φόβος..προσπαθώ να τον τυλίξω σαν μια μπάλα από χαρτί και να τον πετάξω μακριά. Και σχεδόν πάντα αναγνωρίζω ότι στο τέλος, ο μόνος που έχει καταφέρει να μείνει όρθιος είμαι εγώ.Όχι η ελπίδα. Μα ούτε και ο φόβος. Εγώ! Στο τώρα.
Η Susan Jeffers, στο βιβλίο της Feel The Fear And Do It Anyway, αναφέρει μια πολύ ενδιαφέρουσα τεχνική που μπορεί να φανεί χρήσιμη σε αυτό τον μετασχηματισμό.
Αντί να πείτε «ελπίζω να βρω μια καινούργια δουλειά» διαλέξτε να πείτε «αναρωτιέμαι πως θα είναι η καινούργια μου δουλειά.»
Αυτή η αντικατάσταση του ελπίζω από το αναρωτιέμαι, ουσιαστικά είναι μια αλλαγή νοοτροπίας. Μιας νοοτροπίας που είναι πιο κοντά στο πρότυπο που λειτουργεί η ζωή μας…Απρόβλεπτα!!!
Όταν ελπίζουμε σε πράγματα, νομίζουμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε τη ζωή. Νομίζουμε ότι εφόσον θέλουμε πραγματικά κάτι πολύ, αυτό θα γίνει πραγματικότητα. Είναι μια μορφή αίσθησης ότι έχουμε τον έλεγχο. Ικανοποιείται ο εγωισμός μας και ικανοποιείται η αίσθηση ότι είμαστε το επίκεντρο του κόσμου….Υποθέτω ότι υπάρχουν άνθρωποι που περνούν μια ολόκληρη ζωή με αυτό τον τρόπο…Και είναι σίγουρα ένας καλός τρόπος να κρατάς τον εαυτό σου απασχολημένο…
Αντίθετα αν αποφασίστε ότι η ζωή είναι ένα ταξίδι, και σαν τέτοιο μπορεί να οδηγήσει οπουδήποτε, νομίζω ότι θα λειτουργήσετε σχεδόν στα πάντα με ένα τροπο πλέον λυτρωτικό και απελευθερωτικό…
…«Ας δούμε λοιπόν τι θα γίνει.»
…Εμπιστευτείτε τον Θεό σας ή την δύναμη που μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτό που λέγεται Ζωή και αφήστε την να σας ταξιδέψει.
«..Από όσα ζήτησα δεν πήρα τίποτα- τίποτα από αυτά που ήθελα. Πήρα όμως τα πάντα, αυτά που πραγματικά χρειαζόμουν…Ου γαρ ει συ του Θεού σοφώτερος»
Καληνύχτα!
