Κάνει τον κόσμο να γυρίζει. Είναι παντού, ολόγυρα μας. Αλλά τι είναι πραγματικά ;

Δυο διαφορετικές ή ίσως όχι τόσο διαφορετικές προσεγγίσεις …

Α.

Αληθινή αγάπη ; Ξέρει κάνεις που να την βρει; Ξέρουμε πραγματικά πως είναι η αγάπη αυτές τις μέρες;  Φαίνεται το ίδιο σε όλους;

Δεν είναι μυστικό ότι ζούμε σε ένα κόσμο που έχει έμμονη με την ρομαντική αγάπη .Και δεν είναι περίεργο που η επιθυμία μας για αυτή την συγκεκριμένη μορφή αγάπης έχει γίνει τόσο ισχυρή  στον σύγχρονο κόσμο . Ατάκες από τον κινηματογράφο όπως  ¨Με συμπληρώνεις’’ Τοm Cruise στο Jerry Maguire, “  Με κάνεις να θέλω να γίνω καλύτερος άντρας ¨ Jack Nicholson στο As Good As It Gets  και ¨Θα ήταν τιμή μου να πληγωθεί η καρδία μου από  σένα¨ Ansel Elgort στο  The Fault In Our Stars, μας είναι αρκετά οικείες και έχουν γίνει κλισέ.

Η αντίληψή μας για τη ρομαντική αγάπη έχει σίγουρα επηρεαστεί από τον τρόπο που την απεικονίζει   η βιομηχανία της ψυχαγωγίας.  Και αυτή η ιδιαίτερη άποψη της ρομαντικής αγάπης φαίνεται να είναι εδώ για να μείνει.

Ναι, η αγάπη είναι παντού γύρω μας. Είναι στα βιβλία που διαβάζουμε, στις ταινίες και τις σειρές που βλέπουμε και στα τραγούδια που ακούμε. Αλλά, είναι αυτή η απεικόνιση ενός από τα πιο ισχυρά συναισθήματά μας στο  οποίο είμαστε όλοι εκτεθειμένοι  σε καθημερινή βάση, στην πραγματικότητα μια ρεαλιστική απεικόνιση της ρομαντικής αγάπης;

 Ή υπάρχει κάτι περισσότερο σε αυτό από όμορφες λέξεις που λένε μεταξύ τους όμορφοι  άνθρωποι;

Αυτό που σκεφτόμαστε ως αγάπη συχνά ξεκινά ως έλξη. Μπορεί να έχετε ακούσει ανθρώπους που βλέπουν ο ένας τον άλλο για πρώτη φορά  υποστηρίζοντας ότι ήταν γραφτό να είναι μαζί.

«Φορούσε ένα φόρεμα με μια εκτεθειμένη πλάτη, και στη συνέχεια γύρισε γύρω και είδα αυτά τα μάτια και – μπουμ! Η ζωή μου ως εργένης τελείωσε.”  Johnny Depp  

Αλλά είναι αυτό το απίστευτα ισχυρό συναίσθημα που έχεις όταν βλέπεις κάποιον ελκυστικό για πρώτη φορά πραγματικά αγάπη ; Ή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό; Όταν βρίσκετε  μπροστά  σε κάποιον βαθιά σαγηνευτικό  και σας έλκει αμέσως μπορεί να είναι εύκολο να καταλήξετε  στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι. Προφανώς βρήκατε  την αγάπη!

Ωστόσο, η αγάπη και η έλξη δεν είναι το ίδιο πράγμα. Δεν είναι καν συνώνυμα. Παρά ταύτα είναι απολύτως κατανοητό ότι οι άνθρωποι θα μπερδέψουν  την έλξη  με την αγάπη. Ούτως ή άλλως όλα αυτά που βλέπουμε για την αγάπη σε καθημερινή βάση επικεντρώνονται στην έλξη.

 Αλλά η έλξη είναι για την αγάπη ότι  το χαμόγελο είναι για  το γέλιο. Θα μπορούσε να είναι η αρχή για κάτι μεγάλο, αλλά δεν θα μπορούσε απαραίτητα να εξελιχθεί σε ό, τι μπορεί πραγματικά να είναι. Η έλξη  έχει να κάνει σχετικά με το πώς αυτό το άτομο σε κάνει να αισθάνεσαι και για το αν καλύπτει τις ανάγκες σου. Εσύ. Όλα έχουν να κάνουν με σένα.

Αντίθετα, η αγάπη είναι περισσότερο για το άλλο πρόσωπο. Όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον, αρχίζεις να επικεντρώνεσαι σε αυτό που χρειάζεται από σένα, όσο επικεντρώνεσαι σε αυτό που χρειάζεσαι εσύ  από αυτόν.

Στην πρώτη φάση της αγάπης δεν είναι ασυνήθιστο για τους ανθρώπους να κάνουν το επόμενο βήμα και να ζήσουν  μαζί. Το να έχετε μια σταθερή σύντροφο που σας αρέσει να περνάτε  το χρόνο μαζί  έχει πολύ νόημα. Γιατί να μην περνάτε περισσότερο χρόνο μαζί αν μπορούσατε;

Αλλά τι συμβαίνει όταν ο ενθουσιασμός του να έχεις κάποιον γύρω, στο άμεσο χώρο σου αρχίζει να φθείρεται; Τι συμβαίνει όταν ζείτε μαζί για μερικούς μήνες και δεν είστε πλέον ενθουσιασμένοι να περάσετε τόσο πολύ χρόνο με αυτό το άτομο; Τι συμβαίνει όταν αρχίσετε να χάνετε το χώρο σας ή την ανεξαρτησία σας; Όταν δεν συμφωνείς σε κάτι; Ή όταν ο σύντροφός σου πληγώνει τον εγωισμό σου με κάποιο τρόπο;

Μερικοί άνθρωποι επιλέγουν να περάσουν   αυτές τις δυσκολίες, να επιμείνουν παρά τον πόνο που έρχεται τελικά με αυτό το στάδιο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι τυχεροί που ανακαλύπτουν το επόμενο επίπεδο αγάπης. Ανακαλύπτουν τι έρχεται μετά όταν οι πεταλούδες έχουν φύγει, όταν έχετε δει ο ένας τον άλλον στη χειρότερη φάση  σας και όταν είχατε κάποιες σοβαρές διαφωνίες.

Γιατί η αληθινή αγάπη απαιτεί να το κάνεις αυτό. Ζητά από εσάς να κοιτάξετε πέρα από τις δικές σας εγωιστικές ανάγκες, πέρα  από το πώς το άτομο σας κάνει να αισθάνεστε, πέρα  από το  τι κάνει για σας. Η αληθινή αγάπη σας ζητά να σταματήσετε να ζείτε για τον εαυτό σας, αλλά να αρχίσετε να ζείτε και για το σύντροφό σας.

Στην πραγματική ειλικρινή, γεμάτη καλοσύνη αλλά και  επώδυνη αληθινή αγάπη δεν υπάρχει χώρος για τον εγωισμό. Το να ευχαριστείτε τον εαυτό σας όλη την ώρα δεν μπορεί πλέον να είναι ο στόχος σας. Τώρα είσαι μέρος μιας ομάδας.

Μια ομάδα των δύο, και αν αγαπάτε πραγματικά τον συμπαίκτη σας θα τον λάβετε υπόψη. Ακόμα κι αν είναι άβολα στην αρχή. Αυτή η βαθιά αγάπη απαιτεί από εσάς να αισθανθείτε χαρά όταν ο σύντροφός σας είναι ικανοποιημένος ή χαρούμενος. Απαιτεί να του δώσεις τον εαυτό σου, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να σε τρομάξει.

Το να αγαπάς κάποιον είναι ένα απίστευτα γενναίο πράγμα! Είναι απολύτως κατανοητό ότι πολλοί άνθρωποι φοβούνται το  ειλικρινές  άνοιγμα σε ένα άλλο πρόσωπο. Κατά τη διάρκεια αυτών των αρχικών ρομαντικών  σταδίων δεν είναι ασυνήθιστο για τους ανθρώπους να δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους, να συμβιβάσουν  λίγο την αλήθεια τους όταν πρόκειται για τα συμφέροντα που μοιράζονται με το αντικείμενο της αγάπης τους.

 Αλλά κάποια στιγμή το άτομο που αγαπάς δεν μπορεί πλέον να είναι αντικείμενο. Δεν μπορεί  να παραμείνει κάποιος που θέλεις να εντυπωσιάσεις. Το να είσαι εντυπωσιακός είναι κουραστικό έργο τελικά!

Και εκεί είναι που φαίνεται πόσο σημαντικό είναι, το να είσαι ευάλωτος μέσα σε μια στενή σχέση. Πόσο απαιτείτε  να είσαι  πρόθυμος  να πεις  αυτές τις λέξεις “Σ ‘αγαπώ” και να επενδύσεις  σε μια σχέση με ένα άλλο ανθρώπινο ον, ακόμη και όταν δεν υπάρχουν εγγυήσεις σχετικά με το πώς θα εξελιχθεί. Μπορείς να αγαπήσεις πραγματικά χωρίς ταυτόχρονα να είσαι ανοιχτός; με τις άμυνες σου ενεργές; Νομίζω πως όχι.

Για να αφήσω κάποιον να με αγαπήσει γι’ αυτό που είμαι, και να μπορώ να αγαπήσω κάποιον γι’ αυτό που είναι, πρέπει να είμαι ευάλωτος. Την ώρα που βασανίζομαι με την έμμονη ιδέα της εικόνας του άλλου, θα πρέπει να αφήσω το δικό μου προσωπικό δίχτυ ασφαλείας, και να δημιουργήσουμε ένα δίχτυ ασφαλείας και για τους δύο μαζί.

 Αλλά τι γίνεται με την απόρριψη; Κι αν το άλλο άτομο σε δει γι’ αυτό που πραγματικά είσαι και αποφασίσει ότι απλά δεν σε συμπαθεί;

Δυστυχώς υπάρχει πάντα  ο κίνδυνος που συνοδεύει μια βαθιά αγάπη. Αυτό δεν είναι κάτι από το οποίο μπορούμε πραγματικά να ξεφύγουμε. Δεν μπορώ να ελέγξω τι κάνει ένα άλλο άτομο, δεν μπορώ να προστατεύσω εντελώς τον εαυτό μου από την απόρριψη. Και αν νομίζετε ότι κρύβοντας τον πραγματικό εαυτό σας, ή παίζοντας στα ρηχά πραγματικά σας προστατεύει από την απόρριψη,  το κακό ή  την απογοήτευση τότε έχω νέα για σας.

Η απόρριψη πάντα πονάει. Θα πονέσει αν κάποιος σας απορρίψει  μετά από οποιαδήποτε περίοδο  , όπου έχετε δείξει τον καλύτερο  εαυτό σας , όπου έχετε προσπαθήσει να είστε  το πρόσωπο που νομίζετε ότι θέλουν να είστε. Το να χάσεις αυτόν τον κάποιον που σου γεννά τόσα συναισθήματα προφανώς θα πονέσει. Και σίγουρα θα πονέσει αν σε απορρίψουν αφού πραγματικά ανοιχτείς σ’ αυτούς, μοιραστείς την αλήθεια σου μαζί τους, και επιτρέψεις  στον άλλον  να εισβάλλει στην  ζωή σου.

Τότε γιατί το κάνεις;

Επειδή δεν υπάρχουν εγγυήσεις! Αν θα μπορούσε ενδεχομένως να πληγωθείς όπως και να έχει, γιατί να συμβιβαστείς με  μια αναιμική εκδοχή της αγάπης, όταν μπορείς  να έχεις το πραγματικό πράγμα;

 Γιατί να μην εγκαταλείψεις τον απόλυτο έλεγχο που κρατάς στην καρδιά σου και πραγματικά να μπεις στην ελευθερία του να αγαπάς κάποιον άλλο;

 Θα μπορούσε να λειτουργήσει, μπορεί και όχι. Αλλά τουλάχιστον θα ξέρεις  ότι πραγματικά τα έδωσες όλα, και στο τέλος της ζωής σου μπορείς να πεις “Αγάπησα πραγματικά”.

Β.

“ Ένας άντρας σε μια γυναίκα , ένας Θεός μέσα από το στόμα της μιλά, κι εγώ για να την ακούσω, έγινα έτσι που ποτέ δεν θα ξαναείμαι ο εαυτός μου…..αξιολύπητος είμαι όταν πάνω από τον μάταιο πόθο με σπρώχνει η θεσπέσια μορφή της , γιατί σε όλες τις άλλες ομορφιές θάνατο βλέπω….Ω γυναίκα, που δια πυρρός και υδάτων περνάτε , κάντε να μην ξαναγίνω αυτός που ήμουν…¨ Μικελάντζελο 1623μΧ

Μπορούμε να ξεφύγουμε από το κάλεσμα του Έρωτα για να αποφύγουμε το Πάθος που τον συνοδεύει; Μπορούμε να σκεφτούμε τον έρωτα έξω από το γίγνεσθαι της ψυχής ;

Νομίζω ότι ο άνθρωπος που δέχεται τις αντιφάσεις της ζωής, που συσσωματώνει τις αρνητικές πλευρές του εαυτού του, δηλαδή τις πλευρές της Σκιάς , αναπτύσσεται δημιουργικά. Και σε αυτή την ανάπτυξη ,νομίζω ότι παίζει μεγάλο ρόλο η εμπειρία του πόνου, του ακατανόητου, της μοναξιάς και της εγκατάλειψης.

Υπάρχει ένα αγαπημένο πρόσωπο , που πλάθει τις φαντασιώσεις μας. Φαντασιώσεις όπου στην ουσία κυριαρχούν η παρουσία και η απουσία , η συνεύρεση και η μοναξιά. Φαντασιώσεις που σμιλεύονται από την έλξη και την αγωνία, την ελευθερία και την παρεκτροπή με τις ενοχές της ,τον σεβασμό και την υποτίμηση , την δύναμη και την αδυναμία. Φαντασιώσεις που οριοθετούνται από την τρυφερότητα και την βία ,τον διάλογο και την έλλειψη επικοινωνίας ,την εμπιστοσύνη και την ζήλια ,την πίστη και την προδοσία , την έκσταση και τις αβύσσους του πόνου.

Η ερωτική εμπειρία αναπόφευκτα μας εκθέτει σε βία. Ραγίζουμε, μετακινούμαστε από απόψεις και στάσεις ζωής. Η ερωτική εμπειρία φέρνει μοναξιά , γιατί σταματάμε να συντονιζόμαστε με άλλους ανθρώπους , δεν μπορούμε πια να μεταδώσουμε αυτή την προσωπική εμπειρία .Ο έρωτας προκαλεί σύγχυση καθώς αλλοιώνει την σχέση μας με την πραγματικότητα.

Η ερωτική εμπειρία μας υποχρεώνει να ζήσουμε μια από τις πιο βίαιες και συγκλονιστικές εσωτερικές καταστάσεις, αυτή που πιο πολύ ποθούμε , αλλά και φοβόμαστε. Μάλλον είναι ένας καταναγκασμός της φαντασίας σε μια μόνο εικόνα και από εκείνη την στιγμή ο υπόλοιπος κόσμος χάνεται. Οι άλλοι, οι υποχρεώσεις, ο χρόνος, η γη, ο ουρανός παύουν να υπάρχουν.

Εκείνο που είναι ιδιαίτερα γοητευτικό στον Έρωτα είναι ο απόλυτος χαρακτήρας του. Η απαίτηση για αιωνιότητα και τελειότητα. Η σιγουριά των ερωτευμένων ότι έχουν βρει το μοναδικό πρόσωπο που μπορεί να ικανοποιήσει όλους τους πόθους τους. Μεταξύ τόσων ανθρώπων μας καθηλώνει μια και μόνο μορφή. Μια μορφή που γεννά ένα ολόκληρο σύμπαν επιθυμιών και προσδοκιών.

Όταν οι προσδοκίες μένουν ανεκπλήρωτες, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πόνο, τον πανικό και την στεναχώρια που τελικά φτάνει να γίνει μια σωματική αίσθηση. Το παράδοξο είναι ότι αυτή την στιγμή του πόνου που προκαλεί η απουσία του άλλου, της πληγής που ανοίγει το αντικείμενο της αγάπης, της έντασης του πόθου που μόνο το αγαπημένο πρόσωπο μπορεί να προκαλέσει ….ο ερωτευμένος ξαφνικά νιώθει πιο ζωντανός από ποτέ.

Από την άλλη ,εκείνους που η μοίρα τους γλύτωσε από τέτοιες καταστάσεις, θαρρώ πως είναι εσωτερικά νεκροί. Ο χαρακτήρας τους , τόσο πολύ τους προστάτευσε ώστε να μην νιώθουν ή να μην ακούν τίποτε. Τους καταδίκασε σε μια ζωή βουβή.

Ο Έρωτας ήταν γιος της Πενίας, της Στέρησης . Ποθούμε γιατί είμαστε διαφορετικοί , προσπαθώντας ίσως να εφεύρουμε πηγές αγάπης.

Ο Έρωτας σε αυτή την περίπτωση γίνεται μια ορμητική αφορμή να ωριμάσουμε και να κατακτήσουμε μεγαλύτερη αυτονομία και επίγνωση . Με άλλα λόγια ο αγαπημένος γίνεται μορφή που ωθεί στην αναζήτηση της εσωτερικής μας αλήθειας.

Και σαν τέτοιο νομίζω ότι μπορούμε να τον καλοδεχθούμε την ζωή μας.

Και ας ακροβατήσουμε στα όρια του Πόνου και της Αγάπης.