Θαλασσοφιλία….

Δεν συμβαίνει συχνά ….αλλά όταν τύχει, μένει χαραγμένο στην μνήμη για πάντα… και σε αλλάζει….

Δεν έχω ταξιδέψει  παντού… Δεν έχω κάνει τα άπειρα μίλια… Αλλά από 3 χρονών, με τον ένα η τον άλλο τρόπο είμαι στην θάλασσα.

Και αυτό το μαγικό που έχει το άγγιγμα της θάλασσας, σε καθηλώνει στην αγκαλιά της. Και σε κάνει να αρρωσταίνεις όταν είσαι μακριά…

 Κάθε μου μνήμη έχει να κάνει με το νερό. Κάθε μου μεγάλη απόφαση έχει να κάνει με το νερό. Κάθε μου στεναχώρια την καθάρισε η  θάλασσα και κάθε μου μεγάλη χαρά την μοιράστηκα μαζί της. Μου γέννησε φόβους. Με έκανε δυνατό. Μου μαθαίνει τα όρια μου .Με κάνει να ονειρεύομαι .

Δεν έχει καμία σημασία αν θα έχεις σανίδα , πλαστική βάρκα , φουσκωτό ή μεγάλο γιοτ… Η θάλασσα είναι γενναιόδωρη με όλους. Και από όλους θα πάρει και σε όλους θα δώσει. Στο καθένα αυτό που του πρέπει και αυτό που χρειάζεται.

Σε καθαρίζει. Ακόμα και ακίνητος να κάθεσαι μπροστά της ή μέσα της, θα δώσει αυτή την μάχη για σένα. Και όταν σηκωθείς με βαριά καρδιά να φύγεις, ο μαύρος σου εαυτός θα έχει χαθεί. Τα δάκρυα έχουν μείνει πίσω. Ίσως τελικά να μην είναι τόσο  τυχαίο που και η θάλασσα και τα δάκρυα έχουν αλμύρα…

Η θάλασσα σταμάτα τον χρόνο. Το κύμα σε κουβαλάει εκεί που ακόμα και το φως δεν μπορεί να φτάσει.  Και ενώ τον περισσότερο καιρό βιαζόμαστε τόσο πολύ που δεν βρίσκουμε πολλές ευκαιρίες να μιλήσουμε, μένοντας σε μια απίστευτη ρηχότητα επικοινωνίας, στην θάλασσα η μονοτονία σπάει. Ο χρόνος διαστέλλεται και μιλάς. Για τα λίγα και τα πολλά. Για τα μέσα σου. Για τα όλα σου. Ακόμα και αν δεν είναι κανείς εκεί για να σε ακούσει. Στο τέλος καταλήγεις να ονειρεύεσαι  με τα χρώματα της θάλασσας.

Τα καλύτερα ταξίδια μου έχουν ξεκινήσει από τον χάρτη ακόμα. Με σχέδια αόριστα, καθώς περισσότερο με ενδιαφέρει  το ταξίδεμα και όχι απαραίτητα να φτάσω κάπου. Οι  καλύτερες πορείες είναι αυτές που συνδέουν το πουθενά με το πουθενά. Αυτές που σε φέρνουν σε επαφή με μέρη που όταν τα συζητάς όλοι σηκώνουν τους ώμους γιατί απλά δεν τα έχουν ξανακούσει. Μακριά  από τον θόρυβο και μακριά από τον  «αστικό πολιτισμό» (με τις άπειρες  ξαπλώστρες  να φτάνουν μέχρι μέσα στην θάλασσα και τον έναν  ξαπλωμένο και ακίνητο δίπλα στον άλλο). Αυτές που σε πάνε σε μέρη που βρίσκεις μόνο σου. Και που στο τέλος δεν θες να τα μοιραστείς γιατί  φοβάσαι ότι θα σου κλέψουν τις στιγμές σου. Και αυτές που πέρασαν και αυτές που είναι να έρθουν.

Το σκάσιμο του ήλιου  στην ανατολή, ο αέρας στο πρόσωπο την ώρα  που πλέεις ήρεμα, η αδρεναλίνη που κυλά μέσα σου στο μάνιασμα της, τα θαλασσοπούλια και τα δελφίνια που σε συνοδεύουν στην πλώρη, το δέος και ο φόβος που αισθάνεσαι όταν είσαι  καταμεσής στο πέλαγος  και η έκρηξη χαράς και ανακούφισης που νιώθεις μόλις  πρωτοδείς  το λιμάνι του προορισμού σου στον ορίζοντα, όλα αυτά και καθένα ξεχωριστά μπορούν να είναι θέμα βιβλίου από μόνα τους.

Αλλά η πιο συγκλονιστική εμπειρία νομίζω ότι είναι το βράδυ στην μέση της θάλασσας….

Όταν αρυτίδωτη, σαν γυαλί, σε δέχεται στην αγκαλιά της και σε νανουρίζει απαλά είτε είσαι δεμένος στο ρεμέτζο σου είτε  εν πλω …Όταν η απαλή αύρα χαϊδεύει το πρόσωπο  σου και ο βραδινός ουρανός  αιωρείται από πάνω σου πιο γεμάτος από αστέρια από ποτέ. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσα πολλά…. Σχεδόν μπορείς να διαβάζεις με το φως των αστεριών ….

Ξαπλωμένος στην πλώρη, αφήνοντας το βλέμμα σου να ακολουθεί το ανάγλυφο του ουρανού καταλήγοντας στον ορίζοντα, η  θάλασσα  μοιάζει με το απόλυτο προπύργιο της ησυχίας. Αισθάνεσαι ότι αιωρείσαι  στο κέντρο του χώρου και του χρόνου, στην μέση του άπειρου και του ατελείωτου. Ίσως γι’ αυτό λένε ότι η φώτιση έρχεται όταν ένα κύμα αναγνωρίζει ότι είναι στο ωκεανό….

Παρόλα αυτά, εδώ οι σκέψεις σου  είναι δυνατές και επίμονες  και οι ιδέες τρομακτικά  πιο διαυγείς. Για αυτούς που δεν είναι σε ειρήνη με τον εαυτό τους , που χρειάζονται αντιπερισπασμούς  και κάποιον να τους διασκεδάζει,  ίσως είναι μια τρομακτική εμπειρία…. Όλα αυτά τα συναισθήματα και οι αναζητήσεις που το μυαλό επιμένει να   ανασύρει, σ’ ένα τέτοιο μέρος εύθραυστης μαγείας…

Ποιoς είμαι; Ποιος είναι ο προορισμός μου; Τι έχω μάθει ; Τι μπορώ να κάνω; Τι δεν μπορώ ; Τι είναι πραγματικά σημαντικό , ώστε αυτή η μικρή ζωή στο τέλος της , να μπορείς να πεις ότι  άξιζε το κόπο και δεν πήγε χαμένη;

Η ύπαρξη σου , κάτω από το ‘’βάρος’’ του  σύμπαντος, συρρικνώνεται σε μικροσκοπικά μεγέθη κα ταυτόχρονα γίνεται όλος σου ο πλούτος….. όλα  όσα έχεις…

Καταλαβαίνεις  ότι οι επιλογές σου και οι αποφάσεις σου,  έχεις υποχρέωση  να συνεισφέρουν στην διατήρηση  του μεγαλείο που απλώνεται μπροστά σου έστω κι αν είσαι μια σταγόνα σε έναν απέραντο ωκεανό. Και όσο και αν σου γίνεται ξεκάθαρο ότι ολόκληρο αυτό το θαύμα που αποκαλύπτεται μπροστά σου, ακόμα κι  αν εσκεμμένα το βλάψεις έχει την ατέλειωτη ενέργεια να αναγεννηθεί, σαν ζωντανό  κομμάτι του το μέσα σου σε σπρώχνει να το προστατεύσεις  με όλο σου το είναι.

Κάτω από το φως των αστεριών, στην μέση της θάλασσας, μέσα στην απόλυτη σιωπή, βλέπεις όλη την απεραντοσύνη να ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Είναι εκπληκτικό, το αν αφήσεις πίσω οτιδήποτε ή οποιονδήποτε δημιουργεί …θόρυβο, πόσο μεγάλος γίνεται ο κόσμος. Και πόσο αληθινός.

Και εκεί  στην μέση του πουθενά  νιώθεις ικανοποιημένος. Δεν χρειάζεται να προσποιηθείς για κάτι, δεν χρειάζεται  παρά μόνο να είσαι ο εαυτός σου. Η αίσθηση του χρόνου χάνεται και ανυπομονείς  μόνο για  τα επόμενα μίλια που  έρχονται. Οι λέξεις επιστρέφουν πιο συναισθηματικές  και καθαρές και  γόρδιοι δεσμοί φαίνεται να λύνονται αυτόματα. Σταδιακά τα άστρα έρχονται πιο κοντά. Γίνονται πιο οικεία .Γίνεσαι και εσύ ένα με αυτά …και η ήρεμη θάλασσα γίνεται ήρεμη ψυχή.

Και αφού ολόκληρο  πέλαγος μπορεί να καλμάρει, πως είναι δυνατόν εσύ να είσαι μόνιμα θυμωμένος;

Αναπολώ…. Τώρα που το χιόνι  έχει καλύψει  τα πάντα έξω και είμαστε αποκλεισμένοι μακριά από το σπίτι…

Ανυπομονώ …. Γιατί όπως λέει και ένας παλιός φίλος…