Η χιονόμπαλα που κράτησε για μια τέλεια στιγμή , παρότι έλιωνε..

«Ήττα , δική μου  Ήττα,

….λαμπερό  μου ξίφος και ασπίδα… τολμηρέ μου σύντροφε , …εσύ θα ακούσεις τα τραγούδια μου και το κλάμα μου και την σιωπή μου… αθάνατο κουράγιο μου, εσύ και εγώ  θα γελάσουμε  μπροστά στην θύελλα και μαζί θα συντρίψουμε όσα  μας κατατρώνε.. Και μαζί  θα αντικρύσουμε τον ήλιο με θάρρος…. μαζί θα είμαστε δυνατοί! » (ελεύθερη μτφ από το ποίημα DEFEAT –K. Gibran)

Ήμουν στα μέσα της ειδικότητας μου ,  χειμώνα ,σε ένα νοσοκομείο  των βορείων προαστίων ,όταν με κάλεσαν να εξετάσω στο δωμάτιο του ένα κύριο 87 χρονών, καρκινοπαθή με μεταστάσεις στα οστά και τόσους πόνους  που η μετακίνηση ακόμα και με το φορείο  ήταν απαγορευτική.

Το  μονόκλινο δωμάτιο είχε ένα αρκετά μεγάλο παράθυρο , και  ήταν πλούσιο σε φυσικό φωτισμό…. Ωστόσο το κρεβάτι ήταν σχετικά χαμηλά  και να για να δει  έξω , θα έπρεπε να σηκωθεί στο κρεβάτι σε ημιόρθια θέση , κάτι  ανέφικτο για εκείνον.

Την ώρα που τέλειωνα την διαδικασία , στάθηκαν στην πόρτα  του δωματίου , δύο νοσηλεύτριες , οι οποίες γκρίνιαζαν για τον άσχημο καιρό. Χιόνιζε και είχε αρχίσει να το στρώνει και ανησυχούσαν για το πώς θα γυρίσουν  σπίτια  τους οδηγώντας.

Ακούγοντας ο γέροντας  που εξέταζα τα λόγια τους, μάζεψε όση  δύναμη είχε το ταλαιπωρημένο κορμί  του προσπαθώντας να ανασηκώσει το κεφάλι του και να δει έξω….. η όλη του προσπάθεια διάρκεσε  όσο ένα βλεφάρισμα. Μάταια… Άφησε το κεφάλι του να πέσει βαρύ στο μαξιλάρι.  Η δύναμη του έφτανε ίσα για να δακρύσει … Βουβά αλλά τόσο σπαρακτικά .Και με τόση αξιοπρέπεια…

Παράτησα το μηχάνημα στα πόδια του , έσπρωξα άτσαλα τις κοπέλες  που στέκονταν στην πόρτα και κατέβηκα δαιμονισμένα με τις σκάλες  τους τέσσερις ορόφους  μέχρι την αυλή του κτηρίου. Εντόπισα μια γωνία που το χιόνι είχε πιάσει για τα καλά και έχωσα τα χέρια μου  ,προσπαθώντας να φτιάξω δυο μεγάλες αγκαλιές  χιόνι…

Δεν ξέρω πόσο γρήγορα ξανανέβηκα τους ορόφους , αλλά σαν σήμερα θυμάμαι  την προϊστάμενη του ορόφου ,να με κυνηγάει ουρλιάζοντας για τα νερά , που έσταζαν από τα χέρια μου στο πάτωμα …

Φτάνοντας στο δωμάτιο , το μόνο που είχα καταφέρει να κρατάω , ήταν μια μικρή χιονόμπαλα… Πλησίασα το κρεβάτι  και την άφησα στο χέρι του  γέροντα, σκασμένος από το τρελό μου ανεβοκατέβασμα….

Σαστισμένος άνοιξε τα μάτια του…. το βλέμμα του μαρτυρούσε  ένα αίσθημα έκστασης καθώς σηκώνοντας  με όσα αποθέματα είχε το χέρι του αντίκρισε το χιόνι να αργολιώνει και να γίνεται νερό… Εκείνη την στιγμή το γεγονός ότι ήταν μέρος αυτού του κόσμου, αυτού του σύμπαντος ,φαινόταν να τον νοιάζει πιο πολύ από το αν  θα ζούσε ή αν θα πέθαινε… Και  μέσα από αυτή την μικρή χιονόμπαλα ,για σχεδόν μια στιγμή που στα μάτια τα δικά μου φάνηκε αιώνας ,αγωνίστηκε να αντλήσει την έμπνευση για να προσπαθήσει να ζήσει  αλλά και για να είναι ΟΚ αν δεν τα κατάφερνε.

 Και αυτή τη φορά το δάκρυ στα μάτια του ήταν το δάκρυ ενός μαχητή που ξανασηκώνεται…

….Όσο έχουμε τις αισθήσεις μας ,έστω και μια από αυτές, έχουμε την πιθανότητα πρόσβασης σε ότι μας κάνει να νιώθουμε άνθρωποι ,συνδεμένοι….

Πρωτογενείς αισθητηριακές απολαύσεις που λένε αυτά για τα οποία δεν υπάρχουν λέξεις ..ερεθίσματα που μας κάνουν να είμαστε παρόντες ,χωρίς ανάγκη  για να έχουμε παρελθόν η μέλλον.

Η ζωή μας πρέπει να είναι περισσότερο υπέροχη, παρά λιγότερο απαίσια. Υπάρχουν τόνοι θρήνου που δεν πρόκειται να μετακινηθούν, και με τον ένα η άλλο τρόπο όλοι κάποια θα υποκύψουμε.

Οφείλουμε  όμως να κάνουμε χώρο, ψυχικό  και  σωματικό , στην ζωή να παίξει τον ρόλο της μέχρι τέλους.

Έτσι η  ζωή  να είναι μια διαδικασία αποκορύφωσης  ως το  τέλος  όχι μια διαδικασία να βγούμε  από την μέση…

Ωστόσο ο καθένας πρέπει να διανύσει τον δικό του δρόμο έχοντας κατά νου, ότι όσα ξοδέψει τόσα μάλλον θα λάβει.

Και μπροστά στο αίσθημα της αποτυχίας νομίζω ότι η μόνη αποδεκτή επιλογή  είναι  η θέληση για αγώνα.

 Όταν  μια αποτυχία μας εκμηδενίζει, σημαίνει ότι έχουμε ταυτιστεί απόλυτα με τον συγκεκριμένο και προκαθορισμένο στόχο, παραβλέποντας ότι η ζωή έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από οποιοδήποτε επίτευγμα .Καμία κατάκτηση δεν εγγυάται την επόμενη και η ισχύς του παρόντος δεν προβάλλεται στο μέλλον.

Θεωρώ ότι αν καταλάβουμε την αποτυχία ως πιθανό ενδεχόμενο, τότε αυτή μπορεί να λειτουργήσει ως κινητήρια  δύναμη.

Και μόνο ένας άνθρωπος που είναι δυνατός μπορεί να αντιμετωπίσει την ήττα. Και εννοώ  τον άνθρωπο που συνέχεια  ψάχνει, πειραματίζεται ,εκτίθεται και σαλπάρει για άγνωστους τόπους, διατρέχοντας τον κίνδυνο να αποτύχει και να ναυαγήσει , αντίθετα με εκείνους που επιλέγουν να μείνουν στην στεριά…

Μέσα από αυτή την οπτική , αποτυχία είναι η έλλειψη θάρρους για προσπάθεια. Προσπάθεια  η οποία πρέπει να μας οδηγεί  κόντρα στην μετριότητα . Μετριότητα που τις περισσότερες φορές είναι ταυτόσημη, με την απουσία παλμού, με  την ανυπαρξία.

Το άτομο είναι ο μοναδικός αληθινός κριτής της εμπειρίας του. Ο μόνος που μπορεί να δώσει νόημα στα πεπραγμένα . Εμείς απολογούμαστε σε εμάς. Μόνο!

 Η προσωπική ήττα μπορεί και πρέπει  να μην είναι στείρα. Για να γίνουμε καλύτεροι και να εκμεταλλευτούμε την ζωή στο έπακρο, ας την  δούμε σαν δύναμη προώθησης που πηγάζει από την εντατική επένδυση σε εμάς, στο κέντρο μας και την ψυχική μας ενέργεια.

¨….άλλαξε κάποιο σημείο του εαυτού σας  όσο είσαστε λυπημένοι; Επικίνδυνες και κακίες είναι οι λύπες που περιφέρουμε δημοσίως για να τις καταπνίξουμε με θόρυβο σαν αρρώστιες που αντιμετωπίζουμε  επιπόλαια και επιφανειακά. Υποχωρούν για λίγο και μετά από μια ανάπαυλα εκδηλώνονται σε πολύ χειρότερη μορφή, μαζεύονται μέσα μας και είναι μια ζωή που δεν ζήσαμε ,που αρνηθήκαμε ,που χάσαμε , ζωή που μπορεί να μας πεθάνει.¨(Ρίλκε 1929)

Παρότι είμαι σίγουρος για τις αντιρρήσεις σας , ίσως είναι ουσιαστικά ανώφελο να θορυβούμε γύρω από την αγωνία μας… Ίσως είναι πιο εποικοδομητικό να συγκρατούμε τον πόνο μέσα μας, θυμίζοντας στον εαυτό μας ότι μόνο εκείνοι που δεν έζησαν δεν κινδυνεύουν από την αποτυχία. Ο φόβος της αποτυχίας δεν πρέπει  να ταυτιστεί σε υποσυνείδητο επίπεδο με τον έννοια του θανάτου, που είναι αναπόφευκτο κα φυσικό κομμάτι της πορείας μας    

Δεν μπορούμε να βρούμε λύση για αυτό που συγκεκαλυμμένα  εκφράζει η αποτυχία …δεν μπορούμε να βρούμε λύση για την φυσική και εξελικτική φθορά…

Παρόλα  αυτά δεν μπορούμε  παρά να σοκαριζόμαστε  από το μεγαλείο, από την ομορφιά και  το νόημα του της ζωής του καθενός μας. Γιατί είμαι σίγουρος ότι ακόμα και σε όσους είναι βυθισμένοι στην χειρότερη ρουτίνα , ακόμα και σε αυτούς που είναι εγκλωβισμένοι σε στενωπούς  , υπάρχουν «χιονόμπαλες» που τους γεμίζουν ακόμα έκσταση, έστω και για ένα ανοιγόκλειμα των ματιών.

Κι ακόμα κι αν έτσι όπως είναι οι συνθήκες τελευταία , γυρίζουμε συνεχώς  στα ίδια μέρη ,  αν εμείς αλλάζουμε προς το καλύτερο  , αν εμείς εξελισσόμαστε ,αν εμείς έχουμε πίστη στον εαυτό μας και την διαίσθηση μας, πάλι θα μας γεμίζουν , πάντα θα μας φαίνονται καινούργια, πάλι θα μας  συγκλονίσουν. 

Η χιονόμπαλα κράτησε για μια τέλεια  στιγμή , παρότι έλιωνε..

Αν καταφέρουμε να φτιάχνουμε και να  λατρεύουμε διακαώς αυτές τις μικρές στιγμές , τότε  μπορεί να μάθουμε να ζούμε καλά όχι ζώντας με τον φόβο του να είμαστε πιο λίγοι ,αποτυχημένοι  αλλά παίρνοντας ώθηση από κάθε πτώση μας.

Είναι κρίμα να χαθούμε από έλλειψη φαντασίας, από δειλία…

Αγωνιζόμαστε συνεχώς…. Έτσι  ζούμε και έτσι πεθαίνουμε.

 Όρθιοι!