Η σιωπή που στο τέλος κάνει τόσο θόρυβο …

Ξύπνησα απότομα. Με ταραχή. Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Είχε ήδη νυχτώσει. Η πόλη έχει ήδη ντυθεί με τα νυχτερινά της φωτά και οι γνωστοί θόρυβοι άρχιζαν να γεμίζουν τους δρόμους. Αναστέναξα μη μπορώντας να αποτινάξω το βάρος που είχα μέσα μου. Το όνειρο που είχα δει ήταν τόσο έντονο. Έμοιαζε αληθινό. Σαν σκοτεινή οπτασία που είχε αποκτήσει σάρκα και οστά. Σαν μια απέραντη σιωπή.

Στεναχωριέμαι τόσο πολύ. Αλλά δεν έχω ένταση. Συρρικνωμένος νιώθω. Βάρος να με πλακώνει. Δεν έχω καταλάβει ποτέ γιατί οι άνθρωποί κάνουν τους συνανθρώπους τους να υποφέρουν;

Ο Ντοστογιέσκι έλεγε ότι υπάρχουν άτομα που δεν έχουν διαπράξει ποτέ τους έγκλημα και ωστόσο είναι χίλιες φορές πιο κακοί από  άλλους που έχουν…

Το κουδούνι χτύπησε επίμονα. Είχα να τον δω πολύ καιρό και πραγματικά ανυπομονούσα. Όπως πάντα ντυμένος στα μαύρα. Παράξενα φωτεινός ωστόσο. Οικείος. Πάντα ντυμένος στα μαύρα. Ήρθε να τα πούμε ξανά. «Γεια   σου παλιόφιλε..»

Το όνειρο ωστόσο  εκεί μέσα στο μυαλό μου. Σαν σπόροι που τους φυτεύεις. Σαν  μια βαθειά και απέραντη σιωπή…

Αρχίσαμε να βαδίζουμε στους λιθόστρωτους δρόμους, με τα αχνά νυχτερινά φώτα να μας δείχνουν τα πατήματα. Το χειμωνιάτικο αγιάζι, τρυπούσε τα κόκκαλα αναγκάζοντας με να ανασηκώσω τον γιακά του παλτού μου. Περπατούσαμε δίπλα δίπλα… Τον ένιωθα σαν σκιά. Να με ακολουθεί συγχρονισμένα. Χωρίς κανένα θόρυβο.

Έχω παραδεχτεί ότι μέσα στο πρόγραμμα της ζωής είναι και τα άσχημα. Ωστόσο αυτό που πάντα με πίκραινε και με δηλητηρίαζε είναι η σχέση μου με τους άλλους ανθρώπους. Προσωπικά πιστεύω ότι υποφέρουμε όταν οι άλλοι μας παρεξηγούν, όποτε νιώθουμε να μας μειώνουν, να μας κακοποιούν, να μας υποτιμούν. Ξέρετε με το βλέμμα εκείνο που θρυμματίζει το ψυχικό μας κόσμο, που σκοτεινιάζει ένα μέρος του προκαλώντας μια μερική έκλειψη της προσωπικότητας μας.

Είναι  εξαιρετικά  εντυπωσιακό πως ένα άνθρωπος ¨κακός¨ μπορεί και βλέπει μέσα στο ¨σκοτάδι¨… Σαν ζώο σαρκοφάγο, νυχτόβιο.

Νάτοι… Ο ένας δίπλα από τον άλλο. Σαν αγέλη. Κάτω από τα φώτα Νέον των νυχτερινών μαγαζιών. Σαν κοπάδι ύαινες. Έτοιμοι να καταστρώσουν  τα σχέδια τους και να ξεσκίσουν ότι διαφορετικό. Κάθε τι που με τις επιλογές του, δείχνει ότι υπάρχει άλλος δρόμος προς την κορυφή, αλλιώτικος και πιο καθαρός –ίσως  πιο δύσκολος -από τον δικό τους.

Μοιάζουν χιλιάδες. Ανοιγοκλείνουν άτακτα τα στοματά τους αλλά νομίζω ότι λαλούν άλαλα. Κοιτιούνται αλλά δεν βλέπονται. Όμορφοι άσχημοι. Ακούνε αλλά δεν προσέχουν. Κανένα από τα τραγούδια δεν τους συγκινεί και τελικά τίποτα δεν καταφέρνει να σπάσει τον απόλυτο ήχο της σιωπής που τους περιβάλλει.

Στα μεγάλα μυθιστορήματα πάντα ο ήρωας είναι αυτός που φεύγει από την πατρική του εστία και βιώνει την απόλυτη μοναξιά. Μέσα από αυτό το ταξίδεμα του μπορεί και βεβαιώνει την αυθεντικότητα και την μοναδική του ταυτότητα σε όλο το εύρος της. Και μέσα από την αλήθεια του εσωτερικού του κόσμου καταφέρνει να διακρίνει τα απαραίτητα για την ζωή.

Και αυτή η στιγμή είναι η στιγμή κατά την οποία ή μας σταυρώνουν ή μας βγάζουν τρελούς.

Τον κοιτώ στα μάτια και παίρνω θάρρος. Έστω και ένας μουντός φίλος  είναι καλύτερος από έναν ανύπαρκτο. Πρέπει να έχουμε την τόλμη να ζούμε συνειδητά στην Σκιά, αν αυτό είναι προϋπόθεση να υπηρετήσουμε και να αποδεχτούμε την πληρότητα μας.

¨Ζω πράγματι με αυτό που πραγματικά είμαι;¨ τον ρωτάω.

Καμία απάντηση… Με κοιτάει με συγκατάβαση. Χαμένοι μέσα στο πλήθος και όμως η σιωπή γύρω μας απλώνεται σαν καρκίνος.  Το σύνθημα στο παγκάκι παγώνει την στιγμή :¨Άκου λέξεις και ίσως πάρεις γνώσεις, κράτα χέρια και ίσως κάτι νιώσεις¨….

Λόγια σαν σταγόνες  που δεν αρκούν και αντιλαλούν σε πηγάδια σιωπής. Οι άνθρωποι να προσκυνάνε θεούς από Νέον, και οι οιωνοί να χάνονται μαζί με τους σοβάδες των τοίχων, οι οποίοι καθώς γκρεμίζονται παρασύρουν μαζί τους και τα λόγια των προφητών, που ψιθυρίζοντας προσπάθησαν να σπάσουν τους ήχους της σιωπής…

….Άνοιξα τα μάτια μου ήρεμα καθώς το φως του ήλιου έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο. Ένιωθα δυνατός. Και είχα μια πολύ ευχάριστη αίσθηση. Σαν να είχα μόλις συναντήσει ένα πολύ καλό φίλο που είχα χρόνια να ανταμώσω.

“Hello darkness, my old friend

I ‘ve come to talk to you again…” The sound of silence…

Νιώθεις ενοχή  επειδή  τολμάς να αυτονομηθείς. Πάντα τους ήταν εύκολο να βλέπουν τον δαίμονα στον απέναντι και όχι στον εαυτό τους.

Να ξέρετε ένα μέρος όμως της δύναμης που θέλει το κακό, πάντοτε θα κάνει και κάτι καλό. Και όσο η σιωπή σας νομίζεται ότι δυναμώνει, τόσο θα κάνετε πιο ισχυρούς αυτούς που με τον φίλο τους το σκοτάδι, θα μένουν μακριά από τα φώτα Νέον. Έκπτωτους αγγέλους προσπαθείτε να μας κάνετε και να μας κράτησε μακριά από το να είμαστε ¨φέροντες το φως¨ και να μας μετατρέψετε σε ¨φέροντες το σκότος¨.

Μας δείχνετε θαμπούς, μας σπρώχνεται με κάθε τρόπο μέσα στα δήθεν πρέπει σας για να σκιάσετε την ολότητα μας.

Ωστόσο τα ομορφότερα πράγματα είναι αυτά που στην αρχή μας τρομάζουν.

Ο ήχος της σιωπής σας, μας ησύχασε. Και η ησυχία μας, επέτρεψε να ακουστεί ο δικός μας παλμός και να γίνει η εσωτερική μας πυξίδα. Και η ταπείνωση που μας επέβαλε το προτεταμένο δάκτυλο σας που μανιασμένα υποδείκνυε την αρνητική μας πλευρά έγινε αρετή ταπεινοφροσύνης.

Ο χλευασμός, η έπαρση και η περιφρόνηση σας , μας έστειλαν στην Κόλαση και επιβιώσαμε. Και τώρα είμαστε εδώ. Πιο φωτεινοί από ποτέ, διεκδικώντας τον Παράδεισο. Με ένα σιωπηλό θόρυβο που τρυπά αυτιά και ενώνει όλους όσους πιστεύουν ότι ο καθένας είναι μοναδικός και αξίζει τον σεβασμό και κάθε ευκαιρία να αναδειχτεί, βασισμένος στην αυτονομία του και την άξια του και όχι  στον βαθμό συμμόρφωσης στα  δεδομένα του κοινωνικού κουτσομπολιού. Σε έναν κοινό τρόπο που κρίνει τους άλλους χωρίς πολλή σκέψη και καταργεί την ανάγκη για προσωπική αξιολόγηση και κατανόηση της πραγματικότητας.  Έναν τρόπο που μοναδικό σκοπό έχει την ηθική εκμηδένιση του καθένα που προσπαθεί να ξεχωρίσει, με κάθε φυσικό και ψυχολογικό μέσο.

Αυταρχικά δεν είναι μόνο τα  καθεστώτα. Είναι και οι κοινότητες των όμορφων άσχημων, των δήθεν και των καθώς πρέπει, όλων αυτών που συνειδητά επιλέγουν να υπηρετήσουν το κακό και χρησιμοποιούν μορφές ταπείνωσης άγριες και χυδαίες. Που περιμένουν να πέσεις για να έρθουν να ρίξουν και λίγο ακόμα χώμα από πάνω αντί να σου δώσουν το χέρι να σε σηκώσουν πάλι.

Δεν μπορείτε να κερδίσετε. Καταφέρνετε  με τον τρόπο σας να βάλετε σε κίνηση τους πιο απόκρυφους κραδασμούς της ψυχής μας. Μας οδηγείτε  στον  χλευασμό και στο σκοτάδι, αλλά οι φωνές σας είναι βουβές  και τα λόγια σας ακατανόητα ακόμα και για σας τους ίδιους. Η κακία σας έχει συλλογικότητα. Και αγωνίζεστε να μας διαιρέσετε. Η αλήθεια μας όμως έχει μοναδικότητα.

Το σκοτάδι στο οποίο μας βυθίζετε πρόσκαιρα γίνεται φίλος που τον καλωσορίζουμε. Μας πιάνει από το χέρι, μας διδάσκει, μας εκπαιδεύει και μας επιστρέφει λαμπερούς υπηρέτες του φωτός στο πεδίο της μάχης. Νικητές…

Υ.Γ  Το άρθρο αυτό γράφτηκε σε μια περίοδο  δύσκολη. Σε μια περίοδο  απομόνωσης, συρρίκνωσης και μοναξιάς. Σε μια περίοδο που οι  ισορροπίες ήταν εύθραυστες και η πορεία απρόβλεπτη.

Να είσαι ο εαυτός σου. Παράξενος, υπέροχος, ευαίσθητος, παρορμητικός, τρελός, ευάλωτος, αξιαγάπητος, μαγικός και όμορφος. Οι σωστοί άνθρωποι θα σε λατρέψουν. Και οι μάχες που μετράνε θα κερδηθούν.

Υ.Γ2…Ακόμα και με τις μάσκες σας βλέπoυμε…Εκεί κάτω από τις επιγραφές του Νέον. Να υφαίνετε τα σχέδια σας. Αλλά τώρα είμαστε πιο δυνατοί. Και δεν είμαστε μόνοι !

Nightcallers.gr