Η μητέρα μου μου είπε…

Είναι μια ιστορία που μάλλον θα σας αφήσει ένα αποτύπωμα λύπης… Φώναζε όμως να βγει προς τα έξω!

….Πίστευα μέχρι τώρα ότι η  απώλεια κάποιου αγαπημένου γίνεται αντιληπτή με την απουσία του από την καθημερινότητα σου… με το άδειο σπίτι… με το βουβό  τηλέφωνο… με την έλλειψη της οικείας μυρωδιάς… με το θερμό χάδι που λείπει… με την άδεια αγκαλιά… με τις φωτογραφίες που έχουν φόντο λευκό μάρμαρο…με το μαράζωμα αυτού που έμεινε πίσω μόνος του… με τις αναμνήσεις που πια έμειναν στάσιμες χωρίς να μπορούν να εμπλουτιστούν… με παλιές εικόνες που απλά παλεύουν να μην κιτρινίσουν…-Πάλι καλά που υπάρχουν και αυτά τα όνειρα που κάποιες φορές είναι τόσο ζωντανά..–

Περνώντας ο χρόνος όμως …ο οποίος μάλλον δεν γιατρεύει τα πάντα, η απουσία σου γίνεται αντιληπτή στα ίχνη που υπάρχουν στο αίμα μου ….στα μικρά κουσούρια της καθημερινότητας που δεν λένε να φύγουν …στις εκφράσεις που τελικά τις έβαλες στο στόμα μου …στα άγχη που μου κληρονόμησες …σε φόβους που μου χάρισες …στις μάχες που κέρδισες…στην αξιοπρέπεια που έδειξες μπροστά στην αρρώστια …στην γνώση ότι εξακολουθεί ένα κομμάτι σου και ζει μέσα από μένα ….

Και δέχομαι ακόμα να σε κουβαλάω μέσα μου ….με αυτό το σφίξιμο στο στήθος ,το βουβό κλάμα …και να κάνω με επιμονή αυτά που θα έκανες …να νοιαστώ γι αυτά που νοιαζόσουν …για να μην έχεις παράπονο από εκεί που είσαι … να είσαι ήσυχη …γελαστή …όπως σε αυτή την φωτογραφία με φόντο το μάρμαρο ...

….ίσως γιατί τελικά να μην μπορώ να δεχτώ ότι έφυγες …ίσως γιατί δεν μπορώ να χωνέψω ότι δεν μπόρεσα …. δεν μπόρεσα να σε κρατήσω από το να φύγεις ….

Γιε μου…

Το φως είναι λίγο διαφορετικό εδώ. Αν μπορούσες να καταλάβεις  πόσο  λαμπερό είναι αυτό το μέρος, νομίζω ότι θα σταματούσες να ανησυχείς για μένα. Το φως εδώ μοιάζει να κινείται και να συνδέει τα πάντα μεταξύ τους.

Ενώνει τις ψυχές μεταξύ τους όπως  ενώνονται οι κόμποι σε ένα κομποσχοίνι. Ανεξάρτητοι αλλά ταυτόχρονα και απόλυτα εξαρτημένοι ο ένας με τον άλλο.

Όταν έφυγα, υπήρχαν άνθρωποι που περίμεναν να με οδηγήσουν. Άνθρωποι που έλαμπαν σαν φαναράκια και έδειχναν τα βήματα που έπρεπε να κάνω. Πολλούς τους ήξερα…

…Μερικά βράδια προσπαθώ να σου δείξω που βρίσκομαι.

Περιμένω μέχρι ο ύπνος να αποσύρει  το συνειδητό σου και αρχίζω να σου ψιθυρίζω… Ποτέ δεν  με ακούς. Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι είμαι εκεί γιατί ψάχνεις την λάθος εκδοχή μου…

Είμαι ένα μπουκέτο φωτός, ένα δάσος  μορφών φωτεινών. Μοιάζω με ηλιαχτίδα..μοιάζω με φεγγαρόφως. Είσαι κολλημένος στο παρελθόν και αναζητάς το πρόσωπο της γυναίκας που σε γέννησε. Και σου λείπει. Το κάνεις κάθε βράδυ. Το ξέρω. Θα σου πάρει πολύ καιρό να σταματήσεις να με θυμάσαι με την μορφή που είχα πριν. Ζωντανή. Στο σώμα μου. Ζεστή  με την καρδία μου να κτυπάει γοργά κάθε φορά που έλεγες το όνομα μου.

Δεν πειράζει. Πραγματικά… Δεν πειράζει. Έχω πολύ υπομονή. Μπορώ να κάνω υπομονή.

Καθώς αποκοιμιέσαι, σου δείχνω το φως του ήλιου που προσπαθεί να διαπεράσει την συστάδα των φύλλων. Σου δείχνω χίλιες σπίθες στον ατελείωτο κενό χώρο πίσω από τα μάτια σου. Σου δείχνω την αγαπημένη παραλία με την γαλάζια θάλασσα και των χορό των κυμάτων.

…Είμαι όλα αυτά τα πράγματα.

Η λαχτάρα σου και η νοσταλγία σου φτάνει ως εδώ. Με αγγίζει. Υφαίνουν το νήμα τους και φτάνουν να αγγίξουν την ύπαρξη μου.

Την άνοιξη προσπαθώ να απαλύνω την θλίψη σου , στέλνοντας σου αυτές τις δυο-τρεις  πολύχρωμες πεταλούδες που χαζολογούν στα λουλούδια του κήπου.

Τον χειμώνα τα σπουργίτια που θα φωλιάσουν στην πιλοτή, δίπλα στον σωρό με τα ξύλα.

Ξέρεις πόσο πολύ μου άρεσαν όλα αυτά. Στα δείχνω για να ξέρεις ότι είμαι καλά. Δεν υπάρχει πόνος. Δεν φοβάμαι.

Είμαι σε ένα μέρος που με κρατάει κοντά, ένα μέρος χαράς, αγάπης και ησυχίας. Πόσο καιρό είμαι εδώ; Δεν ξέρω.

«Ο χρόνος είναι  σαν μια σπείρα. Ο χρόνος είναι ένα εκατομμύριο πόρτες για ένα εκατομμύριο κόσμους.»(J.Dooley)

Σου επιτρέπω να σταματήσεις να έχεις εμμονή με την ευτυχία μου σαν να είναι ένα παζλ που πρέπει να λυθεί. Ακόμα και τώρα, η σκέψη ότι είμαι λυπημένη ή χαμένη στο σκοτάδι  σε αναστατώνει. Έχεις κολλήσει σε μια  ατέρμονη θηλιά. Κρατιέσαι με απίστευτη αγωνία από μια στιγμή στο χρόνο. Προσπαθείς  να κρατηθείς και να κρατήσεις  μια μορφή που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα εξαφανιζόταν.

Έτσι και αλλιώς η ευτυχία μου ποτέ δεν ήταν στο χέρι σου άμεσα. Λυπάμαι αν ακούγεται σκληρό. Δεν έχω σώμα, κόκαλα, καρδιά. Αγωνιάς γι’ αυτά τα πράγματα, αλλά δεν τα χρειάζομαι πια. Δεν είμαι πια η μητέρα που θυμάσαι.

Μην ανησυχείς. Είμαστε ακόμα τμήμα του ίδιου υλικού. Αυτό είναι που με κάνει χαρούμενη. Θέλω να σε κάνει κι εσένα χαρούμενο.

Δεν πειράζει να πιστεύεις σε αδύνατα πράγματα. Δεν είσαι τρελός.

 Θα το κάνω, το υπόσχομαι. Πίστεψε ότι το τοπίο εδώ είναι έτσι όπως το περιγράφω. Υπάρχουν ζεστές παραλίες. Υπάρχουν βουνά , λίμνες πανέμορφες και μονοπάτια που απλώνονται μέσα από αιώνια  δάση .

Τα πουλιά και ο άνεμος ψιθυρίζουν μαζί στα δέντρα. Η μουσική είναι παντού. Την γεννά το πνεύμα μου, οι φωτεινές ψυχές και οι άνθρωποι που μας θυμούνται .

Ο ισχυρότερος δεσμός σου μαζί μου είναι η αγάπη σου. Μοιάζει με σμήνη από ωδικά πτηνά. Ακούγεται σαν την πιο γλυκιά μουσική . Μοιάζει με μια ακτίνα ζεστού ηλιακού φωτός μέσα στο καταχείμωνο.

Νιώθω και τη θλίψη σου, όλη την ώρα, παντού. Είναι ένας βαρύς πόνος που διατρέχει την γέφυρα που μας συνδέει. Έχει  μωβ και μπλε χρώμα. Είναι  το κομμάτι σου το μελανό , τρυφερό αλλά  και  συνάμα τόσο πονεμένο.

Σ’ αγαπώ και δεν θέλω να είσαι λυπημένος, γι’ αυτό τυλίγω τη θλίψη σου σε ζωντανά χρώματα και σου στέλνω το ουράνιο τόξο μετά από μια καταιγίδα του Αυγούστου.

Στέλνω αυτά τα σημάδια για να απαλύνω τον πόνο σου. Κάποτε πίστευες σε όλα. Το μυαλό σου ήταν ορθάνοιχτο.. Τώρα αμφισβητείς τα πάντα. Μπαίνεις εμπόδιο  στον ίδιο σου τον δρόμο. Γίνεσαι το μαντήλι στα μάτια σου.

Δεν θα με δεις ποτέ στο  άνυδρο μέρος ανάμεσα στη διαύγεια και τη λήθη. Το αλκοόλ θαμπώνει τον πόνο σου. Είμαι πιο κοντά σου στη βαθιά ακινησία  του ελεύθερου, του ανεμπόδιστου μυαλού σου.

Συνέχισε να περπατάς στα μονοπάτια. Συνέχισε να γράφεις. Συνέχισε να μιλάς με την θάλασσα. Συνέχισε να χάνεσαι χαζεύοντας το γαλάζιου του ουρανού. Περίμενέ την συμβουλή μου  σ’ αυτό το σύντομο χτύπο της καρδιάς μεταξύ ύπνου και αφύπνισης.

Βρες  λύτρωση στη χαρά των μικρών στιγμών, στα λαμπερά μάτια της  κόρης, στις αταξίες του γιού, στην  αεικίνητη ουρά του Ζούμπη , στην ανεπανάληπτη και ατελείωτη γκρίνια … του μπαμπά.

Η μέρα του θανάτου μου δεν είναι το τέλος μου. Είναι σταθμός σε ένα πολύ μεγαλύτερο ταξίδι.

Μπορείς να με ακούσεις, γιέ μου;

Να λαχταράς το μέλλον. Ξέρεις να το κάνεις αυτό πολύ καλά. Είμαι σίγουρος. Μην κάνεις παύση στην ζωή σου  εξαιτίας του θανάτου μου. Προχώρα πέρα από αυτό. Το να προσδοκάς να  με δεις ξανά είναι το ίδιο με το να περιμένεις να πεθάνεις. Αγκάλιασε ξανά τη ζωή. Σε παρακαλώ…

Έχω κάτι ακόμα να σου πω.

Οι σκέψεις σου είναι όλες  εδώ. Σ’ ευχαριστώ που μου τις έστειλες. Έρχονται σε μένα ως φωτεινά ιπτάμενα φαναράκια και ως πολύχρωμα πουλιά

Σε ευχαριστώ για τα γράμματα που μου γράφεις. Τα διάβασα όλα.

Σ’ ευχαριστώ για το ψιθυριστό “Σε σκέπτομαι. Θέλω να είσαι καλά”. Σου στέλνω την αγάπη μου πίσω, μαζί  με όνειρα -θησαυρούς που βρίσκω στα μονοπάτια.

Όταν κοιτάζεις την θάλασσα που τόσο αγαπάς, θα την κοιτάζω μαζί σου.

Μη ξεχνάς…

Μπορεί να φαίνεται σαν να είμαι πολύ μακριά, αλλά είμαι πιο κοντά από ό, τι νομίζεις ότι είμαι.

Στο ψιθύρισα σε ένα όνειρο κάποια στιγμή. Θυμάσαι;

Θυμάμαι…

nightcallers.gr