Η διάθεση αρκεί…

«Δεν  μπορώ να οραματιστώ ούτε ένα πράγμα που, όταν είναι αφύλακτο, οδηγεί σε τόσο μεγάλο κακό όσο το μυαλό.» Βούδας.

Η σκέψη να φυλαγόμαστε απέναντι στις ίδιες μας τις σκέψεις , μπορεί σε μερικούς να φαντάζει περίεργη.

Το μυαλό ωστόσο είναι  από μόνο του μπορεί να σου κάνει κακό.

Όταν εγκλωβίζεσαι σε ατελείωτες λούπες και ατέρμονους εσωτερικούς διαλόγους , χωρίς  καμία  συνειδητότητα, οι σκέψεις σου μπορούν να μετατραπούν στους μεγαλύτερους εχθρούς σου .

Εχθροί οι οποίοι θα σου επιτεθούν όταν είσαι στενοχωρημένος, καταστρέφοντας την ικανότητα σου να αντλείς ευχαρίστηση και από τα πολλά και από τα λίγα.

Εχθροί οι οποίοι σε στριμώχνουν σε  δύσκολες σπείρες , που είναι σχεδόν ανέλπιστο να ξεφύγεις…

Έχετε ποτέ βρεθεί σε μια κατάσταση που όλα γύρω σας να φαίνονται τόσο αντιφατικά και όμως τόσο οικεία;

Έχετε ποτέ νιώσει σαν να βρίσκεστε περικυκλωμένοι από ανθρώπους που θέλουν να σας κανιβαλίσουν;

Έχετε νιώσει τα πάντα να φαίνεται να στρέφονται εναντίων σας και να σας συμπιέζουν, χωρίς ωστόσο να μπορείτε να κατονομάσετε τον ένοχο, γιατί απλά δεν μπορείτε να τον εντοπίσετε;

Και εκεί που νιώθετε ότι είχατε απαντήσεις για όλα, να καταλήγετε για μια ακόμα φορά στο ότι τελικά το μόνο που γνωρίζετε είναι ότι δεν γνωρίζετε τίποτα;

Ποτέ δεν κατάλαβα ουσιαστικά αυτή την ανάγκη δυισμού  και διαίρεσης που κυριαρχεί. Ποιο είναι το νόημα αυτής της διαίρεσης, πέρα από το να διαιρέσει πιο πολύ; Ο κόσμος της ύλης και του πνεύματος. Το σώμα και η ψυχή. Το ανώτερο και το κατώτερο. Η αμαρτία και η αρετή. Η Ανατολή και η Δύση. Οι διάβολοι και οι άγιοι.

Αυτή η ανάγκη διαίρεσης και ταξινόμησης μας διαλύει. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ανθρώπους κατακερματισμένους, που μόνο από θαύμα μπορούν να κρατήσουν την συνοχή τους. Εξαντλούμε  όλη μας την ενέργεια προσπαθώντας να διατηρήσουμε την συνοχή του εαυτού μας γιατί συνέχεια νιώθουμε ότι διαλυόμαστε.

Και διαλυόμαστε γιατί όλη αυτή η κατηγοριοποίηση, τελικά δημιουργεί διαίρεση μέσα στο ίδιο το είναι του ανθρώπου. Στην ίδια του την ουσία. Σαν να μην είναι η ύλη η εκδήλωση του πνεύματος και το πνεύμα  σώμα  αφανέρωτο. Σαν να μπορεί να υπάρχει αρετή χωρίς αμαρτία…

Στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι άνθρωποι παίζουν ρόλους και προσποιούνται ότι είναι κάποιοι. Γεμάτοι πολύ από πολλά. Προσπαθούν να κάνουν τους ανθρώπους να συμπαθήσουν  την καρικατούρα τους, το άβαταρ που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν. Έχουν καταλήξει πια να επιλέγουν την διαίρεση από μόνοι τους.

Γελάνε, προσπαθούν να γίνονται όμορφοι, άνετοι, το παίζουν πλούσιοι ,καλλιεργημένοι απλά και μόνο για να υπηρετήσουν όλες αυτές τις διαιρέσεις και να ενταχτούν στις διάφορες υποκατηγορίες. Για να γίνουν αποδεχτοί και να νιώθουν ότι αξίζει κάποιος να τους αγαπά. Να νιώθουν ότι μετράνε για κάποιον. Κάποιον έξω από τον εαυτό τους.

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο να λες τη γνώμη σου.(Υπάρχει ακόμη και ένα όνομα για ανθρώπους που έχουν ισχυρές απόψεις αλλά δεν τις μοιράζονται – “η σιωπηλή μειοψηφία¨)

Με την άνοδο του φυλετισμού(η πίστη ότι το ανθρώπινο είδος χωρίζεται εκ φύσεως σε φυλές οι οποίες  μάλλον διαφέρουν και βιολογικά), της πολιτικής ορθότητας και του πολιτισμού της ακύρωσης των πάντων, όχι μόνο διακινδυνεύετε να σας αντιπαθούν οι άλλοι για τις απόψεις σας, αλλά μπορείτε να διακινδυνεύσετε  ακόμα και τα προς το ζην σας.

Υποχρεώνεσαι να υπηρετήσεις τη διαίρεση. Αλλιώς είσαι αυτός που βρίσκεσαι στην απέναντι  πλευρά του πεζοδρομίου. Αυτός που τον δείχνουν με το δάκτυλο.

Όταν γράφω, μοιράζομαι την αλήθεια όπως την βλέπω αυτή τη στιγμή.

Αν αυτό σημαίνει αρνητικά σχόλια σε ένα κομμάτι όπου λέω στον κόσμο  άσχημα  νέα, ας είναι. Αν αυτό σημαίνει ότι αναστατώνω κάποιας μορφής κατεστημένα λέγοντας ότι οι άνθρωποι υποφέρουν γιατί εκπαιδεύονται  συνειδητά να είναι αδύναμοι και όχι  από πραγματική καταπίεση, ας είναι.

Ωστόσο αν δείτε απάτη και δεν πείτε απάτη, είστε απατεώνας!

Αυτοί που προωθούν την “αφήγηση” των social media  μισούν το είδος της φιλοσοφίας μου. Δεν με ενδιαφέρει.

Ποτέ μην δίνετε στους ανθρώπους μια ίντσα όταν δεν το αξίζουν “Δώστε σε κάποιον μια ίντσα και θα πάρει ένα μίλι.”

Οι άνθρωποι έχουμε σίγουρα τόσο καλές όσο και κακές ιδιότητες. Αντί να επικεντρωνόμαστε στον τρόπο που νομίζουμε ότι πρέπει να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, καλύτερα να επικεντρωνόμαστε στον τρόπο που  πραγματικά  συμπεριφέρονται.

Ποτέ μην σβήνετε το δικό σας φως.

Το να μαζεύεις  και να γίνεσαι μικρότερος δεν εξυπηρετεί τον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα πεφωτισμένο σχετικά με τη συρρίκνωση. Η υποτίμηση σου, ιδίως η αυτό-υποτίμηση  θα έχει ως αποτέλεσμα οι άλλοι άνθρωποι να αισθάνονται ανασφαλείς γύρω σου και στο τέλος να αφομοιωθείς στο κενό που σε τυλίγει.

Δεν θέλω να πιστεύω σε καμία  θεωρητική διαίρεση. Σε καμία αυτονόητη ταξινόμηση. Θέλω να βλέπω τον καρπό και να κρίνω το δέντρο.

Όλοι μας εντασσόμαστε σε ένα συλλογικό ασυνείδητο. Και όλοι μας μπορούμε να είμαστε τα πάντα. Να κάνουμε τα πάντα. Άγγελοι και Δαίμονες. Οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος.

Κουράστηκα να βλέπω ανθρώπους να  έρχονται σε κόντρα για τα αυτονόητα. Να βλέπω γύρω μου παντελή απουσία κοινωνικής ευθύνης. Κοινωνικά ακαλλιέργητοι τύποι να κάνουν χαβαλέ με τις ζωές των άλλων και να κάνουν ψευτοαντίσταση στα παγκάκια και τους δρόμους, όταν ρεαλιστικά δεν έχουν την ικανότητα να επιβιώσουν στην σκληρή πραγματικότητα ούτε μια ώρα παρά μόνο παρασιτώντας.

Και εκείνη την ώρα είναι που το μυαλό σου αρχίζει και μένει ανεξέλεγκτο…  Και αρχίζουν τα γιατί;

Γιατί  εμείς τώρα πρέπει να συνεχίσουμε  να είμαστε σωστοί; Γιατί  πρέπει να βοηθήσουμε αυτούς που επιλέγουν να στραφούν εναντίον μας; Στην ζούγκλα που επιθυμούν αυτοί μάλλον θα είναι τα πρόβατα και οι υπόλοιποι οι Λύκοι! Γιατί να απλώσω το χέρι και να σε σηκώσω όταν το μόνο που επιθυμείς  είναι να με παρασύρεις και μένα κάτω;  Μην δίνετε τα μαργαριτάρια στους χοίρους ήταν η εντολή…

Θυμός …Απογοήτευση… Απόσυρση…

Πολύ συχνά υπό αυτές τις συνθήκες, το μόνο που ψάχνεις είναι να βρεις μια γωνία να κρυφτείς από τον όχλο. Κάπου να ησυχάσεις. Να γιατρέψεις τις πληγές και να πάρεις δύναμη να συνεχίσεις. Όχι για να κάνεις κανένα κατόρθωμα τρομερό.

Απλά για να πεις στον κόσμο πότε έχουν ξεπεραστεί τα όρια σου.

Στο τέλος αν δεν υπάρχει άλλη επιλογή, θα πρέπει να είσαι σε θέση να απομακρυνθείς από εκείνους που συνεχίζουν να προσπαθούν να εισβάλουν στον ζωτικό σου  χώρο αγνοώντας κάθε προειδοποίηση.

Ο καθορισμός ορίων δεν σημαίνει ότι είσαι αγενής, κακός, χυδαίος, τίποτα από όλα αυτά. Σημαίνει ότι σέβεσαι αρκετά τον εαυτό σου, τον αγαπάς τόσο ώστε  να μην τον  εκθέτεις για χάρη των άλλων.

Και το εντυπωσιακό είναι ότι οι άνθρωποι τείνουν να σε σέβονται και να σε συμπαθούν περισσότερο όταν θέτεις όρια.

Τουλάχιστον σταματούν να χειραγωγούν το μυαλό σου. Σταματούν να σε διαιρούν. Σε αφήνουν να γιατρευτείς και να πάρεις μια ανάσα.

Όρια λοιπόν. Μεγάλη τέχνη.

Όποτε λυγίζω… όταν το μυαλό μένει αφύλακτο διαλέγω να ησυχάζω. Περιμένω να έρθει το βράδυ και κλείνομαι. Όπου μπορώ. Κυρίως στον εαυτό μου… Και προσεύχομαι. Εκεί που πιστεύω εγώ.

Κι όταν προσεύχομαι γίνομαι ταπεινός. Όταν προσεύχομαι , παραδίνομαι. Όταν προσεύχομαι αποδέχομαι την άγνοια μου. Λέω :¨Δεν ξέρω που να πάω, που να σε βρω. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Σε παρακαλώ οδήγησε με.¨… Δεν είναι πως θα έρθει κάποιος Θεός να με οδηγήσει, δεν είναι τόσο, πως με τρόπο μαγικό θα εκπληρωθεί η προσευχή μου. Κυρίως είναι το ότι χάνω την εγωιστική μου ακαμψία.

Χαλαρώνεις… Η προσευχή σου δίνει την δυνατότητα να αφεθείς .

Και καθώς αφήνεσαι , αρχίζεις να κινείσαι προς την σωστή κατεύθυνση. Όταν δεν έχεις ένταση σχεδόν πάντα είτε μόνος είτε με καθοδήγηση θα βρεις την σωστή κατεύθυνση. Κι όποτε έχεις ένταση, ακόμα και αν η πορεία είναι η σωστή, τα πράγματα είναι λάθος, γιατί  εσύ δεν είσαι εντάξει. Δεν είσαι σε ειρήνη με τον εαυτό σου.

Και τελικά ανακαλύπτεις ότι δεν είναι θέμα κατεύθυνσης. Το ζήτημα είναι αν είσαι σε γαλήνη με τον εαυτό σου. Το να είσαι εσύ εντάξει.

Η προσευχή είναι ο δικός μου φύλακας του μυαλού… Και η ησυχία..

Με αυτό τον τρόπο  προσπαθείς  να γίνεις αφέντης των σκέψεων και όχι δούλος τους…

Και ένα μικρό μυστικό…. Ο Θεός ακούει καλά…

Δεν χρειάζεται να το φωνάζεις… Ψιθύριζε το απλώς… Και μερικές φορές νομίζω ότι δεν υπάρχει  λόγος ούτε καν να ψιθυρίσεις. Η προσευχή είναι διάθεση…

Και τις περισσότερες φορές η διάθεση αρκεί…

Καλό βράδυ!

Nightcalles.gr