Είναι…
Είναι…
Είναι ρε γαμωτο και αυτές οι μέρες οι στενάχωρες…Αυτές που έξω είναι χαρά Θεού και μέσα βρέχει καρέκλες.
Και δεν έχεις κάτι απτό να σε στεναχωρεί…Να απλά αυτό το μικρό αγκάθι…Κάπου μέσα βαθειά να ενοχλεί. Μια ακαθόριστη πληγή να ξύνει.
Και αντί να μεγαλώνεις σε μικραίνει…
Είναι και αυτά τα μικρά τα καθημερινά που τελικά κάνουν τόσο μεγάλες τις αποστάσεις όταν στοιβάζονται …
Είμαστε και εμείς που τα κρατάμε τα άτιμα τα κακά τα συναισθήματα…Σαν στρείδια τα αφήνουμε κολλημένα πάνω μας, λες και χωρίς αυτά δεν γίνεται…Και όσα τα κρατάμε τόσα τα δυναμώνουμε. Και αυτά με την σειρά τους γεννάνε και άλλα, ίδια με εκείνα.
Πραίτορες βράχοι πάνω μας σωρό, που έγραφε κ ο Ρασούλης. Και εμείς να ψάχνουμε απεγνωσμένα την ανάσταση…
..Είναι και αυτοί που πιστεύουν ότι τους μισούμε. Και οι άλλοι μισοί που πιστεύουν ότι τους ζηλεύουμε …Και ούτε ένας από αυτούς δεν πιστεύει ότι απλά τους έχουμε😎….ότι μας είναι εντελώς αδιάφοροι!!!
…Αν έμπαινες σε ένα δωμάτιο και εκεί βρίσκονταν όλοι όσοι έχεις γνωρίσει στην ζωή σου, σε ποιον θα πήγαινες πρώτα να μιλήσεις και γιατί;
Εγώ θα διάλεγα κάποιον που ήδη έχει φύγει από την ζωή, από κοντά μου…Την μητέρα μου πιθανότατα.
Χωρίς λόγο… Έτσι για μια τελευταία αγκαλιά! Για να θυμηθώ πως είναι. Για να θυμηθεί και αυτή.Της άρεσε τόσο πολύ να μας κρατάει…
…Είναι τα όνειρα που λιγοστεύουν ή τελικά που ο χρόνος δείχνει να μην φτάνει;
…Σαν τα φύλλα των δέντρων, τα φθινοπωρινά που τα κλαδιά τα αφήνουν να πέφτουν και ο αέρας σιγά σιγά τα παίρνει μακριά…Έτσι να μάθουμε να τα αφήνουμε αυτά που μας πνίγουν. Να ελευθερωνόμαστε πρέπει.
Γιατί αλλιώς σκλάβοι της ίδια μας της καρδιάς γινόμαστε…
Καληνυχτα!
