Είναι η μοναξιά μας τελικά όπλο αλήθειας;

Διάβασα κάπου ότι η μοναξιά είναι μια ατομική εμπειρία κατά την οποία το άτομο νιώθει αρνητικά  συναισθήματα  λόγω του ότι αδυνατεί να αυξήσει τον αριθμό των σχέσεων του η δεν μπορεί να συνάψει ποιοτικές  και ικανοποιητικές σχέσεις που να τον γεμίζουν.

Κάνοντας μια άλλη έρευνα , διαπίστωσα πως η μοναξιά σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από ότι η παχυσαρκία παγκοσμίως .

Μοναξιά λοιπόν….. Σε στενή σχέση με τον ανθρώπινο πόνο ,αλλά μάλλον αναφέρεται στις διακριτικές  του πλευρές…. στις πιο σιωπηλές, που ωστόσο επηρεάζουν σημαντικά τη ζωή του ατόμου. Και ενώ όλοι ξέρουμε πολύ καλά τι είναι ,μόνο όταν την ζήσουμε προσωπικά μας αγγίζει βαθιά και αποκτούμε επίγνωση αυτής της διάστασης.

Στην διάσταση αυτή , οι λέξεις δεν μπορούν να μεταδώσουν τα βιώματα μας . Η απομόνωση μας οδηγεί σε μια κατάσταση όπου οι λέξεις χάνουν το νόημα τους, δεν αναπαριστάνουν τίποτα. Και το παράδοξο είναι ότι αυτό δεν οφείλεται στην απουσία ανθρώπων , αλλά στην παρουσία τους. Εννοώ ότι γίνεται εντονότερα αισθητό , τη στιγμή που ερχόμαστε σε επαφή με τους ανθρώπους, όταν νομίζουμε ότι πρέπει να νιώσουμε πως οι άλλοι είναι κοντά μας και μας στηρίζουν , αλλά δεν το νιώθουμε. Συνειδητοποιούμε ότι είναι αυταπάτη να πιστεύουμε στην αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, στην δυνατότητα για βαθιά και ουσιαστική επικοινωνία. Εκείνες τις στιγμές ,είναι που νιώθεις τρομαγμένος. Νιώθεις ότι απλά δεν ανήκεις.

Και αυτές τις στιγμές είναι που είτε θα γονατίσεις, θα μαζευτείς και θα συρρικνωθείς ή θα σηκώσεις το κεφάλι, θα διαλέξεις μια κορυφή και θα βάλεις πορεία για αυτή.

Φυσικά οφείλουμε να ξέρουμε ότι σε αυτό τον δρόμο υπάρχει ένα αντίτιμο, εξαιρετικά υψηλό..Ο πόνος που νιώθουμε την στιγμή που προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε και συνειδητοποιούμε την απόσταση που μας χωρίζει από τους άλλους

Παρόλα αυτά , νομίζω ότι έχουμε υποχρέωση στον εαυτό μας, να είμαστε αυθεντικοί μέσα στις παρορμήσεις της ψυχής μας. Αυτές  αντιπροσωπεύουν την πιο αληθινή έκφραση της ύπαρξης μας.

}Η οδός της οδύνης οδηγεί το άτομο στην ολοκλήρωση του για τον απλό λόγο ότι κανείς δεν μπορεί να πάρει την θέση του στον πόνο , όπως δεν μπορεί να πάρει την θέση του στον θάνατο~ (Natoli)

Επιλέγοντας  να ζούμε έντονα και συνειδητά, αφήνουμε το στίγμα μας.. Έστω και αν το σύνολο μας θεωρεί επικίνδυνους, γιατί  σε αυτή τη διάσταση αποκαλύπτονται αλήθειες. Με την μοναξιά μας , με την έννοια ότι νιώθουμε μόνοι μεταξύ ομοίων και όχι αποξενωμένοι από τους άλλους ,δημιουργούμε μια μορφή αλήθειας ικανή να ξεσκεπάσει ,να γελοιοποιήσει και να καταγγείλει την ψευτιά που υπάρχει στον έξω κόσμο. Και  ίσως μια αλήθεια που μπορεί να ανακουφίσει.

Τον τελευταίο καιρό, ως μασκοφόρος συγγραφέας ,άνθρωπος με μυστική ταυτότητα και παράλληλη ζωή, γράφω όλο και περισσότερο. Τις αλήθειες μου. Στο δίκτυο. Πρακτικά απευθυνόμενος σε αυτό το μοναχικό μέρος , που λέγεται internet. Ένα πρακτικά τεράστιο, ατελείωτο , εκτεταμένο κενό, που μπορεί να στέλνεις συνεχώς μηνύματα ,αλλά κανένας ποτέ δεν ακούει.

Στην πορεία ανακαλύπτω μια ανακούφιση σε αυτή την διαδικασία. Ανακάλυψα πως συνεχίζοντας να μιλάω στο κενό , το κενό άρχισε να απαντάει. Και αποδεικνύετε πως το internet  δεν είναι αυτή η ατελείωτη μοναχική έκταση. Υπάρχουν και άνθρωποι που κοιτούν μέσα του και περιμένουν να ακούσουν πράγματα και να ακουστούν.

Με αφορμή άρθρα που ανέβασα, δύο πολύ δικοί μου άνθρωποι , με τους οποίους είμαι σε επαφή καθημερινά μου εκμυστηρεύτηκαν ότι βρήκαν απαντήσεις σε εσωτερικά τους ερωτήματα μέσα στα κείμενα μου. Και είμαστε μαζί. Και μιλάμε. Χωρίς όμως να μπορώ να καταλάβω τι είχαν ανάγκη να ακούσουν. Και τους το είπα στο δίκτυο. Καταθέτοντας την αλήθεια μου. Και έστω και  για λίγο , ανοίχτηκε ένα παράθυρο μέσα τους. Και είδαν ότι δεν είναι μόνοι σε αυτό που αισθάνονται.

Γράφοντας με αυτό τον τρόπο , μερικώς με εξομολογητική φύση , είναι σαν να γράφεις σε προσωπικό , έμπιστο ημερολόγιο , που είναι μυστικό , αλλά ταυτόχρονα θέλεις όλοι στον κόσμο να το διαβάσουν. Και μέσα από την ανταλλαγή των απόψεων , καταλήγεις να βιώνεις τα πράγματα μέσα από τις απόψεις άλλων ανθρώπων, μερικές φορές πολύ διαφορετικών .

Υπάρχει κάτι σημαντικό στο να μοιράζεσαι , ιδίως μέσα από τα κείμενα σου τις ατέλειες, τις στρεβλώσεις σου, ίσως τις ανασφάλειες και τα τρωτά σου σημεία. Και σίγουρα όταν δίνεις την ευκαιρία σε κάποιον να δει μέσα στο κείμενο σου  την ανησυχία του και τον πόνο του, τον κάνεις να αισθάνεται λιγότερο μόνος. Όχι γιατί ξεφορτώνεται τον πρόβλημα ,αλλά  καταλαβαίνοντας  ότι δεν είναι μόνος απέναντι στο πρόβλημα. Και είναι σημαντικό ως συγγραφέας να απομυθοποιείς την ανασφάλεια και το πόσο τρωτός  μπορεί να νιώσει κάποιος.

Είμαι εξαιρετικά ενθουσιασμένος ,εξωτερικεύοντας το εσωτερικό , με το να παίρνω αυτά τα αόρατα εσωτερικά συναισθήματα για τα οποία δεν βρίσκω λέξεις , να τα φωτίζω , και τους δίνω έννοια. Και μετά να  τα μοιράζομαι με άλλους ανθρώπους , ελπίζοντας αυτό να τους βοηθήσει και αυτούς να βρουν λέξεις. Για να βρουν τα συναισθήματα τους. Και έτσι όλοι ευκολότερα καταφέρνουμε να δούμε την κοινή μας ανθρωπιά.

Μικρές ιστορίες, άρθρα , φωτογραφίες, μια ανέκδοτη ιστορία, ένα βίντεο .. οτιδήποτε μπορεί να κάνει την δουλεία και να φτάσει να το δουν παρά πολλοί.  Άνθρωποι επικοινωνούν και έρχονται σε επαφή για ένα θέμα που έτυχε να ανεβάσεις. Και έτσι δημιουργούνται μικρές συνάξεις. Συνάξεις με αλληλεπίδραση και ανταλλαγή απόψεων. Και ίσως συνάξεις που μπορεί να οδηγήσουν σε λύσεις.

Με βάση αυτά τα δεδομένα , κάθε τι  που ανεβάζεις , ελπίζεις να δημιουργήσει αυτή την μικροκοινότητα , που θα κάνει τελικά τους ανθρώπους λιγότερο μόνους. Και θα δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που κάνει κάποιος  μόνος του στο κενό.

Διαβάζοντας την απάντηση ή τα σχόλια κάποιου , βλέποντας τα πράγματα που γράφει , τα πράγματα που γράφετε, αντιλαμβάνεστε ότι μοιράζεστε τόσα πολλά κοινά πράγματα.

Αναμφίβολα το δίκτυο  είναι σαφώς ένα πεδίο υπερβολής, παρεξηγήσεων , παραπληροφόρησης , κραυγών και ουρλιαχτών. Λες και είναι από αρχής  δομημένο είτε ακούσια είτε εκούσια να επιτρέπει την  λεκτική κακοποίηση , το μίσος , την έχθρα και την βία που αυτά συνεπάγονται.

Υπάρχουν ωστόσο και οάσεις ανθρωπιάς  μέσα σε αυτό. Ίσως γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι στραμμένοι σε αυτό.

Και όσο ανόητο και αφελές να φαίνεται σε μερικούς , για μένα έχουν ιδιαίτερη αξία αυτές οι μικρές στιγμές ανθρώπινης σύνδεσης .Δεν είναι καθόλου περιττές ειδικά σε τέτοιους καιρούς απομόνωσης που  ζούμε. Αντίθετα τις θεωρώ ζωτικές , σημαντικές  καθώς επιβεβαιώνουν θεμελιώδεις αξίες., λειτουργώντας σαν μικρά προσωρινά  καταφύγια. Καταφύγια που μας αποκαλύπτουν ότι δεν είμαστε τόσο μόνοι όσο νιώθουμε.

Ίσως μια παράγραφος, μια ατάκα σε βίντεο, μια και μόνο πρόταση να είναι το χέρι που απλώνεται για να κρατήσει τον άλλο, την ώρα που για εκείνον τελειώνει ο κόσμος. Και ναι ,η ζωή μας είναι σκοτεινή, υπάρχει λύπη και φόβος. Αλλά σε αυτούς τους δύσκολους και επικίνδυνους καιρούς, εν μέσω όλων αυτών , νομίζω ότι αυτό από το οποίο έχουμε να πιαστούμε, είναι οι άλλοι άνθρωποι.

Και ξέρω ότι είναι κάτι μικρό , φτιαγμένο από μικρές  στιγμές , αλλά νομίζω ότι είναι μια πολύ  πολύ  μικρή δόση φωτός σε όλο το σκοτάδι. Και μακάρι να είναι η αρχή για να μην νιώθουμε τόσο μόνοι!