Είμαστε πραγματικά τόσο διαφορετικοί;
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Ο Ιησούς Χριστός ή Χριστός, συχνά αναφερόμενος και ως Ιησούς ο Ναζωραίος, είναι ο θεμελιωτής της θρησκείας του Χριστιανισμού. [α] Το κήρυγμά του ήταν στην αραμαϊκή γλώσσα και η διδασκαλία του ακολούθησε την ελληνιστική φιλοσοφική παράδοση της εποχής του, με παραβολές και έμπρακτη θαυματουργία. Πάνω στις διδαχές αυτές και την ίδια τη μαρτυρική ζωή του Ιησού Χριστού έχει θεμελιωθεί ο Χριστιανισμός. Σύμφωνα με τα δόγματα της Ορθόδοξης, της Καθολικής και της Προτεσταντικής Εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός είναι η ενσάρκωση του δεύτερου προσώπου της Αγίας Τριάδος,[23] ο μοναδικός αληθινός Θεός[24] και πλάστης του σύμπαντος κόσμου.[25]
Ο Ιησούς διακήρυξε ότι είναι ο αναμενόμενος «Μεσσίας» (εβραϊκή: משיח, Μασιάχ), που αποτελεί εβραϊκό όρο και σημαίνει κυριολεκτικά «χρισμένος». Από την ελληνική λέξη «χρίσμα» προήλθε ο ελληνικός τίτλος «Χριστός»[26] και η ελληνική ονομασία «Χριστιανός», δηλαδή ο σωτήρας στον οποίο αναφέρεται η εβραϊκή Βίβλος, ο εκλεκτός απεσταλμένος του Θεού, ο οποίος θα απελευθερώσει το έθνος του Ισραήλ από τους εχθρούς του και που αποτελεί ευλογία για όλα τα έθνη.
Με πρόσχημα τη μεγάλη θρησκευτική αναταραχή[που δημιούργησε με τη ζωή και τη διδασκαλία του, ο Ιησούς καταδικάστηκε από το θρησκευτικό δικαστήριο των Εβραίων, μια απόφαση που οδήγησε τελικά στο θάνατο του από τις Ρωμαϊκές αρχές με την τιμωρία της σταύρωσης. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Αποστόλων του, μετά τη σταυρική εκτέλεση και ταφή του, αναστήθηκε και στη συνέχεια αναλήφθηκε στους ουρανούς, ζητώντας από αυτούς να διαδώσουν τη διδασκαλία του σε όλο τον κόσμο.
Έχει εκφραστεί η άποψη πως το ιστορικό πρόσωπο διέφερε από το βιβλικό πρόσωπο που παρουσιάζεται στην Αγία Γραφή.[27][β][γ]
To όνομα «Ιησούς» που εμφανίζεται σε διάφορες γλώσσες, είναι η μεταγραφή της λέξης «Ἰησοῦς» στην πρωτότυπη ελληνική γλώσσα, προερχόμενη από την αραμαϊκή λέξη «ישוע» (Γιεσούα), η οποία με τη σειρά της προέρχεται από την εβραϊκή λέξη «יהושוע» (Γεχοσούα) που σημαίνει «Ο Γιαχβέ είναι Σωτηρία»
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Με το αραβικό όνομα Αλλάχ (αραβ. الله , Allāh) οι μουσουλμάνοι κάθε εθνικότητας, αλλά και οι χριστιανοί αραβόφωνοι, αναφέρονται στον ένα και μοναδικό Θεό του κόσμου.
Η λέξη παράγεται από το αραβικό «αλ-ιλάχ», που σημαίνει «ο Θεός». Η ίδια λέξη εντοπίζεται και στα εβραϊκά και στα αραμαϊκά, καθώς και στην αρχαία αραβική γλώσσα των Σαβαίων. Η σημασία της ρίζας απ’ όπου προέρχεται είναι αμφιλεγόμενη.
Αλλάχ κατά το Κοράνιο, το ιερό βιβλίο του Ισλάμ, είναι το υπέρτατο ον, ο δημιουργός των πάντων και ο δίκαιος κριτής. Έχει 99 άλλα ονόμΡόχταςΠακιστάν
Η μοναδικότητα του Αλλάχ είναι θεμελιώδης πίστη στον Ισλαμισμό. Το Κοράνιο, ο λόγος του Θεού όπως μεταδόθηκε στον Μωάμεθ σε μια περίοδο 23 ετών από τον άγγελο Τζιμπριήλ, είναι γεμάτο αναφορές στην ουσιαστική πίστη στον ένα θεό. Στην αραβική θεολογία η αντίληψη για τον Αλλάχ είναι η ίδια με αυτή του Θεού στους Εβραίους και στον Χριστιανισμό, με εξαίρεση την Αγία Τριάδα, ζήτημα στο οποίο σαφώς υπάρχει διαχωρισμός σύμφωνα και με το Κοράνι:
Στο όνομα του Αλλάχ του Μεγαλόψυχου, του Φιλεύσπλαχνου. Να πεις: “Είναι ο Αλλάχ, ο Μοναδικός. Ο Αλλάχ, ο Ανεξάρτητος, τον οποίο όλοι ικετεύουν. Δεν τεκνοποιεί και δεν έχει γεννηθεί. Και δεν υπάρχει κανένας όμοιός Του”.
— Κοράνι, κεφ. 112, μέρος 30 (Αλ Ικλάς)[3]
Ο Αλλάχ, ο ένας θεός, κατέχει 99 ονόματα. Αν και μπορούμε να κατανοήσουμε ορισμένες από τις ιδιότητές του, η ουσία του δεν είναι κατανοήσιμη από την περιορισμένη αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπινου νου. Ο Αλλάχ δημιούργησε αρχικά το ανθρώπινο γένος, έτσι ώστε οι άνθρωποι να γνωρίσουν τα δημιουργήματά του. Η συνειδητοποίηση της υπέρτατης δύναμης του Αλλάχ είναι αναγκαία για την ζωή στο επέκεινα, αν και δεν επιβάλλεται στον άνθρωπο, ο οποίος δρα σύμφωνα με την ελεύθερη θέλησή του.
Η μοναδικότητα του Αλλάχ είναι η σημαντικότερη θεολογική αρχή του Ισλάμ. Η πρώτη από τις πέντε στήλες της μουσουλμανικής θρησκείας, η ομολογία της πίστης είναι η πρώτη πράξη, προκειμένου να ασπαστεί κανείς το Ισλάμ . Εκεί ακριβώς επιδεικνύεται η ανάγκη της πίστης στην μοναδικότητα του Αλλάχ: “Δεν υπάρχει άλλος θεός παρά μόνον ο Αλλάχ και ότι ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης του”.
Οι Αραβόφωνοι του χριστιανικού κόσμου χρησιμοποιούν τη λέξη Αλλάχ για την έννοια του Θεού. Για παράδειγμα, οι Άραβες Χριστιανοί χρησιμοποιούν τους όρους “Allāh al-ʼab”, “al-ibn” και “al-rūḥ al-quds” για τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα αντίστοιχα.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Η λέξη Βούδας ή Μπούντχα (χ δασύ) στην αρχαία ινδική γλώσσα, που περιλαμβάνει τη διάλεκτο Πάλι (Pāli) και τη Σανσκριτική, σημαίνει ο «Αφυπνισμένος» ή «Φωτισμένος». Προέρχεται από τη ρίζα του ρήματος μπουντχ, που σημαίνει αφυπνίζω, φωτίζομαι και κατανοώ.[1]
Η λέξη βούδας, συνεπώς, δεν αφορά στον συγκεκριμένο θρησκευτικό δάσκαλο που έζησε στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά ένα τύπο ανθρώπου που έφθασε σε σημείο πνευματικής επίτευξης. Ο ιστορικός Σιντάρτα Γκαουτάμα είναι απλά ένας σε μια μεγάλη ακολουθία από Βούδες, η οποία κατευθύνεται είτε προς το άχρονο παρελθόν είτε στους μακρινούς ορίζοντες του μέλλοντος. Εντούτοις ξεχώρισε —και έγινε τελικά η ηγετική μορφή του Βουδισμού— καθώς δίδαξε και σε άλλους τον τρόπο για να ακολουθήσουν την πορεία του.[2][3] Μερικοί πιστεύουν ότι δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος που βρήκε το μονοπάτι που τον οδήγησε τελικά στη φώτισή του και το δίδαξε στους μαθητές του. Άλλοι τον θεωρούν ως τον τελευταίο μιας σειράς από Βούδες που ήρθαν στον κόσμο για να κηρύξουν ή να αναβιώσουν την ντάρμα (στην παλική, Ντάμα), η οποία αποτελεί τη διδασκαλία ή την οδό του Βούδα. Κάποιοι άλλοι τον θεωρούν μποντισάτβα, έναν άνθρωπο που πέτυχε τη φώτιση αλλά ανέβαλε την είσοδό του στη Νιρβάνα για να βοηθήσει κι άλλους που αναζητούσαν τη φώτιση.[2][4]
Κατά τον Βουδισμό, Βούδας μπορεί να είναι ή να γίνει όποιος αφυπνίζεται πλήρως στην αληθινή φύση της ύπαρξης και απελευθερώνεται από τον κύκλο της γέννησης, του θανάτου και της αναγέννησης και επιτυγχάνει την κατάσταση της παντογνωσίας. Οι Βούδες δεν θεωρούνται παντοδύναμοι όπως ο Θεός του Ιουδαϊσμού ή του Χριστιανισμού. Οποιοσδήποτε μπορεί να απελευθερωθεί από την οδύνη όπως ο Γκοτάμα, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, ή κοινωνικής τάξης.[2]
Οι αρχές με τις οποίες μπορεί να επιτύχει κανείς τη φώτιση ονομάζονται Μπουντχαντχάρμα ή απλά Ντχάρμα (Ντάρμα),[5] που στο εννοιολογικό πλαίσιο του Βουδισμού σημαίνει νόμος, δόγμα ή αλήθεια.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Ο Σιντοϊσμός ή Σίντο, γνωστός και ως κάμι-νο-μιτσί, (ιαπωνικά: 神道, προφέρεται σίν’τοου) είναι μία θρησκεία στην Ιαπωνία. Οι θρησκειολόγοι την κατατάσσουν ως μία θρησκεία της ανατολικής Ασίας. Οι Σιντοϊστές συχνά τη θεωρούν ως την αυτόχθονα θρησκεία της Ιαπωνίας και ως μία θρησκεία της φύσης. Μερικές φορές οι επιστήμονες αποκαλούν τους οπαδούς αυτής της θρησκείας Σιντοϊστές, παρόλο που οι πιστοί σπάνια χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο για τους εαυτούς τους. Δεν υπάρχει κεντρική εξουσία ελέγχου του Σιντοϊσμού και υπάρχει μεγάλη ποικιλομορφία μεταξύ των πιστών. Ο Σιντοϊσμός είναι πολυθεϊστικός και περιστρέφεται γύρω από τα κάμι («θεοί» ή «πνεύματα»), υπερφυσικές οντότητες, που πιστεύεται ότι κατοικούν σε όλα τα πράγματα. Ο σύνδεσμος των κάμι με τον φυσικό κόσμο έχει οδηγήσει στο να θεωρείται ο Σιντοϊσμός ανιμιστικός και πανθεϊστικός. Τα κάμι λατρεύονται σε οικογενειακά ιερά και σε τζίντζα (jinja) δημόσια ιερά. Τα τελευταία στελεχώνονται με ιερείς, γνωστούς ως κανούσι (kannushi), που επιβλέπουν τις προσφορές τροφίμων και ποτών στο συγκεκριμένο κάμι του ιερού. Αυτό γίνεται, για να καλλιεργηθεί αρμονία ανάμεσα στους ανθρώπους και τα κάμι και για να επιζητήσουν την ευλογία των κάμι. Άλλες συνήθεις τελετές περιλαμβάνουν χορούς καγκουρά, τελετές μετάβασης, και εποχιακά φεστιβάλ. Τα δημόσια ιερά επίσης εφοδιάζουν τους πιστούς με διάφορα φυλαχτά. Ο Σιντοϊσμός δεν δίνει έμφαση σε κάποιο ειδικό ηθικό κώδικα, αν και εστιάζει αρκετά στη διασφάλιση της καθαρότητας, κυρίως με πρακτικές καθαρμού όπως τελετουργικό πλύσιμο και κολύμπι. Ο Σιντοϊσμός δεν έχει έναν συγκεκριμένο δημιουργό θεό ή ειδικά δογματικά κείμενα, αλλά υπάρχει σε ένα μεγάλο εύρος τοπικών και περιφερειακών μορφών.
Ο Σιντοϊσμός κυρίως απαντάται στην Ιαπωνία, όπου υπάρχουν περίπου 100.000 δημόσια ιερά, παρόλο που πιστοί υπάρχουν και στο εξωτερικό. Αριθμητικά, είναι η μεγαλύτερη θρησκεία της Ιαπωνίας, με δεύτερη τον βουδισμό. Οι περισσότεροι Ιάπωνες συμμετέχουν και σε σιντοϊστικές και σε βουδιστικές τελετές, ιδιαίτερα σε φεστιβάλ, πράγμα που αντανακλά την κοινή πεποίθηση στην ιαπωνική κουλτούρα ότι τα πιστεύω και οι πρακτικές των διαφορετικών θρησκειών δεν πρέπει να έχουν αποκλειστικό χαρακτήρα. Στοιχεία του Σιντοϊσμού έχουν επίσης ενσωματωθεί σε ποικίλα νέα Ιαπωνικά θρησκευτικά κινήματα.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
Αν και ο μονοθεϊσμός και η Τορά είναι θεμελιώδεις παράμετροι του Ραββινικού Ιουδαϊσμού, αρκετοί σχολιαστές της Βίβλου ισχυρίζονται πως ορισμένοι στίχοι της Τορά υπονοούν ότι οι πρώτοι Ισραηλίτες αποδέχονταν την ύπαρξη και άλλων θεών, θεωρώντας τον Θεό τους ως τον μόνο Δημιουργό, και τη λατρεία του υποχρεωτική (ενοθεϊστική άποψη). Με άλλα λόγια η ισραηλιτική θρησκεία του Γιαχβέ που προηγήθηκε του Ραββινικού Ιουδαϊσμού, έτσι όπως καταγράφηκε από τους προφήτες, απαιτούσε μονολατρεία, την λατρεία και την αποκλειστική αφοσίωση στον μοναδικό και “ζηλότυπο” Θεό. Το βιβλικό κείμενο που θεωρείται πυρήνας του Ιουδαϊσμού (περιγράφεται ως Σεμά Ισραέλ, δηλαδή “Άκουσε Ισραήλ”, από το Δευτερονόμιο 6:4: “שְׁמַע יִשְׂרָאֵל: יְהוָה אֱלֹהֵינוּ, יְהוָה אֶחָד”, δηλαδή, «Άκου, Ισραήλ: Ο Γιαχβέ ο Θεός μας είναι ένας Γιαχβέ»), απεικονίζει τη φανερή απροθυμία αυτού του Θεού να αποδεχθεί τη λατρεία άλλων θεών, εκτός του ιδίου. Όπως ο Ιεχωβά περιγράφεται ως πολεμικός θεός («ο Γιαχβέ των στρατευμάτων», για παράδειγμα στο 1 Σαμουήλ 1:3), η λατρεία θεών της γονιμότητας όπως ο Βάαλ (ή Βααλίμ) υπήρξε ελκυστική για τους Ισραηλίτες αφότου εγκαταστάθηκαν μόνιμα στη γη τους.
Από αυτή την άποψη, οι Εβραίοι κατά την ελληνιστική περίοδο θεώρησαν πως ο Θεός τους ήταν ο μοναδικός Θεός (και συνεπώς Θεός όλων), και ότι το αρχείο της αποκάλυψής Του (η Τορά) περιείχε καθολικές αλήθειες. Τούτη η στάση αντανακλά ιστορικά το αυξανόμενο ενδιαφέρον των Εθνικών για τον Ιουδαϊσμό (αρκετοί Έλληνες και Ρωμαίοι θεωρούσαν του Εβραίους ως “φιλοσοφικότατο” λαό εξαιτίας της πίστης του σε έναν θεό που δεν απεικονιζόταν εικονογραφικά), και το αυξανόμενο ενδιαφέρον των Εβραίων για την ελληνική φιλοσοφία και την αναζήτησή της για εγκαθίδρυση καθολικών αληθειών που δυνητικά οδηγούσαν στην ιδέα του μονοθεϊσμού, τουλάχιστον υπό την έννοια ότι “όλοι οι θεοί είναι Ένα”.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, οι Εβραίοι άρχισαν να ταλαντεύονται ανάμεσα στους ισχυρισμούς τους περί μερικισμού (μόνο οι Εβραίοι απαιτείται να τηρούν την Τορά) και ολοκρατίας (η Τορά περιέχει καθολικές αλήθειες). Το υποθετικό αποτέλεσμα είναι ένα σύνολο πίστεων και πρακτικών σχετικών με την ταυτότητα, την ηθική και τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση και του ανθρώπου με τον Θεό που εξετάζουν σχετίζονται με “διαφορές” – για παράδειγμα τις διαφορές Εβραίων και μη Εβραίων, τοπικές διαφορές στην πρακτική του Ιουδαϊσμού, διαφορές στα νοήματα κατά την ερμηνεία των κειμένων, προσπάθειες κωδικοποίησης και διατήρησης διαφόρων απόψεων μέσα στα κείμενα και προσπάθεια αποφυγής του δογματισμού ή της διαμόρφωσης δόγματος.
Αντίθετα προς την ορθόδοξη θρησκευτική άποψη για την Εβραϊκή Βίβλο, οι σχολιαστές των βιβλικών κειμένων επίσης προτείνουν την άποψη ότι η Τορά συντίθεται από μια ποικιλία ασυμβίβαστων κειμένων που εκδόθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να ελκύεται η προσοχή του αναγνώστη σε ποικίλες αφηγήσεις.
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@(Wikipedia)
Είμαστε πραγματικά τόσο διαφορετικοί; Δεν σας φαίνεται σαν να ακούτε την ίδια ιστορία από διαφορετικούς ανθρώπους;
Το μόνο σίγουρο είναι, ότι φαίνεται να υπάρχει μια κοινή ερώτηση και αναζήτηση μέσα στις ψυχές όλων μας. Και για να ψάχνει η ψυχή, κάτι θα ξέρει αυτή καλύτερα….
Καληνύχτα!
