Είμαστε μάρτυρες του εαυτού μας!

 

«Κακότυχος ο τόπος που έχει ανάγκη ήρωες!»

 

Θεωρούμε ότι κάνει σαν παιδί, οποιονδήποτε αντιδρά σε ένα ερέθισμα μονίμως επηρεασμένος από εξωγενείς παράγοντες.. Κατά την ανταπόκριση αυτή , ο χρόνος επεξεργασίας ενός ερεθίσματος μειώνεται στο ελάχιστο .Για τον ίδιο λόγο και η αντίδραση καθοδηγείτε περισσότερο από το ένστικτο και την πρωτόγονη παιδική φύση. Η συμπεριφορά ενός ώριμου ενήλικα, αντίθετα χαρακτηρίζεται από το χρόνο που χρειάζεται να επεξεργαστεί την πληροφορία και να πράξει ανάλογα και όχι απλώς να αντιδράσει.

Παρατηρώντας γύρω μου, κοιτάζοντας την συμπεριφορά των ανθρώπων σε διάφορες καταστάσεις ,ιδίως τον τελευταίο χρόνο ,αλήθεια είναι ότι ψάχνω να βρω ενήλικες… Όλο και περισσότεροι αποδίδουμε την αιτία των όσων συμβαίνουν σε παράγοντες έξω από εμάς. Όλο και περισσότεροι εγκαταλείπουμε τους εαυτού μας σε οργανωμένα υποσύνολα , τα οποία σκέπτονται για μας , κρίνουν για εμάς, φωνάζουν για εμάς και διεκδικούν για εμάς.

Ταυτόχρονα μας περιβάλουν με μια ομίχλη που φαινομενικά μας προστατεύει και μας κρύβουν από τα μάτια των αρπακτικών που νιώθουμε ότι μας περιμένουν εκεί έξω. Ουσιαστικά εντασσόμαστε σε μικρούς στρατούς που ο καθένας έχει τα δικά του δόγματα , τα οποία ανακοινώνονται μέσα από καμπάνιες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μετά αναπαράγονται ταχύτατα από τα στόματα των πιστών.

 Η οργάνωση αυτή όμως αντικαθιστά τα προσωπικά πνευματικά μας πρότυπα και επιβάλλεται σαν μοναδικό σημείο αναφοράς. Μας κάνει ουσιαστικά να παραμείνουμε παιδιά ,να μην αναπτύξουμε αυτονομία σκέψης. Δημιουργούν γιγαντιαία κατασκευάσματα, έντεχνα μας τρομοκρατούν , και αδυνατούμε να αντισταθούμε. Έτσι χάνουμε το πιο ανθρώπινο χαρακτηριστικό μας, που είναι και παράλληλα και το στοιχείο ελευθερίας μας, την ικανότητα να σκεφτόμαστε. Αναζητούμε έτσι έξω από εμάς τις απαντήσεις για τις ανάγκες μας. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείτε η ανάγκη για έναν αρχηγό , ο οποίος θα διαδραματίσει καθοδηγητικό ρόλο για εμάς,

 

Και στην πραγματικότητα δεν έχει ουσιαστική σημασία η ορθότητα των απόψεων. Αρκεί το πρόβατο να είναι μέσα στο μαντρί. Να περιμένει να του δοθεί η αλήθεια έτοιμη, για  την χωνέψει και να την περάσει στους επόμενους.

Ο καθένας μας , μέσα του ξέρει καλύτερα, αν οι επιλογές του είναι αυθεντικές. Και μόνο αυτός. Ο Πλάτωνας υποστήριξε ότι η αλήθεια είναι πέρα από κάθε περιγραφή. Όταν ένα δημιουργικό άτομο προσπαθεί να σκιαγραφήσει μια εσωτερική του εικόνα  είτε με λόγο , είτε με μουσική , είτε με άλλο εκφραστικό μέσο, αντιλαμβάνεται ότι αυτό που δίνει απέχει πολύ από την πρωτότυπη εικόνα της έμπνευσης μέσα του. Και πάντα υπάρχει αυτός ο φόβος. Αν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να μεταφράσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, θα μπορέσουν οι άλλοι να καταλάβουν;

 Οι άλλοι δεν θα καταλάβουν .Οι άλλοι θα ειρωνευτούν. Οι άλλοι θα απορρίψουν .Οi άλλοι θα απομονώσουν. Παρόμοιες εμπειρίες στο παρελθόν μας , πιθανότατα σε παιδική εμπειρία, γέννα ενός εκπαιδευτικού  συστήματος που δημιουργήθηκε στην παραπάνω λογική, μας κάνουν να νιώθουμε ότι η ζωή είναι εναντίον μας., όλοι είναι εναντίον μας και εμείς πολύ αδύνατοι και ανίσχυροι να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας. Και αυτή η μετάφραση μας καταδιώκει σε όλη τη ζωή μας.

Για τους περισσότερους λοιπόν, η δουλειά , η σχέση , το ντύσιμο , η θρησκεία, ο τρόπος ζωής έχουν στοιχεία κοπαδοποίησης. Με αποτέλεσμα να λείπει η αυθεντικότητα από το σύνολο των δράσεων μας. Είμαστε εκεί .Αλλά λείπουμε. Έχουμε απαντήσεις  γρήγορες , έτοιμες, αλλά μάλλον δεν είναι δικές μας.

Η αληθινή δυσκολία θεωρώ ότι δεν βρίσκεται στα πράγματα που μας περιβάλλουν αλλά μέσα μας. Ξεκινάει από το γεγονός ότι δεν έχουμε την ξεκάθαρη αντίληψη για τον εσωτερικό μας κόσμο. Δεν έχουμε το κουράγιο και τον ηρωισμό να περισυλλέξουμε και να εκφράσουμε αυτό που ο φόβος  μας εμποδίζει να βγάλουμε από μέσα μας.

Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν ένα γλύπτη.Έναν γλύπτη που ξέρει πολύ καλά ότι για να βγάλει το άγαλμα από το μάρμαρο, πρέπει πρώτα να το δει μέσα του. Να ακούσει την διαίσθηση του.(Το δαιμόνιο του όπως έλεγε ο Μικελάντζελο). Αν δεν έχεις την εικόνα του αγάλματος, αν δεν έχεις σχέδια για την ζωή σου, δεν ζεις αυθεντικά και παραμένεις αποκομμένος από το βασικό σχέδιο που είναι θαμμένο βαθιά μέσα σου.

Αυτή η σύνδεση με τον εσωτερικό μας κόσμο αποτελεί βασικό ερέθισμα για την ψυχολογική ωρίμανση και ακεραιότητα μας. Αυτή η σύνδεση θα μας επιτρέψει να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα με τρόπο ειλικρινή. Δεν νομίζω ότι είναι εφικτή μια αντικειμενική προσέγγιση της πραγματικότητας. Μια υποκειμενική  προσέγγιση φαίνεται πιο ρεαλιστική. Η ομορφιά μιας ημέρας , για παράδειγμα , δεν εξαρτάται μόνο από τις κλιματολογικές συνθήκες ή το τοπίο , αλλά και από την δική μας εσωτερική διάθεση να νιώσουμε την ομορφιά.

Επομένως οι αληθινοί εχθροί είμαστε εμείς οι ίδιοι και ο τρόπος με τον οποίο διαβάζουμε τα γεγονότα. Για να ωριμάσουμε πρέπει να καταβάλουμε προσπάθειες να κρατήσουμε αποστάσεις από τις εξωτερικές καταστάσεις που μοιάζει να καθορίζουν αυθαίρετα την ζωή μας. Ακόμα και να απαλλαγούμε από πρότυπα συμπεριφορών που θεωρούμε δεδομένα προστατευτικά. Ο Χριστός  στην κορύφωση του μαρτυρίου του αναφωνεί με αγωνία: «Πατέρα γιατί με εγκαταλείπεις;» δείχνοντας ότι δρόμος για το μεγαλείο του ,περνά αν μη τι  άλλο από την αυτονόμηση του.

Και φυσικά αυτός ο δρόμος έχει αγωνία. Και αρχικά και μεγάλη δόση πόνου. Ο φόβος όμως μπροστά σε καινούργια πράγματα μπορεί τελικά να αποδειχτεί πολύ διδακτικός. Μέσα  από την διαχείριση του  θα προκύψει η επίγνωση των πραγματικών ορίων. Ο φόβος συχνά είναι σαν πόρτα που οδηγεί στο υποσυνείδητο, το οποίο με την σειρά του καθορίζει την ενστικτώδη αντίδραση, Η σκέψη όμως περιορίζει την αυτονομία του υποσυνείδητου, έτσι ώστε η πράξη να γεννιέται μόνο αφού η όλη κατάσταση περάσει το κατώφλι της συνείδησης. Με αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζοντας μια νέα κατάσταση μαθαίνω καινούργια πράγματα. Μαθαίνω πιο πολύ τον εαυτό μου.

Ένας από τους πιο συχνούς φόβους όλων είναι το σκοτάδι. Και αυτό γιατί το σκοτάδι μην έχοντας δικό του αντιληπτικό περιεχόμενο  , γεμίζει με τους δικούς μας προβληματισμούς. Τρέφεται και μορφοποιείται από εμάς. Έτσι λοιπόν κάθε φόβος (σκοτάδι),όσο  περισσότερο μας τρομάζει , τόσο περισσότερο τροφοδοτείτε από τις δικές μας προβολές, δικές μας υποθετικές αγωνίες.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι να είμαστε ήρωες αλλά να  κατανοήσουμε ότι ο φόβος , παρόλο που διεγείρεται από εξωτερικές καταστάσεις, στην πραγματικότητα πηγάζει από τον εσωτερικό μας κόσμο.

Και σίγουρα δεν μιλάμε για ένα κάλεσμα κόντρα σε κάθε κατεστημένο. Προκείμενου ωστόσο να ξαναβρούμε την προσωπική ανθρώπινη διάσταση και την ατομικότητα μας πρέπει να θυσιάσουμε την εξωτερική πραγματικότητα και την αξία της στον βωμό της πολύτιμης αλήθειας του εσωτερικού μας κόσμου. Η εξωτερική πραγματικότητα δεν έχει αξία αφ ευατού. ¨Έχει την αξία που της δίνουμε εμείς.

Αναπόφευκτα με αυτή την εμπειρία θα εκτεθούμε και αρχικά θα δυσκολέψουμε ακόμα περισσότερο τις σχέσεις μας. Η αίσθηση της εγκατάλειψης περιέχεται σε αυτή την αναζήτηση. Θα γίνουμε έρμαια του εαυτού μας , χωρίς να έχουμε κάποιον να μας προστατέψει. Τελικά θα βρούμε την προσωπική αυτονομία μας, το οποίο θεωρώ ότι είναι και ένας βασικό στόχος της ώριμης ζωής. Θα έχουμε την σιγουριά που προέρχεται από το έχουμε ζήσει εκείνη την εμπειρία και άρα είμαστε αυθεντικοί μάρτυρες της ζωής μας κι αυτών που έχουμε κάνει .Ξέρουμε την εσωτερική μας αλήθεια .

Η ατομική ζωή θα αμφισβητηθεί από το γενικό στυλ ζωής , από το ανώνυμο πλήθος  με τους κανόνες του, τις αξίες και τις επιδοκιμασίες του. Θα καταλάβουμε καλά ότι η ιστορία δεν ενδιαφέρεται για το άτομο. Ο αγώνας των μονάδων φαντάζει ασήμαντος στα μάτια των ιστορικών , αλλά αντιπροσωπεύει ολόκληρο το σύμπαν για αυτόν που τον ζει.

Δεν γίνεται ωστόσο να ζούμε δια αντιπροσώπου , αλλά πρέπει εμείς να επωμιστούμε τα πάντα, να πάρουμε τα πάντα και τα καλά και τα άσχημα .Δεν γίνεται , προκειμένου να αποφύγουμε το αίσθημα της εγκατάλειψης να πράττουμε σύμφωνα με το μυαλό των άλλων, ακολουθώντας έναν κώδικά που δεν είναι δικός μας. Η ψυχική ζωντάνια δεν είναι κάτι που μας χαρίζεται. Ούτε μπορεί να βρεθεί έχω από εμάς. Στο χέρι μας είναι να εξουσιάζουμε και συμμετέχουμε στην πνευματική μας διάσταση και όταν θα το κατορθώσουμε αυτό θα αλλάξουμε και την πραγματικότητα. Βρίσκοντας την καρδία μας θα δώσουμε και περιεχόμενο στην ψυχική μας ζωή.

Προφανώς , εάν ο καθένας από εμάς επιλέξει τον ίδιο δρόμο , θα γίνει η ζωή μας σίγουρα πιο αυθεντική. Οι άξιες  μας, οι κώδικες μας , οι κρίσεις μας , τα θέλω μας , θα είναι αυτόνομα, ειλικρινή, πιο δυνατά και ουσιαστικά. Και θα μάθουμε όλοι να δεχόμαστε και την ανεξαρτησία και την ιδιαίτερη γλώσσα του άλλου. Και όλοι αυτοί που ζητούν να μας επιβουλεύονται , θα βρίσκουν ορθωμένο μπροστά τους το κάστρο της αλήθειας μας.

 

Η ζωή μας θαρρώ πως συγκρίνεται με ένα βιβλίο.. Έχει μια ιστορία να αφηγηθεί. Έχει αρχή και τέλος. Κάθε μέρα ξεκινά κάτι καινούργιο .Μια νέα σελίδα. Καθώς διαβάζουμε και αλλάζουμε σελίδα , προχωράμε. Διαβάζουμε την ιστορία. Ποτέ δεν θα θυμόμαστε κάθε λέξη που έχει γραφτεί  ή όλο το βιβλίο απέξω. Θα θυμόμαστε το αποτύπωμα της ιστορίας. Ήταν λυπηρή ιστορία; Χαρούμενη; Προκαλούσε έμπνευση;

Τι θα θέλαμε να λέει το δικό μας βιβλίο; Τι αναμνήσεις θα θέλαμε να διαβάσουν οι άλλοι;

  Το βιβλίο της δικής μας ιστορίας θα γραφτεί με τις δίκες μας αναμνήσεις. Γι αυτό θα  γράψουμε ένα χαρούμενο, γεμάτο καλές μνήμες. Μα πάνω από όλα ….Το δικό μας βιβλίο θα είναι αληθινό, γεμάτο αυθεντικότητα .Με  την γνησιότητα της ύπαρξης μας. Με τις σελίδες γεμάτες από τις αγωνίες και τις κατακτήσεις μας. Με την δική μας άποψη και θέση.

Το δικό μας βιβλίο δεν θα μοιάζει με κανένα άλλο!