Είμαι εξαιρετικά ¨μεταδοτικός¨ και νομίζω ότι μου αρέσει. Εσύ;

Σε μια εποχή που πολλοί ανησυχούν ότι είναι σωματικά και φυσικά μεταδοτικοί, ελπίζω ότι όλοι μπορούμε να σκεφτούμε να είμαστε μεταδοτικοί με διαφορετικό τρόπο. Με την συνεχή και σκόπιμη διάδοση θετικής ενέργειας και με το να γίνεται ο ένας  «φως» ώστε να βοηθήσει τον άλλον να δει στο σκοτάδι.

Όταν ξεκίνησε η πανδημία, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν είχα μάσκα. Η πρώτη μου μάσκα που είχα ήταν μια τυπική χειρουργική.

Την πρώτη μέρα που την φόρεσα στεκόμουν στην ουρά για να μπω σε ένα μεγάλο σουπερ μάρκετ όταν άκουσα μια  μικρή αναταραχή πίσω μου. Κοίταξα και είδα μια ηλικιωμένη γυναίκα να κάνει γρήγορα πίσω ενώ ζητούσε συγγνώμη. Έλεγε, “Λυπάμαι αν ήμουν πολύ κοντά.”  Όταν συνειδητοποίησα ότι μου μιλούσε, απάντησα, “Δεν πειράζει. Δεν το είχα καν προσέξει.” Φαινόταν ανακουφισμένη και είπε, “Ωραία! Οι άνθρωποι θυμώνουν τόσο πολύ με αυτό αυτές τις μέρες.” Τελείωσα τη συζήτηση λέγοντας, “Δεν είμαι καθόλου θυμωμένος, αλλά υποθέτω ότι είναι δύσκολο για σας να δείτε το χαμόγελό μου κάτω από αυτή τη μάσκα.”

Καθώς έφευγα από το κατάστημα, σκεφτόμουν το περιστατικό αυτό για πολύ ώρα. Γνώριζα τις προκλήσεις που αποτελούν οι μάσκες  για τα άτομα με προβλήματα ακοής που δεν μπορούν να διαβάσουν τα χείλη, αλλά δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα μπορούσε να επηρεάσει την ικανότητά μας να διαβάζουμε τα συναισθήματα των ανθρώπων. Σκέφτηκα ότι θα ήταν χρήσιμο να βρούμε μια μάσκα που είχε ένα χαμόγελο πάνω της.

 Με την πρώτη ευκαιρία βρήκα  μια με ένα μεγάλο χαμόγελο και την αγόρασα. Και διαπίστωσα πολύ σύντομα ότι έκανε εντύπωση  και τραβούσε την προσοχή μικρών και μεγάλων.

Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι  είδα από πρώτο χέρι  ακόμα μια φορά πώς οι άνθρωποι πραγματικά έλκονται από ένα χαμόγελο. Ακόμα κι αν είναι σε μάσκα. Αν και δεν ήταν ακριβή, μπορώ να σας πω ότι οι εμπειρίες και τα μαθήματα  από την χρήσης της ήταν ανεκτίμητα.

Μια μέρα, έπρεπε να κάνω μια στάση της τελευταίας στιγμής στο μπακάλικο για μερικά αντικείμενα.

Καθώς έτρεχα μέσα στο κατάστημα, θυμάμαι να αναρωτιέμαι αν υπήρχε πανσέληνος ή κάτι τέτοιο, καθώς οι άνθρωποι φαίνονταν πιο αγενείς από το συνηθισμένο.

Όταν έφτασα στο ταμείο, ένας ηλικιωμένος υπάλληλος στάθηκε πίσω μου και φαινόταν να παρακολουθεί κάθε μου κίνηση. Το βρήκα λίγο ενοχλητικό η αλήθεια είναι. Ποια ήταν το πρόβλημα του; Νόμιζε ότι θα έκλεβα κάτι; Έτσι, γύρισα και τον ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα “Υπάρχει κάτι που χρειάζεστε;” Γρήγορα είπε, “Όχι, κύριε. Απλά περιμένω να καθαρίσω το μηχάνημα όταν τελειώσεις.”

Εντάξει. Ένιωσα άσχημα. Απλά έκανε τη δουλειά του και προφανώς έπρεπε να κοντρολάρω τον εαυτό μου. Με άλλα λόγια, να προσαρμόσω τη στάση και την ενέργειά μου. Τον ευχαρίστησα για τη βοήθειά του και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Στο πάρκινγκ, λίγο πριν φτάσω στο αυτοκίνητό μου, είδα μια   γνωστή  μου κυρία. Ανταλλάξαμε τις τυπικές ευγένειες. “Γεια σας, τι κάνετε;” ρωτάω. Απαντάει “Ωραία. Εσύ, τι κάνεις εδώ; ¨Ωστόσο, η απάντησή της ήταν σε πολύ πιο έντονο και σχετικά περίεργο τόνο από ό,τι περίμενα. Η γλώσσα του σώματός της έδειξε ότι δεν ήθελε να μείνει και να μιλήσει περισσότερο, οπότε υπέθεσα ότι βιαζόταν.

 Καθώς πλησίασα το αυτοκίνητό μου, έπιασα την αντανάκλασή μου στο παράθυρο και τότε διαπίστωσα ότι φορούσα τη μάσκα μου, ανάποδα, με το χαμόγελο στραμμένο προς τα κάτω.

Συνειδητοποιώντας ότι το χαμόγελό μου ήταν ανάποδα όλη την ώρα, σοκαρίστηκα αρχικά. Αυτό ήταν ακριβώς το αντίθετο μήνυμα που θα ήθελα ποτέ να μεταφέρω. Θυμήθηκα τις δύστροπες και αγενείς απαντήσεις του κόσμου σε μένα στο κατάστημα, την αλληλεπίδρασή μου με την κυρία στο ταμείο και την γνωστή μου στον δρόμο.

Η όλη εμπειρία ξαφνικά έγινε πολύ πιο λογική! Τότε συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο η μάσκα μου δεν ήταν σωστά τοποθετημένη,  αλλά και όλη η στάση και η ενέργειά μου την υποστήριζαν.  Οι άνθρωποι είχαν δει και αισθανθεί την ενέργειά μου και έδιναν τις απαντήσεις τους ανάλογα.

Η μάσκα μου επέτρεψε να δω από πρώτο χέρι πώς οι άνθρωποι ανταποκρίνονται θετικά σε θετικά συναισθήματα και αρνητικά σε αρνητικά συναισθήματα. Αν και ήταν εντελώς τυχαίο, κατέληξε να είναι ένα αρκετά εντυπωσιακό πείραμα!

Εκ των υστέρων, ξέρω ότι αν είχα προσπαθήσει να ¨τσεκάρω¨ τον εαυτό μου πριν μπω στο κατάστημα, θα μπορούσα να τα είχα αποφύγει όλα αυτά. Το μάθημα που έμαθα ήταν ταπεινωτικό, για κάποιον που πιστεύει  ότι έχει υψηλή αυτοεπίγνωση και αυτοκυριαρχία.  Όλοι εκπέμπουμε μια μορφή ενέργειας , και αν δεν είναι θετική , είναι πιθανώς αρνητική.

Η εξάσκηση και ο αγώνας  για αυτογνωσία, μου έχει διδάξει το πλεονέκτημα του τακτικού check-in, του να προσπαθείς να ελέγχεις ταχτικά την ψυχική σου κατάσταση και να προσπαθείς ενεργητικά να την διαμορφώνεις.

Η γενική ιδέα είναι να μιλάς συχνά με τον εαυτό σου, ώστε να μπορείς να αναγνωρίζεις και να μετατοπίζεις οποιαδήποτε αρνητική εστίαση και συναισθήματα προκύψουν. Συνεπώς η διαδικασία αυτή  μας εμποδίζει να συσσωρεύσουμε τα αρνητικά και τα μαύρα και μας βοηθά να διατηρήσουμε μια πιο ισορροπημένη συναισθηματική κατάσταση. Ή όπως στην παραπάνω  περίπτωση, να μην δείχνεις  τόσο προβληματικός και τοξικός όσο εγώ … Κανείς φυσικά  δεν είναι τέλειος. Ούτε καν οι “Δάσκαλοι”. Σίγουρα όχι εγώ στο μαγαζί εκείνη τη μέρα.

Χρειάζονται μόνο 30 δευτερόλεπτα  πρακτικά για να τσεκάρεις το συναισθηματικό Status σου. Κλείνεις τα μάτια για λίγο και παίρνεις  μερικές ωραίες ανάσες. Εισπνέεις  βαθιά από τη μύτη και μετά εκπνέεις από το στόμα σου.

Αναρωτήσου, πώς είσαι; Αν δεν είσαι καλά δεν πειράζει! Γι’ αυτό κάνουμε τσεκ-ιν, σωστά; Τότε απλά προσπαθείς να μετατρέψεις, να αλλάξεις  τις σκέψεις και την ενεργεία σου  θετικά. Και λίγο λίγο , βήμα βήμα, αλλάζεις εσύ, αλλάζουν οι γύρω σου , αλλάζουν και αυτοί που είναι λίγο πιο πέρα ….Και ίσως αν το κάνουμε  αυτό όλο και  περισσότεροι, τότε σιγά σιγά  ίσως μπορούμε να αλλάξουμε και τον κόσμο μας….

Και για να σας αποδείξω ότι κάθε στιγμή στην ζωή μας είναι ένα πιθανό μάθημα, που ποτέ δεν ξέρεις που θα χρειαστείς θα σας περιγράψω άλλη μια ιστορία…

Σαν φοιτητής είχα διάφορους καθηγητές που συμπάθησα, αλλά κορυφαία θέση ανάμεσα  τους κατέχει ο κύριος Π., καθηγητής παθολογίας όταν εγώ ήμουν στο 6^ο έτος,  ήταν υπεύθυνος εκπαίδευσης της ομάδας μου και αυτός με τον οποίο κάναμε τις επισκέψεις – μαθήματα στους θαλάμους των ασθενών.

Τον θυμάμαι πάντα καλοντυμένο με την καθαρή και καλοσιδερωμένη ποδιά του, πάντα με την γραβάτα του , φρεσκοξυρισμένος και ήρεμος. Σε κάθε θάλαμο που έμπαινε, χάριζε πάντα μια ζεστή καλημέρα και ένα πλατύ αληθινό χαμόγελα. Ακόμα και στα πιο περίπλοκα περιστατικά που είχε να χειριστεί ή να μας διδάξει, έβρισκε μια ζεστή κουβέντα να πει, και σχεδόν πάντα όταν τελειώναμε την επίσκεψη, μια θέρμη και μια ενέργεια θετική είχε κατακλίσει και τον πιο δύσκολο θάλαμο.

Η τυπική ερώτηση- παγίδα που έκανε σε κάθε καινούργιο φοιτητή του, όταν πρωτομπαίναμε σε έναν θάλαμο ήταν η εξής: «Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που υπάρχει στον θάλαμο;» Οι πιο πολλοί υποστήριζα, ότι η απάντηση ήταν ο ασθενής που βρισκόταν μπροστά μας, άλλοι που ήταν πιο τεχνοκράτες  θεωρούσαν ότι πιο  σημαντικός ήταν ο  ιατρικός εξοπλισμός  που υπήρχε….

Για τον κ. Π η σωστή απάντηση ήταν  ότι το πιο σημαντικό πράγμα μέσα σε ένα θάλαμο ήταν το δίδυμο ιατρού-ασθενούς, συνδεμένο ωστόσο σαν μονάδα…

Ο κ. Π  πριν πλησιάσει ένα ασθενή , κοντοστεκόταν στην είσοδο, έκανε μια μικρή παύση, έπαιρνε μια βαθειά εισπνοή και πριν κάνει το τελευταίο βήμα ψιθύριζε ¨Κάνε με άξιο…¨

Ο κ. Π  έκανε τσεκ ιν…. Πίστευε ότι η ψυχολογία και η αύρα του ως θεράπων ιατρός είχε άμεση επίπτωση στην πορεία της υγείας του ασθενούς για τον οποίον ήταν υπεύθυνος… Και φρόντιζε να τους πλησιάζει όλους πάντα έτοιμος και ενεργειακά γεμάτος…  Θετικά… Με αγάπη… Και όπως πολύ σωστά μου θύμισε κάποιος από εσάς : «Si vis amari ama» (αν θέλεις να σ αγαπούν, ν αγαπάς) Σενεκας! Και γι αυτό τον αγαπούσαν όλοι. Και ίσως και αυτός ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους ήταν τόσο αποτελεσματικός.

Και επανέρχομαι στην μάσκα μου…

Η ουσία είναι ότι το είχα δει ήδη μπροστά μου. Απλά δεν το αναγνώρισα τότε. Δουλεύοντας όμως 20 χρόνια  με τους ανθρώπους,  παρατηρώντας τους αγώνες τους, ανεβαίνοντας και εγώ τα δικά μου βουνά , προέκυψε ξανά μπροστά μου, το αναγνώρισα και προσπαθώ να το καλλιεργώ.

Δεν θα ήταν αληθινό για μένα να πω ότι εγώ και όλοι οι κ. Π του κόσμου φοράμε τα χαμόγελά μας 100% του χρόνου. Είναι εξαιρετικά εύκολο να παγιδευτούμε  στην πολυάσχολη ζωή μας και να ξεχάσουμε να βγάζουμε προς τα έξω τον  καλύτερό εαυτό μας.

Ωστόσο εκείνη την ώρα που πάει να σβήσει  το δικό μας χαμόγελο, ίσως εκείνη την στιγμή, συναντηθεί με το δικό σας και πάρει δύναμη. Και ο ένας να απλώσει το χέρι και να στηρίξει τον άλλο.

Το να κρατήσουμε το εσωτερικό μας φως  ζωντανό, ξεκινά  πρωταρχικά από την  αγάπη προς τον εαυτό μας.

Το κλειδί είναι να  τσεκάρουμε τους εαυτούς μας τακτικά, ώστε να μπορούμε να είμαστε πιο  συνειδητοί  σχετικά με την ενέργεια που μεταδίδουμε. Επειδή η ενέργειά μας είναι μεταδοτική. Όπως και η ζεστασιά και η αγάπη. Όπως το μίσος και η κακία!

Και η ενέργεια μας δεν μασκαρεύεται . Αυτό δεν  μπορούμε να το προσποιηθούμε. Όλοι έχουμε δει ανθρώπους με ψεύτικα χαμόγελα. Δεν ξεγελάνε κανέναν!

Μάσκα ή όχι, δεν μπορείς να προσποιηθείς την ενέργειά σου. Επειδή οι άνθρωποι μπορούν να το αισθανθούν αυτό, και να το δουν στα μάτια και τη γλώσσα του σώματός μας!

Το μεγαλύτερο ψέμα που μας λένε είναι “Να είσαι με κάποιον που σε κάνει ευτυχισμένο”. Η αλήθεια όμως είναι ότι η ευτυχία είναι κάτι που δημιουργείς μόνος σου.  Και μπορείς να είσαι κάποιος  που προσθέτει στην ευτυχία κάποιου άλλου.

 Ελπίζω να με σκέπτονται  όπως σκέφτομαι εγώ τον κ. Π και να συνεχίζω να υπενθυμίζω  στους γύρω μου  ότι είμαι μεταδοτικός με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και παλεύω να σκορπίζω θετική ενέργεια.

Ελπίζω να ζηλέψεις λίγο, και να κάνεις  το ίδιο και εσύ…:)))