Δεν είναι όλες οι μάχες για να κερδηθούν…

Μερικές είναι για να μας διδάξουν!

 Η ζωή είναι δύσκολη. Αυτό είναι μια πραγματικότητα από την οποία είναι δύσκολο να ξεφύγει κάποιος.

Πιστεύω ωστόσο, ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που δυσκολεύονται να δεχτούν αυτή την καθολικότητα. Δεν το βλέπουν. Διαμαρτύρονται, γκρινιάζουν ακατάπαυστα, με ένταση ή διακριτικά, για το πόσο τεράστια και ιδιαίτερα είναι τα προβλήματα τους. Πόσο μοναδικό είδος συμφοράς τους έχει βρει.

 Λες και  μας έχουν υποσχεθεί  ότι θα έπρεπε η ζωή  να είναι εύκολη.

Η ζωή φαίνεται λοιπόν να είναι μια σειρά από δυσκολίες. Τα προβλήματα ανάλογα με την φύση τους  προξενούν απογοήτευση, θλίψη, στεναχώρια, πόνο, μοναξιά, ενοχή, θυμό, φόβο, αγωνία και απόγνωση.Επιλέγουμε ή  να γκρινιάζουμε ή  να τα λύνουμε.

Αυτό που νομίζω ότι μας  κλονίζει μερικές φορές, είναι η διαδικασία  αντιμετώπισης και επίλυσης, που αρκετές φορές είναι επίπονη και οδυνηρή. Η ανηφόρα μπροστά μας.

 Ωστόσο αυτή η ίδια διαδικασία είναι που δίνει νόημα στην ζωή μας. Τα προβλήματα είναι η μήτρα που γεννά το κουράγιο και τη σοφία. Μόνο χάρη σε αυτά αναπτυσσόμαστε πνευματικά και ψυχικά…. ¨Τα πράγματα που πονούν, διδάσκουν!¨ (Φραγκλίνος)

Οι έξυπνοι άνθρωποι μαθαίνουν να μην φοβούνται αλλά να καλωσορίζουν τα προβλήματα και τον πόνο που αυτά φέρνουν. Βλέπουν την ανηφόρα και χύνονται μπροστά, λαχταρώντας την κορυφή.

Δυστυχώς αρκετοί από εμάς δεν είμαστε τόσο σοφοί. Αρνούμαστε τον πόνο που εμπλέκεται στην λύση, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό και επιδιώκουμε να αποφύγουμε τα προβλήματα. Γυρίζουμε την πλάτη, ελπίζοντας ότι θα εξαφανιστούν από μόνα τους. Τα αγνοούμε, τα ξεχνάμε, παριστάνουμε ότι δεν υπάρχουν. Δεν επιθυμούμε την ανηφόρα. Δεν έχουμε την ενέργεια  που απαιτείται και ψάχνουμε άλλο δρόμο ή σταματάμε.

Σειρά  μετά έχουν τα φάρμακα, το αλκοόλ ή ακόμα και σε πιο ακραίες περιπτώσεις τα ναρκωτικά για να μας βοηθήσουν να τα αγνοήσουμε, καθώς, ναρκωμένοι απέναντι στον πόνο, θα ξεχάσουμε την αιτία-πρόβλημα που τον γέννησε. Διαλέγουμε την παράκαμψη και όχι την κατά μέτωπο αντιμετώπιση. Πασχίζουμε να βγούμε από τα προβλήματα  αντί να υποφέρουμε μέσα από αυτά και να τα λύσουμε.

Η τάση αυτή, να αποφεύγουμε να κοιτάξουμε το πρόβλημα  και το συναισθηματικό πόνο που συνυπάρχει, είναι η πρωταρχική βάση της ψυχικής ασθένειας του ανθρώπου.

Το κύμα δυστυχώς δεν το περνάς με το πλάι. Το βάζεις  μπροστά, στην μάσκα σου. Το κοιτάς.

Η πιο γρήγορη και συνοπτική συμβουλή που ανασύρω από το μαγικό μου σακούλι με τις συμβουλές, είναι ότι η αγάπη για τον εαυτό μας και η αυτοπειθαρχία είναι το βασικό μας όπλο.

Όταν αγαπάμε κάτι, όταν ο εαυτό μας έχει αξία για εμάς, αφιερώνουμε χρόνο για να  μας φροντίσουμε, να περάσουμε τον σκόπελο , να αναπτυχθούμε και να γίνουμε πιο δυνατοί και καλύτεροι. Ακόμα και αν δεν μπορώ να ανέβω την ανηφόρα αυτή την στιγμή , θα γίνω έτοιμος να την ανέβω την επόμενη φορά.  

Η αίσθηση ότι είσαι πολύτιμος είναι ακρογωνιαία λίθος της αυτοπειθαρχίας. Και η αυτοπειθαρχία είναι φροντίδα στον εαυτό μας.

 Έχοντας μια βαθειά εσωτερική αίσθηση της αξίας μας, αποκτούμε και μια βαθειά εσωτερική αίσθηση ασφάλειας. Θα ανέβω. Μπορώ.

Αυτή η επίγνωση θα μας οδηγήσει. Και η πειθαρχία μας γίνεται μια σειρά από εργαλεία. Εργαλεία που θα μας κάνουν να ξεκλειδώσουμε τους γρίφους που ορθώνονται μπροστά μας :

– Η αναβολή της πρόσκαιρης ικανοποίησης προκείμενου να αποκτήσουμε τον έλεγχο μιας κατάστασης που μας δυσκολεύει.

– Η αποδοχή της ευθύνης για την εξέλιξη της ζωής μας. Εμείς είμαστε οι άρχοντες και εμείς κρατάμε τα χαλινάρια. Και κυρίως εμείς θα υποστούμε τις συνέπειες των επιλογών μας.

–Η αφοσίωση στην αλήθεια… και η αλήθεια ομολογείται μόνο με ένα τρόπο …. Κατάμουτρα. Όλα τα υπόλοιπα είναι υπεκφυγές.  Μόνο έτσι θα αξιολογήσουμε την δυσκολία που απλώνεται μπροστά μας στην πραγματική της διάσταση.

– Η ισορροπία ανάμεσα στην δράση και την αδράνεια, το μπρος και το πίσω, η προσπάθεια να πετύχουμε και να ξαναπετύχουμε μια εύθραυστη εξισορρόπηση ανάμεσα σε συγκρουόμενες ανάγκες, στόχους καθήκοντα, ευθύνες, οδηγίες. Η ουσία της ισορροπίας αυτής ,είναι να μπορείς να παραιτηθείς από κάτι την  ώρα που επιβάλλεται. Γιατί αυτή η παραίτηση από κάτι στρεβλό, θα σου δώσει την ώθηση για να διεκδικήσεις την αλήθεια σου και την κατάλληλη διέξοδο.

…Πολλοί από εμάς ζούμε δυο ζωές. Την μία που βιώνουμε και την άλλη που είναι μέσα μας. Μια αφανέρωτη ζωή. Που μας στοιχειώνει.

Η ζωή όμως δεν είναι μόνο ευχές, πόθοι και προσδοκίες. Η ζωή είναι κυρίως δράση, ύπαρξη και εξέλιξη. Δεν μπορείς να καθίσεις πίσω και να περιμένεις να τύχει το καλύτερο. Κάνε το να συμβεί. Ονειρεύσου, σχεδίασε, εκτέλεσε.

Αδιαφόρησε για όλους τους λόγους για τους οποίους κάτι δεν θα δουλέψει και πίστεψε μόνο τον ένα λόγο που θα σε φέρει εκεί που επιθυμείς.

Μην φοβάσαι τον χρόνο που θα απαιτηθεί για να πετύχεις. Θα ξανασηκωθείς, θα ξαναπροσπαθήσεις, θα αγαπήσεις, θα ονειρευτείς και θα ζήσεις ξανά.

Ποτέ δεν είναι αργά και ποτέ δεν είσαι πολύ μεγάλος. Ο σκοπός είναι να φτάσουμε στο τέλος με αναμνήσεις όχι με όνειρα. Γερνάμε μόνο όταν οι ενοχές μας παίρνουν την θέση των στόχων μας.

Οι άνθρωποι πρέπει να ενθαρρύνονται. Πρέπει να τους υπενθυμίζουμε ότι είναι υπέροχοι. Ότι πιστεύουμε σε αυτούς. Φωνάξτε τους ότι είναι γενναίοι, έξυπνοι και ικανοί να πραγματοποιήσουν όλα τα όνειρα τους. Και ακόμα πιο πολλά.

Μα πριν το πείτε σε κάποιον άλλον, πρώτα κοιταχτείτε στον καθρέφτη και φωνάξτε το σε εσάς

Η ζωή είναι σαν μια ταινία. Εμείς θα γράψουμε τον δικό μας επίλογο.

Ονειρευόμαστε!

 Πιστεύουμε!

«What if I fall?’ Oh, but darling, what if you fly?» Erin Hanson