Για ποιον παλεύεις;
Πετάχτηκα από το κρεβάτι δευτερόλεπτα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι… Δεν νομίζω ότι είχα κλείσει και καθόλου μάτι όλο το βράδυ… Στο μυαλό μου προβάλλονταν συνεχώς όλες οι κινήσεις της φόρμας… Τα χεριά μπροστά μου, σε μια συγκεκριμένη γωνία, ο κορμός όρθιος και το κεφάλι να ακολουθεί το βλέμμα ψηλά, να επαναλαμβάνω τις ακολουθίες κινήσεων με σιγουριά και ροή σαν καλοκουρδισμένη μηχανή…
Οι τακτικές μάχης στις οποίες επί ένα χρόνο εκπαιδευόμουν, αντηχούσαν στα αυτιά μου ενώ στην οθόνη του μυαλού μου είχα είδη αγωνιστεί σε όλους τους γύρους, φτάνοντας μέχρι τον τελικό.
Στις κερκίδες του κλειστού οι δικοί μου και οι φίλοι μου ζητωκραύγαζαν το όνομα μου και εγώ περήφανος πόζαρα με το μετάλλιο και το κύπελλο του νικητή στα χέρια μου…
Το πρωινό ντους δεν στάθηκε ικανό να τιθασεύσει τον ενθουσιασμό μου… Ντύθηκα σχεδόν τελετουργικά και χωρίς να καταλάβω τον χρόνο να περνάει βρέθηκα μετά από το καθιερωμένο πρωινό μου στο αυτοκίνητο καθοδόν για το γυμναστήριο…
Τώρα δεν υπήρχε ενθουσιασμός. Μόνο νευρικότητα. Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Δεν ήθελα να μου μιλά κανένας. Ο πατέρας μου δίπλα μου απλά οδηγούσε όσο πιο ήρεμα μπορούσε, προσπαθώντας με τον τρόπο του να με ηρεμήσει.
Κοίταζα γύρω μου, αλλά δεν έβλεπα… Πεζοί, αυτοκίνητα, κτίρια, δέντρα όλα μια μίξη… Ο χρόνος ακαθόριστος, ανεξέλεγκτος… Το μόνο που αναγνώριζα ήταν η αγωνία να φτάσω… Ταυτόχρονα ένας κόμπος είχε αρχίσει να δένει το στομάχι μου και η καρδία μου χτυπούσε εξαιρετικά γρήγορα…
Μπαίνοντας στο τερέν, τα γόνατα μου κόπηκαν… Ήδη υπήρχε κόσμος στις κερκίδες και αρκετοί από τους αγωνιζόμενους είχαν αρχίσει ζέσταμα….
Ξεροκατάπια …. Έβλεπα αθλητές δυνατούς, αποφασισμένους, γεμάτους αυτοπεποίθηση να κάνουν τις ασκήσεις τους και να εκτελούν δοκιμαστικά χτυπήματα που αντηχούσαν σε όλο το χώρο… Κοφτές δυνατές κραυγές συνόδευαν τις κινήσεις τους, δημιουργώντας μια επιβλητική ατμόσφαιρα επικείμενης μάχης.
Θύμωσα με τον εαυτό μου. Δείλιασα και ένιωσα να συρρικνώνομαι .Και αυτό με έκανε έξαλλο με την αδυναμία μου. ¨Είσαι ο καλύτερος¨ μονολόγησα. ¨Τους έχεις. Πάμε δυνατά να τους δείξεις ότι δεν μπορούν να σταθούν μπροστά σου.¨
Στράφηκα προς τον πίνακα ανακοινώσεων όπου είχαν αναρτηθεί τα πρώτα ζευγάρια. Σε αυτά τα τουρνουά, οι αναμετρήσεις μεταξύ των αθλητών γίνονταν κατόπιν κλήρωσης, ανεξάρτητα από την ηλικία, το σωματικό βάρος και την εμπειρία των αθλητών, σε μια απόπειρα να προσομοιαστούν πραγματικές συνθήκες καθώς σε μια βιαία κατάσταση εμπλοκής στην καθημερινή ζωή δεν θα ασχοληθεί κανείς με το πόσα κιλά είσαι και πόσα χρόνια έχεις που κάνεις προπόνηση.
Στριμώχτηκα ανάμεσα σε φίλους και συναθλητές και γεμάτος αγωνία έψαξα το όνομα μου στον κατάλογο. Αυτό που είδα δεν με ενθουσίασε. Θα έπαιζα με κάποιον δυο χρόνια πιο μεγάλο από μένα, λίγο πιο ψηλό και αρκετά βαρύτερο!
«Την κάτσαμε» σκέφτηκα. Αμέσως κατέβασα το κεφάλι και ξεφυσώντας, με τα χέρια στις τσέπες και τους ώμους γυρτούς προς τα μπροστά κατευθύνθηκα προς την γωνία που ήταν συγκεντρωμένοι οι υπόλοιποι της ομάδας.
Ο Si-fu, ήταν όρθιος στην άκρη του πάγκου και με παρακολουθούσε με ένα βλέμμα ατάραχο. Ντράπηκα. Ένιωσα σαν να διαβάζει τις σκέψεις μου και μίκρυνα ακόμα πιο πολύ. Προσπάθησα να διορθώσω την στάση του σώματος μου και να αλλάξω την ψυχολογία μου. Η καρδιά μου κτυπούσε σαν τρελή και οι αναπνοές μου ήταν ρηχές και ακανόνιστες. Ήμουν στα όρια του πανικού.
Άφησα την τσάντα μου κάτω και ξεκίνησα το ζέσταμα μου. Κάποιες διατάσεις, λίγο σκιαμαχία και μετά στάθηκα μπροστά από έναν δερμάτινο σάκο. Πάντα ήταν ένας τρόπος ψυχοθεραπείας για μένα. Άρχισα να τον κτυπώ αρχικά ήρεμα και σταδιακά όλο και πιο συντονισμένα και δυνατά. Ένιωσα να ξυπνάω. Η αυτοπεποίθηση μου σε κάθε χτύπημα γιγαντωνόταν και όσο οι συνδυασμοί μου γίνονταν πιο πολύπλοκοι ένιωθα σχεδόν ανίκητος. Επανήλθα!!!
«Καλημέρα» …είπε ο Si-fu μου. « Είσαι έτοιμος; Με ποιον παλεύεις πρώτα;»
«Καλημέρα»… «Παλεύω με τον Χατζηκώστα …Από την Θεσσαλονίκη … Είναι πολύ δυνατός αλλά τον έχω.»
«Γιατί θα παλέψεις;» με έκοψε αυστηρά…
« Μα για να τον νικήσω… Να δείξω ότι είμαι καλύτερος και να κερδίσει πόντους και η ομάδα…»
«Σταμάτα .» μου είπε ήρεμα μα αρκετά αυστηρά… «Βγάλε τα γάντια …Δεν είσαι έτοιμος. Δεν θα αγωνιστείς σήμερα!»
Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Δυο ολόκληρα χρόνια ετοιμαζόμουν για αυτή την στιγμή. Ήμουν στην καλύτερη σωματική μου κατάσταση και τεχνικά άγγιζα το τέλειο… Αν κάποια στιγμή ήταν να είμαι έτοιμος, ήταν εκείνη η μέρα.
Καθώς τον είδα να γυρνά την πλάτη του και να απομακρύνεται, σχεδόν δάκρυσα… Έτρεξα προς το μέρος του και σχεδόν παρακάλεσα για μια εξήγηση …
« Σου δίνω ένα μισάωρο.» μου απάντησε… «Θα σου ξανακάνω τις ίδιες ερωτήσεις. Ανάλογα με την απάντηση σου θα αποφασίσω.»
«Τι έπαθε τώρα; Τι είπα που ήταν τόσο λάθος;». Κάθισα στην γωνία του πάγκου και έκρυψα το πρόσωπο ανάμεσα στα χέρια μου… Ο θόρυβος από το πλήθος τρυπούσε σχεδόν τα αυτιά μου, ενώ καθώς έβλεπα όλους τους υπόλοιπους να ετοιμάζονται οργιζόμουν όλο και πιο πολύ… Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Δεν ήξερα ούτε καν πιο ήταν το πρόβλημα.
Έβαλα το χέρι μου στην πλαϊνή τσέπη του σάκου μου, για να πιάσω το κινητό μου. Είχαν ήδη περάσει 5 λεπτά και εγώ άπλα πανικοβαλλόμουν όλο και πιο πολύ. Παρατήρησα την φωτογραφία στην οθόνη αφετηρίας στο κινητό μου. Η αγαπημένη μου παραλία, την ώρα του ηλιοβασιλέματος, με την θάλασσα αρυτίδωτη, σαν γυαλί….
…Μπήκα στα άδεια από κόσμο αποδυτήρια. Διάλεξα την πιο απομακρυσμένη γωνία και κάθισα στο πάτωμα, με την πλάτη μου να ακουμπάει στον τοίχο και τα γόνατα λυγισμένα μπροστά μου. Ακούμπησα τα χέρια μου στους μηρούς και έδεσα τα δάχτυλα μεταξύ τους.
Έκλεισα τα μάτια και πήρα βαθιά εισπνοή από την μύτη. Ένα… δύο…τρία … τέσσερα… Ένιωσα την κοιλιά και τον θώρακα μου να φουσκώνουν καθώς προσπάθησα να συγκρατήσω τον αέρα μέσα μου… ένα … δύο… τρία… τέσσερα… Εκπνοή από το στόμα πάλι σε τέσσερις χρόνους. Και από την αρχή…. Και άλλη μια φορά…
Καθώς βυθιζόμουν σε αυτούς τους κύκλους, το μυαλό μου ησύχασε… και άρχισε να μιλά η ψυχή μου. Μέσα μου έβρισκα την ακινησία και το καταφύγιο στο οποίο είχα καταφύγει τόσες και τόσες φορές.
Άρχισα να βλέπω αχνά στην αρχή και με όλο και περισσότερη λεπτομέρεια στην συνέχεια την παραλία μου.. . Η θάλασσα γαλανή απλωνόταν μπροστά μου και τίποτα δεν τάραζε την ήρεμη επιφάνεια της. Σχεδόν ένιωθα την ζεστή άμμο στα πόδια μου, ενώ η μυρωδιά της αλμύρας έφτασε μέχρι τα ρουθούνια μου….
Εισπνοή … Εκπνοή… Το μυαλό μου το καλούσε η θάλασσα… Το καθάριζε… Ένιωσα φως. Ένιωσα ζέστη. Χαρά…
Εισπνοή… Εκπνοή… Σχεδόν είχα φύγει από τα αποδυτήρια…
«Ήμουν σίγουρος ότι θα σε βρω εδώ.» είπε ο Si-fu.
Στεκόταν μπροστά μου, χωρίς να αφήνει το παραμικρό συναίσθημα να φανερώνεται στο πρόσωπο του.
Σηκώθηκα όρθιος και με αυτοπεποίθηση τον κοίταξα στα μάτια.
« Είσαι έτοιμος; Με ποιον παλεύεις πρώτα ;» ρώτησε κοφτά.
«Είμαι έτοιμος. Πρώτα παλεύω με μένα.» απάντησα.
«Γιατί θα παλέψεις;» συνέχισε…
«Για να μάθω τον εαυτό μου.» χαμογέλασα…
Κούνησε το κεφάλι με ικανοποίηση και παραμερίζοντας μου έδωσε τα γάντια μου.
«Είσαι έτοιμος να αγωνιστείς. Ήδη έχεις κερδίσει».
……Μια στιγμή ,ένα μάθημα που κρατάει μια ζωή.
Δεν μπορώ να χειραγωγήσω παράγοντες που είναι πέρα από τα όρια μου. Το μόνο που μπορώ να κατευθύνω είναι η πνευματική και σωματική μου ενέργεια. Μόνο τον εαυτό μου και τις αντιδράσεις μου μπορώ να ελέγξω. Την προετοιμασία μου, την στρατηγική μου, το ύφος μου και τις επιδόσεις μου.
Αν μάθω να μετατοπίζω την προσοχή μου από τα πράγματα που είναι μακριά από τον έλεγχο μου σε αυτά που μπορώ να κατευθύνω , θα αισθάνομαι πιο χαλαρός και δυνατός σε κάθε περίπτωση. Ξέροντας τι μπορώ να κάνω, θα δώσω τον καλύτερο εαυτό μου, και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, θα αποχωρήσω από τον στίβο μάχης της καθημερινότητας, περήφανος, έχοντας αφήσει στην ζωή μου την δική μου σφραγίδα.
Ξέρω ότι μερικές φορές θα είναι σκληρό και επίπονο. Αλλά επιλέγω να αγωνιστώ. Και όποτε λυγίσω, όποτε θα φοβηθώ, όποτε θα νιώσω λίγος, θα υπενθυμίζω στον εαυτό μου, γιατί είμαι εδώ.…
Είμαι εδώ για μένα… Για να ξεπεράσω τα όρια μου… Να φτάσω στην κορυφή μου. Το να είμαι εδώ για μένα έχει γίνει τρόπος ζωής τελικά. Και το διασκεδάζω απίστευτα. Και όταν είμαι εδώ για μένα, είμαι εδώ και για σένα. Και για τον άλλο. Για όλους. Αλλά είμαι όπως εγώ επέλεξα. Και θα έχω περάσει και πολύ καλά.
Περιμένω κάθε πρόκληση με ενθουσιασμό και έξαψη. Η ζωή είναι ταξίδι. Κάθε δοκιμασία είναι ευκαιρία να μάθεις, να γίνεις καλύτερος. Δεν υπάρχουν αποτυχίες. Μόνο μαθήματα που θα σε κάνουν να εστιάζεις στην ουσία, να έχεις κίνητρο και να προσπαθείς ακατάπαυστα μέχρι να φτάσεις στον στόχο σου.
Μαραθώνιος είναι. Το να βελτιώνεσαι θέλει σκληρή δουλεία και αφοσίωση, τόσο σωματική όσο και πνευματική. Η διαδικασία είναι τόσο σημαντική όσο και ο προορισμός. Πρέπει να απολαύσουμε το κάθε βήμα στον δρόμο μας, καθώς αυτός ο δρόμος είναι ίσως ότι πιο σημαντικό συμβαίνει στη ζωή μας.
Να θυμάστε , εμείς σχεδιάζουμε την μορφή και το σχήμα, το περιεχόμενο και τους όρους της ζωής μας. Πρέπει να το μετατρέψουμε σε μια μαγική εμπειρία.
Καλή μας τύχη!!!
