Για καφέ με τον Δάσκαλο(περί χρόνου…)
“It is not uncommon for people to spend their whole life waiting to start living” E.Tolle
«Τι κάνεις μικρέ; Πάλι άραγμα;»
«Σκοτώνω λίγο τον χρόνο μου δάσκαλε… Φορτίζω μπαταρίες!»
«Ο χρόνος είναι σαν ένα ρολό χαρτί υγείας. Όσο πιο κοντά στο τέλος, τόσο πιο γρήγορα ξετυλίγεται.» είπε γελώντας δυνατά. « Αυτό είναι το παράδοξο του χρόνου καθώς μεγαλώνουμε. Όταν είμαστε νέοι, λαχταρούμε να περάσει ο καιρός, και όταν γεράσουμε, ευχόμαστε να είχαμε περισσότερο από αυτό.
“Σκοτώνω την ώρα μου” είναι μια φράση που πιθανότατα επινοήθηκε από κάποιον νέο αφού, ως ομάδα, είστε πολύ ανυπόμονοι. Ωστόσο, αυτό ακριβώς είναι το μέρος της ζωής μας που πρέπει να αγαπάμε κάθε στιγμή.
Σε αντίθεση ωστόσο με τα χρήματα ή τα υπάρχοντα, ο χρόνος δεν μπορεί να εξοικονομηθεί. Όταν φύγει, δεν υπάρχει αντικαταστάτης του.
Ο χρόνος φαίνεται να επιταχύνεται καθώς γερνάμε. Αυτό νομίζω ότι έχει να κάνει με την σχετική επιβράδυνση των αντιληπτικών ικανοτήτων του εγκεφάλου μας. Αναγνωρίζεται γενικά ότι καθώς γερνάμε, οι χρόνοι αντίδρασής μας και η επεξεργασία των σκέψεων επιβραδύνονται. Μια ώρα, μια μέρα, ή μια εβδομάδα, έχει τον ίδιο αριθμό λεπτών. Ωστόσο η αντίληψή μας γι’ αυτά αλλάζει. Και ο εγκέφαλος που γερνά αντιλαμβάνεται τα πράγματα πιο αργά…
Αν κάθεσαι με την αγαπημένη σου, με αγκαλιά και φιλιά, τρία λεπτά δεν φαίνονται πολύ χρόνος. Ωστόσο, εάν στέκεσαι προσπαθώντας να αδειάσεις την κύστη σου , παλεύοντας με τον προστάτη σου , τρία λεπτά φαίνεται να διαρκούν για πάντα. Είναι μόνο το μυαλό μας που αντιλαμβάνεται τη διαφορά, και το μυαλό μας κάνει συχνά λάθος, όπως έλεγε ο Αϊνστάιν.
Αυτό που έμαθα με τα χρόνια, είναι να σταματήσω να έχω εμμονή με το τι “πρέπει να κάνω”. Μερικές φορές το “να μην κάνεις τίποτα” είναι το μόνο που χρειάζεται. Οι περισσότεροι από εμάς φοβόμαστε να είμαστε μόνοι με τις σκέψεις μας. Το να είσαι συνεχώς ανήσυχος ή μπερδεμένος ωστόσο είναι μια εξαιρετικά βασανιστική πνευματική κατάσταση. Οι περισσότεροι από εμάς το έχουμε αυτό σχεδόν σε 24ωρη βάση. Ο διαλογισμός και η προσευχή βοηθά στην ηρεμία του μυαλού. Για μένα, δραστηριότητες όπως το ψάρεμα και η θάλασσα, το διάβασμα και το περπάτημα εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Τα δικά σου μπορεί να είναι κάποια διαφορετικά χόμπι.
Αλλά οτιδήποτε μας απομακρύνει από την επιθυμία του μυαλού να κρίνει και να επικρίνει τους εαυτούς μας αλλά και τους άλλους είναι θετικό και επιθυμητό.
Πόσος χρόνος μας απομένει για να ζήσουμε είναι άγνωστος. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε με αυτό το χρόνο είναι να αγαπάμε, να παραμένουμε δραστήριοι και να είμαστε σε ειρήνη. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο να γίνει.
Όπως και να ‘χει ο χρόνος και οι καλοί φίλοι είναι δύο από τα πράγματα που γίνονται εξαιρετικά πολύτιμα όσο μεγαλώνω.
Το νου σου σαν τα βρεις , να τα φυλάς σαν κόρη οφθαλμού και τα δύο.
Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να δώσεις σε κάποιον είναι ο χρόνος σου, γιατί όταν δίνεις το χρόνο σου δίνεις ένα μέρος της ζωής σου που δεν θα πάρεις ποτέ πίσω.
Και ίσως τελικά και ο χρόνος είναι απόφαση . Είναι θέμα επιλογής. Με ποιον τρόπο επιλέγεις , με ποιον τρόπο αποφασίζεις να ζήσεις!
Μην το μετανιώσεις ποτέ . Αντ’ αυτού, να έχεις ευγνωμοσύνη γιατί είχες και έχεις την ευκαιρία . Το παρελθόν είναι το σήμερα για το οποίο ανησυχήσαμε χθες. Υπάρχει μόνο το τώρα… και το παρόν είναι πραγματικά ένα δώρο.»
Ο άνθρωπος που εγώ αποκαλούσα Δάσκαλο, έφυγε πριν 20 ήμερες, στον ύπνο από ανακοπή καρδιάς στα 78 του χρόνια. Ένα από τα τελευταία μηνύματα-δώρα που ανταλλάξαμε είναι το παραπάνω….
Καληνύχτα!
