Αυτό είναι το καλό με το καλό…

Μόλις είχα τελειώσει την δουλεία. Τυλιγμένος στο μπουφάν με τα χέρια στις τσέπες και τον σκούφο κατεβασμένο μέχρι τα αυτιά  χαμηλά  περπατούσα προς το σπίτι, σχεδόν σκυφτός. Μια ακόμα περίεργη μέρα  που μου είχε στοιχήσει περισσότερο συναίσθημα και λιγότερο σωματικό κόπο. Ιστορίες  και προβλήματα ανθρώπων να προβάλλονται συνεχώς στην οθόνη του μυαλού μου και εγώ να παλεύω να τις βάλω στην άκρη για να δώσω χώρο στην δική μου ιστορία να ξεδιπλωθεί. Έπρεπε να φτάσω στο σπίτι καλά, γεμάτος ενέργεια και καλή διάθεση.

Κοίταξα δεξιά καθώς ήμουν έτοιμος να περάσω την διάβαση. Η ματιά μου συναντήθηκε με αυτή του οδηγού του αυτοκίνητου που περνούσε τον δρόμο. Ήταν φανερό ότι είχαμε κάνει επαφή  οπότε αποφάσισα να  συνεχίσω την πορεία μου. Δεν είχα προλάβει να κάνω τρία  βήματα πάνω στην διάβαση, όταν διαπίστωσα με τρόμο και έκπληξη ότι το αυτοκίνητο ερχόταν κατά επάνω μου με  αμείωτη ταχύτητα , ενώ ο οδηγός εξακολουθούσε να έχει τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου…

Μόλις που πρόλαβα να πισωγυρίσω , σκοντάφτοντας στο πεζοδρόμιο και πέφτοντας με την πλάτη φαρδύς -πλατύς. Ο τύπος πρόλαβε να φρενάρει  και τα κατάφερε να σταματήσει δύο μέτρα μετά την διάβαση…

Σηκώθηκα έξαλλος. Τον έβριζα με το χειρότερο τρόπο και την τελευταία στιγμή  συγκρατήθηκα πριν κινηθώ απειλητικά εναντίον του… Εκείνος  συνέχισε να με κοιτά στα μάτια για 2-3 στιγμές ακόμα, κούνησε με συγκατάβαση το κεφάλι του και έφυγε…

…..Άνοιξε η πόρτα του γραφείου μου και ένας κύριος γύρω στα πενήντα μπήκε καλημερίζοντας με… Τα μάτια αυτά θα τα αναγνώριζα παντού. Ήταν ο οδηγός του αυτοκίνητου, που είχε κοντέψει να περάσει από πάνω μου την προηγούμενη μέρα!

Φούντωσα σε δευτερόλεπτα. Καθώς θυμήθηκα όλο το περιστατικό, άρχισα πάλι να οργίζομαι και ήμουν έτοιμος να εκραγώ.

Πήρα τρεις βαθιές εισπνοές . «Είστε πολύ τυχερός που βρίσκομαι εδώ να σας εξετάσω» του είπα με ειρωνεία… «Νομίζω ωστόσο, ότι μάλλον θα πρέπει να σας δει οφθαλμίατρος πρώτα και μετά να έρθετε σε μένα .»

Με κοίταξε όλο απορία. Κάθισε σαστισμένος και με ρώτησε τι ακριβώς  εννοούσα. Δεν μπορούσε να ανακαλέσει τίποτα…

Του εξήγησα τι είχε συμβεί .Κατέβασε το κεφάλι  και  ακούμπησε τους φακέλους που κρατούσε πάνω στο γραφείο μου. Ένα δάκρυ άρχισε να κυλά…

«Η γυναίκα μου έχει καρκίνο.» είπε. « Ξανά. Ναι, σωστά, είπα ξανά. Βλέπεις, το είχε ήδη νικήσει μια φορά, λίγο περισσότερο από ένα χρόνο πριν. Αλλά ξαναγύρισε. Και δεν έπρεπε να επιστρέψει. Τουλάχιστον, δεν πίστευα ότι έπρεπε να επιστρέψει. Και σίγουρα δεν έπρεπε να επιστρέψει τόσο γρήγορα. Θέλω να πω, το νικήσαμε. Είχε εξαφανιστεί. Είχαμε κλείσει το “κεφάλαιο για τον καρκίνο”, και σίγουρα δεν περιμέναμε να  ανοίξουμε κι άλλο. Αλλά βλέπετε, ο καρκίνος δεν νοιάζεται τι θέλετε ή τι αισθάνεστε ή τι νομίζετε ότι είναι δίκαιο. Ο καρκίνος είναι σκύλα. Μπορεί να καταστρέψει σχέδια, μπορεί να καταστρέψει τα οικονομικά, μπορεί να καταστρέψει τις σχέσεις και μπορεί ακόμη και να καταστρέψει ζωές. Δεν τον νοιάζει πόσα πολλά ή πόσα λίγα χρήματα έχεις. Δεν τον νοιάζει αν είσαι μορφωμένος ή όχι. Δεν τον νοιάζει τι θρησκεία έχεις ή τι πιστεύεις. Απλά σε ενημερώνω ότι η αρρώστια δεν νοιάζεται ποια είναι η ατζέντα σου επειδή έχει τη δική της.»

«Έχουμε τρία παιδιά.» συνέχισε να μιλάει. «Είναι δεκατρία, επτά και πέντε. Και δεν τους κρύβουμε τον καρκίνο της μαμάς. Είμαστε ειλικρινείς. Τα μοιραζόμαστε όλα. Κλαίμε μαζί. Γελάμε μαζί. Απολαμβάνουμε τις καλές μέρες που έχει η μαμά και αγκαλιάζουμε ακόμα και τις δύσκολες μέρες. Δεν έχουμε άλλη επιλογή στο θέμα. Έτσι αγκαλιάζουμε όλες τις μέρες, γιατί στο τέλος, το να έχουμε άλλη μια μέρα είναι το μόνο που μπορούμε να ζητήσουμε.

Βλέπεις, πριν μερικά χρόνια, δεν ζούσαμε έτσι. Παίρναμε  τις μέρες, τις εβδομάδες, ακόμα και  τα χρόνια ως δεδομένα. Ζούσαμε τη ζωή μας σαν να μας είχε μείνει απεριόριστος χρόνος. Δεν το κάνουμε αυτό πια. Δεν παίρνουμε ούτε μια στιγμή ως δεδομένη. Δεν μπορούμε να το αντέξουμε .

Δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει το αύριο. Έτσι, αγαπήστε τους ανθρώπους σας και αγαπήστε τους πολύ. Μην περιμένετε μια διάγνωση ή μια τραγωδία ή θάνατο για να το κάνετε αυτό.  Σε παρακαλώ.   Απλά εμπιστέψου με σ’ αυτό. Και σε παρακαλώ συγχώρεσε με για χθες.. Μερικές φορές …απλά απέχω ακόμα και από το παρόν.

Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς  στο τέλος, όλοι έχουν τον Γολγοθά  τους. Το δύσκολο για εμάς τυχαίνει να είναι ο καρκίνος τώρα. Αλλά ο καθένας από εμάς έχει αντιμετωπίσει ή θα αντιμετωπίσει ένα δύσκολο  γεγονός κάποια στιγμή.

 Ίσως είσαι σε μια εταιρεία που κάνει περικοπές και οι απολύσεις είναι καθ’ οδόν. Το να χάνεις μια δουλειά είναι πολύ πολύ  δύσκολο.

Ίσως εσύ και η σύζυγός σου προσπαθήσατε για χρόνια και χρόνια και απλά δεν καταφέρνετε να αποκτήσετε παιδί. Το να αποδέχεσαι την στειρότητα είναι εξαιρετικά σκληρό.

 Ίσως έχετε ένα μέλος της οικογένειας ή έναν φίλο που αγωνίζεται με έναν εθισμό και δεν μπορεί να  αποκοπεί από τη συνήθεια ανεξάρτητα από το πόσες φορές τον έχει γονατίσει. Ο εθισμός είναι πολύ σκληρός.

 Ίσως εσύ και η σύζυγός σου μαλώνετε ασταμάτητα και ξέρετε και οι δύο  προς τα πού εξελίσσονται τα πράγματα. Το διαζύγιο είναι πολύ δύσκολο.

 Ίσως κάθε μέρα είναι ένας αγώνας για σένα και το να σηκώνεσαι από το κρεβάτι κάθε πρωί είναι η μεγαλύτερη νίκη σου. Η κατάθλιψη είναι πολύ σκληρή.

Όλοι  τα παραπάνω είναι δύσκολα. Και δυστυχώς, ζούμε σε μια κοινωνία όπου πολύ συχνά αγνοούμε  τις δυσκολίες των άλλων ανθρώπων.

Δεν λέω ότι αυτό συνέβη με μας. Πίστεψέ με, αυτό απέχει πολύ από το δικό μας παραμύθι.  Αυτή την στιγμή αν σου έλεγα: “Θέλεις να νιώσεις ότι σε αγαπούν; Πάθε καρκίνο.”  θα σου έλεγα μια μεγάλη αλήθεια που βιώνω. Γιατί ποτέ στη ζωή μας δεν αισθανθήκαμε τόσο αγαπητοί και φροντισμένοι.

Αλλά αυτό μπορεί να μην ισχύει για το παιδί που φέρνει τους καφέδες και που αγνοείτε κάθε  απόγευμα που πηγαίνει σπίτι μετά από κάθε βάρδια, μόνο και για να φροντίσει την ετοιμοθάνατη μητέρα του.

 Ή  για την υπάλληλο  με την οποία έχασες την υπομονή σου την περασμένη εβδομάδα και η οποία  περνάει ένα ψυχοφθόρο διαζύγιο, δεν μπορεί να φτιάξει τη ζωή της, και σκέφτεται να αυτοκτονήσει κάθε βράδυ όπου κι αν  βρίσκεται.

Ή  για την συνάδελφο  που σε νευριάζει τόσο πολύ που απλά την αγνοείς μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ. Ήξερες ότι φεύγει από τη δουλειά μόνο και μόνο για να πάει σπίτι  να συναντήσει  έναν σύζυγό που την κακοποίει συνεχώς, κάθε μέρα όλο και πιο βάναυσα;

Απλά δεν ξέρουμε με  ποιον  άνθρωπο θα διασταυρωθούν οι ζωές μας και τι σταυρό κουβαλάει ο καθένας…

 Χθες έπεσες πάνω μου. Για την ακρίβεια παραλίγο να πέσω εγώ πάνω σε σένα… Το ήξερες ότι, εκτός από ένα θαύμα, ο καρκίνος της γυναίκας μου δεν πρόκειται να φύγει; Και ότι οι πιθανότητες επιβίωσης με αυτό το είδος καρκίνου δεν είναι υπέρ μας;

Ότι χθες το  απόγευμα, γυρνούσα από το νοσοκομείο, όπου την είδα   να την μεταφέρουν πίσω στο χειρουργείο για άλλη μια επέμβαση; Και δεν ξέρω αν θα τη ξανά δω;

Ήξερες ότι έχουμε δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε ιατρικούς λογαριασμούς που συνεχίζουν να συσσωρεύονται κάθε μέρα; Για να είμαι ειλικρινής, δεν μας νοιάζει πόσο χρέος συσσωρεύουμε επειδή τίποτα άλλο δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή εκτός από το να την κάνουμε καλύτερα…

Ήξερες ότι πριν μια βδομάδα μας είπαν ότι ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί στον εγκέφαλό της και ότι είχαμε συζητήσεις που ποτέ στον κόσμο δεν πιστεύαμε ότι θα έπρεπε να κάνουμε; Και ήξερες ότι 24 ώρες αργότερα πήραμε μια δεύτερη γνώμη και μας είπαν ότι δεν ήταν στον εγκέφαλό της… Και ότι σήμερα είμαστε τόσο μπερδεμένοι όσο ποτέ προσπαθώντας να καταλάβουμε ποιος έχει δίκιο, τι είναι σωστό και πώς θα το διορθώσουμε αυτό;

Φυσικά και δεν το ήξερες αυτό.

Αλλά εγώ είμαι αυτός ο τύπος. Ο τύπος  απέναντι σου. Και την ώρα που εσύ με το δικό σου δίκιο, παραπονιόσουν  για το συμβάν στην διάβαση, η γυναίκα μου ήταν στο νοσοκομείο με έναν πονοκέφαλο που δεν έχει φύγει για τρεις συνεχόμενες εβδομάδες. Μπορεί να έχει ή να μην έχει καρκίνο του εγκεφάλου. Τα παιδιά μου μπορεί να έχουν ή να μην έχουν τη μαμά τους τα επόμενα Χριστούγεννα. Μπορεί να έχω ή να μην έχω τον έρωτα της ζωής μου για το υπόλοιπο της ζωής μου, όπως μου είπαν τα παραμύθια.

 Δεν έπρεπε να το ξέρεις αυτό. Και δεν θα σου έλεγα τίποτα από αυτά. Δεν θα ήθελα να μεταφέρω αυτό το βάρος  πάνω σου…

Είναι δύσκολο, ξέρεις να το κρύψουμε, επειδή η γυναίκα μου δεν έχει μαλλιά και επειδή επιλέγουμε να μιλάμε γι ‘αυτό. Επιλέγουμε να ενημερώσουμε τους ανθρώπους για το τι περνάμε, όχι για συμπάθεια, αλλά για επίγνωση και για προσευχές. Θέλουμε οι άλλοι να προσέχουν και αυτοί ανεξάρτητα από το πόσο νέοι ή πόσο υγιείς μπορεί να νομίζουν ότι είναι. Και θέλουμε προσευχές επειδή υπηρετούμε έναν μεγάλο Θεό που μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα. Και πιστεύουμε στα θαύματα.

Οι άνθρωποι, ξέρεις , πονάνε παντού γύρω μας, γύρω σας και εμείς απλά πρέπει να είμαστε καλύτεροι. Πρέπει να είμαστε πιο ευγενικοί. Πρέπει να έχουμε περισσότερη υπομονή. Πρέπει να δώσουμε περισσότερη χαρά. Πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους περισσότερο.

Και τέλος, όταν ξέρεις ότι κάποιος περνάει δύσκολα, ξόδεψε λίγο  χρόνο ρωτώντας τι μπορείς να κάνεις γι’ αυτόν και απλά κάνε το. Με ρωτούν κάθε μέρα αυτοί που μας αγαπούν, “Τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω;” Και μου αρέσει που τόσοι πολλοί άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν. Είναι πραγματικά απίστευτο πόσο οι άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν. Αλλά στο τέλος, ακόμα και εγώ δεν ξέρω τι μπορούν  πραγματικά να κάνουν για εμάς….

 Δεν μπορώ να  αλλάξω αυτό που συμβαίνει  και αυτό είναι τόσο δύσκολο για μένα. Τις περισσότερες μέρες δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το κάνω καλύτερο και τις περισσότερες μέρες δεν υπάρξει κάποιος που μπορεί .

Απλά , αντί να ρωτάτε τι μπορείτε να κάνετε για όποιον περνάει  τον Γολγοθά του – απλά κάντε το.

 Αν θες να τους πας φαγητό, καν’ το.

Αν θέλετε να στείλετε ένα σημείωμα, κάντε το.

Αν θες να προσευχηθείς γι’ αυτούς, καν’ το.

Αν θες να τους αγκαλιάσεις, αγκάλιασε τους και αγκάλιασε τους δυνατά…

…Σε παρακαλώ , αν θες , αν μπορείς δες για μένα αυτές τις εξετάσεις… Κι αν βγάλεις άκρη σε παρακαλώ ειδοποιήσε με… Θα το εκτιμούσα πολύ.

Και ειλικρινά χίλια συγνώμη για χθες…»

Μου έδειξε τους φακέλους που είχε ακουμπήσει στο γραφείο μου, σκούπισε τα δάκρυα του και με το κεφάλι σκυφτό , σχεδόν συντριμμένος από την ιστορία του, άνοιξε την πόρτα για να φύγει…

0-5!!!

Τι να προλάβω να πω;

Ο θυμός  και η ειρωνεία μου είχαν γυρίσει σαν τον χειρότερο σκορπιό και κέντριζαν την καρδιά μου… Ήταν από τις φορές που το κάστρο μου είχε κερκόπορτα. Ο χρόνος πάγωσε και το δωμάτιο άρχισε να συρρικνώνετε πάνω μου. Μόλις είχα πάρει ένα ακόμη μάθημα…

 Το θέμα είναι ότι απλά δεν ξέρουμε ποιον θα συναντήσουμε σήμερα και τι περνάει ο καθένας. Δεν έχουμε ιδέα ποια είναι τα  βάσανα  του , αλλά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα τα βάσανα  να είναι εκεί.

Και μάλλον δεν πρέπει να βιαζόμαστε να επικρίνουμε.

Και πρέπει να γίνουμε καλύτεροι.

Δεν λέω ότι πρέπει να είμαστε καλύτεροι στο να αναγνωρίζουμε τα βάσανα των άλλων, γιατί τις περισσότερες φορές, δεν θα είναι προφανές. Ωστόσο μπορούμε να ξοδέψουμε  λίγο  χρόνο ρωτώντας τι συμβαίνει  και αν μπορούμε να κάνουμε  γι’ αυτούς …και απλά να το κάνουμε.

Μην ζητάς άδεια, απλά κάνε το. Ό,τι κι αν είναι αυτό το πράγμα που θέλεις να κάνεις, απλά κάνε το.

Αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα  σχετικά με το καλό και την αγάπη.

Αρκεί απλά να το κάνεις!

Nightcallers.gr