Απλά δεν γίνεται…
…Οι ηγέτες χάνουν την δύναμη τους από την στιγμή που χάνουν την ανθρωπιά τους. Ο μεγαλύτερος τρόμος στην ανθρώπινη ιστορία έχει αποκτήσει σάρκα και οστά από ομάδες ανθρώπων που ένιωθαν ανώτεροι σε σχέση με τους υπόλοιπους.
…Ηγέτες κάθε πιθανής έκτασης κοινωνικής δομής, από ένα ολόκληρο κράτος μέχρι μια μικρή οικογένεια…
…Παρατηρώντας γύρω μου, δυσκολεύομαι πολύ να εξηγήσω αυτό το προφανές έλλειμμα ανθρωπιάς… Από την βάναυση μεταχείριση των ζώων, την ακατανόητη κακοποίηση των ανήλικων, την διαστροφή, την τραγική εγκατάλειψη των ηλικιωμένων μέχρι τα πλαστικά στις θάλασσες, τα καμένα δάση, και την ευθανασία του περιβάλλοντος μας. Σε όλα τα παραπάνω υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής… η απουσία του ανθρώπου ή μάλλον η παρουσία του απάνθρωπου…
Μήπως παρά είσαι ρομαντικός;
…Μάλλον σοκαρισμένος για μια ακόμα φορά από τον κόσμο μας…
Πρόσφατα ένα κοντινό μου πρόσωπο, ταλαιπωρημένο γενικά από προβλήματα υγείας, προσβλήθηκε από Covid και τελικά κατέληξε. Στις διαδοχικές νοσηλείες που είχε σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο, θα περίμενα προφανώς όχι το αρτιότερο επίπεδο νοσηλείας, αλλά την απόδοση του δέοντος σεβασμού και αξιοπρέπειας σε ένα παλαίμαχο της ζωής.
… Ένας άνθρωπος δεν νοείται να παραμένει ολόγυμνος σε ένα κρεβάτι, σχεδόν μια ολόκληρη μέρα ανήμπορος και ταλαιπωρημένος να περιμένει να βρεθεί τραυματιοφορέας… Δεν είναι δυνατόν ηλικιωμένοι να παραδίδονται στις κατακλίσεις επειδή οι νοσηλεύτριες πίνουν καφέ. Δεν είναι δυνατόν να πετάς ανθρώπους στο -1 , βαφτίζoντας το κλινική Covid , και να τους εγκαταλείπεις στην τύχη τους με τα κοράκια να περιμένουν πεινασμένα έξω από τις πόρτες του ορόφου. Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι που υποφέρουν, να εκλιπαρούν για νοσηλεία και στοιχειώδη προσοχή ενώ θεωρητικά νοσηλεύονται.
…Δεν γίνεται να είσαι υγειονομικός και να θεωρείς ότι κάνει μια κοινή δουλεία. Από την στιγμή που παίρνεις την απόφαση να υπηρετήσεις αυτό τον ρόλο, όλα τα υπόλοιπα, οικογένεια, παιδιά, προσωπική ζωή, φιλοδοξίες, ελεύθερος χρόνος είναι πράγμα που θα προκύψουν όταν και εφόσον έχει εκπληρωθεί η πρώτιστη και υψίστη υποχρέωση να υπηρετήσεις τον συνάνθρωπο. Δύσκολο πολύ. Επίπονο. Κακά αμειβόμενο. Ψυχοφθόρο! Συμφωνώ! Αλλά και απόλυτο προνόμιο. Και μέγιστη τιμή!
Κι αν θεωρείς ότι δεν μπορείς, κι αν θεωρείς ότι άλλα περίμενες και άλλα βρήκες, κάνε στην άκρη να έρθει κάποιος άλλος που μπορεί. Σύρε να κάνεις μια άλλη δουλεία που και εσένα θα κάνει πιο ευτυχισμένο και θα βλάψεις όσο γίνεται λιγότερους ανθρώπους.
…Δεν γίνεται κάποιον τις τελευταίες στιγμές του να τον πετάς. Όσο κουραστικός και να έχει γίνει , όσο δύσκολος και να είναι, όσο βρώμικος κι αν έχει καταντήσει, είναι αυτός που έδωσε τον αγωνα του και με τον όποιο τρόπο πρόσφερε αυτά που μπορουσε . Μάλλον του χρωστάμε και δεν μας χρωστάει.
…Δεν γίνεται να είσαι κράτος πρόνοιας , να αγοράζεις το ένα μαχητικό πίσω από το άλλο και να μην έχεις αυτοδύναμα και αυτόνομα νοσοκομεία σε κάθε μεγάλη πρωτεύουσα νομού. Δεν μπορεί να σου πεθαίνει κόσμος γιατί δεν έχεις ασθενοφόρο να παραλάβει τον τραυματία ή τον πάσχοντα. Δεν νοείται να χάνεται κόσμος όχι εξαιτίας της έλλειψης γνώσεων, αλλά από την υποστελέχωση και υποβάθμιση των υγειονομικών δομών το 2022.
…Και όλοι εμείς δεν γίνεται να κάνουμε ανούσιες απεργίες και κινητοποιήσεις, άκαρπες και επαναλαμβανόμενες τόσα χρόνια με εποχική γραφικότητα χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, και να μην κατεβαίνουμε στους δρόμους απαιτώντας το αυτονόητο… Να μην φοβόμαστε να νοσήσουμε… Εμείς, τα παιδία μας και οι ηλικιωμένοι μας. Είναι αδιανόητο το ότι δεν απαιτούμε με όλη την κοινωνική μας ισχύ, να υπάρχουν χώροι υγείας που είναι πραγματικά θεραπευτήρια και όχι απλά διακομιστηκα κέντρα. Πόσο υποκρισία και πόσα συμφέροντα ανεχόμαστε σαν κοινωνία; Ποιο είναι το όριο μας;
Υποθέτω μέχρι να χτυπήσει το κακό την πόρτα μας…
Πόσα διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν στον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη, βλέπαμε πρώτα και πάνω από όλα ένα άνθρωπο που υποφέρει… Και που κάλλιστα κάποια στιγμή θα μπορούσαμε να βρεθούμε στην θέση του…
Βλέπεις κ. Θόδωρε, σε αφήσανε γυμνό και ταλαιπωρημένο σε ένα ράντζο μήπως και σταματήσει η στάση εργασίας και σε περιποιηθούν… Αλλά να ήξερες πόσους ανθρώπους ξεβράκωσες με την δική σου ιστορία… Κι αν εσύ τελικά δεν κέρδισες αυτό τον αγώνα, περισσότερο ζωντανός είσαι στις μνήμες μας, από όλους αυτούς που νομίζουν ότι ζουν αλλά έχουν πεθάνει τον άνθρωπο μέσα τους…
Γιατί οι άνθρωποι που πραγματικά μετράνε είναι όσοι σε κάνουν να αισθάνεσαι αποδεκτός και αγαπητός, όλοι όσοι σε στηρίζουν όταν είσαι στα χειρότερα σου.
Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι όσο όμορφοι δείχνουν ή παριστάνουν ότι είναι. Είναι τόσο ‘ομορφοι όσο αγαπάνε, νοιάζονται και μοιράζονται.
Γιατί οι άνθρωποι βοηθούν τον αδύναμο να σταθεί, δεν τον κομματιάζουν.
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σε διδάσκουν, υπάρχουν άνθρωποι που σε εμπνέουν και υπάρχουν άνθρωποι που απλά τους αποφεύγεις και εύχεσαι να μείνουν μακριά από τον δρόμο σου.…
Tip:Μερικές φορές ολά όσα χρειαζόμαστε είναι κάποιον να είναι εκεί. Όχι για να διορθώσει απαραίτητα κάτι ή να επιτελέσει ένα θαύμα. Απλά να είναι εκεί και να μας κάνει να αισθανούμε ότι κάποιος μας στηρίζει και μας νοιάζεται…Πόσο δυσκολο άραγε αυτό…
Καληνύχτα !
