Ανακαλύψτε το δώρο σας!

 

Στα 25 μου είχα την τύχη να γνωρίσω ένα άνθρωπο που ήταν σταθμός στην εξέλιξη μου. Ιατρός, που παράτησε την σταδιοδρομία του, έγινε μοναχός για 10 χρόνια και στα 60 του είχε επιστρέψει στα εγκόσμια πάλι ως ιατρός. Και μάλιστα άριστος. Αυτός έμελε να γίνει δάσκαλος μου στη ειδικότητα μου αλλά όπως διαπίστωσα και σε δεύτερο χρόνο και δάσκαλος στην ζωή.

Αυτός ο άνθρωπος, έχοντας καταφέρει να συνδυάσει σε μεγάλο βαθμό την πνευματική καλλιέργεια με την ανθρωπιστική συμπεριφορά , δίδασκε με κάθε τρόπο αυτό που πίστευε ότι είναι  σημαντικό στην ζωή.

Πιστεύω ότι το πρώτο πράγμα που κράτησα  από αυτόν, είναι ότι  υπάρχει κάτι ζωογόνο στο να μοιράζεσαι με τους άλλους. Υπάρχει κάτι σημαντικό με το να συνδέεσαι με τους άλλους . Έπειτα το  να απολαμβάνεις την στιγμή, ακόμα και όταν δεν κάνεις τίποτα. Να βρεις τον τρόπο να κάνεις τα πράγματα που σου αρέσουν.  Και πολλά άλλα…

Ο αγαπημένος τρόπος του κ. Γιώργου ήταν να μας διδάσκει με ιστορίες. Και μια από τις αγαπημένες μου θα μοιραστώ μαζί σας …

Ζούσε κάποτε ένας άνθρωπος κοντά στους πρόποδες ενός βουνού. Κάθε μέρα σκεφτόταν πως θα ήταν να σκαρφάλωνε και τι θα έβλεπε από την κορυφή. Τελικά η μέρα έφτασε , και ο άντρας ξεκίνησε το ταξίδι του. Φτάνοντας στην ρίζα του βουνού, συνάντησε τον πρώτο ταξιδιώτη.

Τον ρωτά:

 -Πως  ανέβηκες στην κορυφή του βουνού και τι είδες από την κορυφή;

Ο ταξιδιώτης μοιράστηκε μαζί του το μονοπάτι του και την θέα που είχε από την κορυφή του βουνού.

Μένοντας μόνος,  σκέφτηκε ότι ο δρόμος που ακολούθησε ο ταξιδιώτης  ήταν πολύ κουραστικός, και ότι θα ήταν καλύτερα να βρει άλλη πορεί .  Έτσι  συνέχισε να περιφέρεται στα χαμηλά του βουνού, μέχρι που συνάντησε τον επόμενο ταξιδευτή.

Για μια ακόμα φορά τον ρωτά:

 -Πως  ανέβηκες στην κορυφή του βουνού και τι είδες από την κορυφή;

Και πάλι ο ταξιδευτής μοιράστηκε μαζί του την ιστορία του.

Χωρίς να μπορεί ακόμα να πάρει μια απόφαση για το ποια πορεία θα ακολουθήσει, κατέληξε να ρωτήσει  άλλους 30  ανθρώπους, ακόμα 30 οδοιπόρους.

-Τώρα, έχοντας ακούσει όλους αυτούς τους ανθρώπους να μοιράζονται την πορεία τους, και κυρίως τι αντίκρισαν  από την κορυφή , δεν χρειάζεται πια να σκαρφαλώσω μέχρι εκεί ….. κατέληξε!

Είναι εξαιρετικά ατυχές ότι ο  ήρωας μας δεν έκανε ποτέ το ταξίδι. Κάθε ένας χρειάζεται να επιλέξει και να ακολουθήσει το κατάλληλο μονοπάτι για να ανέβει το βουνό. Σαφώς και υπάρχουν πληροφορίες που μπορούν να μοιραστούν με λόγια, αλλά είναι αδύνατο να μοιραστείς την εμπειρία της διαύγειας  που έχεις στην κορυφή.

Το να επενδύσει κάποιος στην σωστή προσπάθεια να ανεβεί την κορυφή δεν είναι μόνο σωματικός κόπος ,αλλά και μια  πνευματική διαδικασία. Το να έχεις διαύγεια σημαίνει το να διακρίνεις καθαρά. Και όταν βλέπεις  πιο καθαρά, οι διαπροσωπικές σχέσεις γίνονται πιο ευκρινείς. Όταν βλέπεις πιο καθαρά δεν έχεις την ανάγκη να πειστείς από κάποιον, μπορείς μόνος σου να διακρίνεις  τον δρόμο που πρέπει να πάρεις  για να υλοποιήσεις τους στόχους σου .

Κατά την διάρκεια του προσωπικού ταξιδίου, ο καθένας  μας θα συναντήσει  προκλήσεις.Μερικές από αυτές θα μας καθυστερήσουν  και άλλες ακόμα θα μας σταματήσουν  την πορεία προς την κορυφή .

Πέντε  είναι οι πιο σημαντικές. Ουσιαστικά, περιγράφουν διαφορετικές πνευματικές καταστάσεις. Καταστάσεις στις οποίες βλέπεις θολά και δυσκολεύεσαι να πάρεις τις κατάλληλες αποφάσεις.

1. Η πρώτη πρόκληση είναι η επιθυμία. Η επιθυμία ξεκινάει από την στιγμή που δίνεις προσοχή σε κάτι που σου δίνει  φαινομενικά  θετικό συναίσθημα. Το συναίσθημα αυτό συνήθως δημιουργείται μέσω 5 πυλών…. όραση ακοή, οσμή, γεύση και αφή!

 Στο πρώτο χιλιόμετρο της πορείας σου για την κορυφή, συναντάς ένα  όμορφο εστιατόριο, με γοητευτικούς ανθρώπους και υπέροχα εδέσματα. Ακολουθώντας αυτό τον πειρασμό, ήδη έχεις χάσει τον δρόμο σου. ‘Όταν ο πειρασμός γίνει τόσο έντονος μέσα σου, ώστε να μην θες να φύγεις , μετατρέπεται σε εμμονή , πάθος . Και έτσι σιγά σιγά μαζί με το μονοπάτι χάνεις και τον εαυτό σου.

2. Η δεύτερη πρόκληση ,  η ασθενής θέληση  περιγράφει μια πνευματική κατάσταση που γεννιέται από αρνητικό συναίσθημα.

Σε αυτή την κατάσταση έχεις μια απόρριψη, μια αποστροφή απέναντι σε ένα αντικείμενο, σε μια κατάσταση ή ένα άνθρωπο. Πολύ απλά, ανεβαίνοντας το βουνό ξεκινάει να βρέχει…. Και εσύ την βροχή την σιχαίνεσαι. Ο δρόμος είναι γεμάτος λάσπες και λακκούβες και εσύ απεχθάνεσαι τους άσχημους δρόμους. Για να περάσεις το ποτάμι πρέπει να κολυμπήσεις, αλλά εσύ σιχαίνεσαι το κολύμπι. Οτιδήποτε είναι αυτό που δεν σου αρέσει, θα κάνει το ταξίδι δυσάρεστο. Και  ο μόνος τρόπος να συνεχίσεις την πορεία είναι να πιστέψεις στον στόχο σου και να καταπνίξεις την αδύνατη θέληση.

3. Η τρίτη πρόκληση είναι η οκνηρία, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά .

Χαρακτηρίζεται από νωθρότητα  και απουσία κινήτρου, ενώ συχνά εκδηλώνεται με κάποιον βαθμό κατάθλιψης. Οι βουδιστές το περιγράφουν ως αυτοφυλάκιση. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται πολύ δύσκολη κάθε προσπάθεια  είτε του μυαλού  είτε του σώματος. Ο μόνος τρόπος να συνεχίσεις το μονοπάτι σου, είναι να αποδράσεις από το κελί σου, να βγεις από την τρύπα. Να κερδίσεις τον εαυτό  σου και να σπάσεις τα δεσμά με τα οποία ο ίδιος έχεις δεθεί.

4.  Η διαρκής ανησυχία αποτελεί την τέταρτη πρόκληση.

Είναι η κατάσταση ενός μυαλού, το οποίο σαν μαϊμού πηδάει από κλαδί σε κλαδί χωρίς ποτέ να ησυχάζει. Είναι ο διαρκής θόρυβος που προκαλεί ο χείμαρρος των σκέψεων ενός απείθαρχου μυαλού. Το πνεύμα που ησυχάζει, εστιάζει στο παρόν, στην δεδομένη στιγμή. Δεν ανησυχεί για το τι θα φέρει το μέλλον, ούτε ταξιδεύει στο παρελθόν και με βάση αυτό να απορρίπτει νέες  προκλήσεις. Αν δεν μπορέσεις να το επιτύχεις  αυτό, δεν κατορθώνεις  να δεις καθαρά την παρούσα στιγμή. Δεν μπορείς να δεις την πορεία που έχει το μονοπάτι και δεν μπορεί ς να συνεχίσεις.

5. Η πέμπτη πρόκληση είναι η αναποφασιστικότητα.

Μπορώ να το κάνω αυτό; Είναι αυτό το κατάλληλο μονοπάτι; Τι θα πουν οι άλλοι; Το μυαλό δεν μπορεί πια να συγχρονιστεί με τις πράξεις σου. Έτσι αποσυνδέεσαι από τους στόχους και τα κίνητρα που είχες θέσει για να φτάσεις στην κορυφή. Όταν ο δρόμους  σου  είναι γεμάτος αμφιβολίες, το πιθανότερο είναι να σταματήσεις, αντί να συνεχίσεις .

Τι  θα μπορούσαμε  να κάνουμε ;

Μάλλον πρέπει να ευθυγραμμίσουμε   και να δομήσουμε  την ζωής μας με τέτοιο τρόπο ώστε να εμποδίσουμε αυτά τα εμπόδια από το να αναδειχτούν. Αν δεν τα καταφέρουμε, υπάρχουν τεχνικές που μπορούν να μας βοηθήσουν. Κάθε μια από τις αδυναμίες αυτές, τοποθετεί ένα μαύρο σύννεφο  στο μυαλό μας ή στον δρόμο για την κορυφή του βουνού μας.

Προς αυτό το σκοπό, ίσως βοηθάει να θυμάστε ένα πράγμα…. Απλά αφήστε την βροχή  (RAIN) να πέσει .

Αναγνωρίστε (Recognize)   σε ποια κατάσταση πνευματική βρίσκεστε την συγκεκριμένη στιγμή.

 Έπειτα  μάθετε να αποδέχεστε (Accept) και να αφήνετε την κατάσταση  ή έναν άνθρωπο να υφίσταται με τον τρόπο που υπάρχει.

 Ερευνήστε (Investigate)  την συναισθηματική  σας κατάσταση και κάντε ερωτήσεις…. Τι νοιώθω; Πως προέκυψε αυτό; Ποιες θα είναι οι συνέπειες αν παραμείνω  σε αυτή την κατάσταση;

 Και τέλος, ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι, έχει να κάνει με την αποστασιοποίηση (Non –identification ). Βάλτε μια μικρή παρένθεση στην στιγμή…Δεν είστε το σώμα σας… Δεν είστε το πνεύμα σας..Δεν είστε το συναίσθημα σας…Ο θυμός σας είναι στιγμιαιός. Δεν είστε εσείς. Η λύπη σας είναι προσωρινή. Δεν είστε εσείς η λύπη. Μπορείτε να δείτε όλες αυτές τις πτυχές του εαυτού σας… Αλλά αυτές οι πτυχές δεν είστε εσείς …

Η ζωή όλων μας είναι  τόσο μοναδική  και τόσο πολύτιμη, ώστε να αντιγράψουμε το μονοπάτι κάποιου άλλου. Και γι αυτό δεν πρέπει να αφήσουμε αυτές τις προκλήσεις να μας σταματήσουν. Για να φέρουμε αξία στην ζωή μας, για να φέρουμε νόημα, αξίζει πρώτα να μάθουμε και να δαμάσουμε τον εαυτό μας.

Ξέρουμε ότι ο καθένας από εμάς είναι ιδιαίτερος. Διαφορετικός. Κάτι μέσα μας φαντάζει μοναδικό. Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας πιστεύουμε πως  κάτι έχουμε  μέσα μας, το οποίο  δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο. Απλά το αισθανόμαστε. Και αυτό το αίσθημα, αυτή η διαίσθηση, αν την εμπιστευτούμε μας οδηγεί στο κατάλληλο μονοπάτι. Μονοπάτι που τελικά θα καταλήξει σε μια κορυφή όπου μας περιμένει το πιο πολύτιμο δώρο μας…

Ελπίζω  τελικά να συναντηθούμε  όλοι στην κορυφή. Έχοντας ακολουθήσει ο καθένας το δικό του μοναδικό  μονοπάτι προς την διαύγεια. Και εύχομαι κάπου εκεί να ξανασμίξω και  με τον  κ.Γιώργο, ώστε να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που ποτέ δεν πρόλαβα.